Iambographorum principis reliquiae, quas accuratius collegit, adnotationibus virorum doctorum suisque animadversionibus illustravit et praemissa de vita et scriptis poetae commentatione nunc seorsum edidit Ignatius Liebel

“««"--π-οὐὐυου τ τ ρα απο, ΡΝ τς za Fas ul" ES LS ME Ὁ ΝΒ —À

ὍΣ
τ

i :
SEGUE

A) dye
ELE LE

glace νον

v

j
i

HE E 4s EU
ARGHILOCHI. "

BOGRAPHORUM PIINOCIPIS
ABRLIQUIAE

á 3 E. ACCURATIUS COLLEGIT
$5 * i
ἡ; "ADNOTATIONIBUS VIRORUM DOCTORUM "

SUISQUE ANIMADVERSIONIBUS

P ILLUSTRAVIT ? 5
ED Ux s ']
WE ET PRAAEMISSA
δ |
" DE VITA ET.SCRIPTIS POETAE
b. : *
E. " COMMENTATIONE

NUNC SEORSUM EDIDIT

s IGNATIUS LIEBEL

"E PROZESS, AESTHET. P, O. IN UNIV. VINDOREP.
E ^

*

, LEXPS!IAE

e Bas su 58-. Lh C 3.0 M M Ew

"o

-

*

Neque quemquam ἃ

»

perfectissimum P )

*

eo
riemus,

án
vepe

*

os

ὁ *

ILLUSTBRBISSIMO DOMINO
— IOSEPHO τ. 24An. nz BETZER

Ἐ Ad I" RI

ET

CULTORI HARUM LITTERARUM

HOC OPUS

D. D. D.

Q1GNATIUS LIEBEL

PROF. AESTH. P. 0.

EA. A.E EA TES.

Si ad excusandam hanc operam, quam in
colligendis et illustrandis Archilochi reliquiis
posui, aliam rationem adferre non possem,
nisi exemplum magnorum virorum, qui
fragmenta veterum auctorum collecta edi-
dere, quorumque vestigia sequi, licet iis
insistere mihi non sit concessum, honestum
est: profecto sperarem fore, ut a iustis re-
rum aestimatoribus conatus hic meus aequi
bonique consuleretur, neque mihi obiicere-
tur, me negotium parum probabile vel
prorsus inutile suscepisse. Verum sunt et
alia, quae hunc laborem suadere, ad eum-
que incitare possint. Nam ut omittam uti-
litatem, quae id genus collectionibus com-
munis est, et de qua viri docti in praefatio-

B - . B
nibus earum passim exposuerunt, illud Ar-

*
E

— 1 ....»-

chilocho peculiare, eum et poetam sui gene-
ris principem et post Homerum maximum
esse habitum; et cum reliquorum poetarum
principum, Homeri, Pindari, Sophoclis,
opera praecipua servata sint, Archilochi so-
lius carmina omnino omnia iniuria temporis
nobis erepta esse, et fragmenta eorum tan-
tum ad nos pervenisse. Quem igitur vete-
res propter ingenii copiam et felicitatem
maximi fecerunt, et summis laudibus extu-
lerunt, eius carmina nobis intercidisse ut
sane summopere dolendum est, ita et nos
maiori desiderio inflammare debent tanti
poetae, quoad eius fieri possit, noscendi,
ac reliquias ipsius eo gratiores nobis esse
oportet , quippe in quibus elegantiam vim-
que poeseos Archilochiae adhuc utcunque
intueri licet. Certe quidem gaudendum
est, ex tanto divitiarum naufragio has sal-
tem opes undique dissipatas potuisse colligi.
Etenim bona litterarum fortuna contigit,
ut, cum Archilochus tanti fieret ab anti-
quis, eiusque carmina hinc diligenter lege-
rentur et cognoscerentur, auctores etiam
ex iis locos frequenter citarent, sententias

E

p" ἘΠῚ τὴς

excerperent, et suis scriptis tanquam orna-
menta vel argumenta variae prudentiae in-
sererent. Quo factum est, ut non paucae
neque exiguae reliquiae eius carminum ser-
yarentur, sed maior varietas et numerus
fragmentorum, quorum multa pluribus
versibus constant, per omnes auctores
quasi disiecti membra poetae supersint,
quae collecta et digesta non integrum qui-
dem corpus efficiunt, attamen speciem
qualemcunque ingenii et solertiae poetae
exhibent, in qua quod deest, copiosa vete-
rum testimonia supplere, et nostro animo
ideam informare possunt, qualis et quan-
tus hic poeta fuerit. Accedit, quod ex his
ipsis, quae veteres de Archilocho memo-
rant, multum etiam luminis historiae poe-
seos, praesertim quod ad metricam attinet,
affunditur, quoniam is inventor plurimo-
rum generum metrorum et rhythmi fuit,
immo omnis parens musicae ab antiquis di-
citur") Quare Cl. Harlesius in Biblioth.
Graec. T.IL p.110, dum de Archilocho
agit, fragmenta huius poetae imprimis

*) Comment. $. VIII. e.

— Ἱ1Υ -----

digna esse pronunciat, quae diligentius colli-
gantur; et viri litterati, huhnken. ad Vellei.
p. 25. et Huschke Miscellan. philolog. P. I.
Ῥ. 24- Dissert. de fabul. Archilochi in nota,
merito mirantur, cur nemo adhuc exstite-
rit, qui ea colligeret et accuratius tractaret.

His rationibus adductus me ad hanc
spartam adcinxi, in qua ornanda id mihi
imprimis curae fuit, ut quaecunque Archi-
lochi carminum loca, vel veterum de eo
testimonia per omnes auctores dispersa late-
rent, studiose conquirerem: et quo facilius
etiam viri docti cognoscerent, quid colle-
ctum sit, colligendumve restet, non alienum
esse putavi auctorum indicem, ex quibus
haec fragmenta et testimonia petita sunt,
adiungere, neque vereor, ne id mihi osten-
tationi tribuatur (a qua longissime absum),
quasi immensa quadam lectione gloriari
mihi propositum esset; sed ingenue fateor,
bonam quidem partem eorum me pervol-
visse; nam quis elegantioribus litteris dedi-
tus optimum quemque non legerit? in aliis
vero, quorum accuratior cognitio ad ratio-
nem studiorum meorum non pertinebat,

--- ν᾽ o

aut praeter exiguum quaestum inde rede-
untem etiam ob inconditum dicendi genus
taedio plena erat, indices me consuluisse et
inde excerpsisse, quae in rem meam facerent.
Non deerant quidem viri docti, qui colli-
gendis Archilochi fragmentis iam operam
aliquam navarint; verum a nemine adhuc
integra, nec seorsum in lucem emissa, sed
maiora tantum, ac nec ea quidem omnia,
minoribus praetermissis, collecta sunt, ita
ut proventus variorum fragmentorum satis
magnus adhuc superaret.

Universa igitur, quae ex auctoribus
eruere potui, corrasi et certum in ordinem
digessi secundum varios carminum libros,
quos veteres Archilochum scripsisse affir-
mant, ut adeo, quidquid senariorum occur-
reret, trimetris adcenserem, etiamsi vete-
res aperte non dicerent, ex trimetris desum-
tos esse; simili modo tetrametros quoque,
elegos et epodos ad sui generis metra retuli.
Alia fragmenta, in quibus metrum vel non
apparebat, vel audaciori tantum manu re-
stitui poterat, ad incertos libros reieci, et
ubi singulae tantum voces Archilocho usur-

—— VI ——

patae supererant, eas alphabetico ordine
disposui, ut et sic χρῆσις Archilochia digno-
sci posset. Scio equidem, fore, qui hunc
ordinem fortasse vituperent et dicant, sic
versus ex. gr. ad trimetros referri posse, qui
etiam in alio genere, ut in epodis, locum
habere potuerint, quippe Archilochum va-
ria metrorum coniunctione usum 6558.
Audio. Sed cum eadem metri ratio mani-
festo tamen potius huic ordini faveret,
quam ali, res mihi tanti visa non est, ut
ideo mutandum aut turbandum aliquid esse
ducerem. ἫΝ

— His ita dispositis, meas adnotationes,
et virorum doctorum, quorum opera passim
in emendandis vel illustrandis fragmentis
Archilochi versata est, vel integras vel,
prout necessarium videbatur, in rem meam
conversas, non tamen auctoris nomine
praeterito, adieci. Principem vero locum
in hoc eruditorum coetu, qui de Archilocho
bene meriti sunt, facile doctiss. lacobs oc-
cupat animadversionibus suis in Antholo-
giam, qui non modo solito suo acumine
acrique iudicio primus in his multa vidit et

emendavit, sed etiam non pauca loca in
adnotationibus protulit, quae ceteri prae-
termiserunt. Unde Archilochum meum
multa ei accepta referre, lubenter fateor, id
quod honorifica eius nominis mentio pluri-
mis in locis abunde testatur. Verum et
multa occupata ab eo inveni, quae ante
iam ipse inter legendum enotata habebam.
Sunt enim haec publici iuris, et ex iisdem
fontibus haurientes in eadem saepe incidere
necesse est. Quare vir clariss. non feret
iniquo animo, si, quae nobis ex lectione
auctorum erant communia, ut meis usus
sum, neque iudicabit, me falcem in mes-
sem suam immisisse. Inveniet enim et
multa alia loca, quae ipse non attigit,
neque a me facile aut graecum aut lati-
num scriptorem praetermissum esse, in
quo non scrutarer, an symbolam ad Ar-
chilochum meum conferre possit.

His fragmentis etiam versionem adden-
dam censui, et quidem, si sententiam inte-
gram eflicerent, et ad certum carminum
librum referrentur, metricam eodem genere
versus inclusam, quam partim ipse confeci,

— ME Som

partim ab aliis, dum praesto erat, mutua-
tus sum. — Epigrammatum vero Antholo-
giae ad Archilochum spectantium, quae in
fronte horum fragmentorum sunt, maxi-
mam partem oratione ligata iam complexus
eram ante, quam egregia versio Grotii a
Boschio edita mihi in manus venit, ex qua
duo, quae supererant mihi vertenda, tan-
quam lumina et ornatum reliquorum de-
sumta interposui,

. His omnibus addidi tandem etiam illa,
quae Archilocho falso vel dubie adscripta,
vel adficta, vel supposito eius nomine vul-
gata sunt, ut nihil quidquam esset, quod
in hac editione desideres. Cetera autem,
quae ad Archilochum, eius vitam, inge-
nium et scripta pertinent, in commenta-
tione huic operi praemissa lector eruditus
cum- copiosis ad quemque locum veterum
testimoniis inveniet. |

SUMMA EORUM, QUAE HOC OPERE
CONTINENTUR.

Erant veterum in Archilochum. . F . Pur *

Commentatio de vita et scriptis Archilochi, 317 4. e αὶ
Archilochi fragmenta Trimetrorum. , e SEI S — $5.
— -- — — Tetrametrorum, ec ἷς . — 101.
“ὧν — — Elegarum .. . . (Ὁ — 155.
ἘΠΕ -- ππ-- Epodorum, LX 28 € — i161.
— — — Ephymmii in Herculem. δ -- 178.
s — — Iobacchorum. .. e, 5. — MS

SA — Epigramma. . - : : . — 185.
Incertorum librorum fragmenta, . .
Singulae voces Archilocho usurpatae, . - . — 259.
Loca quaedam vel incerta vel admodum corrupta vel

falso Archilocho tributa aut illi adficta, . , .»—— 257.
Pseudarchilochus sive Archilochi Liber de temporibus

ab Annio Viterbiensi editus. e" RR — 264.
d ru dgio o RM.

Epimetron quorumdam carminunt graecorum editoris, — 271,

Epicrisis Fabricii. . : :

ὩΡΙσσΕ AM M AR A

IN
A R.O HI 45,0 £€ €. D M.

I.
THEOCRITI.

᾿Αρχίλοχον xai cài καὶ εἴσιδε τὸν πάλαι ποιητὰν
Τὸν τῶν ἰάμβων, οὗ τὸ μυρίον κλέος
Διῆλϑε κἠπὶ νύκτα καὶ πρὸς ἀῶ. *)
Ἦ ῥά μιν αἱ Moicai καὶ ὁ Δάλιος ἡγάπευν ᾿Απόλ-
λων"
Ὡς ἐμμελής τ᾽ ἔγεντο καἀπιδέξιος
Ἔπεά τε ποιεῖν, πρὸς λύραν τ᾽ ἀείδειν.

Consiste Archilochumque hic aspice principem
| poetam
Antiquum iambi, cuius ingens gloria
Ad vesperum pervenit atque ad ortum.

*).Cod. "Vat. ποτ' ἀῶ:

Is sane a Musis et Apolline Delio est amatus;
Tam suavis et tam carminis solers fuit
Pangendi et ad modos lyrae canendi.

II.
MELEAGRI.
Anthol L.IIL p.330. Anal T.I. Ep. ng.
Δεξιτερὴν ᾿Αἴδαο θεοῦ χέρα xai τὰ κελαινὰ

Ὄμνυμεν ἀῤῥήτου δέμνια Φερσεφόνης"
Παρϑένοι ὡς ἔτυμον καὶ ὑπὸ χϑονί" πολλὰ δ᾽

ὁ πικρὸς

Αἰσχρὰ καϑ᾽ ἡμετέρης ἔφλυσε παρϑενίης
᾿Αρχίλοχος, ἐπέων δὲ καλὴν φάτιν οὐκ ἐπὶ καλὰ

Ἔργα, γυναικεῖόν δ᾽ ἔτραπεν εἰς πόλεμον"
Πιερίδες, τί κόρησιν ἐφ᾽ ὑβριςῆρας ἰάμβους

᾿τράπετ᾽ οὐχ, ὁσίῳ φωτὶ χαριξόμεναι;

Iuramus Ditis dextram nigrumque nefandae
Persephones, nos haec dicere vera, torum:
Castae migrantes et ad orcum mansimus, in nos
Archilocho quamvis multa vomente probra.
At vero is pulchra fama male carminis usus

Virgineis movit barbara bella choris.
Cur in eos saevis faciles armastis iambis,

Musae, haud curantem fasque nefasque virum?

III.
AIOZROTPIAOY ΕἸΣ ΤΑ͂Σ ATRAMBIAAATZ.

Anthol. L. III. p. 550. Anal T. I. p. 495. Ep. 55. Quae in Antholo-

gia duo epigrammata sunt, auctoritate Cod. Vat. in Analectis
coniuncta in unum recte exhibentur.

Ob μὰ τόδε φϑιμένων σέβας ὅρκιον, αἵδε Av-
κάμβεω,
Αἱ λάχομεν ςυγερὴν κληδόνα, ϑυγατέρες,
Οὐτε τι παρϑενίην ἡσχύναμεν, οὔτε τοκῆας,
Οὔτε Πάρον νήσων αἰπυτάτην ἱερῶν. —
᾿Αλλὰ καϑ'᾽ ἡμετέρης γενεῆς ῥιγηλὸν ὄνειδος
Φήμην τε ςυγερὴν ἔφλυσεν ᾿Αρχίλοχος.
᾿Αρχίλοχον, μὰ ϑεοὺς καὶ δαίμονας, οὔτ᾽ ἔν
&yviais
Εἴδομεν, oU2' Ἥρης ἔν μεγάλῳ τεμένει.
Εἰ δ᾽ ἦμεν μάχλοι καὶ ἀτάσϑθαλοι, οὐκ dy ἐκεῖνος
Ἤσϑελεν ἐξ ἡμέων γνήσια τέκνα τεκεῖν.

Non nos, iurandos per manes perque verendos,
Nomen sortitae turpe Lycambiades,

Virgineos mores non dedecoravimus unquam,
Nec Paron excelsam, quam mare cingit aquis.

Archilochus sed enim horrendae convicia linguae
In nostrum vomuit diraque probra genus.

Nec, per daemonas atque deos, Iunonis in aede
Nec plateis unquam vidimus Archilochum.

At si vita procax nobis atque improba, nollet
Ex nobis sobolem gignere legitimam.

IV.
ANTIPATRI THESSALI.
Anthol L. 11. p.252. Anal T. 11. yp. i20. Epigr. 45.
Φεύγεϑ᾽, ὅσοι λόκκας ἢ λοφνίδας ἢ καμασήνας
"Aibere, ποιητῶν Φῦλον ἀκανϑολόγων,

Οἵ τ᾽ ἐπέων κόσμον λελυγισμένον ἀσκήσαντες,
Ἀρήνης ἐξ ἱερῆς πίνετε λιτὸν ὕδωρ. |
Σήμερον ᾿Αρχιλόχοιο xai ἄρσενος ἦμαρ Ὁμήρου
Σπένδομεν" ὁ χρητὴρ οὐ δέχετ᾽ ὑδροπότας.

Este procul calvas, taedas, piscesve canentes
Vates, qui nugas difficiles legitis,

Et quos contorto versantes ordine verba
Ieiunos tenui fons sacer explet aqua.

Archilocho fortique hodie libamus Homero;
Crater potores non hic aquae recipit.

v.
CN. LENTULI GAETULICI.

Anthol L. IIL p.391. Anal T. IL p. 167. Ep. 6.

Σῆμα τόδ᾽ ᾿Αρχιλόχου παραπόντιον, ὅς ποτε

: πικρὴν

Μοῦσαν ἐχιδναίῳ πρῶτος ἔβαψε χόλῳ,
Αἱμάξας Ἑλικῶνα τὸν ἥμερον. Οἷδε Λυκάμβης

“Μυρόμενος τρισσῶν ἅμματα ϑυγατέρων.
Ἤρεμα δὴ παράμειψον, ὁδοιπόρε, μήποτε τοῦδε

Κινήσης τύμβῳ σφῆκας ἐφεξζομένους.

— ἘΙΝῸ “Ὁ

Ex interpretatione Grotii.
Archilochum tegit haec pars littoris: ille Camoenas
Vipereo coepit tingere felle truces,
Sanguine adhuc placidum turbans Helicona. Ly-
camben
Tres natas perimens nodus id edocuit.
Quisquis es, hac tacito transi pede, busta se-
dentes

Ista super vespas ne tibi commoveas.

VI.
HADRhIANI CAESARIS.
Anthol. L. II. p. 255. — Anal. T. II. p. 996.
᾿Αρχιλόχου τόδε σἥμα, τὸν ἐς λυσσῶντας
ἰάμβους
Ἤγαγε Μαιονίδῃ Μοῦσα χαριξομένη.

En tumulum Archilochi, rabidos quem Musa in
iambos
Misit, Maeonüdae gratificata suo.

VII.
IULIANI AEGYPTII.

Anthol. L.1II. p. 95. | Anal. T. II. p. 507.
KépBeoe δειμαλέην ὑλακὴν νεκύεσσιν ἰάλλων,
Ἥδη QgixaAcov δείδιϑι καὶ σὺ νέκυν.

᾿Αρχίλοχος τέϑνηκε' Φυλάσσεο ϑυμὸν ἰάμβων
Δριμὺν πικροχόλου τικτόμενον ςόματος..

Οἶσϑα βοῆς κείνοιο μέγα σϑένος. εὖτε Λυκάμβεω
Νηῦς μία σοι δισσὰς ἤγαγε ϑυγατέρας.

Interpretatio Grotii.

Cerbere, qui saevis terres latratibus umbras,
Umbram nunc saevam non minus ipse time.
Occidit Archilochus; penetrabile virus iambi,
Ex iracundo quod fluit ore, cave.
Quam sit atrox clamare, datum tibi scire,
Lycambae

Cymba tibi natas cum tulit una duas.

VIII.
EIUSDEM.

Anal. et Anthol. 1. c.
Νῦν πλέον ἢ τὸ πάροιϑε πύλας κρατεροῖο De-
ρέϑρου

Ὄμμασιν ἀγρύπνοις τρισσὲ φύλασσε κύον.
Ei γὰρ Φέγγος ἔλειπον ἀλυσκάξουσαι ἰάμβων

ἔλγριον ᾿Αρχιλόχου φϑέγμα Λυκαμβιάδες"
Πῶς οὐκ dv προλίποι σκοτίων πυλεῶνας ἐναύλων

Νεκρὸς ἅπας, φεύγων τάρβος ἐπεσβολίης;

Nunc magis atque prius portas servato minacis
Insomnis barathri triplice fauce canis.

e o AVES n

Archilochi nam si dirum fugere relicta
Carmen iambeüm luce Lycambiades:

Limina qui manes non et tenebrosa relinquant,
Terribilis fugiant ut maledicta viri? :

ι ΙΧ.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ.
Anal. T. III. p. 257. Epigr. 505.
᾿Αρχιλόχου τάδε μέτρα καὶ ἡχήεντες ἴαμβοι,
Θυμοῦ καὶ Φοβερῆς ἰὸς ἐπεσβολίης.

Archilochi versus et iambos ecce sonoros,
Viperei plenos fellis et opprobrii.

A—oÉ -
MELEAGRI.

In dedicatione Anthol. ad Dioclem v. 57.
Ἐν δὲ xai ἐκ Φορβῆς σκολιότριχος ἄνϑος
ἀκανϑὲς,
᾿Αρχιλόχου σμικρὰς ςράγγας ἀπ᾽ ὠκεανοῦ.

Oceano paucae quasi guttae ex Archilochio
Adiectus flos est hispidus hippophais.

COMMENTATIO

DE

"11 AÀ E T S GC-N IU ICE.

ARCHILOCHI.

COMMENTATIO DE VITA ET SCRIPTIS
ARCHILOCHI.

8.1.

Mudstochus , poeta lyricus,2) iambographus,^) ex in-
sula Paro, una Cycladum, oriundus.c) Hinc a Luciano
Πάριος τὸ γένος, ἃ) et ab aliis auctoribus ὁ Πάριος Ποιη-
τὴς» aut ἰαμβοποιὸς ὁ Πάριος ἀϊοίταν, 4) eiusque iambi
Parii ab Horatio vocantur.f) A vero igitur aberrat Man-
cinellus, qui ad Horat. Epod. 1V. v. 15. eum Lacedaemo-
nium fuisse scribit. Proavus Archilochi Tellis fuit, ut
Pausanias memorat.£) Sevini toniectura esth) ex eodem
Pausaniae loco, vix aliud genus inter Parios fuisse nobi-
lius genere Archilochi, ac Tellin cum Cleoboea in Tha-
sum, ubi ea Cereris mysteria instituit; profectum esse.
Patri Archilochi Telesicles nomen fuit, ut patet ex ora-
culo, quod ei de futura filii gloria datum est. i) Quare
Stephanus Byzant.k) eumque secutus Potterus !) Telesi-
clem filium Archilochi perhibent. Mater eius Enipo
serva fuit, ut ipse memoriae prodidit. m)

2) Diomed. L. III. p. 480. Koivot vel communis poematis
prima est heroica, ut est Iliados et Aeneidos; secunda lyrica,
ut est Archilochi et Horatii. Nicephor. in scholiis ad
Synes, de Insomn. p. 427. Ὃ. ᾿Αρχίλοχος οὗτος ἀρχαῖος
ἦν λυρικὸς ποιητὴς, ὃς οὐ μόνον πρὸς λύραν or» , ἀλλὰ καὶ ἐν μέτρῳ
ἡρωϊκῷ τὰ xx9' αὐτὸν ἔγραψε. Item Iulius Firm. L. IV. Astron.
p- 175. vid. infr. C. VIII, $. n. b).

A

— 4 —

b) Galenus T. IV. p. 56. dum inscitiam et absurdam íacta-
tionem Thessali medici exagitat: Τίνος “Ομήρου νῦν εὐπορήσομεν
iv ἑξαμέτρῳ τόνῳ τὴν Θεσσάλειον ὑμνήσοντος νίκην; ἢ τίνος. μελο-
ποιοῦ κατὰ Πίνδαρον ἄσοντος ὑψηλῶς ἐν διθυράμβοις, ὡς πάλαι τὸν
Διόνυσον, οὕτω νῦν τὸν Θέσσαλον; ἢ τούτων μὲν οὐδενὸς χρήφζομεν,
᾿Αρχιλόχου δέ τινος ἢ Ἱππώνανκτος ἰάμβους γραφόντων. Diomed.
L. HT. p. 482. Appellatum est (carmen iambicum) παρὰ τὸ ἰαμ-
βίζειν, quod est maledicere, cuius carminis praecipui scriptores
apud Graecos Archilochus et Hipponax. Tzetz. in Proleg.
ad Lycophr. ᾿Αριπρεπεῖς δὲ ἰἀμβογράφοι τρεῖς" "Avaviag, ᾿Αρχί-
λοχος, Ἵππώναξ,

c) Strab. L. X. p. 487. μετὰ 95 ταύτην Νάξος καὶ ἸΑνδρος
ἀξιόλογοι καὶ Πάρος" ἐντεῦθεν ἦν ᾿Αῤχίλοχος ὃ ποιητής.

d) Lucian. Pseudol. T. IIT. p.162. fragm. 118.

e) Athenae. L. I. p. 7. F. fragm, 119. — Origen. contra Cels.
1.11: C. 201. p. 4907. fragm. 85. δες

f) Horat. L. I. Ep. 19. v. 25. Parios ego primus iambos
Ostendi Latio. —

g) Pausanias p. 544, 56. ᾿Επὶ τοῦτο οὖν καὶ Πολύγνωτος
γέροντα ἔγραψε ἤδη τῇ ἡλικίᾳ τὸν Χάρωνα. οἱ δὲ ἐπιβεβηκότες τῆς
γεὼς οὐκ ἐπιφανεῖς εἰς ἅπαν εἰσὶν, οἷς προσήκουσι. Τέλλις μὲν ἡλι-
κίαν ἐφήβου γεγονὼς, φαίης àv, Ἡλεοβοία δὲ ἔτι παρθένος, ἔχει
ὃξ ἐν γόνασι κιβωτὸν, ὁποίας ποιεῖσθαι νομίζουσιν Δήμητρι. Eg. μὲν
δὴ τὸν Τέλλιν τοσοῦτον ἤκουσα, ὡς ὃ μὲν ποιητὴς ᾿Αρχίλοχος ἀπό-
eovog εἴη τρίτος Τέλλιδος. Ἀλεοβοίαν 0s ἐς Θάσον τὰ ὀργια τὴς Δή-
μήτρος ἐνεγκεῖν πρώτην ἐκ Πάρου φασίν.

h) Sevin. T. X. p. 2o. Commentar. Acad. Inscript. Paris.

i) Eusebius Praeparat. evangel. L. V. €. 55. p. 227. ex
Oenomao:

᾿Αϑάνατός δοι παῖς καὶ ἀοίδιμος, ὦ Τελέσικλες»
"Εισσετ᾽ ἐν ἀνθρώποις. —
δὲ παῖς ἦν ᾿Αρχίλοχος.

k) Stephan. Byzant. v. Θάσδσος. vid. $. IT. a.

1) Potterüs ad Clement. Alexandr. L. I. p. 597; 15. n. 2.

m) Aelian. V. H. L. X. 6.15. Αἰτιᾶται Rigiriog ᾿Αρχίλοχον,

τ LJ
ὅτι κάκιςα ἑαυτὸν εἶπεν. ΕΠ γὰρ μὴ, Φησὶν, ἐκεῖνος τοιαύτην δόξαν

.---- 5 “νῶν

ὑπὲρ ἑαυτοῦ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἐξήνεγκεν, οὐκ ἂν ἐπυθόμεθα ἡμεῖς,
οὔτε ὅτι ᾿Ἐνιποῦς υἱὸς ἣν τῆς δούλης, 009" ὅτι καταλιπὼν Πάρον διὰ
πενίαν καὶ ἀπορίαν ἦλθεν εἰς Θάσον, οὔθ᾽ ὅτι ἐλθὼν τοῖς ἐνταῦθα
ἐχϑρὸς ἔγένετο" οὔτε μὴν ὅτι ὁμοίως τοὺς Φίλους καὶ τοὺς ἐχϑροὺς

x&xdg ἔλεγεν.

8. IL

' Constat Archilochum iam eo tempore vixisse, que
ex oraculo eius patri dato Thasus, colonia deducta, a
Pariis condita est. Ipse enim eo emigravit, vel etiam, ut
Eusebius innuit, huic deductioni praefuit.2) Immo col-
ligere ex loco Eusebii possis, cum nomen Aeriae, quo
'"Thasum obscure, more suo, oraculum indicabat, forte
iam antiquatum, neque notum Pariis, aut pluribus locis
commune, ideoque dubium esset, P) quem locum oracu-
lum designaret: Archilochum vel aperuisse Pariis, Aeriam
esse 'Thasum insulam, vel id in quodam carmine iam
antea commemorasse, et ideo fortasse in admiratione
habitum, etsi adolescentem, huic deductioni esse prae-
fectum. "Thasusc) autem condita est a Pariis, ἃ) ut Dio-
nysius tradidit, Olymp. XV. vel etiam XVIII. ut Xanthus
Lydus, quem Dionys. Halicarn. auctorem antiquitatum
inprimis peritum vocat.c) Quare si ponas, Archilochum,
quo tempore in Thasum emigrabat, adolescentem saltem
viginti et aliquot annos habuisse, apparet eum iam fuisse
Romulo regnante, ut Cicero asserit, f) huiusque aetate
natum esse, cum Romuli mors in Olymp. XV. vel iuxta
alios XVI. inciderit. Laude vero poeseos inclaruisse vide-
tur praecipue post Olymp. XX.£) et tandem ad Olymp.
XXIII , ad quam plurimi auctores eum referunt, et quo
tempore Gyges in Lydia regnabat, carminum gloria iam
fuisse Horentissimum.h) Hanc aetatem [florentis eius

ws ife πως

famae etiam spectat Corne]. Nepotis sententia, qua Ar-
chilochus ad tempus Tull. Hostili; qui Olymp. XXVI.
regnare coepit, refertur. i)

a. b) Euseb. Praeparat. Evang. L. V. C.55. p.256. —
ἸΑγγειλον IIagíoi , Τελεσίκλεες, wg σε κελθύω,
ἸΝήσῳ ἐν ᾽Περίῃ κτίζειν εὐδείελον ἄςυ.

᾿Αγγελῶ, νὴ Δία (φήῆσϑει τάχα πού τις τετυφωμένος, 5) σε ἐλέγχων)
κἀν μὴ κελεύσεις. πέπρωται γάρ. καὶ ἔξι Dacos μὲν ἡ ᾿Ηερίη νῆσος.
ἥξουσι ἐπ᾿ αὐτὴν Πάριοι, ᾿Αρχιλόχου τοῦ ἐμοῦ υἱοῦ φάσκοντος, ὅτι
ἡ νῆσος αὕτῃ πρὶν ᾿Ηερία ἐκαλεῖτο. σὺ οὖν (δεινὸς γὰρ ἐπεξελθεῖν)
οὐκ ἀνέξῃ, οἶμαι, αὐτοῦ οὕτως ὄντος ἀχαρίςου καὶ ϑρασέος, ὃς, εἰ
μὴ σὺ μηνῦσαι αὐτῷ ἐβουλήθης, οὐκ ἂν «ors ἤγγειλεν, οὐδ᾽ ἂν
᾿Αρχίλοχος ὃ υἱὸς αὐτοῦ Ἰ]αρίους ἐξεν &^ys0 8v, οὐδ᾽ ἂν οἱ ΤἸΠάριοι
Θάσον ᾧκησαν. Stephan. Byzant. v. Θάσσος" ὅτι δὲ ᾿Αερία
ἡ Θάσσος, δῆλον ἐκ τοῦ χρησμοῦ τοῦ δοθέντος τῷ τοῦ ᾿Αρχιλόχου"
ἴλγγειλον Παρίοις, Τελεσίκλεις, vel Τελεσίκλεες, κ΄ τ΄ À, ut apud
Eusebium, ubi forte post ᾿Αρχιλόχου vox πατρὶ excidit. Pinedo
Τελεσιμλῆς legi vult, sed nil mutandum vel lectio ex Eusebio
admittenda, nam Τελεσικλέης, Τελεσικλῆς format vocativ. Τελεσί-
κλεες, Τελεσίκλεις, Τελέσικλες. Homer. Il. a. 557. Πατρόμκλεις, ubi
vide Schol. Jsocrat. NixóxAsg. Thasum autem primum Aeriam
dictam esse, praeter alios auctores gtiam Plinius adfirmat L.. I.
c. 12. Ab ea (Lemno) Thasus libera quinque M passuum, olim
Aeria vel Aethria dicta,

b) Aul. Gellius L. XII. c. 6. Quod Boeotia ante appel-
lata fuerit Aonia, quod Aegyptus Aeria dicta est, quod Creta
eodem quoque nomine dicta est. Item Stephan. Byzant.
v. ᾿Αερία, et Hesych. ᾿Αερία. Θάσον ὃξ τὴν νῆσον καὶ Αἴγυ-
ατὸον καὶ Λιβύην καὶ Κρήτην, καὶ Σικελίαν καὶ Αἰθιοπίαν καὶ Κύπρον
οὕτως ἐκάλουν.

c) Thasus primum habitata a barbaris, deinde a Phoeníci-
bus, qui ex Asia cum Cadmo et Thaso venerant, a quo etiam
nomen sortita est. Id factum quinque aetatibus (γενεαῖς) ante

encore ri ιν. creme

— 7 —

Herculis aetatem auctores tradunt. Scymm. Chius T. lI. p.58.
Geograph. minor.
'Axó δὲ Μακέσσης, ᾿Ἢμαϑίας τε λεγομένης
ἝξΞῆῃης Νιεάπολίς iz: καὶ νῆσος Θάσος,
Ἣν βάρβαροι τὸ πρότερον wxovv, ὡς λόγος.
Ἔπειτα Φοίνικες μετὰ Καδμου καὶ Θάσου
'Ex τῆς ᾿Ασίας διαβάντες, ἔλαβον $$ Θάσον "
᾿Απὸ τοῦ Θάσου καὶ τοὔνομ᾽ ὡς νῦν ἔχει-
Legendum forte, ut iambus sibi constet: ᾿Απὸ τοῦ Θάσου ὃξ
καὶ τὸ ὄνομ᾽, ὡς νῦν, ἔχει. Herodot, L.II. C. 44. ᾿Απιιόμην καὲ
ἐς Θάσον, ἐν τῇ εὗρον ἱρὸν "Ηρακλέος ὑπὸ Φοινίκων ἱδρυμένον, οἵ κατ᾽
Εὐρώπης ζήτησιν ἐκπλώσαντες Θάσον ἔκτισαν. καὶ ταῦτα καὶ πέντϑ
γενεῆσε ἀνδρῶν πρότερά ἐςι, ἢ τὸν ᾿Αμφιτρύωνος ρακλξα ἐν τῇ EX-
λάδι γενέσθαι. Has generationes vero sive aetates exponit Stephan.
Byzant. v. Θάσσος — νῆσος περὶ Θράκης" ἢ δὲ γενεαῖς Ἡρακλέους
καὶ Θάσσος παλαιότερος, εἶπερ ἀπὸ ᾿Αγήνορος Ilgoirog ἦν" ᾿Αγήνορος
δὲ Βήλος ἀδελφὸς ἦν, Βήλου δὲ Αἴγυπτος, οὗ Λυγκεὺς» οὗ ᾿Αλκαῖος,
οὗ ᾿Αμφιτρύων, οὗ Ἡρακλῆς. ubi pro 5 $5 legi velim ἦν δὲ $
γενεαῖς, quae numeri nota excidisse videtur. Quare Scaliger ad
Eusebii Chronicon p. 56. non recte asserit, Thasum a Phoeni-
cibus decem aetatibus vel generationibus ante Herculem fuisse
conditam. De Thaso vero, fratre Cadmi, vid. Conon. narrat. 57.
Apollodor. L. III. C. I. $. 1. qui eum Neptuni filium facit.

d) Coloniam a Pariis in Thasum esse deductam auctores
memorant, Herodotus L. II. C. 44. vid. supra, Thucyd. L. IV.
C. 104. "Ec: δὲ v$cog (Θάσος) Παρίων ἀποικία, ἀπέχουσα τῆς ' Aj
Φιπόλεως ἡμίσεος ἡμέρας μάλιςα πλοῦν. Strabo L. X. p. 497. Ὕπὸ
llagíw» ἐκτίσθη Θάσος. item Eusebius, vide not. a.

e) Clemens Alexandr. Stromat. L.I. p. 597. Eav-
Seg 0s Λυδὸς φησὶ περὶ τὴν ὀκτωκαιδεκάτην ᾿Ολυμπιάδα, ὡς δὲ Arc-
νύσιος, περὶ τὴν πεντεκαιδεκάτην Θάσον ἐκτίσθαι. De Xantho Lydo
vid. 6. Voss. de Historic. Graec, L, III. p. 558. Dionys. Halicarn.
L.I. Antiqu. Roman, Ξάνθος 9s ó Λυδὸς igogíag παλαιᾶς, si wai
τις ἄλλος, ἔμπειρος, Dionysius vero, cuius Clemens meminit,
videtur esse Chalcidensis, qui Hrízsg soripsit. vid. Vossium
l c. p. 558.

— 8 —

f) Cicero Quaes t. Tuscul L.I. Homerus fuit et He-
siodus ante Romam conditam; Archilochus regnante Romulo.
Ger. Vossius de Poet. Graec. C. 5. p. 34. et alias citat anonymi
scriptoris graeci velut antiqui descriptionem sive ἀναγραφὴν τῶν
᾿Ολυμπιάδων; qui Archilochum iam ad Olymp. XV, 1, iam ad
XVIII, 1 et XIX, 5 refert, quem tamen non esse audiendum
censet. Verum tota haec descriptio non est veteris auctoris, sed
a Scaligero concinnata, ut ipse variis locis ad Chronicon Eusebii
innuit, et Ed. Corsinus in Dissertat. Agonist. p. 116. post Peta-
vium et Fabricium monet,

g) Clemens Alex. Stromat. P. 597- post verba $. II. d)
allata, quibus ait Thasum vel XV. vel XVII. Olymp. esse con-

ditam, sic pergit: ὡς εἶναι συμφανὲς τὸν "Ae oye? μετὰ τὴν sixo- .

63v ἤδη γνωρίζεσθαι ᾿Ολυμπιάδα.

h) Herodot. L. I. C. 12. τοῦ (Γύγου) καὶ "Ker Dod ὃ
Ilagiog κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον γενόμενος ἐν ἰάμβῳ τριμέτρῳ ἐπεμνὴ"
σϑθη. vid. ad hunc locum fragm. II. Tatianus πρὸς "EAAs-
νας p. 109. 'O δὲ ᾿Αρχίλοχος ἤκμασε περὶ ᾿Ολυμπιάδα τρέτην καὶ
εἰκοςὴν κατὰ liv τὸν Λυδὸν (Ugsoov) τῶν ᾿Ιλιακῶν ἔτεσι πεντα-
κοσίοις. Haec ipsa habet Euseb. Praeparat. evangel. p. 492. ad
verbum, misi quod hic ὕςερον adsit, quod im Tatiano' excidit.
Cyrillus contra Iulianum p. 12. Eixogj τρίτῃ ᾿Ολυμπιάδε
Φασὶ γενέσθαι ᾿Αρχίλοχον, τὰ ᾿Ιουδαίων κράτη διέποντος Μανασσῆ.
Syncell. in Chronogr. p. 180. Καὶ ἕτεροι (φασὶ γεγονέναι Ὃ μηρον)
κατὰ ᾿Αρχίλοχον περὶ wy ᾿Ολυμπιάδα μετὰ ἔτη Φ' που τῆς ἁλώσεως
Τροίας. Item Proclus in Chrestomath. vid. δ. VI. m.

i) Archilochiüm Nepos. Cornelius tradit Tullo Hostilio Ro-

mae regnante. iamr tunc fuisse poematis clarum et nobilem.

Aul. Gell. XVII. 21.

i

&. III.

Archilochus iunior Terpandro,3) Clona, ^) Callino, c)
aequalis Simonidis Amorgini,4) antiquior Thaleta Cre-
tensi perhibetur.*) Callini, Clonae et Thaletae aetas

Ναὶ μών..........

incerta est, Simonidis in Olymp. XX. incidit; nam 490
annis post tempora Troiana vixisse scribitur;f) Terpandri
controversa est. Sunt enim, qui eum ad Midae usque
tempora reiiciant,£) ut adeo eadem cum Orpheo aetate
fuisset, a quo Midas, patrem Gordium regno excipiens,
sacrorum solennibus initiatus est, ut lustinus scribit. h)
Alii Lycurgi aetate vixisse memorant, quem Iphiti aequa-
lem auctores passim faciunt.i) Verum Clemens Alex.
recte adnotat, Terpandrum a Graecis ad tempora nimis
antiqua referri,k) et tantum abesse, ut Midae tempore
vixerit, ut etiam ex Phaniae auctoritate Archilocho iunior
fuerit. 1) Athenaeus ex Sosibio tradit, T'erpandrum pri-
mum in Carneis vicisse, eaque Olymp. XXVI. esse insti-
tuta.2) Eusebius eum prorsus ad Olymp. XXXIII, 2,
adscribit, eique suffragatur Chronicon Parium Terpandri
aetatem epocha XXXV. collocans,") quod in annum ante
C. N. 645. adeoque in Olymp. XXIIL incidit, cui sen-
tentiae etiam accedit Salmasius Exercit. Plinian. p. 599.
Neutonus praeterea in Chronographia 9) ostendit, Lycur-
gum non aetate Iphiti, sed omnino Olymp. XVIII. et
sequentibus Horuisse, circa Olymp. XXIII. Homeri poe-
mata in Graeciam importasse, deinde leges suas tulisse,
quas Terpander versibus complexus est. Quod si haec
xationi temporum , ut esse videntur, magis sunt consen-
tanea, Doct. Christ. Wagner in Chronico Pario verso et
illustrato ad XXXIV. ann. 418. et ante C. N. 682. quae
cum Olymp. XXIV. congruit, recte pro Tyrtaeo Archi-
lochum substituere videtur, neque praetermissum esse
iudicans, qui et poeta princeps et Parius fuit. P)

a) Plutarch. T. X. p, 654. de Musica: Kai Toig χρόνοις
δὲ σφόδρα παλαιός ἐς: (ὃ Τέρπανδρος). πρεσβύτερον γοῦν αὐτὸν ᾿Αρχι-
λόχου ἀποφαίνει Τλαῦκος ὁ ἐξ ᾿Ιταλίας ἐν συντάγματί τινὶ τῷ περὶ

ἀρχαίων πριητῶν wal μουσικῶν, Φησὶ γὰρ αὐτὸν δεύτερον γενέσθαι
μετὰ τοὺς πρώτους ποιήσαντα αὐλῳδίαν. De Glauco Rhegino vide
Voss. de Historic. Graec. L. IV. p. 457.

b) Plutarch. ibid. p. 655. | KAovXc 0s ὃ τῶν αὐλῳδικῶν
νόμων ποιητὴς, ὃ ὀλέγῳ ὕξερον Tepgmavbgou γενόμενος, ὡς μὲν " Aguas
δὲς λέγουσι, Τεγεάτης " ὡς ὃξ Βοιωτοὶ, Θηβαῖος" μετὰ δὲ Τέρπανδρον
καὶ Ἡλονᾶν ᾿Αρχίλοχος παραδίδοται γενέσθαι.

c) Strabo L.IV. p. 647. Clem, Alexandr. Stromat. p. 597.
vide fragm. 86.

d) Clem. Alex. Strom. p.547. Σιμωνίδης μὲν οὖν κατὰ
᾿Αρχίλοχον φέρεται, De Simonide Amorgino, iambographo, hic
sermonem esse apparet.

e) Plutarch. T. X. p. 660. de Musica: Kai περὶ Θαλήτα
τοῦ Ἠρητὸς, εἰ παιάνων γεγένηται ποιητὴς, ἀμφισβητεῖται. ἸΤλαῦ-
xog γὰρ μετ᾽ ᾿Αρχίλοχον φάσκων γεγενῆσθαι Θαλήταν. μεμιμῆσθαι
μὲν αὐτὸν φησι τὰ ᾿Αρχιλόχου μέλη, ἐπὶ δὲ μακρότερον ἐκτεῖναι καὶ
Magwyx καὶ Ἡρητικὸν ῥυθμὸν εἰς τὴν μελοποιΐαν ἐνθεῖναι, οἷς ᾿Αρχί-
λοχον μὴ κεχρῆσθαι, ἀλλ᾽ οὐδὲ ᾿Ορφέα, οὐδὲ Τέρπανδρον.

f) Suidas: Σιμωνίδης ὁ Κρινέω, ᾿Αμοργίνος, ἰαμβογράφος —
γέγονε δὲ καὶ αὐτὸς μετὰ τετρακόσια voi ἐνγενήκοντα ἔτη τῶν Τρωϊκῶν,

8) Clem. Alexandr, Stromat. p. 547. Ναὶ μὴν καὶ
Τέρπανδρον ἀρχαϊφουσί τινες. ^EAAavixog γοῦν τοῦτον ἱξορεῖ κατὰ
Mi$axv γεγονέναι, ,

h) Iustin, L. XI. C. VII.

1) Athenae. L. XIV. p. 655. Ἱϊερώνυμος δ᾽ ἐν τῷ περὶ κιϑα-
ρῳδῶν, ὅπερ ἐξὶ πέμπτον περὶ ποιητῶν, κατὰ Λυκοῦργον τὸν νομο-
ϑέτην τὸν Τέρπανδρόέν φησι γενέσθαι, ὃς ὑπὸ πάντων συμφώνως
ἱςορεῖται, μετὰ τοῦ ᾿Ιφίτου τοῦ λείου τὴν πρώτην ἀριϑμηϑεῖσαν
τῶν ᾿᾽Ολυμπίων ϑέσιν διαθεῖναι. Hieronymus Rhodius sine dubio
is, de quo agit Voss, L. I. de Histor, Graec. p. 48.

k) Vide not. g. :

1) Clem. Alexandr. Stromat. p. 547. post verba not. g.
' adlata sic pergit: Φανίας δὲ πρὸ Τερπάνδρου τιθεὶς ᾿Λέσχην τὸν
Λέσβιον ᾿Αρχιλόχου νεώτερον Φέρει τὸν Τέρπανδρον. Phanias Ere-
sius, de quo Voss. l.c. p. 49. Lesches Lesbius, auctor parvae
Iiadis, claruit secundum Chronic. Euseb. Olymp. XXX, 4.

m) Athenae. L. XIV. p.655. Τὰ Μαρνεῖα τρῶτος πάντων
Τέρπανδρος νικᾷ, ὡς ᾿Ἑλλάνικος ἱςορεῖ ἔν τε τοῖς ἐμμέτροις Καρνεο-
νίκαις, κἀν τοῖς καταλογάδην. ᾿Εγένετο bs ἡ 9ícig τῶν Παρνείων κατὰ
τὴν ἕκτην καὶ εἰκοςὴν Ολυμπιάδα, ὡς Σωσίβιός φησιν iv τῷ περὶ
χρόνων. Sosibius, Lacon, qui dum de rebus patriis testatur,
tanto magis fidem meretur. "Vide quoque fragmenta Hellanici
a doct. Sturzio cdita in notis p. 84, 85, cuius sententiae tamen
non accedo, neque aliam quam vulgarem receptamque Olympis-
dum rationem intelligendam esse arbitror.

n) Chronic. Parium Epoch. XXXV. p. 11. n. 49.

0) Neuton. in Chronol. Graec. Cap. XI, XII.

p) Chron. Par. p. 156. et seq. Cum characteres hic deleti
essent, primique restauratores Tyrtaeum ibi posuissent, doct.
Wagner sic potius supplendum esse censet: — —

aQ cv [ AgyiXox Jo[ 5 ΤελεσικλογυΓς 0 ποιητής ἐφάνη}
vel aQ cv [ Αρχιλ]ήο χος τους ιαμβο]υΐς εδιδαξε]

Verum Eusebius in Chronico alium auctorem secu-
tus, et Syncellus, qui Eusebium exscripsit, contra id
quod superiori loco asserunt, Archilochum, simulque
Simonidem et Aristoxenum Olymp. XXIX. claruisse scri-
bunt.2) Qnuae ut prioribus non dissentiant, ad extre-
mum vitae tempus Archilochi forte referenda sint, qui,
si a tempore deductae in Thasum coloniae, quo saltem
adolescens fuerit, rationem ineas, Olympiadi XXIX, vix
ac ne vix quidem supervixisse videtur. Observare etiam
licet, in fragmentis eius plurimis nihil sane occurrere,
quod ultra Olymp. XXVI. progrediatur. Syracusae ab
Archia conditae Olymp. V.^) Magnetes ab Ephesiis
vel '"freribus deleti paulo ante Olymp. XX. videntur. 9)
Gyges ad Olymp. XXVI. usque regnavit;3) ut adeo, si
vitae finem circa Olymp. XXIX. statuimus ei contigisse,

non multum a vero aberrare videamur. Ex Diphilo
autem, qui in Comoedia Sappho inscripta Archilo-
chum et Hipponactem amatores poetriae in scenam in-
duxit,*) de aetate poetae prorsus nilil colligi potest
aut debet, cum vel inscius, ut Vossius putat, f) vel etiam
παίζων, ut Athenaeus censet,£) tempora neglexerit,
idque poetae putarit fas esse sic in comoedia ludere.
Nescio quid Solinush) sibi voluerit, qui, dum de iis
quae post mortem Archilochi acciderunt, loquitur, usque
ad Curionum tempora evagatur.

a) Euseb. in Chron. ad ann. 1554. Olymp. XXIX, 2,
Archilochus et Simonides et Aristoxeni Musici illustres habentur.
Et Syncell. ad eand. Olymp. p. 215. ᾿Αρχίλοχος ó καὶ Σιμωνίδης
καὶ ᾿Αριςόξενος μουσικοὶ ἔγνωρίζοντο. De Simonide Amorgino ite-
yum sermonem esse manifestum est, Aristoxenus vero hic, ut
Vossius monet, non est musicus ille, Aristotelis discipulus, mi-
nimum LXXX. Olymp. iunior, sed vetustus poeta Selinuntius,
ipsi iam Epicharmo memoratus, Vid. Hephaest, p. 25. et schol,
Aristophan, Πλούτ. v. 487. ,

b) De conditis ab Archia Syracusis vid. fragm. 126.

c) Vid. fragm. 86.

d) Vid. fragm. 2.

e) Athenae, L, XIII. p. 599. Rai γὰρ Δίφιλος ὁ κωμῳδο-
ποιὸς πεποίηται ἐν Xam Qoi δράματι Σαπφοῦς ἐραςὰς ᾿Αρχίλοχον καὶ
“ππώναντα.

f) Vossius de Historic. Graec. p. 6. qui et Scali-
geri sententiam in animadversionibus Eusebianis adfert, qua
Archilochus ad tempora Darii Hystaspis filii refertur, qui demum
imperare coepit Olymp. LXIV, 5. "Vellem, inquit Vossius,
huius sententiae suáe rationem vel auctorem addidisset,

£g) Athenae. loco antea cit.

h) Solin. C. VII. $. 156. Plurimi inter Romanos elóquen-
tía floruerunt, sed hoc bonum hereditarium nunquam fuit, nisi

ORUM CC NUN wNPTEPEPUEETPPUTERMERS

— 13 «αὐλοὶ

in familia Curionum,*) in qua tres serie continua oratores

fuerunt. Magnum hoc habitum est sane eo saeculo, quo prae-

cipue facundiam et humana et divina mirata sunt, Quippe tunc

percussores Archilochi poetae**) Apollo prodidit, et latronum

facinus deo arguente detectum est.
* à

ι
*) Manifestum est, hoc toto coelo a ratione temporum aberrare.
Curiones hi tres probabiliter illi sunt, de quibus Cicero in Bruto
loquitur, quorum primus C. Curio fere eadem aetate cum
ML Scauro, P. Rutilio, .C. Graccho floruit, quem Cicero, licet in
oratione cius quaedam vituperet, illustrem oratorem vocat. C. 929.
ἦν * Alter C. Curio propemodum aequalis C. Cottae et P. Sulpicii,
.C. 41 et 58, cui Cicero splendorem in verbis tribuit, arte vero
eum caruisse ait, et actione fuisse ridicula et memoria fere nulla.
€. 5o. Tertius Curio, huius filius, adolescens, C. 79, qui, ut
Cicero inquit, magnam eloquentiae laudem consecuturus fuisset
si diutius vixisset. vid. etiam Salmas. in Excrcit. Plinian. ad
Solin. p. 58.
**) Vid. infra $. XVIII. not. f).
Li i

, ! S. v.

, Forturia parum favente et benevola usus esse videtur
Archiloclius ,?) in vita neglectus et pauper, et hinc for-
tasse jlanto. magis in iambos exasperatus. Propter pau-
pertateii-etiam Parum reliquit, et in Thasum emigravit. b)
Verum et hic res ei non melius cessere; partim enim
odio civium agitatus, quibus forsitan ob acerbitatem car-
minum invisus factus est; certe quidem propter -maledi-
centiam multas eum calamitates pertulisse canit Pinda-
rus;€) partim etiam malis, quae insulam hanc presse-
runt, afflictus esse videtur, de quibus eum graviter in
carminibus suis conquestum esse apparet.2) Matrimonio
sibi iuncturus erat Neobulen, filiam Lycambae, Doii
cuiusdam filii, €) promissa sibi iam nuptiarum fide, sed
violata deinde a Lycambe, suaque exspectatione fra-
stratusf) carminibus iambicis et epodis ia eum filiasque,
quarum' duae aut tres fuere,8) atrocissime saeviit,h)

*

-- τὸ —

praeter alia convicians eas dehonestasse virginitatem,
parentes ipsamque patriam,?) quas tamen Dioscorides
in epigrammate se defendentes inducit.k) ^ Neobulen
imprimis probrosis nominibus proscidit,1) patremque ac
filias eo tandem desperationis adegit, ut vitam suspen-
dio finirent. m)

4) Iuliam, p.557. ἃ. 'Avawgécyri τῷ ποιητῇ πολλὰ ἐποιήθη μέλη
σεμνὰ καὶ χαρίεντα " τρυφᾷν γὰρ ἔλαχεν ἐκ Μοιρῶν. ᾿Αλκαίῳ δ᾽
οὐκέτι, οὐδ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ τῷ Παρίῳ τὴν μοῦσαν ἔδωχεν ὃ ϑεὸς εἰς
εὐφροσύνας καὶ ἡδονὰς τρέψαι" μοχϑεῖν γὰρ ἄλλοτε ἄλλως ἀναγκα-᾿
Qópsvot, τῇ μουσικῇ πρὸς τοῦτο ἐχρῶντο, κουφότερα ποιοῦντες αὐτοῖς,
ὅσα ὃ δαίμων ἐδίδου, τῇ εἰς τοὺς ἀδικοῦντας λοιδορίᾳ.

b) Synesius de Insomn. p. 156. Οὔτε γὰρ (᾿Αρχίλοχος
xai ᾿Λλκαῖος ) κενεμβατοῦντες τοὺς λόγους ἐξήνεγκαν, ὥσπερ τὸ VÉOW.
τοῦτο τὸ σοφὸν γένος ἐπὶ συμπεπλασμέναις ταῖς ὑποθέσεσιν" οὔτε
ἑτέροις κατεχαρίσαντο τὸ σφέτερον ἀγαθὸν, ὥσπερ “Ὅμηρος καὶ Στη-
σίχορος, τὸ μὲν ἡρωϊκὸν φῦλον διὰ τὰς ποιήσεις αὐτῶν ἐπικυδέξερον
ἔθεσαν" καὶ ἡμεῖς ὠνάμεθα τοῦ φήλου τῆς ἀρετῆς, αὐτοὶ δὲ, τόγε ἐφ᾽
ἑαυτοῖς, ἠμελήϑησαν» περὶ ὧν οὐδὲν ἔχομεν yj ὅτι ποϊηταὶ δεξιοί.

item Ael. L. X. C, 15. vid. $, I. m. epe ᾿

c) Pindar. Pyth. β, v. 100. P

'Ejs 98 χρεὼν κῃ
φεύγειν δάμος ἀδινὸν, καχκηγορίαν "
εἶδον γὰρ,» ἑκὰς ἐὼν, τὰ πόλο
À' ἐν ἀμαχανίᾳ
᾿Ψογερὸν ᾿Αρχίλοχον, βαρυλό-
γοις ἔχϑεσι πιαινόμενον.
Ubi Schol. Eo) yàg, Φησὶ, ἐν ἀπορίᾳ βίου τὸν ᾿Αρχίλοχον καϑε"
türx διὰ τὴν λοιδορίαν, πάντων αὐτὸν ἀποςρεφομένων. Ovid,
"hh Ib Utque repertori nocuit pugnacis iambi,
Sic sit in exitium lingua proterva tuum.
d) Strabo p. 570, €t 647. vid. fragm, 96, 97. fragm. 49, 49.
Eustath, p, 725 €t 1542. fragm. 88. item fr. 5, 9 et 48.
e) Vid. not. f. Hesych, Awraó4g* Δώτου υἱὸς ὁ Λυκάμβης.

^

f) Origenes contra Cels. L. IT. C. 5ου. Dio Chrysostom.
Orat. 56. p. 641. B. vide fragm. 82.

g) Vid, Epigramm, Anthol, 2. 5. 4...

h) Terentian, p- 2458. Victorin. L, HI. p. 2552. vide fragm. 59.
'. ἀπ notis et $. IX. not, x.

a i) Vid. Epigramm. Anthol 2.5. :

k) Vid. l. c.

1) Vid. fragm. 5, 14o, 145, 15g. et alia, Eusebius Praepa-
ratione evang. L. V. C. XXXIII. p.229. ubi numen Pythium
alloquitur et deridet: τί πράττειν κελεύεις ἡμᾶς ; ἢ δηλαδὴ τὰ "Ag-
χιλόχου, εἰ μέλλοιμεν ἀξιοι φανεῖσθαι τῆς ὑμετέρας ἑςίας; λοιδο-
᾿ρῆσαι μὲν πικρῶς τὰς οὐκ. ἐθελούσας ἡμῖν γαμεῖσθαι, ἄψασϑαι δὲ καὶ
τῶν κιναίδων, ἐπειδὴ τῶν ἄλλων πονηρῶν πολὺ πονηρότεροί εἰσι, καὶ
οὐχὶ διὰ μέτρου, αὕτη γὰρ διάλεκτος καὶ ϑεῶν, ὥσπερ οὖν καὶ
ϑείων ἀνδρῶν, ὥσπερ ᾿Αρχιλόχου. vide etiam fragm. 145, 158.

jm) Vetus Horatii interpres ad Epod. VI, 15.
»Lycambes habuit filiam Neobulen; hanc cum Archilochus in ma-
trimonium postulasset, nec a patre data est (f. esset), huic iratus
Axchilochus i in eum maledicum carmen scripsit, quo Lycambes
tanto est dolore compulsus, ut cum filia vitam loqueo finiret, *
Et alius interpres ibidem eadem refert. Schol. Ile-
ph aest. p: 87. dum. docet, metrum iambicum ab ἰαμβέζειν, id
est ὑβρίζειν, esse appellatum , sic pergit: Ἢ ἀπὸ Ἰάμβης οὕτω κα-
λουμένης κόρης, ἥτις αἰσχρῶς ὑβρισθεῖσα ἀγχένῃ κατέλυσε τὸν βίον.
ὅπερ xai αἱ Λυκαμβίδες ἐπὶ. τοῖς ᾿Αρχιλόχου ποιήμασιν (ἔπαϑον)).
Eustath. Τ᾿ ΠΠ. p. 1694. Ἰςέον δὲ πολλῶν προσώπων ἁψαμένοιν
βρόχους ἐπὶ λύπαις ἔπαθον οὕτω νατὰ τὴν παλαιὰν ἱςορίαν καὶ αἱ
Λυκαμβίδες ἐπὶ τοῖς ᾿Αρχιλόχου ποιήμασιν, μὴ φέρουσαι τὴν ἐπιφορὰν
τῶν ἐκείνου σκωμμάτον. ἦν γὰρ ὁ ἀνὴρ δεινὸς ὑβρίζειν. vid. etiam
Epigr. 5. 7. 8. Factum hoc respicit quoque Horat, Epod, VI, 15.

Cave, cave: namque in malos asperrimus
Parata tollo cornua,
Qualis Lycambae fretus infido gener. ἢ)

*) ubi tamen scholiast. notat, Neobnlem non propter satyras Archi-
lochi, sed propter funqstam sui patris mortcm se suspendisse,

edi - ME, n
Et L, 1, Epist; 19, 25. — Numeros animosque secutus
Archilochi, non res et agentia verba Lycamben, |...
Et paulo post v. 28. —
Temperat Archilochi Musam pede mascula Sappho,
Temperat Alcaeus, sed rebus et ordine dispar,
Nec socerum quaerit, quem versibus oblinat atris,
Nec sponsae laqueum famoso carmine nectit,
Item Ovid. in Ibin: — In te mihi liber iambus
Tincta Lycambeo sanguine tela. dabit.
Vid. etiam de hoc suspendio Iambos Comitis de Stollberg

Sat. I. p. 5

$ VL

Lucianus indolem animi Archilochi sic describit:
Fuisse virum omnino liberum, et fiducia quadam: uti
solitum, nec cunctantem maledicere, si vel maxime lae-
surus videretur, qui in bilem iamborum suorum inci-
disset.««a) Verum acerbus vitiorum censor et insectator
iis se ipse non immunem praestitit; immo ea de se fateri
non erubuit, turpes nimirum impurosque amores suos, Ὁ)
tum etiam, quod, cum conira Saios, Thraciae populum,
militabat, scuto abiecto fugerit,c) etsi in. carminibus
gloriatur, se aeque ϑεράποντα "EvvaAioU ac ᾿Απόλλωνος
esse.d) "Versus illi, quibus suam fugam, scutique abie-
ctionem fatetur, a pluribus scriptoribus servati sunt, €)
iique in causa fuerunt, cur Lacedaemonem veniens
eodem etiam tempore ex urbe migráre iussus sit. f)

a) Vide fragm. 119.
b) Aelian. L. X. C. 15. post locum $. I. m): Πρὸς δὲ τού-
Ύ ς» 4 LÀ ü νι ἐδ * , * , ' AM ,
τοῖς, ἡ δ᾽ ὃς, OUTB OTI μοιχὸς ἦν, γδειμεν, εἰ μὴ παρ᾽ αὐτοῦ μαϑὸν-
τες, οὔτε ὅτι λάγνος καὶ ὑβριςής" καὶ τὸ ἔτε τούτων αἴσχιξον, ὅτε
τὴν ἀσπίδα ἀπέβαλεν. Οὐκ ἀγαθὸς ἄρα ἦν ᾿Αρχίλοχος μάρτυς ἑαυτῷ,

WEE ΨΥ ἘΦ

AUC ἸΥΎ SENI NER EI NE T PREMIERE ERR E

-- 17 --

ὑτοιοῦτον κλέος ἀπολιπὼν, καὶ τοιαύτην ἑαυτῷ φήμην. - ταῦτα οὐκ
ἐγὼ τὸν ᾿Αρχίλοχον αἰτιῶμαι, ἀλλὰ, Κριτίας. Maximus Tyt.
Dissertat, XXIV. p. 477. τὸν δὲ ᾿Αρχιλόχου ἔρωτα (ὑβριςὴς γὰρ)
“χαίρειν ἐῶ, vid. etiam $. IV. not, 1. Euseb. P. Ἐν. p. 228.

c) Aeliam. l. c, et fragm. 51.

d) Athenae. L. XIV. p. 627. C. fragm. 52.

e) Aelian, 1, c. Aristophan, Strabo. Sext. Empiricus. Plu-
tarchus. vid. fragm. 51.

f) Plutarch. T. VI. p. 888. de Instit. Laconicis: ᾽᾿Αρχίλοχον
E ποιητὴν ἐν ÁAawsbaluovi γενόμενον αὐτῆς ὥρας ἐδίωξαν, διότι
ἐπέγνωσαν αὐτὸν πεποιηγότα, ὡς κρεῖττόν fg: ἀποβαλεῖν τὰ ὅπλα

ἢ ἀποθανεῖν.

8. VIL

Quod vero ad virtutem poeticam Archilochi, ingenii
vim elegantiamque et artem carminum attinet ; ka emi-
nuit, ut veteres eum maximi facerent, et summis laudi-
bus ferrent. Eum Plato sapientissimum vocat,2) Cicero
poetis principibus in suo genere adnumerat , *) et Longi-
nus etiam praeter Homerum, Pindarum et Sophoclem, ut
summi poetae exemplum, Archilochum proponit, impe-
tum divini spiritus ei tribuit, et ὁμηρικώτατον esse cen-
set,d) sicut et Sextus Empiricus eum praeter ceteros, ut
ποιητικὸν, exempli causa adducit.e) Aristophanes Gram-
maticus iudicavit iambum Archilochi longissimum etiam
esse optimum.f) Quinctilianus elocutioni eius et senten-
tiis summam laudem tribuit.£) Hippodromus Rhetor Ar-
chilochum πνεῦμα coQigiv, ut Homerum Qwvijy eorum
dixit.h) Synesius autem τὸν κάλλιςον τῶν ποιητῶν vo-
care non dubitat.i) Maximum poetam aut certe summo
proximum Valerius Maximus eum praedicat, k) et Velleius

Paterculus Homerum et Archilochum tantum in suo gene-
B

— 18 -—

re primos et perfectissimos esse scribit,1) cui adsentitur
Dio Chrysostomus ,7») adfirmans Homero et Archilocho
nullum in omni aetate poetam posse comparari. Inter
iambographos sane omni exceptione maior et longe prin-
ceps semper est habitus.?) Propter quam eius praestan-
tiam dicitur in carmine Anthologiae Musa Archilochum
in iambos misisse, ut Homero gratificaretur,9) timens
nimirum, mne, si ad epos animum adiiceret, Homero
ipsi palmam praeriperet, vel dubiam redderet. Quid?
quod Dio Chrysostomus in eo etiam praestare putat
Homero Archilochum,?») quod huius vitiorum censura
et castigatio plus valeat ad mores emendandos, quam
perpetua in Homero laus rerum et personarum.

a) Plato de republ. T. VI. L. II. p. 222. vide fragm. 6o.
v. 5. Sic etiam eum appellat Malalas in Chron. L. IV. vid.
fragm. 121.

b) Cicero Orat. C. I. Prima enim sequentem honestum
est in secundis tertiisque consistere. Nam in poetis non Homero
soli locus est, ut de Graecis loquar, aut Avchilocho aut Sophocli
aut Pindaro; sed horum secundis vel etiam infra secundos.

c) Longinus XXXIII, 5. p. 196. postquam dixit, Apoll.
Rhod. ἄπτωτον esse: "Ap' οὖν Ὅμηρος ἂν μᾶλλον ἢ ᾿Απολλώνιος
ἐθέλοις γενέσθαι; τί δέ; ᾿Ερατοσθένης ἐν τῇ Εριγόνῃ (διὰ πάντων
γὰρ ἀμώμητον τὸ ποιημάτιον) ᾿Αρχιλόχου πολλὰ καὶ ἀνοικονόμητο
παρασύροντος,, κἀκεῖνα τῆς ἐκβολῆς τοῦ δαιμονίου πνεύματος δρμῇ»
ἣν ὑπὸ νόμον τάξαι δύσκολον, ἄρα δὴ μείζων ποιητής s τί δ᾽ ; ἐν μέλεσι
μᾶλλον ἂν εἶναι Βακχυλίδης ἕλοιο ἢ Πίνδαρος; καὶ ἐν τραγῳδίᾳ Ἴων
ὁ Χῖος ἢ νὴ Δία Σοφοκλῆς; *

d) Idem XIIT, 5. Mévo; Ἡρόδοτος ὁμηρικώτατος ἐγένετο;
Στησίχορος ἔτι πρότερον ὃ, τε Ἀρχίλοχος.

e) Sextus Επιρ, contra Mathemat. TL. IX. p. 576.
5. 110. ᾿Ιδοὺ γὰρ, ᾿Αρχίλοχος ποιητικὸς wy, οὐκ Egi Σωνμράτους ToU
μὴ ποιητικοῦ κρείττων.

— ὧδ —

f) Cicero Ep. II. L. XVI. Quod vereris, ne ἀδόλεσχος
mihi tu? quis minus? cui ut Aristophani Archilochi iambus,
sic epistola longissima quaeque optima videtur.

g) Quinct. Institut. Orat. L. X. c. 1. Itaque ex
tribus receptis AÁristarchi iudicio scriptoribus iamborum ad ἕξιν
maxime pertinebit unus Archilochus. Summa in hoc vis elocu-
tionis, cum validae tum breves vibrantesque sententiae, pluri-
mum sanguinis atque nervorum, adeo ut videatur quibusdam,
quod quoquam miror est, materiae esse, non ingenii vitium.

h) Philostrat. Vit. Sophist. p. 620. de Hippodromo: Ἐσπού-
ὅαζε δὲ καὶ ἀπὸ (1l. περὶ) ᾿Αρχιλόχου, καλῶν τὸν μὲν “Ὅμηρον φωνὴν
σοφιςῶν, τὸν δὲ ᾿Αρχίλοχον, πνεῦμα. : Ü

i) Synesius in Encom. Calvit. p. 427. vid, fragm. 15.

k) Valer. Max. L. VI. C. 5. vid. $. XVII. c).

1) Vellei. Patercul. vid, in fronte huius operis.

m) Vide infra p).

n) Athenae. in hypothesi Δειπνοσοῷις, Ἰάμβων δὲ
3» ποιητὴς (6 Μέόνιος) οὐδενὸς δεύτερος τῶν μετ᾽ ᾿Αρχίλοχον ποιητῶν.
Proclus in Chrestomath. apud Phot. p. 522. Ἰάμβων δὲ ποιηταὶ
᾿Αρχίλοχος ἄριξος καὶ Σιμωνίδης ó Αμέργιος ἢ, ὡς ἔνιοι, Σάμιος,
. καὶ Ἱππώναξ ὁ ᾿ΕΦέσιος. ὧν μὲν ὁ πρῶτος ἐπὶ lwyov, ὁ δὲ ὑπ᾽ ᾿Ανα-
νίου τοῦ Μακεδόνος, ὃ δ᾽ Ἵππώναξ κατὰ Δαρεῖον ἤκμασεν.

o) Vid. Epigr. VI.

p) Dio Chrysost. Orat. Tarsica priori p.596. D.
Kai μὴν ὅσῳ τὸ λοιδορεῖν καὶ τὴν ἀβελτηρίαν τὴν ἑκάςου xai τὴν
πονηρίαν φανερὰν ποιεῖν κρεῖττόν ἐςι τοῦ χαρίζεσθαι διὰ τὼν λόγων,
xai τοῖς ἐγκωμίοις ϑρύπτειν τοὺς ἀκούοντας, οὐχ ἥνιςα ἐκεῖθεν
εἴσεσθε. Δύο γὰρ ποιητῶν γεγονότων ἐξ ἅπαντος τοῦ αἰῶνος, οἷς
οὐδένα τῶν ἄλλων ξυμβαλεῖν ἄξιον, Ὁμήρου τε wai ᾿Αρχιλόχου,
τούτων Ὅμηρος μὲν σχεδὸν πάντα ἐνεκωμίασε, καὶ ϑηρία καὶ φυτὰ
xai ὕδωρ καὶ γῆν», καὶ ὅπλα καὶ ἵππους" καὶ οὐδέν ἐσθ᾽ ὅτου μνησϑεὶς
χωρὶς ἐπαίνου vs καὶ τιμῆς, ὡς ἂν εἶποι τις, παρῆλϑεν.. Ἔν γοῦν
μένον ἐξ ἁπάντων ἐβλασφήμησε, Θερσίτην, καὶ τοῦτον λιγὺν εἶναι
φησὶν ἀγορητήν. ᾿Αρχίλοχος δ᾽ ἐπὶ τὴν ἐναντίαν ἥκετο Ψέγειν, ὁρῶν,
οἶμαι, τούτου μᾶλλον δεομένους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ πρῶτον αὐτὸν
(1l. αὐτὸν) ψύγειν. Τοιγαροῦν μόνος καὶ μετὰ τελευτὴν καὶ πρὶν 3

Β 2

e— 00 ..ὕ.

γενέσθαι τῆς μεγίξης ἔτυχε μαρτυρίας. Atque exposito deinde hoc
testimonio, patri nimirum eius futuram filii gloriam ab oraculo
praedictam et interfectorem eius templo eiectum esse (vide
$. XVL.) sic pergit: ὥσθ᾽ ὅλως λοιδορεῖν ἱκανὸς καὶ καθάπτεσϑαι

^ " - iuf , -“ " , 3. * ^
xai φανερὰ λόγῳ ποιεῖν τὰ ἁμαρτήματα, δῆλον ὅτι πρείττων $6l καὶ

προκέκριται τῶν ἐπαινούντων.

8, VIII.

Quam ob rem etiam Arclhilochus magno in honore
a veteribus habitus est. Diem eius festum, ut Homeri
aliorumque virorum primi ordinis, celebrarunt;a) thema
natalitium idem, quod Pindaro, ei tribuerunt ; b) Parii
etiam propter splendorem, quem per ingenii, poeseos-
que suae famam patriae intulit, singulares ei honores
habuere.c) psum quoque oraculum Delphicum futu-
ram eius gloriam praedixit, eumque post mortem hono-
rifico testimonio. condecoravit, ἃ) Musarum ministrum
appellans.e) Hinc etiam studium Archilochi olim sane
viguit. In summis viris eum veteres nominant f) carmi-
na eius ut Homeri aliorumque celeberrimorum poetarum
canere,£) ea imitari,h) versus eius suis scriptis inte-
xere,i) et commentariis illustrare solebant. *)

a) Vid. Epigramma II. ex Anthol.

b) Iulius Firmic. L. VL Astronom. p. 75. qui ex-
posito. themate genethliaco, lyricis poetis proprio, sic pergit:
Haec genitura divinum lyrici carminis poetam reddit, qui cho-
reas Libero, redimitus hedera, religiosi carminis moderatione
(an modulatione?) componat. Talis genitura Pindaro et Archi-
locho dulcissimi carminis modos ingenii inspiratione largita est.
(Figuram huius siderationis vid, ibid. 175.)

c) Aristides T. I. p. 85. iai μὴν εἰ Ὅμηρον Σμυρναίοις
παρασχέσθαι, καὶ IIa οἵοις "A ex (Xox ov, καὶ Βοιωτοῖς Ἣσίο-

ΓΟ

δον, xai Roig Σιμωνίδην, καὶ Στησίχορον Ἱμεραίοις, καὶ Θηβαίοις
Πίνδαρον, καὶ Μιτυληναίοις Σαπφὼ καὶ ᾿Αλκαῖον, καὶ ὅτέροις ἑτέρους
τινὰς Φέρει Φιλοτιμίαν, (τὰς γὰρ ᾿Αϑήνας i ἐὼ τὰ νῦν) ἥπου καὶ ὑμᾶς
μέγα φρονεῖν εἰκὸς ἐπὶ τῷ τούτους ἅπαντας κοσμήσαντι καὶ δείξαντι.
Aristotel. Rhetoric. L. HI. p. 45. Πάριοι γοῦν ᾿Αρχίλοχον,
καίπερ βλασφημήσαντα, τετιμήκασι.

. 4) Plutarch. in Num. T. I. p. 246. ᾿Απέδωχε δέ τινα
τιμὴν καὶ ᾿Αρχιλόχῳ xai Ἡσιόδῳ τελευτήσασι διὰ τὰς Μούσας τὸ
δαιμόνιον.

e) Dio Chrysostom. Orat, XXXIII. p. 595, 97. (vid.
supra $. VI. p). Τοιγαροῦν μόνος καὶ μετὰ τελευτὴν καὶ πρὶν ἢ
γενέσθαι τῆς μεγίςης ἔτυχε μαρτυρίας παρὰ τοῦ δαιμονίου. τὸν μέν
es ἀποκτείναντα αὐτὸν ὁ ᾿Απόλλων ἐξελαύνων ἐκ τοῦ νεὼ Μουσῶν
αὐτὸν ἀνεῖπε θεράποντα ἀνῃρηκέναι. καὶ τὸ δεύτερον, ὡς ἀπελογεῖτο,
ἐν πολέμῳ λέγων ἀποκτεῖναι, πάλιν Μουσῶν ϑεράποντα ἔφη Me
λοχον. τῷ πατρὶ 05 αὐτοῦ χρωμένῳ πρὸ τῆς γενέσεως, ἀθάνατόν.

οἱ παῖδα γενήσεσθαι.

f) Moschus Idyll.3. sive Ἐπιταῷ. Βίωνος, inter
ceteros illustres poetas, quos populares eorum lugent, lesio-
dum, Pindarum, Alcaeum, Simonidem,. etiam Archilochum
nominat v. 92, ΣῈ πλέον ᾿Αρχιλόχοιο ποθεῖ Πάρος. llorat. Serm.
LH, Ἀνὰν, ;

Quorsum pertinuit stipare Platona Menandro,

Eupolin, Archilochum, comites educere tantos ?
Cic. L. 1. de Nat. D. Nam quid est, quod minus probari
possit, quam omnium in me incidere imagines, Homeri, Archi-
lochi, Romuli, Numae, Pythagorae, Platonis, nec ex forma,
qua illi fuerunt.

δ) Athenae. L. XIV. p. 620. “Χαμαιλέων δ᾽ ἐν τῷ περὶ
Στησιχόρου καὶ μελῳδηϑῆναι φησὶν οὐ μόνον τὰ “Ομήρου, ἀλλὰ καὶ
τὰ Ἡσιόδου καὶ ᾿Αρχιλόχου. — Ἠλέαρχος δ᾽ ἐν τῷ προτέρῳ παρα-
γραφῶν, τὰ ᾿Αρχιλόχου "). Φησὶν, ὁ Σιμωνίδης ὁ Ζακύνϑθιος ἐν τοῖς
ϑεάτροις ἐπὶ δίφρου καθήμενος ἐῤῥαψῴδεις

*) Legitur alias τὰ ᾿Αντιλόχου, sed ᾿Αρχιλόχου hic legendum esse
facile patet, ut etiam Casaub, in Excerptis Athenaei scriptum
reperit,

h) Plutarch. T. X. p. 660. Y'Aatwog γὰρ μετ᾽ ᾿Αρχίλοχον φά-
σῶν γεγενῆσθαι Θαλήταν, μεμιμῆσθαι μὲν αὐτόν φησι τὰ ᾿Αρχι-
λόχου μέλη.

Anacreontem imitatorem fuisse Archilochi patet ex fragm. IT,
De Aeschyli imitatione multi in his ipsis fragmeniüs loci occur-
runt. vid. fragm. VI. not. Imitatores eius etiam Cratinus et
Aristophanes. Prolegom. ad Aristophan. p. XI. ἐκ τῶν Πλα-
τωνίου περὶ διαφορᾶς χαραντήρων. ἸΑρατῖγος, ὃ τῆς παλαιᾶς κωμῳ-
δίας ποιητὴς, ἅτε δὴ κατὰ τὰς τοῦ ᾿Αρχιλόχου ζητήσεις αὐξηρὸς μὲν
τοῖς λοιδορίαις ἐςΐν. ubi ζηλώσεις vel potius κατὰ τὴν τοῦ ᾽Αρχι-
λόχου ξήλωσιν legendum esse censeo, utpote qui Archilochum
imitans in comoediis ἁπλῶς wai κατὰ τὴν παροιμίαν γυμνῇ τῇ
κεφαλῇ τίθησι τὰς βλασφημίας κατὰ τῶν ἁμαρτανόντων, De Ari-
stophane Terentianus:

Aixistophanis ingens est solertia,

Qui saepe metris multiformibus novis

Archilochum arte est aemulatus musica.
Horatius de se ipso L. I, Ep. 19, 25.

Parios ego primus iambos

Ostendi Latio numeros animosque secutus

Archilochi — — ^ -
Plutarch. de Catone T. IV. p. 572. Postquam Scipio Le-
pidam, cum qua sponsalia diremit, quamque sibi Cato despon-
dit, omnia molitus, iterum duxit, Cato, qui eum iudicio
persequi voluit, ab amicis retentus, eum iambis proscidit, in
quibus Archilochum secutus est. *(Qg δ᾽ οἱ φίλοι τοῦτ᾽ ἐκώλυσαν,
ὀργῇ καὶ νεότητι τρέψας ἑαυτὸν εἰς ἰάμβους, πολλὰ τὸν Σκιπίωνα
γαθύβρισε, T: πιιρῷ προσχρησάμενος τοῦ ᾿Αρχιλόχου, τὸ ἀκόλαςον
ἀφεὶς καὶ παιδαριῶδες. e:

i) Sic Axistophan. vid, fragm. 25. 51. 59. 60,

k) Clemens Alex. Strom. p. 526. citat ᾿Αρίξαρχον ἐν τοῖς
᾿Αρχιλοχείοις “Ὑπομνήμασιν., vide fragm. 25. Athenae, L. X.

P. 451. Apollonium Rhodium ἐν τῷ περὶ ᾿Αρχιλόχου. Diogen.

Laert. L. V. C. VI. p. 554. “Ηρακλείδης ὁ Ποντικὸς γέγραφε περὶ
᾿Αρχιλόχου καὶ “Ομήρου.

ΝΣ ......:....:....

ΠΡ RENE

ΘΟ ΟΡ Ψ ΟΡ

s"

— 29 —

S. IX.

Hanc eius laudem et admirationem auxit in primis
ingenii eius ubertas et solertia, qua ad ornatum et per-
fectionem poeseos, quae olim cum musica coniuncta et
ipsa musica dicta est,2) varia metrorum rhythmique
genera invenit, ad quorum. exemplum deinde alia alii
poetae composuerunt,b^) ut adeo Victorinus dicat, eum
non modo innumerabiles metrorum species edidisse, c)
e quibus multa adhuc ab eius nomine dicuntur Archilo-
chia,3) sed eum etiam omnis musicae parentem appel-
lare non dubitet. *) Inter inventa vero eius in re poetica
sive metrica ab auctoribus memorantur: ,

1) Iambicum trimetrum acatalectum, f) di-
ctum Archilochium ,8) quod Victorinus scribit eum for-
masse ex dactylico detractione unius temporis.h) "Verum
ex Aristotele,i) et quibusdam antiquis grammaticis con-
stat, eo iam Homerum in Margite usum esse, hexametris
tamen immixtis. k) Dissidium hoc veterum scriptorum
ita componendum videtur, ut teneamus, Archilochum
vel iambum purum invenisse, cum antea variis pedibus,
ut in Margite, compositus esset!) et hinc iambum illum
praecipue ab auctoribus Archilochium dici,m) vel etiam
iambum continuum, id est, carmen iambicum sine in-
tercalatione aliorum metrorum primum protulisse, quo
ad insectanda vitia contra Lycamben usus est,7) vel certe
primum fecisse iambum acerbiorem et pugnaciorem, ut
veteres quidam indicare videntur,9) et nonnulli recen-

tiorum contendunt. P)

2)Iambicum trimetrum catalecticum, quod
Victorinus miuron, Diomedes colobon vocat.2) Archi-
lochium. »)

5) lambicum trimetrum acephalon,*) quod

pem 24 “αὐτὴ
ab Hephaestione etiam trochaicum trimetrum catalectum
dicitur.*) Archilochium. τ)

4) Iambicum dimetrum acatalecticum, V) quo in Ly-
camben usus est. X) Archilochium.y)

a) De significatione vocis Mover] vide accuratam disputa-
tionem Illustr, Bar. de Locella ad Xenoph. Ephes. p. 125.

b) Victorin. L. IV. p. 2588. Adeo fecundus varietate
carminum et singularis artificii in excogitandis noyis metris hic
auctor est (Archilochus), üt et ceteris vatibus immutationis suae
in componendis metris observantiam parem studiosa aemulatione
praestiterit, Nam plerique sequentis aevi informationibus et
quibusdam viis auctore Archilocho varias numerorum species et
ipsi commenti posteris tradiderunt, unde innumerabilis incom-
prehensibilisque venit in manus copia.

c) Idem L.IV. p. 2588. Rursus haec eadem connectens
per cola et commata inter se innumerabiles edidit species, qua-
rum aliae per coniunctionem, aliae per iniectionem metrorum

compositae, formataeque noscuntur.

d) Isidor. Orig. L. Ll c. 59. Ab inventoribus metra
vocata dicuntur, Ánacreonticum , Sapphicum, Archilochicum ;
nam Anacreontica metra Anacreon, Sapphica Sappho mulier,
Archilochicum Archilochus quidam invenit,

e) Victorin. L. IV. p. 2559. Archilochum ferunt, quem
parentem artis musicae iuxta multiformem metrorum seriem di-
versamque progeniem ommis aetas canit, acceptum ab his, qui
ante se inspexerant, summatimque tractaverant, dactylicum,
quod est omnium caput ac pencipinims per abiectiones, detra-

ctipiiesque vertisse.

f£) Clemens Alex. p.565. Nai μὴν ἴαμβον μὲν ἐπενόησεν "Agyet-
λοχος ὁ Πάριος, χωλὸν δὲ ἴαμβον Ἱππώναξ ὁ Ἐφέσιος. Plutarch.
T. X. p. 6go. de Music. ᾿Αλλὰ μὴν καὶ ᾿Αρχίλοχος τὴν τῶν ἘΝ

τρῶν δυϑθμοποιῖΐἌ xy προσεξεῦρε.

ΕΣ

ΝΕ ΎΥ θυ δ νὦ

UP VIPTEPTAIT- e BR ΘΙ ORE

iciMblbe ΒΨ Ὑ ΘΟ cm

P d

Cm 25 —

^o g) Servius de metris p. 18:8, 29. Archilochium
constat trimetro acatalecto, ut est hoc: Martem fatigat prodigus
vitae furor, i

'«h) Victorin. L.IV. Ρ. 2588. E quo (dactylico) primum
iambicum metrum per detractionem unius temporis formavit,
adaeque hexametrum, qui (versus) per dipodias trimeter efficitur.

Sed Censorinus sive auctor fragmenti de Musica in huius
inventionis societatem Simonidem Amorginum, aequalem Archi-
lochi, adsumit C. X. De quo Simonide etiam Suidas et ex eo
Eudocia Viol. P. 585. Σιμωνίδης, Βρίνεω, ᾿Αμοργῖνος — ἔγραψεν
ἰάμβους πρῶτος αὐτὸς κατὰ τινάς.

i) Aristotel περὶ ποιήτικ, C. IV. ᾿Απὸ δὲ 'Ouxocv
ἀρξαμένοις ἐξὶν ( carmina in vituperationem aliorum composita ),
οἷον ἐκείνου ὁ ΝΙαργείτης wai τὰ τοιαῦτα" ἐν οἷς καὶ τὸ ἁρμόττον
ἰαμβεῖον ἦλθε μέτρο. Atilius Fortunatian. in Arte
p.2692. Sequitur, ut de iambico dicere debeamus, cuius aucto-
rem alii Archilochum, alii Hipponactem volunt; sed primus
Homerus hoc usus est in Margite.

k) Hephaest. περὶ ποιήματος — οἷος ἐςὶν 6 ΜΙαργείτης

ὁ εἰς Ὅμηρον ἀναφερόμενος, ἐν d παρέσπαρται τοῖς ἔπεσιν ἰαμβικὰ
xai ταῦτα οὐ κατ᾽ ἶσον σύςημα. Etiam Victorin. L. III. p. 2572.
scribit, Homerum in Margite pluribus hexametris heroicis
versus trimetros iambicos tanquam pares numero copulasse.
item p. 2524.

1) Victorin. L. III. 1. c., ubi Archilochum ait trimetros
iambicos, ab Homero duobus pluribusque hexametris subiectos,
qui variorum pedum fuisse videntur (L. II. p. 2524.) interpo-
lando postea composuisse; ut adeo Archilochus vel pedes xnetri
vel consecutionem versuum interpolaverit, et ex iambico variis
pedibus constante puriorem versum, aut ex carmine diverso
metro constante carmen iambicum continuum effecerit,

m) Plotius p.264o. Haec pura iambica trimetra, quae
Archilochia nuncupantur, quod (fort. genus) solos iambos reci-
pit et raros spondaeos. — item p. 2641. et 2645.

n) Victorin, L. III. p. 2572. vid, antea not. 1).

— 20 -“-

o) Horat. in arte poet. Archilochum proprio rabies
armavit iambo.-et Ovid. in Ib. eum repertorem pugnacis iambi
vocat. vid. $. V. not c).

p) Lilius Gyrald. de Histori& poetar. Graecorum p. 962. vide
et Fabric. Biblioth. Graec. T. II. p. 108. et ibi not. Harlesii ttt).

q) Victorin. p. 2588. Item iambico trimetro suprema
detracta syllaba hendecasyllabon, quem quidem miuron vocant,
edidit, ut: Beatus ille qui procul negotiis; dehinc: Beatus ille
qui procul quiescit.

r) Diomedes L, III. p. 507. Jambicus colobus Archilo-
chius hic de vero iambico syllaba extrema detracta factus est.

s) Diomed, p. 510. Archilochus metra consecuit, ut
^ iambico detraheret syllabam et faceret versum talem: lupiter
salutis arbiter meae, Terentian, de metris p. 2457.

Sed et trimetrus ut quadratus hic potest
Acephalos esse, prima quando demitur,
Fierique primus pes ut isthic creticus,

— 0 ὃ» ε----

Archilochus idem usus est tali metro.

t) Hephaestio. vid. fragm. 96,

u) Servius p.ig19. Archilochium constat trimetro.
catalectico, ut est hoc: Nox amoris et quietis conscia,

v) Victorin. L,IV. p. 2599. Iamque trimetro detracta
parte tertia, id est, dipodia, ( Archiloch,) dimetrum iambicum
edidit. item L. III. p. 2595,

x) Idem L.III. p. 2595. Quo dimetro (iambico) etiam
Archilochus carmen composuit in Lycamben et filias.

y) Servius L. II. p. 1818. Archilochium constat
dimetro acatalecto, ut est: Serena lux micat polo. Item
Plotius p. 2647.

8. *

5) Dimetrum trochaicum brachycatalectum, quod.
alias lihyphallicum, a Victorino Phalaecium dicitur.)

— 27 —

6) Trimetrum trochaicum.*) |

7) Tetrametrum trochaicum.€) Archilochium. à)

8) Dactylicum penthemimeres, sive trimetrum da-
ctylicum catalecticum. 4) Archilochium. f)

9) Trimetrum dactylicum bypercatalecticum.£)

10) Tetrametrum ΘΑ ποῦμε. Archilochium.h)

11) Pentametrum.i) Ὁ

12) Monometrum iobecuilscd en anapaesticum,
quod Servius choricum vocat. *j

12) Anapaesticum dimetrum catalecticum, — paroe-
miacum dictum. !)

14) Choriambicum dimetrum. Archilochium. » )

15) Etiam Alcaicum metrum Diomedes ei tribuit, id-
que Archilochium vocat.^)

a) Hephaest. p. 16. de vers. trochaic. "Egi: δὲ ἐν
αὐτῷ ἐπίσημον καὶ τὸ δίμετρον βραχυκαταληντικὸν, τὸ καλούμενον
Ἰϑυφαλλικὸν, d πρῶτος μὲν ᾿Αρχέλοχος ἐχρήσατο. item Diomed.
p. 511. et Victorim. p. 2588. Similiter trochaico tribus revulsis
pedibus metrum phalaecium (Archilochus) protulit: sic tollor
in montes vagus entheus repente; dehinc: entheus repente.
^. b)Idem ac trimetrum iambicum acephalum. vid. $. VIII. s) t).

c) Plutarch. T. X. p. 69o. de Music. illi tetrametrorum in-
ventionem generatim tribuit: πρώτῳ 95 αὐτῷ — καὶ Tk τετρά-
μετρα ἀποδέδοται. Ruífinus p. 2709. De iambo, trochaicum Ar-
chilochium unde fieri dicunt metrum: Creticon Archilochus
supra caput addit iambi,

d) Servius p.1gig. Archilochium constat tetrametro ca-
talectico, ut est hoc: Tolle thyrsos, aera pulsans; iam Lyaeus
advenit,

e) Hephaest. p. 70, 22. vide fragm. 64. unde Schol. Aristo-
phan. Nub. v. 274. Diomedes p. 514. Dimetrum quoque,
quod ex superiori parte hexametri Archilochus una syllaba auxit
et fecit tale: Vult tibi Timocles (1. Timoclees). hoc tale est,
quale est in Horatio: arboribusque comae.

--- 28 —

f) Plotius p. 264o, Archilochium penthemimericum sim-
plex hypercatalectum monoschematistum est; constat enim sem-
per duobus dactylis, et una syllaba: Ἔν ὃὲ Βατουσιάδης. item
Servius p. 1820.

g) Diomed. L. IIT. p. 514. Trimeter Herous ex superiori
iambico fit, ut diximus, sed hoc Varro ab Archilocho auctum
dicit adiuncta syllaba et factum tale: Omnipotente parente meo.

h) Hephaest. p.21, 22. de metro dactyl. Hai τὸ
τετράμετρον εἰς δισσύλλαβον καταληντικὸν, d πρῶτος ἐχρήσατο ᾽Αρ-
χίλοχος ἐν ἐπῳδοῖς. unde Scholiast. Aristoph. Nub. 274. qui
addit, id ᾿Αρχιλόχειον vocari. Servius p. 1820, Archilochium
Constat tetrametro catalectico, ut est hoc: Arent solstitio sola
terrae. Item Victorin. L. IIT. p. 2565, 64, 65, et 2599.

i) De inventore pentametri iam apud veteres controversia
fuit teste Horatio in Arte poet.: Quis tamen exiguos elegos etc.
Alium alii auctores tradunt, Midam Phrygem, Theoclem Naxium
(Suid. v. ἔλεγος et ἐλεγαίνειν), Callinum ( Terentian. Schol. Ni-
candri. Victorin,. p. 2555.), Mimnermum ( flermesianax in Eleg.
apud Athenaeum, Plotius T. II. p. 2656. Orion Theban. in
Callimacho Ernesti T.I. fragm. p. 459.), Colophonium quen-
dam, forte hunc ipsum Mimnermum intelligentes , ( Victorin,
p. 2555. Isidor. L. I, C. 58.), immo et Pythagoram et Ortygem
nescio quem (Plotius p. 2656. T. II). Multorum tamen testimo-
niis Archilocho eius inventio tribuitur.*) Atque hinc etiam
pentameter ille, qui duabus divisionibus penthemimericis con-
stat, ut Plotius p. 2656. item 2640. asserit, Archilochius dicitur.

k) Diomed. p. 515. Dimetrum est et illud, quod ex in-
feriori parte hexametri Archilochus auxit praeposita una syllaba,
immo duabus, quae pro una sunt, et semipedem faciunt, et est
tale: nova munera divum.

*) Plutarch. T. X. p. 620. de Musica. vide δ. XIII. in fine. Diomed.
L. 111. p. δου. "Victorinus p. 2589. Duobus pedibus et semipede
versus heroi, quae penthemimeres tome dicitur, divulsis, rur-
susque inter se copulatis ( Archilochus) pentametrum celegiacum
fizuravit. item 2555. Inter inventores eius eum etiam nominant
Orion Thebanus loco cit. et Isidorus L. I. C. 58.

d

1) Hephaest. p. 27. vid. fragm. 47. in not. Paroemiacum
vero vocatum esse ait p. 26. διὰ τὸ παροιμίας τινὰς ἐν τούτῳ τῷ
μέτρῳ εἶναι. Ϊ

'm) Diomed. p. 5600. de Choriamb. Archilochium de
proximo superiori recisum: Lydia dic per omnes. — Servius
autem hoc metrum Aristophanium vocat, quod constat chori-
ambo et amphibrachi vel Bacchio.

o) Idem p.510. Archilochium aliud est in Horatio tale:
Nullam, Vare, sacra vite prius severis arborem,

à ὃ. XL

Praeterea Archilochus, diversorum metrorum com-
mata et cola varie coniungendo, minuendo vel au-
gendo,2) multa versuum genera, quae σύνϑετα vel
ἀσύνθετα vel ἀσυνάρτητα vocant,b) protulit, quorum
praecipua haec ab auctoribus memorantur:

16) Ex iambica basi et choriambo. 9)

17) Ex iambico dimetro acatalecto et ithyphallico. 4)

18) Ex iambico.dimetro acatalecto, et trochaico
dimetro catalecto sive trochaico bephthemimeri. 9)

19) Ex iambico dimetro acatalectico et penthemimeri
dactylico. Archilochiurn. f£)

20) Ex trochaico dimetro acatalectico et iambico
dimetro.£)

21) Ex tetrametro dactylico et Ithyphallico, quod
Victorinus hexametrum heroicum περιττοσυλλαβὲς, et
Plutarchus ἥρῶον αὐξανόμενον vocat. Archilochium. ^ )

22) Ex dactylico penthemimeri, et iambico dimetro
acatalectico,1) quod Plotius encomiologicum Archilo-

chium vocat.

25) Ex anapaestica hephthemimeri et Ithyphallico.*)

CONS 30 CN

24) Ex anapaestico dimetro et iambico dimetro aca-
talectico. 1)

25) Ex anapaestica dipodia, et Ithyphallico sive pha-
laecio. m)

26) Versus Saturnini vel Saturnii, quorum exempla
propriae Archilocho dimensionis grammaticus adfert. n)

a) Censorin. de Musica C. IX. Victorin. L. IV.
Ῥ- 2588. Dehinc ab his duobus (hexametro et iambico trimetro)
exorsus ( Archilochus) multa metrorum genera variaque pro-
duxit, mutata per translationem aut in utroque longa syllaba.
Rursus per incisionem singulorum atque coniunctionem pleraque
metrorum genera commentus est, et sic porro.

b) Hephaest. p. 48. Lívera: 95 ἀσυνάρτητα, ὁπόταν δύο
κῶλα, μὴ δυνάμενα ἀλλήλοις συναρτηϑῆναι, μηδὲ ἕνωσιν ἔχειν, ἀντὶ
ἑνὸς μόνου παραλαμβάνωνται ςίχου. πρῶτος μὲν τούτοις ᾿Αρχίλοχος
κέχρηται. Victorin, L. III. p. 2565. Idem ( Archilochus) etiam
iungendo inter se diversa, nova metra composuit, quae Graeci
σύνϑετα et ἀσύνθετα appellant; σύνθετα, quae sunt eiusdem gene-
xis, ἀσύνθετα, quae ex diverso copulantur.

c) Victorinus p. 2598. cuius exemplum adfert: Novum
melos Lydia dic. à i

d) Idem p. 2550. ex. gr. Iubar superne fulgida lucet
arce coeli.

e) Hephaestio. vide fragm. 7o. Victorin. p. 2550.
ex. gr. Beatus ille qui vagans mente vivit integra.

f) Diomed. L. III. p. 515. Servius p. 1826. vocat Archilo-
chium, hoc exemplo addito: Indi Lyaeo dediti tympana iam
quatiunt, |

£g) Victorin, p. 2551. cuius exemplum adfert: Caeruli mo-
narcha ponti ratisque rector, Verum apparet, vel vocem deesse
in parte iambica; mam ratisque rector est tantum monometrum
iambicum hypercatalecticum; vel in textu legendum esse mo-
nometro,

Ld 9I —

h) Vid. Hephaest. fragm. 75. Victorinus L. III.
p. 2562. Idem Archilochus penultimis heroi hexametri partibus
adiecta syllaba huiusmodi versum induxit, qui metro phalaecio
id est írochaeis ultimis clauditur, ut est: At tuba terribilem
sonitum dedit aere canoro: adiecto enim ante ultimos pedes sed
syllaba fiet: aere sed canoro; quod est metrum phalaecium.
Iuncto omni fiet versus huiusmodi: At tuba terribilem sonitum
dedit aere sed canoro. Quod quidam hexametrum heroi-
cum περιττοσυλλαβὲς dixerunt. vid. etiam p- 2550. 2588.
item Plutarch. T. X. p. 63o. de Musica, et infra $. XIV, 6. Ar-
chilochium vocat hoc metrum Servius p. 1925. Diomed. P. 510.
Plotius p. 2665. Huius metri etiam meminit et auctoris eius
Atilius Fortunatianus p. 2682. 2701.

i) Hephaest. vid. fragm. 77. Servius p. s Archi-
lochium constát penthemimen 'dactylico et dimetro iambico
acatalecto , ut est hoc: Sidera cuncta micant decore luci
aureo, item Diomed, p. 510. Plotius p. 2662. ἀπ}. Fortuna-
tianus p. 2694. . &

k) Hephaest. p. 27. et 48. vid. fragm. 47. et 85. Servius
p. 1825. Archilochium constat partheniaco (l. paroemiaco) et
Ithyphallico, ut est hoc: Remeavit ab arce tyrannus vultibus
cruentis. item Diomed. p. 514. ;

1) Victorin. p.1550. ex. gr. Age nunc comites rabidae
Cybeles vocant choros ad aras. et p. 1589. |

m) Idem ibidem, cuius exemplum: Age nunc comites, ferto
sacra Baccho,

n) Atil. Fortunatianus in Arte p. 2650 et 8o. de versu Satux-
nino: Apud Archilochum (inveni tale genus ):

Quem non rationis egentem, — et:

Consulto producit eum, quo sit impudentior.
Grammatici versum Saturninum alias iambico dimetro catale-
ctico et Ithyphallico constare docent, cuius hoc exemplum ad-
ferunt: Malum dabunt Meteli Naevio poetae, Cf. Casaubon.
de Poesi satyric, p. 177. et ibi Rambachii not. C. in primis cl,
Hermannum de Metris L. III. $. IX. p. 4oo et sequent,

— 352. —

$. XIL Fd

Ad inventa Archilochi etiam epodi2) referuntur, sive
illa carminis lyrici forma, in qua versui longiori subiici- -
tur brevior eiusdem vel alius generis, Ὁ) qui et ipse epodos
"dicitur,c) ab ἐπάδειν, quia priori accinitur et sensum

eius finit. Nomen translatum est ab illo carmine lyrico,
quo antiqui laudes Deorum circa aram euntes redeun-
tesque canere solebant, quod strophe, antistrophe et
epodo compositum fuit, et cuius strophe et antistrophe
iisdem metris, epodos dissimilibus constabat. Hinc
sumtum- vocabulum, inquit Victorinus, in epodos binis
versibus imparibus constantes, mam sicut ibi canticum
epodus finiebat, ita hic versum sensu insequenti con-
cludit. ^ Hoc Archilochi inventum spectare videtur
" Plutarchus, dum illi tribuit τὴν εἰς τοὺς οὔχ᾽ ὁμογενεῖς
ῥυθμοὺς ἔνςασιν, 3) vel, ut Burette legit, £vraGi,*) i. e.
talem metrorum compositionem , quae in rhythmum a
priori diversum vel imparem transit. Hoc autem fit non
modo in metris ἀσυναρτήτοις, ubi cola diversi generis
per antipathiam copulantur, sed etiam in epodis , ubi
disparitas pedum inter duos versus in rhythmi ductu
et decursu varietatem efficit. :

a) Victorin. p. 2551. (Archilochus) primus epodos ex-
citavit alios breviores, alios longiores, detrahens unum pedem
seu colon metro, ut illi subiiceret id, quod ex primo detractum
esse videbatur, ut in heroo, a quo primum coepit, tanquam:
Diffugere nives, redeunt iam gramina campis; dehinc epodos
sui generis: Arboribusque comae. ltem Atil F ortunatian,
p. 2682. '

b) Hephaestio p.70. Eici 9s ἐν τοῖς ποιήμασι καὶ οἱ ἀῤῥήσ
νικῶς οὕτω καλούμενοι ἐπῳδοὶ, ὅταν μεγάλῳ ςίχῳ περιττόν τι ἐπι"

φέρηται. Diomed. L. ΠῚ. C. a, .

c) Victorin. p. 1552. Terentian, p. 2422. Praemisso hexa-
metro dulcem subnectit epodon, — Quinct. L. X. c. 1, Diomed.
E UE 6i

d) Plutarch. T. X. p. 69go. de Musica. vide infra $. XIV.
in fine, MA

e) Sic enim habent tria Ms, regia. — Ἐντείνειν autem. de
componendis versibus usurpari notum est, Plato in Phaedon.
de Socrate, qui Aesopi quasdam fabulas in versus redegit, p. 156.

Ἐντείνας τοὺς ToU Αἰσώπου λόγους.

pn $. XIIL

Plutarchus praeterea Archilochi inventis poeticis,
musicisve adnumerat:

1) Τὴν παρακαταλογήν.) Quid vero haec
παρακαταλογή sit in re musica vel metrica, non satis
constat, cum haec vox, nisi in hoc loco, et apud Aristotel.
Problem. V. sect. 19. ^) nullibi adhibita vel usitata alias
vel a Grammatico explicata occurrat. Burettec) ex loco
Aristotelis et interpretatione Gazae colligit, hanc vocem
significare, ut ipsius verbis utar; un desordre dans
larrangement des sons et dans le rhythme,
d'oà resultoit une modulation inegale, sca-
breuse, heteroclite, et par-là d'autant plus
propre au tragique, au pathetique, comme
le dit Aristote. Atque hinc concludit, τὴν 7apaxa-
ταλογὴν Archilochi quoque carminibus, quibus affectu
vehementiore commotus in alios invehebatur, tanto
magis fuisse accommodatam. "Verum haec Buretti expli-
catio vel coniectura ipsa cum dubia tum obscura est.
Nam in quo ille perturbatus sonorum rhythmique ordo
et consequentia consistat, aut quomodo inaequalis,

scabra, et heteroclita modulatio ex perturbata sonorum
C

rhythmique consecutione enata, dum animum movet,
simul placere possit, non video. An forte per 7agaxa-
ταλογὴν ila mutatio et varietas intelligenda sit in re
musica, qua cantus ex uno genere ad aliud, vel ex hoc
modo ad illum transit, mutato simul rhythmi genere,
quibus mutationum generibus veteres in movendis ani-
mis tantum efficaciae tribuebant?3) ut adeo Archilochus
primus instituerit neque eodem genere nec modo, nec
eadem rhythmi consecutione et motu uti, sed transierit
in alia, eaque miscuerit; id quod deinde propter vehe-
mentiorem in animis affectum etiam tragico et pathetico
praecipue aptum videbatur. : Verum et haec Plutarchus
potius Sacadae,*) tum etiam Sapphonif) tribuit, quam
scribit mixtum quoddam genus invenisse in primis pathe-
ticum, quod deinde tragici adsumserunt. Res igitur in
incerto est, et doctioribus diiudicanda relinquitur.

2) Tjv παρὰ ταῦτα προῦσιν.8) Archilochus
nimirum non modo varia rhythmi metrorumve: genera
excogitavit et protulit: sed etiam primus ostendit, quo-
modo, dum ea canebantur, iis convenienter lyra pul-
sanda esset.

*

. 8) Plutarch. T. X. p. 69o. de Music. vid. ὁ. XIV. a. c).
b) Aristotelis verba sunt: διὰ τί ἡ παραχαταλογὴ ἐν ταῖς
αδαῖς τραγικόν; ἢ διὰ τὴν ἀνωμαλίαν ; παθητικὸν γὰρ τὸ ἀνωμαλὲς
xai ἐν μεγέθει τύχης ἡ λύπης" τὸ δὲ ὁμαλὲς ἔλαττον γοῶδες. Gaza

vertit varietatem et mutationem.

c) Burette T. X, Comment, Acad, Inscript. Paris. p. 112.
et seq.

d). Burney in tractatu de Music. Veter. Sect, IV.
e) Plutarch. l. c. p. 688.

f) Idem l.c. p. 666.

£g) Idem p. 68ο.

8. XIV.

Alia Archilochi inventa, quae Plutarchus ei adscri-
bit, sunt:

5) Τὸ προκριτικόν. Sic omnes libri et MS.,
quem in R. Caes. bibliotheca consului, No. CLXXVI.
Verum cum rhythmus sive μέτρον προκριτικὸν a nullo
auctorum, qui de re metrica vel musica scripserunt, me-
moretur: Burette, omisso πρὸ, legendum esse censet Ἀρή-
τικὸν, cuius rhythmi apud auctores passim fit mentio , 3)
quemque Aristides Quinctilianus ad mixtum genus re-
fert; Hephaestio vero metrum creticum genere paeonico
comprehendit.P) In hunc rhythmum creticum Archilo-
chum ab heroico aucto transiisse docet Plutarchus, 5) qui
tamen a Glauco traditum esse memorat, rhythmum cre-
ticum a Thaleta Cretensi in melopoeiam primum illa-
tum esse. 4)

4) Τὸ προσοδιαπόν, sic dictum a prosodiis sive
hymnis in deorum festa compositis.*) Haec prosodia
Apollini simul et Dianae cani esse solita Pollux tradit. f)
De rhythmo prosodiaco agit Arisud. Quinciil. L. I.
Ρ- $8.5)

5) H τοῦ πρώτου (ToU κρητικοῦ) αὔξησις.
Si lectio κρητικὸν loco προχριτικὸν | supra recte habet,
Archilochus rhythmum sive metrum creticum a se in-
ventum pluribus deinde pedibus auxit. Sunt enim versus
in hoc genere diversae mensurae, dimetri, trimetri,
tetrametri, pentametri; immo Aristophanem etiam hexa-
metros scripsisse tradit M. Victorinus.

a) Aristophan. Vesp. 1266. Ecclesiaz, v. 1157. MHephaest.
p. 42. Suidas v. Κρητικός,
b) Hephaest. 1. c.
c) T. X. p. 63o. vide $. XV. a. c).
LEES

ME. uem

d) T. X, p. 66o. de Music. vid. $. III. e).

e) Suidas v. Προσόδια.

£f) L.I. C.T. s.59. Sed etiam in Mercurium. Aristophan, Ete».

g) Hunc locum interpretatur Martian. Capella p. 224 sic:
Fiunt autem numeri, qui et prosodiaci (f. dicuntur), quorum
alii per ternos pedes fiunt, pyrrhichio, iambo et trochaeo; alii
vero quatuor, ut his tribus pedibus iambus primus aptetur;
alii vero ex duabus syzygiis, id est, copulis, Bacchio et Ionio
ἀπὸ μείξονος constare consueverunt.

8, XY.

6) Ἧ τοῦ ἰαμβείου πρὸς τὸν ἐπίβατον
παίωνα ἔνςασις, καὶ ἣ τοῦ ηὐξημένου ἡρώου
εἷς τε τὸν προσοδιακὸν καὶ τὸν κρητικπόν. Α)
Plutarchus, ut Buretto videtur, b) loquitur hic de tra-
ductione rhythmi aut metri in aliud genus, ut in epodis
fit, et utitur exemplis eius rei, quam antea τὴν ἔνζασιν
εἰς οὐχ, ὁμογενεῖς ῥυθμοὺς dixit, dum ab iambico ad pae-
onicum, ab heroo aucto (vid. $. X. not. h) ad proso-
diacum et creticum transitur. Paeona epibaton Arist.
Quinctil. L. I p. 58 explicat.

7) Ἔτι δὲ τῶν ἰαμβείων τὸ τὰ μὲν λέγε-
σθαι παρὰ τὴν κπροῦσιν, τὰ δὲ ἄδεσϑαι.
Archilochus itaque instituit etiam primus, ut iambi ad
cantum lyrae partim recitarentur tantum, partim cane-
rentur. Quam inventionem, qua nuda recitatio cum
cantu instrumentorum coniungitur, in melodramate re-
centiorum, ut vocant, instauratam esse videmus. €)

a) Locus Plutarchi, quo has aliasque inventiones supra me-
moratas Archilocho adscribit, in tractatu de Musica T. X. p. 680.
sic habet: ᾿Αλλὰ m xal ᾿Αρχίλοχος τὴν τῶν τριμέτρων ῥυϑμο-

ποιΐαν προσεξεῦρε, wai τὴν εἰς τοὺς οὐχ ὁμογενεῖς ῥυθμοὺς ΄ἔνξασιν

(Ε $vraci») καὶ τὴν παρακαταλογὴν, xai τὴν περὶ "ubea κροῦσιν.
πρώτῳ δὲ αὐτῷ τά τε ἐπῳδὰ, καὶ τὰ τετράμετρα, καὶ τὸ προκριτι-
κὸν (f. κρητικὸν)», καὶ τὸ προσοδιακὸν ἀποδέδοται, καὶ ἡ τοῦ πρώτου
αὔξησις. ὑπ᾽ ἐνίων δὲ καὶ τὸ ἐλεγεῖον. πρὸς δὲ τούτοις ἡ τε τοῦ
ἰαμβείου πρὸς τὸν ἐπίβατον παίωνα ἔνςασις (f. ἔντασις) καὶ ἡ τοῦ
ηὐξομένου ἡρώου εἷς τε τὸν προσοδιακὸν καὶ τὸν μρητικόν. ἔτι δὲ τῶν
ἰαμβείων τὸ τὰ μὲν λέγεσθαι παρὰ τὴν κροῦσιν, τὰ bs ἄδεσθαι ᾽Α0-
χίλοχον Φασὶ καταδεῖξαι, εἶτ᾽ οὕτω χρήσασθαι τοὺς τραγινούς.

b) Burette Comment. Academ, Inscript. Parisiens. p. 112 et seq.

c) Burette l. c, et Forkel in Histor. M. Vol. I. p. 287.

8. XVL

Verum dum veteres Archilochi ingenium carminum-
que vim et elegantiam, eiusque solertiam summopere lau-
dant et admirantur, non dissimulant tamen, eum tanto
spiritu dignum argumentum non elegisse,2) poetamque
graviter taxant,b) quod eius carmina tum nimium acer-
bitatis virus habent, tum etiam quod leges verecundiae
parum servarunt,9) ut adeo hae quasi maculae pulcher-
rimis eius operibus inhaerescerent.3) Quare Quinctilia-
nus iudicat,*) si quoquam minor est, materiae, non in-
genii esse vitium. — Hanc eius maledicentiam et invere-
cundiam ex multis veterum locis, qui eum reprehendunt,
cognoscere licet,f) quamvis illam Dio Chrysost. excusare
videatur,£) hanc vero Quinctilianus in iambographis et
veteris comoediae scriptoribus etiam laudari scribat. b)
Virulentiam eius satis ostendit desperatio Lycambae eius-
que filiarum, i) ob eamque causam Séxtus Empir. Archilo-
chum et Hipponactem ἀλείπτας τῶν ὀργίλων Kk) et Eusta-
thius τὸν σκορπιώδη ᾿Αρχίλοχον vocat.!) Ab eius male-
dicentia etiam proverbia quaedam in maledicos sumta, m)
et comoediae eius nomine, in quibus conviciatores vi-
dentur inducti esse, a Cratino et ab Alexide inscriptae

sunt, 8} sicut et Gorgias Platonem, cum dicto ab eo ]6-
cesseretur, νέον ᾿Αρχίλοχον appellavit.?) Nomina quo-
rumdam, quos iambis suis petivit , in fragmentis occur-
runt;P) sed cum saevo hoc animo vivos improbosque
insectaretur, a viris probis tamen et illustribus absti-
nuit,4) mortuisque conviciari nefás putavit, 7)

a) Plutarch, T. VI. p. 1365. Μέμψαιτο δ᾽ ἂν τις μὲν τὴν "A por t-
λόχου ὑπόϑεσιν, ἸΠαρμενίδου τὴν ςιχοποιΐαν, Φωκυλίδου δὲ τὴν
εὐτέλειαν w. τ. À. vid. et not. c).

b) Idem T. I. p. 569. 'H δ᾽ αὐτουργία τῶν ταπεινῶν τῆς εἰς
Tk καλὰ ῥαθυμίας μάρτυρα τὸ ἐν τοῖς ἀχρήςοις πόνον παρέχεται καϑ᾽
αὐτῆς. Jai οὐδεὶς εὐφυὴς νέος --- γενέσθαι ἐπεθύμησεν --- οὐδ᾽ ᾿Ανα-
χρέων ἢ Φιλήμων 5 ᾿Αρχίλοχος ἡσθεὶς αὐτῶν τοῖς ποιήμασιν.
Οὐ γὰρ ἀναγκαῖον, εἰ τέρπει τὸ χάριεν, ἄξιον σπουδῆς εἶναι καὶ τὸν
εἰργασμένον. ᾿

c) Origen. contr. Cels. L. ITI. c. 25. p. 462. A. B. de oraculo
Pythio loquens: ᾿Αλλὰ xai Μουσῶν ϑεράποντα εἰπὼν τὸν ᾿Αρχίλο-
Xo» ἄνδρα ἔν κακίςῃ καὶ ἀσελγεςάτῃ ὑποθέσει ἐπιδειξάμενον τὴν ἑαυ-
τοῦ ποιητικὴν, καὶ ἔθος ἀσελγὲς καὶ ἀκάθαρτον παραξήσαντα, ὅσον
ἐπὶ τῷ ϑεράποντα εἶναι Μουσῶν, νομιζομένων εἶναι Θεῶν, εὐσεβῇ τινὰ
ἀνηγόρευσεν" οὐκ οἶδα δὲ» εἰ καὶ ὁ τυχὼν τὸν εὐσεβῇ φήσει μὴ πάσῃ
κεκοσμῆσθαι μετριότητι καὶ ἀρετῇ, καὶ κόσμιος τοιαῦτα λέγοι ἄν,
ὁποῖα περιέχουσιν of μὴ σεμνοὶ τοῦ ᾿Αρχιλόχου ἴαμβοι-

d) Suidas v. ᾿Αρχίλοχος vocat eum ποιητὴν γενναῖον τάλλα,
εἴ τις αὐτοῦ τὸ αἰσχροπρεπὲς καὶ τὸ κακόῤῥημον ἀφέλοι.

e) Quinctil. L. X. c. 1. vid, $. VII. not. g ).

f) Dio Chrysostom. Orat, 2. p. 18. Τὰ μὲν οὖν ἄλλα
ποιήματα ἔγωγε ἡγοῦμαι τὰ μὲν συμποτικὰ αὐτῶν, τὰ δὲ ἐρωτικὰ,
τὰ δὲ ἐγκώμια ἀθλητῶν τε καὶ ἵππων νικώντων, τὰ δ᾽ ἐπὶ τοῖς τε-
Φνεῶσι θρήνους, τὰ δὲ γέλωτος ἕνεκεν ἢ λοιδορίας πεποιημένα" ὥσπερ
τὰ τῶν χκωμῳδοδιδασμάλων καὶ τὰ τοῦ Παρίου ποιητοῦ. Proclus
in Hesiod, p. 40. v. ἐν δὲ δίκην βλάψας. — κάλλιξα τὸ
φιλόσοφον ἦϑος, οἷόν ἐξιν, εἶπεν διὰ τούτων ὁ Πλούταρχος δηλοῦ-
σθαι" τὸν μὲν ᾿Αρχίλοχον καὶ τὸν Ἱππώνακτα βλασφημίας συγγρά-

- . »
Ψψαὶι x«rk τῶν λυπησάντων — ἀλλὰ τὸν ὄντως μουσικὸν ἩΗσίοδον

μηδὲν τοιοῦτο παθεῖν x. T. Δ. Schol Aphthonii p, XVIII.
ὅθεν. xai πολλοὺς ὁρῶ μὲν πρὸς ἔπαινου δεξιοὺς, οὐ μὴν καὶ πρὸς
Ψόγον, ὡς Ὅμηρον καὶ Πίνδαρον" ἑτέρους δὲ τοὐναντίον, ὡς τὸν
᾿Αρχίλοχον.. Vid. etiam supra $. V. a, item $. I. m, et epi-
gramm, Anthol,

g) Dio Chrysost, Orat. 55. p. 596. vid. ὁ. VH. p.

h) Quinct. Institut. Orat. L. X. c. 1.

i) Vide $. V. g. i. k. m.

k) Sextus Emp. contra Mathem. L. 1, p.282. ΟΣ
δὲ ὀργίλοι -Ἱππώνακτα καὶ ᾿Αρχίλοχον ἀλείπτας ἔχουσι τῆς περὶ
αὐτοὺς κακίας.

1) Eustathius T. II. p. 88. vide fragm. 150.

m) Suidas v. 'AgyíXox oc — ᾿ΑἈρχέλοχον πατεῖς, ἐπὶ τῶν
κακηγόρων xai λοιδόρων. Eustath. T. III. p. 1684. de Archi-
locho: ἦν γὰρ ὁ ἀνὴρ δεινὸς ὑβρέζειν " 09s wal παροιμία ἐπὶ τῶν
οὕτω σκώπτειν εὐφυῶν, τὸν ᾿Αρχίλοχον πεπάτηκας" ὡς εἴ τις εἴποι
σκόρπιον ἢ ὄφιν ἢ κακὴν ἄκανθαν. ltem Diogenian. C. III, 95.
ubi pro πατεῖς male legitur πάτρις, et Apostol. Cent. IV, 52.
Adde Erasm, Chil II. Cent. II, 58. et Chil, III.. C. X, go.
Ad proverbiales locutiones etiam referendum ' est illud Aristidis
T. II. p. 507. ᾿Αρχιλόχου πίθηκοι, sive de conviciatoribus intel-
ligas Archilochum imitantibus, sive fabula Archilochi respicia-
tur de simio et vulpe in epodis narrata. vid. fragm. 6o, Hinc
edicta Archilochia apud Ciceron. L. IT, epist. ad Attic, 21.
Itaque Archilochia in illum edicta Bibuli populo ita sunt iucun-
da, ut eum locum, ubi proponuntur, prae multitudine eorum,
qui legunt, transire nequeamus: ipsi ita acerba, ut tabescat do-
lore, Et L. II. epistol, 20. ibidem: Comitia Bibulus cum
Archilochio edicto in ante diem XV calendas Novembr. distulit.
vid. Erasm. Chil. IT. Cent. II, 57. Plutarchus vero de his edi-
ctis in Pompei. p. 644. Βίβλος μὲν sig τὴν οἰκίαν κατανλεισάμενος
ὀκτὼ μηνῶν οὐ προῆλθεν ὑπατεύων, ἀλλ᾽ ἐξέπεμψεν διαγράμματα
βλασφημίας ἀμφοῖν ἔχοντα καὶ κατηγορίας. De Bibulo vid. etiam
Sueton, in Iul. Caes. C, 20 et 49.

n) Athenae. L. IV. p. 644. B. C. citat Alexidis fabulam
᾿Αρχίλοχος inscriptam. De fabula Cratini ᾿Αρχίλοχοι, quam

— 40 —

plures auctores memorant, vide Biblioth. Graec, Fabricii ex
edit. Cl, Harlesii T. II. p. 451.

o) Athenae, L. XI, p. 505. D. E. Ἕρμιππος 95 ἐν τῷ περὶ
Τοργίου, ὡς ἐπεδήμησε, Φησὶ, ταῖς ᾿Αϑήναις ὁ Τ᾽οργίας, μετὰ τὸ
ποιήσασθαι τὴν ἀνάθεσιν τῆς ἐν Δελφοῖς ἑαυτοῦ χρυσῆς "εἰκόνος,
εἰπόντος τοῦ Πλάτωνος, ὅτε ἴδεν αὐτόν" ἥκει ἡμῖν ὁ καλός τε καὶ
χρυσοῦς Τ᾽οργίας " ἔφη ὁ V'opylag* 9 καλόν γε αἱ ᾿Αϑῆναι wai νέον
τοῦτον ᾿Αρχίέλοχον ἐνηνόχασιν.

p) Vid. loc. sequentem,

4) Aristid, T. II. p. 295. Οὐ τοίνυν οὐδὲ ᾿Αρχίλοχος περὶ
τὰς βλασφημίας οὕτω διατρίβων τοὺς ἀρίςους (τῶν) Ἑλλήνων καὶ
ἐνδοξοτάτους ἔλεγε κακῶς" ἀλλὰ Λυκάμβην καὶ Χειδὸν (an XaoíAay? )
xai τὸν δεῖνα τὸν μάντιν καὶ τὸν Περικλέα τὸν κατ᾽ αὐτὸν, οὐ τὸν
πάνυ, ναὶ τοιούτους ἀνθρώπους ἔλεγε κακῶς.

r) Vide fragm. 4o.

8. XVII.

Pari ratione etiam inverecundia carminum Archi-
lochi a pluribus auctoribus notatur.2) Ea de causa Iu-
lianus eum et Hipponactem sacerdoti legi vetat,b) et
Lacedaemonii, ut Valer. Max. refert,c) eius quoque
carmina exilio multarunt. .Morose tamen magis quam
vere pronunciavit Heraclitus duobus summis poetis in-
fensus, Homero et Archilocho, e loco certaminum eos
fuste abigendos esse. Haec eius maledicentia et inve-
recundia forte quoque in causa fuit, ut, cum aliqua
saltem opera reliquorum principum in suo genere poeta-
rum, Homeri, Pindari et Sophoclis, vetustatem perfer-
rent, carmina Archilochi propter haec ipsa piacula, post-
quam melior vitae morumque doctrina effulsit, neglige-
rentur, tandemque interirent, ita ut vix adhuc post
seculum sextum exstitisse videantur. Servata tamen
propter praestantiam eorum plurima sunt fragmenta in
scriptis diversorum auctorum, in quibus sane praeter

unum alterumve verbum aut locum nihil invenias, quod
verecundas aures offendere possit, sed plurima potius
eleganter, poetice, prudenter et magna cum vi et em-
phasi enunciata.

a) Plutarch. de Curios. T. VIIT. p. 64. Φέρε γὰρ, εἴ
Tig ἐπιὼν τὰ συγγράμματα τῶν παλαιῶν ἐχλαμβάνοι Tk awigx τῶν
ἐν αὐτοῖς, καὶ βιβλίον ἔχοι συντεταγμένον, οἷον --- τῶν ὑπ᾿ 'Agyi-
λόχου πρὸς τὰς γυναῖκας ἀπρεπῶς ναὶ ἀκολάςως εἰρημένων, ἑαυτὸν
παραδειγματίζοντος, ag οὐν igi τῆς τραγικῆς κατάρας ἄξιος; "OAcio

θνητῶν ἐκλέγων τὰς συμφοράς. Clemens Alexand, p. 526.
— Guo» μέντ᾽ ἂν εἴη, τὴν τῶν σπουδαίων ἀποδοκιμάφοντα γραφὴν,
τοὺς μὴ τοιούτους ἀποδέχεσθαι συντάττοντας. ᾿Αλλ᾽ ἄρα --- Ἱππώ-
yaxri: καὶ ᾿Αρχιλόχῳ αἰσχρῶς. οὕτω ἐπιτρεπτέον γράφειν, τὸν ὃξ
τὴν ἀλήθειαν κηρύσσοντα κωλυτέον τοῖς ὕςερον ὠφέλειαν ἀπολιπεῖν.
Vide etiam $. XV. c. Origen. contra Celsum. Euseb.
Praeparat. Evang. p.229. dos δὲ τούτοις προσθῶμεν καὶ
δ ὧν αὖθις ὃ ᾿Απόλλων θαυμάζει τὸν ᾿Αρχίλοχον, ἄνδρα παντοίαις
κατὰ γυναικῶν αἰσχροῤῥημοσύναις καὶ ἀῤῥητολογίαις, ἃς οὐδ᾽ ἀκοῦ-
σαΐ τις σώφρων ἀνὴρ ὑπομείνειεν, ἐν τοῖς οἰκείοις ποιήμασι κεχρη-
μένον. Hinc etiam Athenaeus, dum de cantionibus agit, quae
amatorios turpesve affectus exprimunt, iis etiam Archilochi
carmina adnumeret L. XIV. p.659. A. "Ec: δὲ (pro ἐν δὲ Casaub.)
τὰ ᾿Αρχιλόχου καὶ τῶν "“Ομήρου ᾿Επικιχλιδῶν τὰ πολλὰ διὰ τῆς ἐμ-
μέτρου ποιήσεως τούτων ἔχεταί τινος τῶν παθῶν w. T. À.

- b) Iulian. in fragm. p. 5oo. C. ᾿Ἐξελατέα τοίνυν ἐςὶν
ἡμῖν πάντα τὰ ἐπαχϑὴ σκώμματα, πᾶσα δὲ ἀσελγὴς ὁμιλία. καὶ
ὅπως εἰδέναι ἔχης, δ᾽ βούλομαι φράφειν, ἱερώνυμός τις μήτε ᾿Αρχί-
λοχον ἀναγιγνωσμέτω,. μήτε Ἱππώνακτα, μὴτε ἄλλον τινὰ τῶν
τοιαῦτα γραφόντων.

c) Valer, Max. L. V. c. 5. Lacedaemonii libros Archilochi
e civitate sua exportari iusserunt, quod eorum parum verecun-
dam ac pudicam lectionem arbitrarentur. | Noluerunt enim ea
liberorum suorum animos inbui, ne plus moribus noceret,
quam ingeniis prodesset, Itaque maximum poetam aut certe
summo proximum, quia domum sibi invisam maledictis lace-
raverat, carminum exilio multarunt.

— 42. --

d) Diogen, Laert. L. IX. c, 1. in Heraclit. Τόν. vs
Ὅμηρον ἔφασκεν ἄξιον εἶναι ἐκ τῶν ἀγώνων ἐκβάλλεσθαι καὶ ῥαπί-

ζεσθαι, καὶ ᾿Αρχίλοχον ὁμοίως.

8, ΧΥ͂ΠΙ.

Archilochus in bello occubuit,2) quod cum Naxiis
gestum esse videtur.^) Sed in quod tempus mors eius
inciderit, certo definiri non potest. Pone autem, Archi-
lochum, dum in Thasum emigrabat Olymp. XVIII, fuisse
adolescentem viginti et aliquot annorum et vixisse usque
ad Olymp. XXIX, intra annum sexagesimum et septua-
gesimum de vita decesserit.c) Quae quidem aetas nihil
habet a fide alienum; verum cum Archilochus bello mor-
tem obierit, provectae autem aetatis homines a munere
bellico immunes fiuerint: sumendum esset, eum vel in
expugnatione urbis, vel subita incursione hostium occi-
disse, vel etiam urgente necessitate civitatis πανδημεὶ
exivisse (ut apud veteres fieri solitum), quae et iuvenes et
senes in arma vocabat.3) Interfector eius Callondas,
genere Naxius, cognomine Corax, vocabatur, ut Plu-
tarchus refert.e) ^ Eusebio tamen Archias dicitur.f)
Quem deinde, cum Delphos veniret oraculum consul-
turus, Pythia increpuit, temploque egredi iussit his
verbis:

Μουσάων ϑεράποντα waréwraves* ἔξιϑι νηοῦ. &)

Sed usus deinde precibus et excusatione, id iure belli fa-
ctum esse, iussus est ab oraculo ad habitationem Tettigis
se conferre, ibique animam Archilochi placare.h) Hic
autem locus erat Taenarus, quo TTettix Cretensis appu-
lisse fertur cum classe, ac urbe condita, habitasse pone
Psychopompeum sive locum animis demulcendis et evo-
candis sacrum. — Sepulchrum Archilochi ad littus maris
positum fuisse in epigrammate Anthologiae indicatur.)

a) Vid, deinceps e. ἔ)..

b) Naxius enim fuit eius interfector. vid. f).

c) Vid. supra $. IV. |

d) Aeschyl Ἕπτ. i. O. v. 10. Lys. 'ErizaQ. Thucyd. Iustin,
L.'Vi 6; 5

e) Heraclid, Pont. ἐν τῇ πολιτείᾳ p. το. ᾿Αρχίλοχον. τὸν ποιή"
τὴν Βόραξ ὄνομα ἔκτεινε, πρὸς ὃν φασιν εἰπεῖν τὴν lluSíay, ἔξιϑε
νηοῦ. τοῦτον δὲ εἰπεῖν “ ἀλλὰ καθαρὸς εἰμὶ, ἄναξ" ἐν χειρῶν γὰρ
νόμῳ ἔκτεινα. Plutarch. T. VIII. p. 219. seqq. χρι τοῦ πολλὰ
τοιαῦτα προθεσπίζεσθαι καὶ waS ἡμᾶς, οἷα τῷ όραχκι τῷ Ναξίῳ
χρησϑῆναι λέγουσιν, οὐχ ὅσιόν ἐςι τῆς ψυχῆς καταγνῶναι θάνατον.
καὶ ὃ ἸΠατροκλέας, τί δ᾽ 5v, ἔφη, τὸ χρησϑέν; j τίς ὁ Ἀόραξ οὗτος;
ὡς ἐμοὶ καὶ τὸ πρᾶγμα καὶ τὸ ὀνομαφόμενον ξένον. οὐδαμῶς, εἶπον,
ἀλλ᾽ αἴτιος ἐγὼ, παρωνύμῳ χρησάμενος ἀντὶ τοῦ ὀνόματος. ὁ γὰρ
ἀποκτείνας ἐν μάχη τὸν ᾿Αρχίλοχον ἐκαλεῖτο Ἠαλλώνδης, ὡς ἔοικεν,
ἦν δ᾽ αὐτῷ Κόραξ ἐπώνυμον. ἐνβληϑεὶς ὃὲ τὸ πρῶτον ὑπὸ τῆς
lluSíag, ὡς ἱερὸν &vóga τῶν Μουσῶν ἀνῃρηκὼς, εἶτα χρησάμενος

λιταῖς τισὶ καὶ προτροπαῖς μετὰ δικαιολογίας, ἐκελεύσθη πορευϑεὶς
ἐπὶ τὴν τοῦ Τέττιγος οἴκησιν ἱλάσασθαι τὴν τοῦ ᾿Αρχιλόχου ψυχήν.
τοῦτο δ᾽ ἦν ὁ Ταίναρος. ἐκεῖ γάρ φασιν ἐλθόντα μετὰ ξόλου Τέττιγα
τὸν Ἡρῆτα πόλιν κτίσαι καὶ κατοικῆσαι παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον.

f) Eusebius Praeparat. Evang. L. V. c. 55. p. 228.
Οὐκ ἀπεικότως ἄρα σοι καὶ Νουσῶν ϑεράπων ἔδοξεν εἶναι (᾿Αρχέλοχος)»
καὶ ὁ φονεὺς αὐτοῦ οὐκ ἄξιος εἶναι τῆς πρὸς ὑμᾶς τοὺς 9εοὺς εἰσόδου,
οὐδὲ τῆς παρ᾽ ὑμῶν φωνῆς, ἄνδρα φονέα ὄντα ἀποκτείνας. οὔκουν
ἄδικος ἡ πρὸς ᾿Αρχίαν ἀπειλὴ, οὐδ᾽ ἄκαιρος ἡ Πυϑία τιμωροῦσα
τῷ ᾿Αρχιλόχῳ τῷ πάλαι νεκρῷ, καὶ κελεύσασα ἐξιίναι τοῦ ναοῦ τὸν
ἐναγῆ Μουσάων γὰρ ἀπέκτεινε ϑεράποντα.-

g) Galenus Προτρεπτ. p. 1. Ὃ δ᾽ αὐτὸς οὗτος $shg val
τὸν ᾿Αρχίλοχον τεθνεῶτα Φαίνεται τιμῶν οὐ Tk μέτρια. τὸν "yovv
Φονέα βουλόμενον εἰσελθεῖν εἰς τὸν νεὼν αὐτοῦ, διεκώλυεν εἰπών"
Μουσάων ϑεράποντα w. 4. v. Aristides T, IT. p. 297. Οὐδέ ys —
τὸν ἀποχτείναντα ᾿Αρχίλοχον, ὃς τὸ πάντων ἔξοχον xai δυσχερέςερον
εἶδος τῆς ποιήσεως μετεχειρίζετο, τοὺς ἰάμβους, (ὁ ᾿Απόλλων) ἐξεῖργε
ἂν τοῦ νεὼ φάσκων οὐκ εἶναι καθαρόν" (xal) ταῦτ᾽ ἐν τῷ πολέμῳ

τοῦ φόνου συμβάντος. ἀλλ᾽ ὅμως ἐτίμησε τὸν ᾿Αρχίλοχον, καὶ Mov-

σάων ϑεράποντα προσεῖπεν, ἀλλ᾽ οὐκ ἀνθρώπων διάκονον οὐδενός.
Vide Suidam v. ᾿Αρχίλοχος, qui sua ex his auctoribus,
praesertim.ex Plutarcho, petiisse videtur. Cf. etiam supra Origen.
contra Celsum $. XVI. c) et Dion, Chrys. $. VIII. e). Plinius
L. VII c.29. s. 50. Archilochi poetae interfectores (leg. inter-
fectorem ) Apollo arguit Delphis. — Et ex hoc Solinus C. I.
p. 9. Percussores Archilochi poetae Apollo prodidit et latronum
facinus deo coarguente detectum,

Notat Salmas. Exercit. Plinian, p. 58. hic et in Plinio ex
eruditorum sententia potius interfectorem et percusso-
rem legendum esse; verba Solini vero non tam fato Archilochi,
quam poetae Ibyci convenire, Sed talia peccata in Solino plura
occurrere notum est, Exempla aliorum, quos Pythia insigni
scelere contaminatos ex templo exiré iussit, vide apud Aelian,
V.H, L. III. C. 45; 44.

h) Vid. not. e. Item Orphei Abiit v. 41. et ibi notam
Eschenbachii, Apollon, Rhod. L. 1. 101.

i) Vide epigramm. ex Anthol. V.

8$. XIX.

Scripta Archilochi, in quibus praecipue ionica dia-
lecto usus est, 2) sequentia ab auctoribus memorantur:

1) Iambi sive trimetri iambici. ^)

2) Tetrametri varii, ut videtur, generis.€)

5) Elegiae.)

4) Epodi. *)

5) Hymnus in Herculemf) et forte etiam in Cererem,
quo in Paro vicit.£) |

6) Iobacchi. à)

7) Epigrammata.) 3

Fabulas autem, quarum saepe mentio apud. auctores
fit, Archilochus ut proprium opus non scripsit, sed eas
tantum ornatus et delectationis causa carminibus inte-

— 45 — :

xuit.k) Athenaeus etiam citat Archilochum ἐν Τηλέφω,1)
ac si drama, quod nomen hoc prae se fert, scripsisset; sed
ostendit Ruhnkenius, Δεινόλοχος ibi legendum esse.)
Praeterea habet Nicephorus, ») Archilochum versu heroico
res suas scripsisse. Verum videtur is vel memoria dece-
ptus, vel ex Aeliano aut Synesio non recte intellecto id
duxisse, qui scribunt, Archilochum saepe rerum suarum
mentionem in carminibus fecisse, non autem proprium
de iis carmen composuisse. ?)

a) Vetus Grammat, apud Varinum in Hortis
Adonid. p. 241. a) 'H 'Iàg διάλεκτός igi τῇ παλαιᾷ ᾿Ατϑίδι (fort.
ἡ αὐτὴ vel ὅμοιος). ταύτῃ δὲ ὡς ἐπὶ πολὺ “Ομηρός τε xai Ἡσίοδος
καὶ ᾿Αρχίλοχος κέχρηνται καὶ ᾿Ανακρέων καὶ Ἡρόδοτος.

b) Herodot. L. I. c. 12. Harpocrat. v. παλίνσκιος. Eustath.
- T. I. p. 518. vide fragm. trimetrorum.

c) Athenae. L. X. p. 415. D. Hephaest. p. 27. Her-
mogenes L.II. de form. Orationis: πλεονάζειν μέντοι πάντως
ἐνταῦθα (in genere concitato dicendi) τοὺς τροχαίους καὶ τὰς τρο-
“χαϊκὰς συξυγίας προσήκει, καὶ τούτου γε τεκμήρια ἐναργῆ πολλὰ καὶ
τὰς τραγῳδίας, ἔνϑα ἐπείγεσθαι ὃ λέγων δοκεῖ τροχαϊκῶς συντεθέντα,
καὶ παρὰ Μενάνδρῳ. ὃ δὲ ᾿Αρχίλοχος αὐτὸ καὶ σαφέςερον ἐποίησε καὶ
“οργότερον. οἱ γὰρ τετράμετροι αὐτῷ διὰ τοῦτ᾽ οἶμαι καὶ
“οργότεροι καὶ λογοειδέςεροι τῶν ἄλλων εἶναι δοκοῦσιν, διότι TQoXxai-
κῶς σύγκεινται. τρέχει γὰρ ὡς ὄντως ἐν τούτοις ὃ ῥυθμός. Vid,
fragm. tetrametrorum.

d) Athenae. L. XI. p. 495. D. vide fragm. elegiarum.

e) Hephaest. p. 22 et 7o. Stephan, Dyz. v. Πάρος. Diomed.
L.lIL. 482. Zenob. C. V. 68. vide fragm. Epodorum.

f) Pindar. Olymp. 9. v. 1. et ibi schol. item schol. Aristo-
phan. Avib. v. 1762. Tzetzes chil. 1. v. 685. vid. fragm. Hymni,

£) Scholiast. Aristophan. l. c. dum ex hymno in Herculem
illud τήνελλα explicat, addit: δοκεῖ δὲ πρῶτος ᾿Αρχίλοχος ἐν Iago

νικῆσας τὸν Δήμητρος ὕμνον ἑαυτῷ τοῦτο ἐπιπεφωνηκέναι.

τς, ὧδ L—

h) Hephaest. p. 55. Steph. Byzant. v. Βέχειρ. vide fragm.
Iobacchor. Ξ

i) Vide auctores in fragmentis epodoram, in quibus fabulas
adhibuit, Theon in Progymnasm. c.5. p. 29. Αἰσώπειοι 05 ὀνομά-
δονται (οἱ μῦϑοι) ὡς ἐπίπαν, οὐχ ὅτι Αἴσωπος πρῶτος εὑρετὴς τῶν
μύϑων ἐγένετο. “Ὅμηρος γὰρ καὶ ἩΗσίοδος καὶ ᾿Αρχίλοχος καὶ ἄλλοι
τινὲς πρεσβύτεροι γεγονότες αὐτοῦ, φαίνονται ἐπιςάμενοι κι, τ. À.

k) Iulian. Orat. VII. p.207. b. *O $$ μετὰ τοῦτον (Ἡσίοδον)
᾿Αρχίλοχος, ὥσπερ vovcj44 τι περιθεὶς τῇ ποιήσει, μύθοις ὀλιγάκις
ἐχρήσατο, ὁρῶν, ὡς εἰκὸς, τὴν μὲν ὑπόθεσιν, ἣν μετήει, τῆς τοιαύ-
τῆς ψυχαγωγίας ἐνδεῶς ἔχουσαν, σαφῶς δὲ ἐγνωκὼς, ὅτι ςερομένη
μύϑου ποίησις ἐποποιΐα μόνον ἐςὶ (ἐξέρηται δὲ, ὡς ἄν εἴποι τις, ἑαυτῆς "
οὐ γὰρ ἔτι λείπεται ποίησις) ἡδύσματα ταῦτα παρὰ τῆς ποιητικῆς Mou-
σής ἐδρέψατο καὶ παρέθηκε, καὶ αὐτὸς τούτου χάριν, ὅπως μὴ σιλλο-
γράφος, ἀλλὰ ποιητὴς νομισθείη.

1) Athenae, L. III. p. 111. C. vide fragm. 180.

m) Ruhnken. ad Vellei. Paterc. 15. p. 20. vide prius fragm.

n) Nicephorus in Schol. ad Synes. de Insomn. vid. $. I. not.a.

o) Aelian. vid. $. I. not, m. et $. VI. not. b. Synesius de
Insomn. p. 156. Eivaí τινας, 01 δύνανται λέγειν, οὐκ ἔχοντες, 0, τι
δεῖ λέγειν, δέον ἀπολαύειν ἑαυτῶν, ὥσπερ ᾿Αλκαῖός τε καὶ ᾿Αρχίλοχος,
οἱ δεδαπανήκασι τὴν εὐςομίαν εἰς οἰκεῖον βίον ἑκάτερος. καὶ τοίνυν jj

διαδοχὴ τοῦ χρόνου τηρεῖ τὴν μνήμην, ὧν τε ἤλγησαν, ὧν τε ἤσϑθησαν.

8.. Κα,

Archilochum vero fuisse historicum ,2) nullis argu-
mentis evinci potest. Non enim ullius veteris hac in re
fides vel testimonium suffragatur. Neque id nos movere
debet, quod Hieronymus?) in Chronico Eusebiano ad
annum 909 adfert, dum de Homeri aetate agit, quem
quidam modico antequam Olympiades inciperent, id est
CCCC retro annis a 'Troiana captivitate fuisse putant;
Archilochum vero vicesimam tertiam Olympiadem et
quingentesimum "'Troianae eversionis annum supputare.

ἘΣ LA 47 Los

Male enim haec ex graeco, quod in Syncello exstat,
κατὰ ᾿Αρχίλοχον reddita sunt, quasi iuxta rationem seu
sententiam Archilochi, sed vertendum erat aetate vel
circa aetatem Archilochi.c) Hinc iam dudum Annius
Viterbiensis 3) a doctis explosus est, qui praeter alia,
quae veteribus supposuit, scripta et edidit, etiam id in
Archilocho infelici omine et successu expertus est, li-
brumque de temporibus conflavit, et sub nomine eius in
lucem protulit, vel certe misere se decipi passus est, dum
scriptam ab aliis acceptum et apparentibus κιβδηλίας
notis se manifestans pro genuino Archilochi foetu ha-
buit et edidit.

a) Vossius de Historic. Graecis C. I. p. 5. Hartmann allze-

meine Geschichte der Poesie. Einleitung , Seite 45, 46, -Anmerk.
* b) Chronic. Euseb. p. 79.

c) Syncell. Chronograph. p. 180, 181. vid. $. II. h). Neque
' etiam ex verbis scholiastae Apollonii (vid. fragm. 150) neque
Malalae (fragm. 155) colligi potest, Archilochum historiam scri-
psisse, quorum ille fabulam de pugna Herculis cum Acheloo
narrans Archilochum ait ἱςορεῖν; hic vero in chronico historiam
Lyncei exponens scribit, eum hanc συγγράψασθαι. — Nam illa
loquendi ratione veteres etiam de poetis, dum historiam aut fabu-
lam carmine tractant, aut el intexunt, uti solere notum est.
Sic idem Scholiast. alio loco Πίνδαρος ígogsi. Plutarch. T. X.
p- 664. ᾿Αλκαῖος ἐν τινι τῶν ὕμνων ἱςορεῖ, €t sic alii saepius. Deinde
συγγραφὴ. συγγραφεὺς, συγγράφειν de historicis quidem praeci-
pue dicitur; sed quis nescit, genuinam verborum vim et usum
iam degeneravisse aetate Malalae, qui locum de Lynceo, quem
forte in veteri Grammatico invenerit, per cvveygaaro extulit,
in quo ille ἱξόρησεν usus fortasse fuerit, ut scholiast. Apollonii.
Scripta Archilochi certe aetate Malalae iam diu erant deperdita,
neque adeo ipsa illa eius carmina legi ab eo poterant, multo
minus historia quaedam Archilochi, cuius nemo veterum men-
tionem facit.

d) V. Fabricii Bibl. Lat. T. I. p. 877. ed. Hamb. a. 1721.

8. XXI.

Archilochi vero alii, quos in auctoribus invenire est,
vel ficti sunt, vel ad rem litterariam non spectant. Sic
Archilochus Siculus ab Abulpharagio dicitur rhetor ille,
a quo proverbium est: βακοῦ κόρακος κακὸν ὠόν. Sed
recte monet Reiskius, 3) Coracem Archilochi percussorem
cum Corace magistro Protagorae confusum, et huic tan-
dem male nomen Archilochi tributum esse. Archilochi
Siculi etiam Solinus mentionem facit, qui Ariciam con-
didit.») Verum locus doctis suspectus est, et lectio non
satis sana videtur. Lexicographi quidam *) Archilochum
faciunt Lacedaemonium, viventem Romae regnante Tull.
Hostilio. Sed hic ex loco Corn. Nepotis et Valer. Ma-
ximi male intellecto enatus esse videtur.4) In Homero
Archilochus Antenoris filius est, qui ab Aiace iaculo in-
terficitur.e) In Darete Phrygio occurrit Archilochus ex
Thracia dux et Priami auxiliator;f) alius ibidem hoc
nomine ex Graecis ab Hectore post biennium obsidio-
nis in praelio interficitur. £) Archilochus Corcyraeus
Olymp. 59. in ludis Olympicis stadio vicit.h) ^ Archilo-
chum etiam scribentem Terpandro fingit Aristaenetus de
domina ancillam ad artem lenoniam instituente. 1) Apud
Plautum Asinar. Act. I. Sc. 1. nomen est argentarii. k)

a) Plutarch. T. X. p. 220. ubi vide not. Reiskii.

b) Solin. C. VIII. $. 157. Notum est a Philoctete Petiliam
constitutam — -— — Ariciam ab Archilocho Siculo. Ad quem
locum vide Salmas. Exercit. Plii. p. 48. b. B. Verum quid de
inconstantia Solini dicamus, qui ipse paulo post: ,, Deinde con-
stituta ab Ascanio Alba Longa, Tidenae, Àricia, Nola a Tyriis,
ab Euboensibus Cumae.** Ali etiam auctores tradunt ab Hip.
polyto, Thesei filio, Ariciam esse conditam,

c) Calepin. Stephan, Hoffmann,

d) Vid. supra ὁ. IT. i) ὁ. XVII, c).

e) Homer, Il. 8 825. j« 100. ξ 464. x

f) Dares Phryg. Cap. XVII.

5) Idem Cap. XX.

h) Iul. African. in chron. Euseb. a Scaligero ed,

i) Vide fragm. 86.

k), Apud Archilochum ego ero argentarium. D. Nempe in
foro.** ubi tamen alii Archibulum habent.

8. xx.

Fragmenta Archilochi non dum seorsum neque inte-
gra nec cum veterum de poeta testimoniis edita sunt;
pars tamen eorum minor maiorve collecta et inter alia
carmina vulgata, ab Henric. Stephano inter poetas ly-
ricos p. 576,. 426, 459. In Frobeniana collectione Sen-
tentiarum Basileae; iu corpore Poetarum Graecorum tra-
εἰς. comic. lyricorum, Genevae 1614. Tandem a claris-
simo Brunck in Analect. veter. poetarum T. I. p. 4. et
T. HI. p. 6. et 256. lectionum, quae deinde doctiss. lacobs
in commentariis ad haec Analecta egregie illustravit et
auxit. E recentioribus de Archilocho egerunt L. Gyral-
dus historia Poetarum p. 956. Corsinus in Fast. Attic.
T. III. p. 5r. Gherard. Gualterus ad Inscriptiones Siculas
T. VI. antiquae Siciliae p. 792. Eduard. Simson in Chronic. .
ad ann. 5305. Fabricius Biblioth. Graec. ex edit. Harlesii
T. II. p. 107. Bailius p.296 B. Sevin in Commentariis Aca-
demiae Inscript. Paris. T. X. p. 26. et seq. anni 1756. Bu-
rette ibid. p. 259, ubi tractatum Plutarchi de Musica ex-
plicat. Meursius in Biblioth. Graec. p. 1242. Saxius in
Onomast. I. p. 14. .Huch über die F'erdienste des A4rchi-
lochus um. die Satyre. Sulzer im Artikel 44rchilochus mit
Zusdtzen von Blankenburg.

AUGOT QA. ES

EX QUIBUS HAEC ARCHILOCHI FRAGMENTA
ET DE EO TESTIMONIA VETERUM
DEPROMTA SUNT.

A.

A aimi Var. Histor, curan-
te H. Lederlino. Argentor,
1715. 8.

Ammonius de adfinium voca-
bulorum differentia, edente
Frid. Ammon. 1787. 8.

Ammonii Hermiae Commenta-
ria in quinque voces Porphy-
rii. Venet. 1545. 8.

Analecta Veterum Poetarum a
Brunckio edita.

Apollonii Sophistae Lexicon
edente Tollio. L. B. 1788. 8.

Apostolius. Lugd. Bat. 1619.

Aristaenetus edente Abresch,

Aristophanes,

Aristides ex edit. Iebb, Oxon.
1722.

Axistoteles.

Athenaei Dipnosophist, cum
commentar, Casauboni.

Atilius Fortunatianus inter ve-
teres Grammaticos Putschii.

p.

Basihus in orat, de legendis
ethnicis, ed, Sturz. Gerae.
1791. 8.

C.

Censorinus — ex edit. Haver-
camp. L. B. 1767. 8.

Cicero. :

Clemens Alex. edente Pottero.

Cyrillus ex edit. Ez. Spanheim.

D.

Demetrius de Elocutione, ed.
Schneider.

Dio Chrysost. ex edit. Morelli,
Lutet. 1604. fol.

Diogenes Laert. edit, Lipsien-
sis. 1759. 8-

Diogenianus ed, Schotto.

Diomedes inter veteres Gram-
maticos Putschii,

Dionysius Halicarnassensis,

E.

Erotiani Lexicon Graecum in

operib. Hippocratis.

—— 5I

Etymologicum magnum.
Eudociae Violetum ed. Villoison.
Eusebii Praeparat. Evang. edit.
Parisiensis.
Eustathius ad Dionys. Periege-
tem, edit, Oxoniensis.
— — ad Homerum, edit. Ro-
mana. T. III. fol.
F.

Firmicus (Iulius) Astronomi-

. con L. VI. edit, Basileen-
Sis. 1551.
Fortunatianus — vide Atilius,

G.

Galenus — editio Basileensis,
1559. Tomi V.

Gellius (Aul.) Noctes atticae.

H.

Harpocration.

Hephaestionis Enchiridion edit.
Paris, 1555. 4.

Heraclidis Allegoriae Homeri-
cae ex edit. Schow.

Heraclides de Politia Creten-
sium edente Cragio ad calcem
de Republ, Lacedaemonio-
rum. p. 19.

Hermogenes de formis oratio-
nis edent. Laurentio. Colon.
Allobrog. 1614. 8.

Hermogenis Progymnasmata in
Biblioth, veteris litteraturae
et artis. Vol. III, P. 4.

Herodotus,

Hesychius.

Horatius,

|
Isidori Origines,
Iulianus Imperator edente Span-
heim. 3694. fol.
L.

Longinus edent. Moro.
Lucianus ex edit, Hemsterhus.
M.

Macrobius edente Camerario,
Basileae.

Malalae chronicon.

S. Maximus,
1675.

Maximus Tyrius, edent. Reis-
kio.

Moschi Idyllia.

N.
Nicephorus in scholiis ad Syn-

esium,

edit. Parisiens,

Nicetae Choniatae Historia By-
zantin,

τ):

Origenes contra Celsum, edit,
Parisien.

Orion Theban. Grammaticus,
teste Hemsterhusio in aucta-
rio ad Hesych.

Ovidius.

P.

Pausanias edent. Sylburgio.

Philostratus ex edit, Olearii,

Photii Bibliotheca,

Plinius Harduini,

Plotius Grammaticus inter ve-
ter. Grammat, Putschii,

Plutarchus ex edit, Reiskii.

D ἃ

Pollux ex edit, Hemsterhusii.

Priscianus in Praeexercitamen-
tis.

Proclus in Hesiodum.

— - in Chrestomathia apud
Photium.

Prosodiae auctor ab Hermanno

cum libro de emendanda rati- -

one graecae grammaticae

editus.
Quinctiliani Institut. Oratoriae,
R.
Ruffinus inter veteres Grammat,
Putschii,
: 5;
Scholiastes Aeschyli.
— — Aphthonii,
Apollonii Rhodii,
Arati.

Aristophanis,
Euripidis,
Hephaestionis.
Hermogenis,
Hesiodi.
Homeri.

a Villoison, editi,
Horatii.
Nicandri.
Pindari.
Platonis.
Sophoclis.

'Theocriti.

52. —

Sextus Émpiricus edent, Fabri-
cio.

Siceliota (Ioann.) in Commen-
tar, MS, in Hermogen. teste
Valckenario.

Stephanus Byzant. edent, de
Pinedo. :

Stobaeus — Sermones ex edit.
Gesneri, Basileae apud Oporin,

— — Eclogae Physicae edent.
Heeren.

Strabo.

Suidas.

Syncellus ex edit. Goari,

Synesius edent, Petavio,

T:

Tatianus λόγῳ πρὸς Ἕλληνας.

Terentianus inter veteres Gram-
maticos Putschii,

Themistius ex edit, Harduini.

Theocritus edent, Reiskio.

Theon in Progymnasmatis.

Theophilus πρὸς Αὐτόλυκον."

Tzetzes ad Lycophr. edit. Potter.

— — in Chiliad. F

v;

Valerius Maximus,

M
wee

Vellei. Paterculus.

M. Victorinus inter veteres
Grammat. Putschii.
: Z.

Zenobius, editio Schott, Ant-

werp. 1612. 4.

Pseudarchilochus Annii Viterbiensis,

B n cCcHILO CthZA.I
BRLIGOUIAE

d NA ME T.MÀ.O R. UIlM

,

FRAGM E N T A.

I.

TIoAxóv δὲ πίνων xai χαλίκρητον μέϑυ,
Ὧν οὔτε τιμὸν εἰςένεγκας, οὔτε μὴν
Ἀληϑεὶς ἐσῆλϑες, οἷα δὴ Φίλος" ἀλλά σε
Ταςζὴρ νόον τε καὶ φρένας παρήγαγεν
Ἐς ἀναιδίην.

Multum meraci praeterea vini bibens

Nec symbola data, nec ut amicus solet
Aderas vocatus; verum ad impudentiam
Animumque transversum egit et mentem gula.

(Iacobs Animadv. in Anthol V. I. P. 1. p. i48.)
Athenaeus L. I. p. 8. A. B. Locum hunc Casaubonus ,
ex Turnebi sententia correxit et ad trimetros revocavit.
Aliter doctiss. Iacobs l. c. hos versus restituere aggressus
est, ita ut trimetri hypercatalecti inde efficerentur, quam
tamen emendationem vir candidi animi ipse Animad.
Vol. Ilf. P. III. p. 538. improbat.
1I. Χαλίκρητον. ,, Vinum χάλιν vocant poetae.
Hipponax: ὀλίγα Φρονοῦσιν oi χάλιν πεπωκότες. ea ra-

2 n

tione sic dictum, qua Bacchus Λυαῖος et Λυσιμέλης. Tze-
tzes. Sappho. Veteres Athenienses sic τὸν ἄκρατον vocasse
scribit Apollonii interpres (L. I. v. 475.) χαλίκρητον μέϑυ,
temetum vino temperatum, id est, meracum et, ut ele-
gantissime ait D. Ioannes in Apocalypsi: Oivo; κεκεραᾶ-
σμένος ἄκρατος. Apollon. πῖνε χαλίκρητον λάρον μέθυ."
Casaub. 1. c. Atque sic etiam lexicographi. Hesych. χαλί-
XQaTov* εὔκρατον, ἄκρατον. Suidas v. χάλις ét χαλί-
x99To;. Etymol. M. v. xaAigewv: — χάλις γὰρ ὃ
ἄκρατος οἶνος παρὰ τὸ χαλᾷν καὶ ἀνιέναι ἀραρυίας τὰς
Φρένας. Nicand. Alexipharm. ν. 29. Οἷα χαλιχραίῃ νύχιος
δεδαμασμένος οἴνῃ. An non hic legendum — χαλικρήτῳ
νύχιος δεδαμασμένος οἴνῳ ἢ

Ibid. et 2. Μέϑυ, Ὧων, ex emendatione Casauboni
pro μεθύων, quod in Athenaeo est. οὖν vero ad plura,
quae praecesserunt, referendum; forte: πολλὰ μὲν Θαγὼν,

Πολλὸν δὲ πίνων καὶ "y. p.

Haec enim saepe coniuncta invenias. Sic apud Athe-
nae. L. X. p. 415. de Timocreonte Rhodio: Πολλὰ πιὼν
xal πολλὰ Φαγών. Aristophan. 'lmwm. 554. Θυυνεῖα
ϑερμὰ καταφαγὼν, xdc' ἐπιπιὼν ἄκρατον Οἴνου χοᾶ.
et Acharn. v. 77. Antiphan. apud Athenaeum L. I. p. 5. F.
ToU μὲν πιεῖν γὰρ καὶ φαγεῖν τὰς ἡδονὰς Ἔχομεν
ὁμοίας. Analect. T. III. Ep. 658. inter adespota p. 286.
Βαιὰ φαγὼν xoi βαιὰ πιὼν καὶ πολλὰ νοσήσας ὈΨὲ

μὲν, ἀλλ᾽ ἔϑανον. | |

2. Οὔτε τιμόν. In Athenaeo τίμον, unde Casaub.
τιμὴν fecit. Sed scribendum τιμὸν vel 7ij4ov. Paroxyto-
num occurrit apud Aeschylum Xo9(. v, 915. ποῦ δῇῆϑ᾽ ὁ

τιμὸς, ὅντιν᾽ ἀντεδεξάμην. Properispomenon Eustathius
esse vult Il. c. T. II. p. 1148, 56. Postquam ostendit,

olim amicos tantum et propinquos ad convivium acces-
sisse, reliquos symbolas dare oportuisse, quod nisi face-
rent, vitio illis datum esse, haec addit: Rai παροιμίαν
ποιεὶ τὴν "AxAsTOL κωμάζουσιν ἐς Φίλους Φίλοι. καὶ τὸ
᾿Αγαϑὸς πρὸς ἀγαϑοὺς ἄνδρας ἑςιασόμενος ἧκον, μή τινα
τῖμον εἰσενεγκὼν, εἰπεῖν κατ᾽ ᾽᾿Αρχίλοχον, ἀλλὰ δηλον-
ότι ἀσύμβολον δεῖπνον εὑρών. καὶ ἔςιν ὁ τῖμος κατὰ τὸ
ὠνὴ, ὦνος, χολὴ, χόλος. De his ἀκλήτοις autem vel
saltem ab amico non adductis Plutarch. Sympos. III.
probl. & sic iudicat: Oi μὲν ὑπὸ τῶν κεκλημένων &yó-
μενοι Φίλων ἐπὶ τὸ δεῖπνον, ἔθει φιλανθρώπῳ τυγχά-
νουσι τῶν αὐτῶν, ὥσπερ ᾿Αριςόδημος ὑπὸ Ξωκράτους
εἰς ᾿Αγάϑωνος ἀχϑεὶς ἑςιῶντος. Εἰ δέ τις ἀφ᾽ αὑτοῦ
βαδίζει, τούτῳ δεῖ τὴν ϑύραν κεκλεῖσθαι. Macrob. Sa-
turn. L. I. C. 7. ,, Sponte irruere in convivium aliis prae-
paratum nec ab Homero sine nota vel in fratre memora-
tum.* — Ceterum scurrae tantum, meretrices et para-
siti invocati ad epulas accedere solebant. Sic in Symposio
Xenoph., scurra Philippus invocatus adest. Alciphron
L. III. Ep. 66. Κα γὼ μὲν (scribit parasitus) &xójv κατὰ
τὸ εἰωθὸς ἄκλητος sig Πασίωνος. Plautus Captiv. A. I.
Sc. I. Ergasilum parasitum inducit dicentem:

Iuventus nomen indidit scorto mihi,

Eo quia invocatus soleo esse in convivio.
Et Terent. Phorm. A.III. Sc. I. v. 25.

Tene asymbolum
Venire unctum atque lautum a balneis.

Εἰσενέγπκας Casaub. εἰσήνεγκας, quod metro repugnat.

V. 8. Ἐσῆλϑες, sic pro 3À9sc in Athenaeo Casaub. "

ad metrum explendum reposuit. — Ibid. Οἷα δὴ Qi Aog.

Vid. de haec particula Viger. de Idiot. ex edit. Zeunii *; (4

p- 121. Eurip. Orest. κἀγὼ μέτεσχον, οἷα δὴ γυνὴ, Φόνου.
Φ

3

V.5.4— — ἀλλά σε

Γαςὴρ νόον τε καὶ φρένας παρήγαγεν

Ἐς ᾿Αναιδίην. — —
Νόον τε pro νοῦν τε et ἀναιδίην pro ἀναιδείην a Casaubono
emendatum, metro sic postulante. De vitii huius turpitu-
dine Eurip. Med. 471. |

"AAA ἡ μεγίςη τῶν ἐν ἀνθρώποις νόσων

Πασῶν ἀναίδεια.
Et Iphigen. in Aul. v. 581-

᾿Ανὴρ γὰρ αἰσχρὸς aiócio9" οὗ Φιλεῖ.
Et Achilles Il. «. v. 149. inter reliqua convicia acerbiora
Agamemoni obiicit:

"f) μοι ἀναιδείην ἐπιειμένε.

Σὲ — νόον τε καὶ φρένας. Graeci non raro duos
eosdem casus in eadem sententia coniungunt, quorum
unus plerumque ab ellipsi praepositionis pendet. Hom.
Tl. δ. v. 24. Ἥρη δ᾽ οὐκ ἔχαδε ςῆϑος χόλον. i. e. κατὰ
ςῆϑος. et 461. τὸν δὲ σκότος 000 ἐκάλυψεν. Odyss. σ.
590. Ἦ ῥά σε οἶνος ἔχει φρένας. Hesiod. Theogon. δάκεν
δ᾽ ἄρα ϑυμὸν Ζῆν᾽ ὑψιβρεμέτην. Aeschyl. Agam. 181. Ζῆνα
δέ τις προφρόνως ᾿Επινίκια κλάζων. Sic et duos geni-
tivos et dativos consociant. Eurip. Androm. 562. τῆς δὲ
σῆς φρενὸς "Ev σου δέδοικα. 1]. a. 24. ᾿Αλλ’ οὐκ ᾿Ατρείδῃ
᾿Αγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ. "Theogn. v. 19. — σοφιζο-
μένῳ μὲν ἐμοὶ σφρηγὶς ἐπικείσθω Τοῖςδ᾽ ἔπεσι. Unde
locus ille Alciphr. L. I. Ep. 10. emendatione non videtur
egere, modo οὐκ, quod excidit, inseratur. Kai τοὺς
κλάδους ἁπλῶς ὁ πόϑος κόμης ὑμᾶς καὶ ἀγλαΐας
(οὐκ) ἐψίλου. scilicet κατὰ τοὺς κλάδους. '

L4

Γαςὴρ — παρήγαγεν. Sophocl. Oed. Tyr. 974.
Ἐγὼ δὲ τῷ Φόβῳ παρηγόμην. Alciphr. L. 1. Ep. i5.
Σὲ δὲ — τῆς εὔφρονος οὔ παρήγαγεν εὐβουλίας ovy;
ὅρμος, ovy. ἑλικτῆρες. Homerus παρεξάγειν eodem
sensu utitur. Il. x. 791. πολλῃσίν μ᾽ ἄτησι παρὲκ νόον
ἤγαγεν Ἕκτωρ. Addo locum egregium Alexidis apud ,

Athenae. L. X. p.422. ex emendatione Cl.lacobs, ubi "^

4ag)0, venter sive gula, multorum malorum mater de-
scribitur.
— — — Μάϑοις δ᾽ ἂν, οἷον ἀνθρώποις κακὸν
Ἐςὶν ἡ agi, διδάσκει 9᾽ oP , ἀναγκάζει 9᾽ ὅσα"
E; τις ἀφέλοι τοῦτ᾽ ἀφ᾽ ἡμῶν τὸ μέρος ἀπὸ τοῦ σώ-
ματος,
Οὐδ᾽ ἂν ἀδικοῖτ᾽ οὐδὲν οὐδεὶς, οὔτ᾽ ἂν ὑβρίζοι9᾽. ἑκών.
Νῦν δὲ διὰ ταύτην ἅπαντα γίνεται τὰ δυσχερῆ.
Vel, ut ibid. Diphilus: Διὰ τὴν τάλαιναν (γαςέρα) πάντ᾽
ἄτακτα γίνεται.

II.
Οὔ μοι τὰ Τύγεω τοῦ πολυχρύσου μέλει,
Οὐδ᾽ εἷλέ πώ με Δῆλος, οὐδ᾽ ἀγαίομαι
Θεῶν ἔργα" μεγάλης δ᾽ οὐκ ἐρῶ τυραννίδος.
᾿Απόπροϑεν γάρ ἔξιν ὀφθαλμῶν ἐμῶν.

Auro potentis mihi Gygae non sunt opes

Curae, meum nec invidia pectus subit,

Nec stupeo divorum opera, nec tyrannidem

Depereo magnam; haec sunt procul ab ocu-
lis meis.

ἘΡ

-- QQ. -—

(Brunck Analect. T. 1, p. 42. fr. X. Iacobs Animady,. Vol I.
P. L. p. 155.)

Versus hos sine poetae nomine Plutarchus adfert Libr.
de Tranquill. animi T. VII. p. 859. Eos vero esse Archi-
lochi, manifestum fit ex Aristotel. Rhetor. L. III. C. 5o.
καὶ ὡς ᾿Αρχίλοχος Ψέγει" ποιεῖ γὰρ — λέγοντα —
καὶ τὸν Χάρωνα τὸν τέκτονα ἐν ἰάμβῳ, οὗ 1 ἀρχή"
Οὔ μοι τὰ Γύγεω. Archilocho etiam tribuit Scholiastes
Aeschyli Prometh. v. 224. τὸ δὲ τυραννίδος ὄνομα τηῖς
μὲν παλαιοτάτοις ἄγνωςον" οὗτος δὲ ὁ ποιητὴς οἶδεν
αὐτὸ, καὶ πρὸ αὐτοῦ δὲ καὶ ᾿Αρχίλοχος λέγων" με-
γάλης δ᾽ οὐκ ἐρῶ τυραννίδος. "Vocem autem τύραννος
circa Archilochi tempora in. usu esse coepisse, Scholiastes
Sophoclis in argumento Oedip. Tyranni asserit. - Ἴδιον δέ
τι πεπόνθασιν oi μεθ᾽ Ὅμηρον ποιηταὶ, τοὺς πρὸ τῶν
Τρωϊκῶν βασιλεῖς τυράννους προσαγορεύοντες, ὀψέ ποτε
τοῦδε ToU ὀνόματος εἰς “Ἕλληνας διαδοθέντοςι κατὰ τοὺς
᾽᾿Αρχιλόχου χρόνους, καθάπερ Ἱππίας ὃ σοφιςής φησιν.
Occurrit tamen haec vox in hymno in Martem, qui sub Ho-
meri nomine fertur, v. 5. ᾿Αντιβίοισι τύραννε, δικαιοτάτων
&yà φωτῶν. Sed satis monstratum a doctis, hos hymnos
partim ab aliis profectos, partim a rhapsodis interpolatos
esse. Ad hunc locum etiam referuntur ea, quae Herodo-
tus habet L.I. C. 12. τοῦ (Γύγου) καὶ ᾿Αρχίλοχος ὁ
Πάριος κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον γενόμενος ἐν ἰάμβῳ
τριμέτρῳ ἐπεμνήσθη. Id aperte indicat Rufinus Gram-
maticus p. 2715. his verbis: ,, Idem autem ait ( Herodot. ),
cum de Archilocho Pario refert, qui Gygae fabulam
optime complexus est, ita: Γύγεω αὐτοῦ xai ᾿Αρχίλοχος
Πάριος κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον γεγονὼς ὑπέμνησεν
ἰάμβω τριμέτρῳ. meminit autem versus eius Herodo-
tus, quem applicui: « μήτε Γύγεω πολυχρύσου

ΕΣ
"

A Θ᾽ ὡς

μέλει.“ Apparet, quam male Graeca a librariis habita
sint, sed apparet etiam, Ruffinum haec non pro glosse-
mate habuisse.

V.x. Τὰ Γύγεω τοῦ πολυχρύσου. De Gyge
vide Herodot. 1. c. Platon. de Republ. L. II. p. 211. edit.
Bipont. lustin. L. I. C. 7. Regnavit is circa Olymp. XXVI.
Eum fuisse πολύχρυσον, satis testari possunt donaria eius
aurea argenteaque Delphos missa, de quibus Herodotus:
χρυσὸν ἄπλετον ἀνέθηκεν. Philostrat. in Vit. Apoll.
L. VIII. C. 21. p. 564. "Oós, ὥσπερ τοὺς lowac Φασὶ
xai Ἡροίσους ἀκλείςους παρέχειν τὰς τῶν ϑησαυρῶν
Sópac, iv ἀπαντλεῖν εἴη τοῖς δεομένοις, οὕτω. παρεῖχε
τὴν ἑαυτοῦ σοφίαν τοῖς ἐρωτῶσι x. T. À. Leonid. Ta-
rent. Epigramm. LXIX. — — ρήϑων δ᾽ ἐν χϑονίοις
σποδιὰ Ὁ πρὶν xoi Γύγῃ παρισεύμενος ὄλβον. Ipsa
Lydorum terra ab Euripide πολύχρυσος dicitur Bax.
ν. 15. Λιπὼν δὲ Λυδῶν τὰς πολυχρύσους γυίας.

Υ. 2.5. Οὐδ᾽ ἀγαίομαι Θεῶν ἔργα. Ἐιγπι.
M. v. ἀγαίομαι --- τίϑεται δὲ ἣ λέξις καὶ ἐπὶ τοῦ (Q2o-
νεῖν καὶ ἐπὶ τοῦ θαυμάζειν, quae posterior significatio
est huius loci. Ad sensum vero explicandum plane fa-
ciunt illa Horatiana Ep. I. 6, 1. ad Numicium:

Nil admirari prope res est una, Numici,
Solaque, quae possit facere et servare beatum.
Hunc solem et stellas et decedentia certis
Tempora momentis sunt qui formidine nulla
Imbuti spectant; quid censes, munera terrae?
Quid maris extremos Arabas ditantis et Indos?
Ludicra quid, plausus et amici dona Quiritis?
Haec adeo cum illis Archilochiis consentiunt, ut Hora-
tius, dum haec scribebat, ea in animo habuisse videatur.
Habes ibi τῶν ϑεῶν ἔργα, hic solem et stellas etc. etc.

— 02. —

ibi divitias Gygae, hic Arabum et Indorum; ibi honores
et potentiam tyrannorum, hic honores a Quiritibus col-
latos. "Virum igitur animi constantis et ita compositi se
praedicat his versibus Archilochus, ut affectu admiratio-
nis, huiusque comitum invidiae, cupiditatis, et timoris
non perturbetur, neque, si quid melius sua spe videt, de-
fixis oculis, ut idem Horatius ait, animoque et corpore
torpeat. De invidia illa, quae opes potentiamque ac ni-
miam rerum admirationem comitatur, pulchre Sophocles

Oed. Tyr. v. 550.

ὮΩ πλοῦτε καὶ τυραννὶ, καὶ τέχνη τέχνης

Ὕπερφέρουσα τῷ πολυζήλῳ βίῳ,

"Oso; παρ᾽ ἡμῖν ὁ φΦϑόνος φυλάσσεται.
Alia mente et recte de eadem admiratione Plato Theaet.
'f.IL p.76. Maa γὰρ Φιλοσόφου τοῦτο τὸ πάϑος τὸ
ϑαυμάζειν: οὐ γὰρ ἄλλη ἀρχὴ Φιλοσοφίας 9 αὕτη.
Aperte hoc Archilochi carmen Anacreon imitatus est
Od. XV. (id quod etiam observat doct. Iacobs).

Οὔ μοι μέλει Τύγαο

Τοῦ Σάρδεων. ἄνακτος,

Οὐδ᾽ αἱρέει με χρυσὸς,

Οὐδὲ φιϑονῶ τυράννοις.
Eandem sententiam etiam exprimit hee Mitylen. Ana-
lect. T. IL. p. 129.

Οὐ cépyw βαϑυληΐους ἀρούρας,

Οὐκ ὄλβον πολύχρυσον, οἷα Τύγης.
Αὐταρκοῦς ἔραμαι βίου, Μακρῖνε"
Τὸ μηδὲν γὰρ ἄγαν, ἄγαν με τέρπει.

τος ΟΣ...

II.
᾿Αρχίλοχος ὃ ποιητὴς ὑπερτεθαύμαμε τὴν “χώραν
τῶν Σιριτῶν διὰ τὴν εὐδαιμονίαν. Περὶ γοῦν τῆς Θάσου
λέγων, ὡς ἥσσονος, φησίν"
Οὐ γάρ τι καλὸς χῶρος, οὐδ᾽ ἐφίμερος,
Οὐδ᾽ ἐρατὸς, οἷος ἀμφὶ Σίριος δοαΐς.

Non haecce regio pulchra, neciucunda, nec
Amabilis, ut est ad fluenta Sirios.

(Brunck Anal T. 1. p. 44. fr. 22. Iacobs Vol. I. P. 1. p. 166.)

Athenaeus L. XII. p. 525.

1 Οὐ γάρ τι καλός — Similiter Simonides
Amorg. περὶ γυναικῶν v. 5.

Κείνῃ γὰρ οὔτι καλὸν οὐδ᾽ ἐφίμερον

πρόσεςιν οὐδὲ τερπνὸν οὐδ᾽ ἐράσμιον.

2. ᾿Αμφὶ Σίριος ῥοαῖς. Siris fluvius Italiae et
urbs ad eum sita, non procul Metaponto. Steph. v.
Σῖρις. De nomine urbis idem Athenaeus l. c. ᾿Ωνομάσϑῃη
δὲ ἡ Xigi, ὡς μὲν Τιμαῖος καὶ Εὐριπίδης iv Δεσμώ-
τιδι ἢ Μεναλίππῃ, ἀπὸ γυναικός τινος Σίριδος" ὡς δ᾽
᾿Αρχίλοχος, ἀπὸ ποταμοῦ. Quae vero fuerit haec fe-
mina, quae nomen urbi dedit, exponit Etymol. M. v.
Σίρις — ᾿Ωνομάσϑη ἀπὸ Σίριδος, S9v'yaTQó; Μόργητος,
τοῦ Σικελίας βασιλέως, γυναικὸς δὲ Σκύνδου, 3) ἀπὸ
Σίριδος (mal. ΣΞίδιρος) μιᾶς τῶν Νυρηΐδων, ;j ἀπὸ τοῦ
παραῤῥέοντος αὐτῇ ποταμοῦ. De ἤπινῖο et urbe vid. Stra-
bon. L. VI. p. 405. A. B. Ea et Πολίειον et tandem, loco et
nomine mutato, Heraclea dicta est. Stephan. Byzant. 1l. c.
et v. Πολίειον. Diodor. Sic. L. XII. p. δι. Liv. L. VIII.
C. 24. Plinius L. VIII. 15. Similiter est inter Sirin et Aci-

τ ὦ

rin Heraclia, aliquando Siris vocata. * Ad quae verba
Plinii Harduinus notat, fluvios hos nunc temporis Sino
vel Senno et Agro vocari, et Cluverius in Introduct. in
Geogr. veterem L. III. C. 5o. Heracleam nunc in vestigio
ruinarum Policore dici; Cl. Harlesius vero Biblioth.
Graec. T. I. p. 229. not. t. Sirin sive Heracleam hodie
Torre del mare vocari. Cf. etiam Itinerarium H. Swin-
burnii (Reisen durch beyde Sicilien — übersetzt vom

Forster) 'Y. 1. p. 57. et 544. 561. et seqq.

Siritae autem, finitimi Sybaritis, non secus ac hi luxui
ac deliciis dediti erant, ad. quas ipsa locorum amoenitate
et fertilitate, quam Archilochus adeo miratus est, tum
etiam exemplo Sybaritarum forte inducti sunt. Ita enim
de iis Athenaeus L. XIL p. 5:5: Oi τὴν ZXigiwv δὲ κα-
τοικοῦντες, V πρῶτοι κατέσχον οἱ ἀπὸ Τροίας ἐλϑόν-
τες, ὕςερον δ᾽ ὑπὸ Πολοφωνίων, ὡς φησι Τιμαῖος καὶ
᾿Αριςοτέλης, εἰς τρυφὴν ἐξώκειλαν οὐχ ἧσσον Συβα-
ριτῶν. καὶ γὰρ ἰδίως παρ᾽ αὐτοῖς ἐπεχωρίασε Φορεῖν
ἀνθίνους χιτῶνας, οὖς ἐζώννυντο μίτραις πολυτελέσι"
καὶ ἐκαλοῦντο διὰ τούτων ὑπὸ τῶν περιοίκων μιτρο-
χίτωνες, ἐπεὶ “Ὅμηρος τοὺς ἀζώςους ἀμιτροχίτωνας
καλεῖ.

Siris vero fluvii nomen celebre postea. praecipue fa-
ctum est cruenta illa pugna, qua Pyrrhus Tarentinis
auxilians ad hunc fluvium Romanos ingenti clade afflixit.
Flor. L. I. C. 18. ;,, Apud Heracleam et Campaniae flnvium
Sirim Laevino consule prima pugna.** Vid. Animadv. Ia-
cobs. V. I. P. L p. 166. qui observat, huius nominis flu-
vium alibi non commemorari. Fuit tamen Siris etiam
inter nomina Nili, ut Plinius L. V. 255. Solin. C. 44, 669.
Dionys. Perieg. v. 225. de Nilo: Σῖρις ὑπ’ Δίἰϑιόπων
κικλήσκεται. item Avien. Descript. orb. 556.

E

-— Ol. --
'Poai;. Sic Athenae. ῥοὰς Brunck. sed utrumque
vi praepositionis recte habet. . Homericum, deinde a
poetis saepe usitatum, Il. à. 92. ἀπ᾿ Αἰσήποιο ῥοάων. I. C.
v. 4. y. v. δ. et alias. Sic et Eurip. Helen. v. 1. Νείλου
μὲν αἷδε καλλιπάρϑενοι ῥοαί. v. 161. ἐπ’ Εὐρώτα ῥοάς.

EV.
"Ayat "AmOÀko», καὶ σὺ τοὺς μὲν αἰτίους

Πήμαινε, καὶ σφὰς ὄλλυ᾽, ὡσπερ ὀλλύεις.

O Rex Apollo, tu huius auctores rei

- Onera malis, ac perde, perdere ut soles.

Macrobius Saturnal. L. I. C. 17., ubi exponens ratio-
nem notationemque nominis Apollinis alios ait credere,
Apollinem nominatum esse ὡς ἀπολλύντα τὰ ζῶα; exani-
mat enim et perimit animantia, ut Euripides in Phaethont.

Ὦ, χρυσοφεγγὲς ἡλι᾽, ὡς ἀπώλεσας,

Ὅθεν σ᾽ ᾿Απόλλων᾽ ἐμφανῶς κλήσει βροτός.
Item Archilochus: "AvaZ "Am. κ. 7. À.-

Hinc in eandem sententiam etiam Aeschylus Agam. 1088.

ἴΛπολλον, [Απολλον,

᾿Αγυιεῦ T ἀπόλλων ἐμός"

᾿Απώλεσας γὰρ οὗ μόλις τὸ δεύτερον.
Quae vero Graeci de etymologia huius nomiitis argutati
sint, vid. in Cratyl. Platon. T. IV. p. 274. Plutarch. T. VII.
p- 544 et 548. not. 21. item Macrob. 1. c. De voce ἄναξ,
honorifca Deorum compellatione, agit Koeppen in notis

E

΄

— Gb ecd

vernaculis ad Il. a. v. 56 et 58. Mitscherlich ad hymn. in
Cererem v. 59. p. 122. Sic et ipse Archilochus etiam
fragm. 354. de Neptuno, 55. Vulcano, 5:. Marte, 57.
Baccho, 68. Hercule utitur. Ea praesertim in compella-
1iione Apollinis solennis erat, cuius rei ubique exempla
obvia. Hinc poetas dithyrambicos, qui in prooemiis hac
formula vulgo utebantur, àp(iávaxTag veteres dixerunt.
Aristoph. ΝΝεῷ. 595. et schol.

"AmoAAov — ὄλλυ᾽, ὥσπερ ὀλλύεις. Si Ar-
chilochus, ut Macrobius sentit, originem nominis Apolli-
nis hic respexit, sane fatendum est, eum magis sobrie,
quam posteriores etiam praestantes poetas, ea usum esse,
qui non raro delectantur hac nominum notatione, qua,
ratione originis eorum habita, vis proprietasve rei vel
personae quaedam illustratur. Sic illae preces Clytaemne-
strae apud Aeschyl. Agamn. 982, quae adeo similes sunt
huic loco Archil.

Ζεῦ, Ζεῦ Τέλειε, τὰς ἐμὰς εὐχὰς τέλει»:

Μέλοι δέ σοί τι, τῶνπερ ἂν μέλλῃς τελεῖν.
Exemplo sit etiam illud Schilleri- in Wilhelmo Tell
Act. V. Sc. II. Freyburg ist eine sichre Burg der Freyen.
Verum lusus hic in verbis interdum frigidior est. Theocrit.
Idyll. 46. Ἔξ ὄρεος πένθημα καὶ οὗ Πενϑῆα Φέρουσι.
Aeschyl. Λύκε ἄναξ, λύκειος γενοῦ ςρατῷ δαΐῳ.
Euripid. Or. 1087. de Helen. Ζηνὸς γὰρ οὖσαν ζὴν νιν
ἄφϑιτον χρεών. Recte tamen doctissimus editor Aeschyli
ad Ἑπτ. ἐπὶ O. v. 577. p. 522. observat, hanc nominum
notationem, cum ad eventum aliquem accommodatur, ea
aetate, qua cuncta vaticinandi genera vigebant, etiam
maiorem vim et dignitatem habuisse. "Vide Ioa. Brodaei
Miscell. Cap. V. an boni malive quidpiam ex nominibus
suis hominibus contingat.

V.

Τὸν κρίθινον οἶνον καὶ βρύτον τινὲς καλοῦσιν, ὡς ---
καὶ ᾿Αρχίλοχος"

Orso πρὸς αὐλὸν βρύτον ἢ Θρήϊξ ἀνὴρ

Ἢ Φρὺξ ἔβρυξε, κύβδ᾽ ἔην πωλευμένη.

Thrax cervisiam ubi Phryxve large ad tibiam
Potabat, aderat ea, reclinem se exhibens.

(Brunck Analect. fragm. 44. ex Lection. p. 236. lacobs Vol. I.
P.I p. 1727.)

Athenaeus L. X. p. 447. Hos versus ita emendavit
Toupius in Emendat. ad Suid. p. 25o. In Athenaeo
enim locus hic admodum corruptus sic exstat: ὥσπερ
αὐλῷ Boórov ἢ Θρᾷξ ἀνὴρ ἢ) Φρὺξ ἔβρυζε" κύβδ᾽ ἦν
πονευμένη. Tentavit hunc locum iam Casaubonus ad
Athenaeum Commentar. p. 468. et sic corrigi posse cen-
suit, ut postrema verba legerentur: ἔβλυζε κυβάβδ᾽ 5
πονευμένη. Sensum vero esse vult, aegrotam quandam
feminam sic reiecisse sanguinem, ut Thrax vel Phryx ali-
quis salientem bryti ex ore remittit; ita ut βλύζειν αὐλῷ
βρύτον poetice dicatur pro αὐλὸν βρύτου; αὐλὸν vero ut
xpovvóy apud Homerum intelligas; pro κύβδα autem xv-
βάβδα ex Hesychio legatur, qui hanc vocem Amathusio-
rum dialecto τὸ αἷμα significare ait. Sed praeterea quod
haec ipsa vox in Hesychio corrupta est, ut Toupius osten-
dit, etiam sensus facilis et satis concinnus nec inde ena-
scitur, neque metri ratio habita est. Addit Cl. Iacobs
Vol. I. P. 1. p. 177.» Scaligerum haec adscripsisse: ὥσπερ
γὰρ αὐλῷ βρύτον ἢ Θρήϊξ ἀνὴρ Ἢ Φρὺξ ἔβρυζεν, κύβδα
4 ἦν πονευμένη. i. e. conquiniscebat eo modo satagens
mulier, quo siphone cervisiam haurit Thrax vel Phryx, «

E 2

w— δ «ἡ

ipsa quoque sugens. Quare idem vir doctissimus his con-
tortis lectionibus emendationem Toupii lenem et elegan-
tem merito praefert, cuius verba ex l. c. adscribam , quae
et rationes huius emendationis ostendunt, et sensum ex-
plicant. ,,Ut a κρύπτω, πρύβδα, sic a κύπτω κύβδα.
Est autem 4004, quod monendum, σχῆμα ἀφροδίσιον.
Schol. Aristoph. Equit. 564. κύβδα: κύπτοντα, διὰ δὲ
τοῦ σχήματος τὴν αἰσχύνην δείκνυσιν ἑαυτοῦ. quae et
partim exscripsit Suidas v. κύβδα T.IIL. p. 588, Hesych.
KoBajja. αἷμα. ᾿Αμαϑούσιοι. legendum procul dubio:
Κύβδα. σχῆμα. 'Apa0U00i01. scilicet σχῆμα ἀφροδίσιον,
idque cinaedis proprium. Amathus autem Veneri sacra.
de quo non semel Aristophanes in Thesmoph. Est et me-
retricibus commune. Archilochus apud Aihenae. L. X.
p. 447. B. ὧπερ πρὸς αὐλὸν x. T. À. Ita legendus ille
locus, qui hodie inquinatissimus est. Sensus poetae est:
Ubicunque ad potandum convenissent barbari, ibi pro-
stabat illa muliercula. Vulgo legitur 7ovsuMév:j, sed ver-
bum πωλεῖσθαι antiquum est, in hoc commercio usita-
tum. Plutarch. in Solon. p. 91. πλὴν ὅσαι πεφασμένως
πωλοῦνται, λέγω 06 τὰς ἑταίρας. exceptis meretricibus,
quae propalam venales sunt. (T.I. p. 561. edit. Reisk.)
Videntur hi versus pars esse Iambi, quo Archilochus filias
Lycambae vel ipsam etiam Neobulen laceravit. **

V. 1. Οὗπερ, sic Brunck pro ὥσπερ, quod in Athe-
naeo est, et a Toupio in QTsQ mutatum. lllud vero au-
ctoribus de motu in loco usitatum esse tralaticium est.
Sophocl. Oedip. ἐπὶ K. v.77. Αὐτοῦ μὲν, οὗπερ κἀφά-
νης. Lysias ἐπιταῷ. ᾿Αποϑθανόντες, οὗπερ ἐτάχϑησαν
μάχεσϑαι.

Πρὸς αὐλὸν, sic etiam fragm. 44. quod etiam ὑπὸ
τὸν αὐλὸν et UT αὐλοῦ Graeci dicunt. Hesiod. 'Acr. 281.

νέοι κώμαζον ὑπ᾽ αὐλοῦ. item v. 278. 280. Xenoph. Symp.
C. 6. καὶ οὐ βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ Νικόςρατος ὁ ὑποκρι-
τὴς τετράμετρα πρὸς τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω καὶ
ὑπὸ τὸν αὐλὸν ὑμῖν διαλέγωμαι. — Anacreon dativo etiam
utitur: ὑπὸ βαρβίτῳ ἀείδων. De tibiis cf. Spanheim. ad
hymn. in Dian. v. 245. Bartholin. de Tibiis veterum et
earum usu L.III. et Boerzger attisches Museurn B. 1. H.2.
$. 285. Eas olim in conviviis et compotationibus ad ani-
mos exhilarandos esse adhibitas, notum ex auctoribus.
Plato in Protagor. et Xenophon in Symp. Plato Comic.
apud Athenae. inter alia, quae post coenam fieri solent:
- Αὐλοὺς δ᾽ ἔχουσά τις κορίσκη Καρικὸν μέλος μελίζεται.
Tibias autem inventas esse a Phrygibus, Hyagnide, Mar-
sya vel Olympo, veteres scribunt. Plat. Min. T. VI. p. 154.
Plini. Clemens Alex. L. IL. Stromat. p. 36:. Athenae.
L. XIV. 624. Chron. Par. Epoch. X. Hinc Eurip. Iphig.
v. 576. αὐλοὶ Φρύγιοι ᾽Ολύμπου. Tibia vero Phrygum
ἔλυμος dicta est. Pollux IV. C. X, 67. Unde mirum
non est, tibias Phrygibus Thracibusque, a quibus illi
oriundi, praecipue in usu fuisse. Quare Horat. Epod. IX,
Sonante mixtis tibiis carmen lyra
Hac Dorium, illis barbarum.
Carmen barbarum tibiarum opponit Dorio lyrae, et per
illud Phrygium vel Lydium modum intelligit: haec enim
harmoniae genera Graeci a barbaris, Phrygibus et Lydis,
habuere. Athenae. l. c. Idem L. I. p. 16. de Homero:
Toi; δὲ βαρβάροις ἀποδίδωσι τοὺς αὐλούς" παρὰ Τρωσὶν
οὖν ἦν αὐλῶν συρίγγων τ᾽ ἐνοπή.

Βρύτον. Hesych. Βρύττιον" πόμα ἐκ κριϑῆς. ΑΡ
aliis auctoribus οἶνος κρίϑινος vel ἐκ κριθῶν dicitur. Hero-
dot. L. II. C. 77. de Aegyptiis: Οἴνῳ δ᾽ ἐκ κριϑέων πεποιή-
μένῳ διαχρέωνται. — Unde Aeschyl. Suppl. v. 966. Aegy-

ptus de Argivis loquens; Εὑρήσετ᾽ οὗ πίνοντας ἔκ κριθῶν
μέθυ. Athenae. L. L p.534. B. Δίων ὁ ἐξ ᾿Ακαδημίας
(φησὶ) Φιλοίνους καὶ Φιλοπότας τοὺς Αἰγυπτίους γενέ-
σθαι, εὑρηϑῆναί τε παρ᾽ αὐτοῖς βοήθημα, ὥςε τοὺς
διὰ πενίαν ἀποροῦντας οἴνου, τὸν ἐκ τῶν κριθῶν γενό-
μένον πίνειν. Diodorus autem ζύϑον appellari eiusque
inventorem Osirin fuisse scribit. Sed et alii populi hoc
potu utebantur, ut ÀÁrmeni: Xenoph.'Avaf.. L.IV. C. V. 26.
Ἦσαν δὲ καὶ πυροὶ καὶ κριϑαὶ καὶ ὄσπρια καὶ οἶνος
κρίϑινος ἐν κρατῆρσιν. Sic Germani: Tacitus de Mor.
Germ. C. 25. Potui humor ex ordeo aut frumento in quan-
dam similitudinem vini corruptus. Athenaeus notat p. 447.
etiam. potionem ex radicibus paratam ab Hellanico
βρύτον dici: πίνουσι δὲ βρύτον ἐκ τῶν ῥιζῶν, καθάπερ
; οἱ Θρᾷκες ἐκ τῶν κριϑῶν. In hunc potum exstat elegans
epigramma Iuliani Analect. T. II. p. 403.
Τίς; πόϑεν sig, Διόνυσε; μὰ γὰρ τὸν ἀληϑέα Βάκχον
Οὔ σ᾽ ἐπιγινώσκω" τὸν Διὸς οἶδα μόνον.
Ἐεῖνος νέκταρ ὄδωδε" σὺ δὲ τράγου" ἡ ῥά σε Μελτοὶ
Τὴ πενίῃ βοτρύων τεῦξαν ἀπ’ ἀςαχύων.
Τῷ σε χρὴ καλέειν Δημήτριον, οὐ Διόνυσον,
Πυρογενῇ μᾶλλον καὶ βρόμου, οὗ Βρόμιον.
Ubi vide quoque, quos de οἴνῳ κριϑίνῳ laudat Tacobs,
Trillerum in Observat. crit. p. 197. et Hadrian. Iunium
Animadvers. IL. 12. item Kirchmaier Dissert. de veterum
Celtarum Celia, Oelia, et Zytho.

Θρήϊξ ἀνὴρ ἢ Φρύξ. Thraces potui inprimis
fuisse deditos constat. Aelian. Τό 4s μὴν ὑπὲρ Θρακῶν,
ἀλλὰ τοῦτο μὲν καὶ διαβεβαίωται καὶ διατεθρύλληται,
ὡς εἰσὶ πιεῖν δεινότατοι. Hinc ἀμυςίζειν. i. e. ἀϑροῦν
καὶ ἀπνευςὶ πίνειν (Plutarch. VIII. 577.) est Thracum
more bibere, ut Pollux ait. Athenae. L. X. p. 442. F.

τὸ δ᾽ εἰσὶ πάντες οἱ Θρᾷκες πολυπόται. διὸ καὶ KaAA:-
μαχος ἔφη" |
al γὰρ ὁ Θρηΐϊκίην μὲν ἀπέςυγε “χανδὸν ἄμυςιν
Οἰνοποτεῖν" ὀλίγῳ δ᾽ ἥδετο κισσυβίωῳ.
Horatius: — Nec multi Damalis meri
Bassum Threicia vincat amystide.
Phryges autem a Thracibus oriundos quis dubitet et im
hoc more a gentis suae consuetudine non degenerasse,
(Strabo L. VIL p.495. Athenae. XII. p. 857. C.) prae-
sertim cum Phrygia vini etiam ferax eiusque cultura
celebris esset, unde Homerus eam Il. γ. 184. ἀμπελόεσ-
σαν vocat.

Ἔβρυζε. Ad hoc verbum refert Soping. Hesychii ^.

glossam ἐβρύαζεν, ηὐωχεῖτο, (vid. not. interpret.) cui /
assentitur doct. lacobs. Addit ille tamen: misi ἔβραψεν
malis, quod idem Hesych. interpretatur ἔκρυψεν, ἔπιεν,
κατέφαγεν. Secundum meam sententiam βρύω et βρύζω
idem verbum est, alia tantum forma, ut βλύω, βλύζω;
Bów, Bódw; μύω, μύζω; Φλύω, φλύζω, et alia, et ea
significatione hic adhibitum, qua plenum esse, abun-
dare denotat: ubicunque videlicet Thrax aut Phryx cere-
visiae potu plenus erat, madebat, vel se ingurgitabat, ibi
illa femina ocquiniscens versari solebat. — Sed.cum βρύω
hoc sensu genitivum vel dativum adsciscat, Homer.
ll. o. 56. Aeschyl. Agamemn. v. 117. Choeph. 67. Sophocl.
Oed. Col. v. 15, 16. et alias, legendum esset βρύτῳ vel
βρύτου ἔβρυζεν. Nam cum accusativo verbum transiti-
vum est, et florere, scatere, manare facio significat.
Anacreon Ode 27. Χάριτες ῥύδα βρύουσι. Himerius
Soph. Orat. 1. $. 19. Ὧραι δὲ λειμῶνας βρύουσιν. Paul.
Silent. εἰς τὰ ἐν τοῖς Πυϑίοις ϑερμά v. 104. [Ἄλλην Aé-
4ovc: κρήνην Βραχὺ βρύουσαν ὕδωρ. Et in sacris litte-

e-—— ES entm

: λ
ris Iacob. III. τι. Μήτ᾽ jj πηγὴ ἐκ τῆς αὐτῆς ὀπῆς
βρύει τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρὸν ( ὕδωρ).

KóBó ἔην πωλευμένη. Ad ilam τοῦ κύβδα
significationem ex 'Toupii emendatione, qua σχῆμα
ἀφροδίσιον denotatur, forte Aristophanes, verbo xv-
πτάζω utens, pro nequitia sua respicit Lysistrat. v. 17.
dum de mulierum occupationibus loquitur: "H μὲν γὰρ
ἡμῶν περὶ τὸν &vOQ ἐκύπτασεν. ubi schol. κομψῶς
δὲ τῇ ἀμφιβολίᾳ καὶ “χαριέντως (mal. χάριτες) "χρᾶται"
καϑὰ καὶ Ξώφρων Ἔνϑαδε κυπτάζουσι πλεῖςαι γυναῖ-
μες. Sic et Latini inclino et incurvo obscoena significa-
üione utuntur; veteres ocquiniscere dicebant, ut Magius
L.IL. C. 5. Variar. Lectionum exemplis ostendit.

Πωλευμένῃη, ita Toupius pro πονευμένη, vel πολευ-
μένη. ut Brunck. emendat. Sed nona πωλέω, vendo, sed a
πωλέομαι, versor, eo, derivandum. Hom. Odyss. B. 56.
Οἱ δ᾽ εἰς ἡμέτερον πωλεύμενοι ἡματα πάντα. Il. s. 788.
Οφρα μὲν ἐς πόλεμον πωλέσμετο δῖος ᾿Αχιλλεύς. Schol.
ἐφοίτα, ἀνεςρέφετο. Odyss. 1. v. 188. Οὐδὲ μετ᾽ ἄλλους
Πωλεῖτ᾽, ἀλλ᾽ ἀπάνευϑεν ἰὼν ἀϑεμίςια ἤδη. Manifestum
hoc est ex vestusta lege Attica de meretricibus apud
Lysiam Orat. L in Theomn. Ὅσοι δὲ πεφασμένως
πωλοῦνται, καὶ οἰκῆος καὶ βλάβης τὴν δούλην εἶναι.
quae verba Lysias ipse statim sic interpretatur: τὸ μὲν
πεφασμένως, &cl (avspüg* πωλεῖσθαι δὲ, βαδίζειν.
Ipse Archilochus infra hoc verbo utitur de fure circa
urbem eunte et furandi occasioni intento, fragm. 72.
Sed hic per o scriptum, prout etiam apud Homerum
et alios auctores occurrit, et Brunckius exhibet. Euripid.
Orest. v. 1269. τίς 60. ἀρ’ ἀμφὶ μέλαϑρον πολεῖ Σὸν
ἀγρότας ἀνήρ. Et scholiastes ad locum Homeri supra

qw m CEN SE

— αὐ ο,

- σ᾽ Ὁ

allatum Il. ε. 788. observat etiam τὸ ὦ μέγα διὰ τὸ μέτρον
' adsumtum esse: in quo tamen fallitur, quia et in Ly-

siae loco per ὦ legitur.

VE
Ὦ Ζεῦ, πάτερ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ κράτος"
Σὺ δ᾽ ἔργ᾽ ἐπ᾽ οὐρανίων καὶ ἀνθρώπων ὁρᾶς
Λεωργὰ καϑέμιςα, σοὶ δὲ θηρίων
Ὕβρις τε καὶ δίκη μέλει.

Ex interpret. Cl. Heeren.
O Iupiter supreme, tu coelo imperas;
Tu cuncta facta coelitum atque hominum notas
Tumida ac nefanda; sunt ferarum etiam tibi
Curae facinora fasque.

(Brunck Anal I. p. 45. fr. 17. lacobs Vol. I. P. 1. p. 16v. Heeren
' Stobaei Ecl. T. I. p. 122.)

Versus. hos Clemens Alex. Strom. V. p. 725, 10. et
Eusebius Praeparat. Evang. XIII, 12. corruptos tamen
neque integros adferunt, quorum ille l. c. sic: Τοιαῦτα
γὰρ ὁ Πάριος ᾿Αρχίλοχος λέγει: XU δ᾽ ἔργα ἐπ᾽ οὐρα-
VoU; ὁρᾷς λεωργὰ καὶ ἃ Jéuij. ubi Potterus notat in
cod. Ioann. post οὐρανοὺς legi ἀνθρώπους et λεωργά τε
καὶ &9éuiga. Eusebius vero: d Ζεῦ, σὺ μὲν οὐρανοῦ
χράτρς, σὺ δ᾽ ἔργα ἐπ᾽’ ἀνθρώπους ῥεῖς λεωργά τε καὶ
ἀϑέμιςα. Atque sic etiam expressi sunt a Cl. Brunckio,
nisi quod xà$épiga legit. At Cl. Heeren in Stobaei
Eclogis T. L p. 122. hos versus e codd. correctiores et
pleniores, sub Aeschyli tamen nomine exhibet, et in

notis haec observat: ,,AÀeschylo hic locus tribuitur in
Cod. Vat. Àug. Escurialensi, etsi in nostris Aeschyli fa-
bulis non amplius legatur. Eundem tamen, etsi minus
integrum, ex Archilocho Pario citat Clemens Strom. V.
p. 609. Τοιαῦτα xoi ὁ IL. 'Apy. x. 7. À. ut supra.
Clementis tamen auctoritate, quippe qui haec verba,
neglecta ratione metrica, ex sola memoria citavit, non
magni faciendam esse quisque facile videt. Aeschylo ita-
que ea ex codd. auctoritate tribuenda putavi, etsi fieri
quoque potuerit, ut ipse Aeschylus ea ex Archilocho
adumbraverit. € :

Contra haec observari potest: 1) Archilochi nomen
in codd. saepe permutatum esse, ut ostendit Ruhnken.
ad Vellei. Paterc. L. I. C. 20. cum nominibus Dino-
lochi, Aristophanis, Aristarchi, (adde Antijochi, Amphi-
lochi, Antimachi. vid. fragm. 7. 26. 159. 179. 180. 181.)
cuius permutationis exempla in his ipsis fragmentis plura
occurrunt. Hinc fortassis etiam [factum est, ut cum
nomén Archilochi in uno illo codice Stobaei, ex quo
ceteri Huxere, vel obscurius vel compendio scriptum,
vel etiam oscitantia librarii permutatum esset, Aeschy-
lus Archilochi locum occuparet. Accedit, quod in Far-
nesiano codice, ut lIacobs testatur, ad nomen Aeschyli
additum est μή. 2) Praeter Clementem etiam Eusebius
Archilocho hos versus tribuit, quem si obiicias locum ex
Clemente sumsisse, voces habet et lectiones, quae vel
contrarium arguant, vel ostendant, verba Archilochi in
Clemente ab librariis pessime habita, non ex memoria
citata esse, ut adeo mirum non sit, rationem metricam
collapsam esse.

Ἐπ᾿ οὐρανίων καὶ ἀνθρώπων ὁρᾷς. Sic Cl.
Heeren, relato ἐπὶ ad ὁρᾷς, ἐφορᾷς: neque tamen im-
probat ἐπουρανίων pro ϑεῶν; quod vero cum otiosum

/

* » ey v

videri possit, quia priori versu iam dixit, Iovem impe-
rium coeli exercere, utrique lectioni ὑπουρανίων praestaró
censet cum ἀνθρώπων iungendum. Forsan ex Clemente
et Eusebio faciliori correctione legi possit: ZU δ᾽ ἔργ᾽
£m" οὐρανοῦ καὶ ἀνθρώπων ὁρᾷς. Τὰ opera in coelo
etiam hominum vides. Similis sententia est illa Apol-
lonii L. II. v. 1179. :

Ζεὺς αὐτὸς τὰ ἕκας᾽ ἐπιδέρκεται, οὖδέ μιν ἄνδρες

Λήϑομεν ἔμπεδον οἵ Ts ϑεουδέες 108 δίκαιοι.
Hinc etiam Ζεὺς πανόπτης dictus Aeschyl. Eum. 1045.

Ὁρᾷς. Brunck ósi; ex Euseb. quod. defendit doct.
Iacobs p. 162. 1. c. significatione transitiva adhibitum,
idque sententiae, quam locus postulat, unice convenire
putat. ,,Pro ὁρᾷς, inquit, Sylburgius coniicit Ops, i. e.
ῥέζεις. lupiter nimirum his verbis omnium malorum
fons et auctor perhibetur. Quare Clemens eos compa-
rat cum his Orphei: Αὐτὸς δ᾽ ἐξ ἀγαθοῖο κακὸν 9vj-
τοῖσι φυτεύει, Hai πόλεμον κρυόεντα καὶ ἄλγεα δα-
κρυόεντα. Hinc apparet, ὁρᾶς vix locum habere, nec ea,
quae apud Stobaeum assuta leguntur. Duo loca diversae
sententiae confusa sunt vel ab ipso Stobaeo vel a li-
brariis, in quorum altero de Iove malorum inter homi-
nes auctore, in altero de eodem male ab hominibus fa-
ctorum vindice agebatur. Serntentiae, quam secundum
Clementem Archilochus pronunciare voluit, unice con-
venit ἐπ᾿ ἀνθρώπους ῥεῖς, i. e. effundis. Hanc veram
esse lectionem nec Barthium fugit in notis ad Claudia-
num Ep. I. ad Adrian. 10. p. 951.» cuius tamen interpre-
tationem non probo. Transitivum verbi ῥέξω usum bene
stabilivit Musgrav. ad Eurip. Hecub. 528. et Ruhnken.
in Epistol. Crit. II. p. 264.*« His deinceps ipse exempla
quaedam adiicit huius transitivae significationis TOU ῥέξω,

et hac lectione admissa potius tetrametrorum vestigia
apparere arbitratur. Lectionem ὁρᾶς tamen iudicat He-
rodem Atticum secutum esse, cui in consecratione Trio-
pii Anal. T. IL p. 5oo. v. 2. hi versus Archilochi ob-
versati esse videntur: "H τ᾽ ἐπὶ ἔργα βροτῶν ópáag,
Ῥαμνουσιὰς Oum.
Λεωργά. ,impia, superba, vox Aeschylo solennis,
inquit cl. Heeren. sic in Prometh. Vinct. v. 5. * ubi vide
notam Schützii. Verum et alii auctores ea utuntur, ut
Xenoph. Memorab. I, 5, 9. Aelian. H. A. XVI, 5.
Themist. p. 514. Unde me inferas ex usu huius vocis
hoc fragm. ad Aeschylum esse referendum; immo potins
Aeschylum, qui Archilochum in delectu vocum saepius
secutus est, eam ab Archilocho petiisse verisimile fuerit.
vide fragm. XIV. XX. XXIX. L. LXXV. LXXXIX.
Ka9épig&, sic Brunck, quem sequitur Heeren,
recte ad sensum et metrum, licet sententia concinnior
videatur, si legeris λεωργὰ καὶ ϑεμιςὰ, quo fieret, ut
oppositis factis improbis et probis, ut deinceps ὕβρις et

δίκη opponuntur, lumen sententiae augeretur.

VII.
"Exovca ϑαλλὸν μυῤῥίνης ἐτέρπετο
'"Poó3g τε καλὸν ἄνϑος.

Recreabat animum myrteam frondem tenens

Rosaeque pulchro flore cincta. — — —

(Brunck Anal. T. I. yp. 46. frag. 56. Iacobs Vol. I. P. I. p. 175.)
Ammonius de Differentia vocum, ubi diversam signi-

ficationem vocis ῥόδον, rosa, ῥοδωνιὰ, rosetum, et ῥοδῆ,

frutex rosarum, exponit. Primum versum habet etiam
Etym. M. alterum Athenaeus. lllud v. ϑάλλω — xoà
ϑαλλὸν λέγει τὸν cíQavov τὸν τῆς ἐλαίὰς, ἀλλὰ καὶ
πᾶν, ὃ ϑ9άλλει. ᾿Αρχίλοχος" "Exovca 9. μ. àv. ubi
male μυρίνης scriptum. Athenae. L.1L. p. 52.ὄ F. Πάμφι-
Aoc μὲν ἀξιοῖ ἐπὶ τοῦ καρποῦ βαρύνειν ὁμοίως τῷ ἀμυ-
γδάλῳ" τὸ μέντοι δένδρον ϑέλει περισπᾶν, ἀμυγδαλῇ καὶ
ῥοδῆ. καὶ ᾿Αρχίλοχος (male alias ᾿Αντίλοχος) --- Ῥοδῆς
τε καλὸν ἀνϑος. Unde Eustath. Odyss. c. T. III. p. 1965, 49:
οὕτω δέ φασι xai ῥοδῇ περισπωμένως παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ,
παρ᾽ ὁ κεῖται καὶ τό" ῥοδῆς καλὸν ἄνϑος.

Ἔχουσα ϑαλλὸν μυῤῥίνης. Poeta loqui vi-
detur de fronde myrtea, quae finitis Graecorum convi-
. viis adferri, alterique tradi ab altero solebat, ita ut qui
eam acciperet, scolion canere deberet. De hac fronde,
quae αἴσακος dicebatur, et de hóc more alternis canendi
post convivium vid. Hesychium v. μυῤῥίνης κλάδος 1) óà-
Qv4s et v. αἴσακος. item Etym. M. ead. voce. Plutarch.
Sympos. L. 1. probl. &. Scholia in Platon. Gorgiam in
Anecdot. Graec. Siebenkeesii. Verum cum hic de fe-
mina sermo sit, et conviviis Graecorum mulieres hone-
stae non adhiberentur, suspicari licet, haec fortasse de
Neobule a poeta dici, cui infamiam adspergit, eam ut
feminam prostitutae pudicitiae in conviviis virorum ver-
sari, cum iis perpotare, et cantare solere, sicut et
antea fragm. 5. contumeliosius de ea dixisse videtur:

Οὕὗπερ πρὸς αὐλὸν x. T. À.

Ἐτέρπετο. Observat lacobs, a Moschopulo et Pha-
vorino in ῥόδον legi ἐφείπετο, et Philemonem in Lexic.
techn. apud Villois. ad Apollon. Lex. Homer. p. 704.
eandem lectionem sequi.

ipee 78 Tiv

Ῥοδῆς τε καλὸν ἄνϑος. De rosa quidem,
quam cum fronde myrtea manibus tenebat, intelligi
potest, sed mihi potius de corolla rosacea accipiendum
videtur. Corollae enim ex rosis factae veteribus praeci-
pue in deliciis erant, ita ut eas non modo capiti impo-
nerent, sed de collo etiam suspenderent. Plutarch.
Symp. L.III. probl. a. p. 565, 66, 67. De variis coro-
nis earumque usu et nominibus Athenae. L. XV. p. 669.
et seqq. Carol. Paschal. de coronis. Asclepiad. Anal.
Ἵν I. p. 216. Epigr. XXVII. ex emend. doct. Iacobs.

Τρεῖς, Kagíwv, ἡμῖν λάβε κόλλικας --- ἀλλ᾽ ἄγε

|. ϑρέξον —
Koi πέντε ge(Dàvous, τῶν ῥοδίνων δ᾽ ἀπόπαξ.

VIII.
Βοῦς égi ἡμῖν ἐργάτης ἐν oixi]
Βορωνὸς, ἔργων ἴδρις.

Operarius bos, nec laboris inscius
Cervicis elatae est domi nobis.

Etym. M. v. κορωνός.

Βοῦς — ἐργάτης. Bos arator, qui magni fie-
bat a veteribus. Addaeus epigr. III. Anal. T. II. p. 24r.
Αὔλακι καὶ γήρᾳ τετρυμένον ἐργατίνην βοῦν

Ἄλκων οὐ Φονίην ἤγαγε πρὸς κοπίδα,
Αἰδεσϑεὶς ἔργων.
ubi cf. Iacobs. Animadv. Ψ, Π. P. IL. p.252. legem de
bobus aratoribus non necandis.
Kogwvás. ὁ γαῦρος xal ὑψαύχην, παρὰ τὸ κάρα
κατὰ μετάϑεσιν τοῦ α εἰς ο. sic Etym. M. cui expli-

cute dioe

cationi deinceps ipsum Archilochi locum subiicit. He-
sychius : κορωνός" πονηρός. forte πόνηροξ, laboriosus. et
alia glossa ὀρϑθόκερως. Samius epigr. 1. Anal. T. I. p. 495.
τὸν αὐχήεντα βοῦν vocat. Hinc etiam ὑψαυχενίζειν et
πορωνιᾶν eodem sensu adhibentur. Cf. Iacobs Animadv.
"Vol. II. P. II. p. 184. |

Ἔργων ἴδρις. Ἔργα opera rustica. Hom. Il. B. 751.
Οἱ τ᾽ ἀμφ᾽ ἱμερτὸν Τιταρήσιον ἔργ᾽ ἐνέμοντο. Schol.
ἔργα νῦν τὰ γεωργιπὰ, iv ἡ ἐγεώργουν. et Il. 7. 502.
de exundatione fHuminis μινύϑει δέ τε ἔργ᾽ ἀνθρώπων.
et Hymno in Cerer. v. 95. ubi vide Cl. Mitscherlich.
Hesiod. Ἔργ. 46. ἔργα βοῶν δ᾽ ἀπόλοιτο. Sic et Latini:
Virgil. Georg. I. 525. sata laeta boumque labores. Colu-
mella in horto: Grandine dilapidans hominumque bo-
umque labores.

Ἵδρις, ἔμπειρος, Hesych. πόνου xai ὀϊζύος ἴδριες
εἰμέν, Hesiod. ᾿Ασπ. v. 551. Zo πέφυκας καὶ κακῶν
πολλῶν ἴδρις, Eurip. Med. 285.

ΙΧ.
᾿Αρχίλοχος τῆς Θάσου τὰ καρποφόρα καὶ οἰνόπεδα
παρορῶν, διὰ τὸ τραχὺ καὶ ἀνώμαλον διέβαλε τὴν
νῆσον, εἰπών"
ἭἫδε δ᾽ ὡς ὄνου ῥάχις
"Ecqxc» ὕλης ἀγρίας ἐπιςζεφής.

Ila stat, dorsum velut
Asini, et agresti cincta silva est undique.

Lm 90 ——

(Brunck Anal. T. 1. p. 44. fr. 21. Iacobs Vol. I. P. Τὶ yp. 165.)

Plutarch. de Exil. T. VIII. p. 585. "Thasus insula ad
Thraciam sita, quam Archilochus propter asperum et
inaequale solum tantopere contemsit, admodum tamen
ferax et variis rebus ad vitae usum pertinentibus nobilis
erat. Propter fertilitatem Dionys. Perieg. v. 552. Δημή-
τερος ἀκτὴν appellat. (Theocrit. epigr. VIIL λιπαρὴν
Θάσον. conf. Gatterer in commentar. de Thrac. P. II.
p. 87. Iacobs.) Etym. M. Θάσος πόλις ἀπὸ τοῦ δάσος, ὅτι
κάρπιμός ἐςιν ἣ γῆ. Vini eius excellentis apud plures
auctores mentio fit, idque praecipuis adnumeratur.
. Ael. V. H. X. C. 51. Φέρε, οἴνων Ἑλληνικῶν διὰ σπουδῆς
ἰόντων (an ὄντων} ἐν τοῖς παλαιοῖς ὀνόματα κατα-
λέξω ὑμῖν: Πράμνειόν τινα ἐκάλουν, ἱερὸν δ᾽ jv ἄρα
τοῦτο Δήμητρος. (an non legendum ἱερὸς δ᾽ ἦν οὗτος Δή-
pTQi?) καὶ Χῖος οἶνος ἐκ τῆς νήσου καὶ Θάσιος
ἄλλος X. T. À. Hermipp. apud Athenae. L. I. p. 29. C.

Kai Θάσιον (οἶνον), τῷ δὴ μήλων ἐπιδέδρομεν ὀδμή-

Τοῦτον ἐγὼ κρίνω πολὺ πάντων εἶναι ἄριςον

Τῶν ἄλλων οἴνων μετ᾽ ἀμύμονα Χῖον ἄλυπον.
et; ibid. Archestratus. Sic et Plinius adfirmat, vinum
'Thasium et Chium inter vina transmarina in summo ho-
nore fuisse. Apulei. de Magia T. II. p. 28. Olitori et
cauponi merito est concessum olus et vinum ex nobili-
tate soli commendare, vinum Thasium, olus Phliasium.
Quam generosum fuerit, ex Hippocrate intelligitur, qui
vinum Thasium cum aquae portionibus viginti quinque
misceri iubet. L. III. περὶ νούσων. De suavi eius odore,
μήλων 9045, vide Lennep ad Coluth. in Animadvers.
Plutarchus id etiam inter delicias Epicuri memorat T. X.
p. 481r. Duo vero eius genera vi contraria praedita
Athenae. L. I. p. 21. F. qui ibid. p. 52. A. ex Theophrasto

— 01 —

docet, quomodo illud suavius genus paretur. Praeterea
apud veteres et muria Thasia et nuces Thasiae celebres
erant, quas Dalecampius male censet avellanas esse; Ma-
crobius enim eas esse amygdalas aperte scribit Saturnal.
L.IIL C. 18. Inter lautitias mensarum eas refert Varro
Satyr. περὶ ἐδεσμάτων apud Aul. Gell L. VIL. C. 16.
easque et sua aetate celebratas esse Plinius testatur
L. XV. C.22. vid. Athenae. p. 647. Lennep in Animadv.
ad Coluth. p.15. et seqq. Ad haec marmore et auro
etiam dives erat. Stat. Silv. I. 5. 54.

Ὄνου ῥάχις. ,, Propter montium iuga poeta sic
appellasse videtur insulam. Plurimas partium corporis
appellationes ad terrarum situm et conditionem signifi-
candam translatas diligenter collegit Eustath. ad Il.
p- 255. seq. quaedam schol. Sophocl. in Oedip. Col. 691.
Cf. Wesseling ad Herodot. I. p. 55, 86. Promontorium
Laconiae ὄνου γνάθον appellatum commemorat Pausa-
nias IIT. 22. p.451. edit. Facii. Nec hoc ὄνου ῥάχις tam
Archilocho proprium fuisse puto, quam potius vulgarem ..
montosarum regionum appellationem. * Iacobs Vol. I.
P.I. p. 165. et seq. Sic Polyb. T. III. p. 4oo. κατέβαινε
xarà τὴν ἐπὶ τὰ πεδία κατατείνουσαν ῥάχιν. Strab.
Ῥ- 895. A. συνεχὴς ῥάχις. Latini sic etiam dorsum adhi-
bent. Liv. 1. C. 5. Ab situ porrectae in dorso urbis longa
Alba appellata. Curt. L. III. Dorsum montis imminebat
urbi, et L. V. C. 5. Ipse cum expedito agmine iugum
montium cepit, quorum perpetuum dorsum in Persi-
dem excurrit. Vid. etiam Schützii not. ad Prometh.
v. 726, ubi Aeschylus iuga montis editiora xpóra(Qov
dicit. Quod imitatus est Philiad. Megarens. Anal.
T.lIL p. 229. "Avóps; τοί ποτ᾽ ἔναιον ὑπὸ κροτάφοις
Ἑλικῶνος.

F

"Ea Πάρον
Kai σῦκα κεῖνα καὶ θαλάσσιον βίον.

Mitte sis Parum
Illasque ficus atque vitam in aequore.

Athenae, L. III. p. 76. B. τῶν δ᾽ £v Πάρῳ τῇ νήσῳ
(διάφορα γὰρ κἀνταῦθα γίνεται σῦκα τὰ καλούμενα
παρὰ τοῖς ἸΠαρίοις αἱμώνια, ταὐτὰ ὄντα τοῖς Λυδίοις κα-
λουμένοις, ἅπερ διὰ τὸ ἐρυϑρῶδες καὶ τῆς προσηγορίας
ταύτης ἔτυχε) ᾿Αρχίλοχος μνημονεύει λέγων οὕτως"
Ἔα Πάρον x. T. À. Addit deinceps, has ficus tantum
differre a vulgaribus, quantum apri caro a carne porci
altilis differt. .De variis ficuum generibus et nominibus
vide ibid. Athenae. et Macrob. Saturn. L. HII. C. 20. Vi-
detur hoc fragmentum pars esse carminis, quo vel se
ipse vel alios poeta hortatus est ad relinquendam Parum,
et in Thasum emigrandum. Hinc quae in Paro agitur,
vitam despicit et elevat, ubi nihil nisi fcus et pisces ad
nauseam usque edas.

Θαλάσσιος βίος est piscatorum, qui ex mari
victitant et continuis in undis laboribus et periculis ve-
xantur: unde a Pancrate apud Athenae. L. VIII. p. 221. F.
ἁλίζωοι dicuntur: "Ag τὲ βόας πορκῆες ἁλίζωοι xa-
λέουσιν.

id eg.
Οὐκ d» μύροισι γραῦς ἐοῦσ᾽ ἡλείφετο.

Non decrepita se lineret unguentis anus.

(Brunck Anal T. I. p. 46. fr. 34. Iacobs Animadv. Vol. 1. P. I. p. 172.)
.. Athenae. L. XV. p. 688. C. τῷ δὲ τοῦ μύρου ὀνόματι
πρῶτος ᾿Αρχίλοχος κέχρηται λέγων: Οὐκ dv μύροισι
4. ἐ. 3» Observat deinde, unguenta ab Homero £Aaia
vocari: Ὁ δὲ “Ὅμηρος τὴν μὲν χρῆσιν οἶδε τῶν μύρων,
ἔλαια δ᾽ αὐτὰ καλεῖ μετ᾽ ἐπιϑέτου" δροσόεντι ἔχριεν
ἐλαίῳ. quae omnia exscripsit Eustath. Il. Ψ. T. II. p. 1700.
Idem Athenaeus L. I. p. 18. notat, μύρον etiam κάλλος
ab Homero appellari, ut Odyss. 9. 191, 92. Occurrit hoc
fragmentum quoque apud Plutarchum in vita Periclis,
qui eo in Elpinicen sororem Cimonis usus est. Sed non
iniucundum fuerit ipsa Plutarchi verba quasi condimenti
causa adiicere. Ὁ δὲ Περικλῆς καταςρεψάμενος τὴν
Σάμον, ὡς ἐπανῆλθεν εἰς τὰς ᾿Αϑήνας, ταφάς τε τῶν
ἀποθανόντων κατὰ τὸν πόλεμον ἐνδόξους ἐποίησε, καὶ
τὸν λόγον εἰπὼν, ὥσπερ ἔϑος ἐςὶν ἐπὶ σημάτων, ἐϑθαυ-
μαςώϑη. καταβαίνοντα δ' αὐτὸν ἀπὸ τοῦ βήματος αἱ
μὲν ἄλλαι γυναῖκες ἐδεξιοῦντο καὶ ςεφάνοις ἀνέδουν
καὶ ταινίαις, ὥσπερ. ἀθλητὴν νικηφόρον ἣ δ᾽ ᾿Ελπινίκη
προσελθοῦσα πλησίον, Ταῦτ᾽, ἔφη, ϑαυμαςὰ, Περίκλεις,
καὶ ἄξια ςεφάνων, ὃς ἡμῖν πολλοὺς καὶ ἀγαθοὺς ἀπώλεσας
πολίτας, ov Φοίνιξι πολεμῶν, οὐδὲ Μήδοις, ὥσπερ οὑμὸς
ἀδελφὸς Ἀίμων, ἀλλὰ σύμμαχον καὶ συγγενῆ πόλιν
καταστρεψάμενος. Ταῦτα τῆς ᾿Ελπινίκης λεγούσης, ὁ
Περικλῆς μειδιάσας ἀτρέμα λέγεται τὰ τοῦ ᾿Αρχιλόχου
“πρὸς αὐτὴν εἰπεῖν" XU κἂν μύροισι γραῦς ἐοῦσ᾽ ἠλείφεο.
Significare videtur velle Pericles, .Elpinicen iudicare de.
rebus, seque immiscere negotiis ad eam non pertinen-
tibus, sicut nimirum vetulae aut honestae matronae non
convenit se unguentis ungere. Tenellae enim virgines, tum
praecipue ἑταῖραι unguentis uti solebant. Hesiod. "E. 519.
Οὔπω ἔργ᾽ εἰδυῖα πολυχρύσου ᾿ΑφΦροδίτης, Εὐὖτε λοεσ-
: Fa

σαμένη τέρενα χρόα καὶ λίπ’ ἐλαίῳ x. T. À. Schol.
ἡλείψαντο πρώην αἱ παρθένοι τῷ τοῦ βαλσάμου ἐλαίῳ.
Theocrit. XVIL v. 154. χεῖρας Φοιβήσασα μύροις ἔτι παρ-
ϑένος Ἶρις. Alciphr. L. I. ep. 4. de meretrice: Οὐδὲ τῶν
μύρων ὅσον ὄζει καὶ πόῤῥωθεν ἀπαισθάνῃ. Et epist. 56.
p- 5o. alia ibid. queritur: καὶ αὐχμηρὰν μὲν ἔχω τὴν κεφα-
λὴν, μηδὲ ἰδοῦδα τὸν “χρόνον τοῦτον μύρον. Hinc ele-
gans epitheton Meleagri epigr. 105. μυροβότρυος 'HAio-
δώρας. Simonid. Amorg. περὶ γυναικῶν v. 65.

Λοῦται δὲ πάσης ἡμέρης ἀπὸ ῥύπον

Δὶς, ἄλλοτε τρὶς, καὶ μύροις ἀλείφεται.

XII. |
'Ecuvpiouévag κόμας
Kai 93306, ὡς ἂν xai γέρων ἠράσσατο.

Unguentis comas
Pectusque sparsa, ut vel senem caperet amor.

(Brunck Anal. T. I. p. 46. fr. 55. Iacobs 1. c.)
Athenae. loco cit. quem etiam vide de variis gene-
ribus, nominibus et usu unguentorum, quibus veteres

ita delectabantur, ut non modo caput, pectus, manus,

pedes, sed totum corpus ungerent: quin etiam singulis
partibus eius proprium adhiberent unguentum. . Praeci-
pue autem capillos ungere solebant. Archestrat.. apud
Aihenae. L. IIl. καὶ awToici: μύροις ἀγαθοῖς “χαίτην

ϑεράπευε. Amacre. Od. 2g. Ὁ δὲ κηρὸς, ἂν δύνηται,

Γράφε xai μύρου πνεούσας (τὰς τρίχας). Aristoph.
Ἔκκλ. 1009. ὅτις μεμύρωμαι τὴν κεφαλὴν μυρώμασιν.

.

Horat. III. 20. Sparsum odoratis humerum capillis.
Deunguentis vid. Marsil. Cagnati Var. Observat. L. II. C. IX.

᾿Εσμυρισμένας κόμας. Wakefield Silv. Crit. IV.
p.45. ἐσμυρισμένη corrigit, quod doct. Iacobs probat.
Ad explicandum hoc verbum autem Athenaeus 1. c. notat:
μύῤῥα γὰρ ij σμύρνα παρ᾽ Αἰολεῦσι, ἐπειδὴ τὰ πολλὰ
τῶν μύρων διὰ σμύρνης ἐσκευάζετο, xai ἥγε gaxTi) καλου-
μένη διὰ μόνης ταύτης. Sed a σμύρνη, σμυρνίζω, ἐσμυρνί-
σμένη potius legendum videtur, et sic reapse occurrit in
sacris litteris apud D. Marc. C. XV, 25. xai ἐδίδουν αὐτῷ
πιεῖν ἐσμυρνισμένον οἶνον.

Γέρων ἠράσσατο. Hom.Odyss. λ. 257. "H ποτα-
μοῦ ἡράσσατ᾽ ᾿Ενιπῆος. lacobs Animadv. Vol.I. P. II. |
p. 522. hinc illud Rhiani ductum esse putat Anal. T.I.
p. 48ο. Epigr. 2. |

ὯΩραέ τοι Χάριτές τε κατὰ γλυκὺ χεῦαν ἔλαιον,

Ὦ, πυγά. κπνώσσειν οὐδὲ γέροντας ἐᾷς.

XIII.
'H δέ oi κόμη
Ὥμους κατασκιάξει καὶ μετάφρενα.

Humeros obumbrat atque dorsum ei coma.

Synesius in Encom. Calvit. p. 427. Οὔκουν ἅπαν-
τες οἷονταί Tc καὶ λέγουσιν αὐτοφυὲς εἶναι σκιάδιον τὴν
κόμην, καὶ ὁ x&AAigog ποιητῶν ᾿Αρχίλοχος ἐπαινέσας
αὐτὴν, ἐπαινεῖ μὲν οὖσαν ἐν ἑταίρας σώματι" λέγει δὲ
οὕτως: 'H δέ οἱ x. d. x. τ. À. Pro κατασπκιάζει, quod
spondeum in quara sede facit, κατεσκίαζε videtur le-

-- g6 —

gendum, ut metrum constet. Capilli autem longiores
densioresque, quos Archilochus in amasia laudat, magna
pars pulchritudinis semper habiti. liad. *. v. 55. de
pulchritudine Paridis: Οὐκ àv Toi χραίσμῃ κίϑαρις, τά
T$ δῶρ’ ᾿Αφροδίτης, "H τε κόμη, τό τε εἶδος. Unde
poetae in laudanda celebrandaque forma plerumque
eorum meminere. Homerus in paucis, quae de pul-
chritudine Helenae canit, eam ἠύκομον vocat, Il. ^y. 520.
À. 506. et καλλίκομον Odyss. 0. 53., ut iam Lessingius.
observavit.. Sic et DBriseis laudatur ll. β. 689. et aliae
plures. Eurip. Phoeniss. v..251. comam ideo vocat 7ag-
Séviov χλιδᾶν. ubi Schol. κόμας, αἱ κάλλος καὶ τρυφή ἐς:
(an εἰσι) τῶν παρϑένων. Hinc etiam pulchra illa morum
muliebrium notatio in Orest. v. 128. ubi dum Helena comas
sibi resectas sepulchro sororis imponi iubet, Electra dicit;
Εἴδετε παρ᾽ ἄκρας ὡς ἀπέϑριξε τρίχας
ΣΞώζουσα κάλλος: ἐςὶ δ᾽ $ πάλαι γυνή.
Aristaenet. L. II. epist. 6. p. 77. 'H δὲ κόμη, aoi
τῆς ἀγλαΐας, ὡς τετανότριξ ἣ παῖς’ τῶν μὲν οὖν
ὀφρύων ἐμμέτρως ἀνέςαλται,. τοῦ, δὲ αὐχένος ἐπιχαρί-
τως καθήπλωται καὶ τοῖν ὥμοιν (pro ὦτοιν emend.
Abresch) Ipsi Dii Deaeque a pulchritudine capillorum
poetis passim dicuntur εὐπλόκαμοι, καλλίκομοι, xaA-
λιπλόκαμοι, ἁβρόκομοι, χρυσοχαῖται, jUXOMOL etc.
Sic Thetis Il. à. 5:2. Minerva Il. C. 92. Ceres Il. Z. 526.
et alii Dii Deaeque ac homines. Vide Bar. de Locella
ad Xenoph. Ephes. p. 122. 125. Sic et Apollo ἀπερσε-
πόμης (Il. v. 59.), intonsus et pulchra coma decorus
a poetis celebratur, quam Himerius Orat. X. $. 5. sic de-
scribit: Kópy μὲν αὐτῷ χρυσῇ περὶ μέτωπον σχίζεται,
πλόκαμοι δὲ ἑκατέρωθεν κατὰ τοῦ αὐχένος καϑέρποντες
TOig: Θείοις ςέρνοις ἐπικυμαίνουσι. Atque sic etiam for-

— 87 --

mosos formosasque passim a pulchritudine comarum lau-
datos legas.. Propert. L. II, 5, τ. Nec de more comae per
levia colla fluentes. Ovid. Metam. II, 655. Ecce venit
rutulis humeros protecta capillis. Petron. Satyr. Crines
ingenio suo flexi per totos sese humeros effuderant. Ce-
terum de coma et studio eius alendi, et more tondendi,
aliisque ad hanc rem spectantibus vide Hadr. Iunii Com-
mentar. de coma.

XIV.
Máxxc δὲ τῆς σῆς. (056 διψέων πιεῖν,
Ὡς ἐρέω. —

Pugnare tecum, ceu bibere sitiens, ego
Sic cupio. —

Athenaeus L. X. p. 455. E. τῆς δὲ Ov; οὐδέν ἐστι πο-
λυποϑητότερον᾽" διόπερ καὶ τὸ ΓΑργος πολυδίψιον ὁ ποιη-
τὴς ἔφη πολυπόθητον διὰ τὸν χρόνον. τὸ δίψος μὲν
γὰρ πᾶσιν ἰσχυρὰν ἐπιϑυμίαν ἐμποιεῖ τὴν περὶ τῆς ἀπο-
λαύσεως. διὸ καὶ ὁ Ξοφοκλῆς φησι" Διψῶντι γάρ τοι
πάντα προσφέρων σοφὰ, Οὐκ ἂν πλέον τέρψειας, μὴ
(leg. 00) πιεῖν διδούς. καὶ ᾿Αρχίλοχος " Μάχης δὲ x. τ. λ.
Vehementius igitur desiderium Archilochus apta simili-
tudine sitientis illustrat, cuius bibendi cupiditati vix alia
par esse invenitur. Sic Aeschyl Agam. gog. KaAJugov
ἦμαρ εἰσιδεῖν ἐκ χείματος Ὁδοιπόρῳ διψῶντι πηγαῖον
ὑέος. Meleager Epigr. X. διψῶν ὡς ἐφίλησα Sépsug
ἁπαλόχροα παῖδα, ubi vide Iacobs Animadv. T. I. p. 26.
Unde et ipsum verbum διψᾶν per translationem Graecis

— 88 —

est vehementer desiderare. Brodaeus Miscell. L. VI.
C. 17. ννυνδιψᾷν summopere cupere est. Ártemidor. τὸ
μὲν γὰρ διψᾷν οὐδὲν ἄλλο ἐςὶν j ἐπιθυμεῖν. | Synesius:
πὥς οἷει με διψῶντα ταῖς ἡδίςαις ἐπιςολαῖς ἐντετυχηκέναι.
Latini sitire in eadem significatione usurpant. Cic. Phi-
lipp. 5. Sanguinem nostrum sitiebat. rursum pro Planco: :
Deinde sitientem me virtutis tuae deseruisti.« Sic et.
Aelian. V. H. L. X. C. 16. Ἔτι μᾶλλον ἐνέκειτο φιλοπόνως
ἀκούειν αὐτοῦ διψῶν, et L. XIV, 22. τὴν μοναρχίαν κα-
ταλῦσαι διψῶν. Himerius Orat. VI. $. 7. Ἰδὼν πόλιν ὅλην
ἀρετῆς καὶ σοφίας διψῶσαν ἅπασαν (leg. ἁπάσης). Ery-
cius Epigr. VI. Anal. T. IL. p. 296. Ἔχει δέ σε δίψα γυναι-
κῶν. ubi vid. Iacobs Vol. II. P. II. p. 257. et Vol. II. P. I.
p. 255. Epigr. XXII. ad vers. 5. διψάδα πόρνην. Summus
Germaniae poeta eleganter etiam hac translatione utitur:
Zwar sie hat nicht Bilder genug die unterste Hólle,
Meine Qualen dir ganz, so wie ichs dürste, zu zeigen.
et Libro XIII.
— — -- doch dürstem, wir dürstem
Dich mit YWFundenm die strahlen zu sehn, den Sieger
des Todes.
Ἃς ἔρξω — Sic plane Aeschylus Ἕπτ. &. 6. v. 594.
— — τομάχῃ ς 9 ἀρῶν
Ἵππος χαλινῶν ὡς κατασϑθμαίνων μένει.

XV.
Καὶ δὴ ᾿πίκουρος, ὡςζε Κάρης, κλήσομαι.

Adiutor equidem, sicuti Car, audiam.

Schol. ad. Platon. Lachet. p. 45. in Anecdot. Graec.
Siebenkeesii ad verba: Ἐν τῷ agi ὑμῖν ὁ κίνδυνος,
"Emi τῶν ἐπισφαλεςέρων καὶ ἐν ἀλλοτρίοις κινδυνευόντων.
Ἀᾶρες γὰρ δοκοῦσι πρῶτοι μισθοφορῆσαι" ὅϑεν καὶ εἰς
πόλεμον αὐτοὺς προέταττον. ᾿Εντεῦϑεν γὰρ καὶ τοὺς
μικροὺς ςρατιώτας τινὲς Ἀαρίωνας προσηγόρευον. καὶ τὸ
Ὁμήρου δὲ, ἐν Καρὸς αἴσῃ, ἐν τῷ τυχόντι τινὲς ἀκούουσι.
μέμνηται αὐτῆς (τῆς παροιμίας) ᾿Αρχίλοχος λέγων Βαὶ
δὴ ἐ. d. É. x.

Καὶ δὴ ᾿πίκουρος. Sic pro xai δὴ ἐπίκουρος eden- |
dum censui, ut dactylus in prima sede removeatur. ^

Rágp5;, Ἀάρητος, ut Μάγνης, 5705, cuius usitatior

forma Κὰρ, Kagó;; nisi forte legendum sit wes Kp κε- es

᾿πλήσομαι. Hom. Il... v. 158. QiÀx κεκλήσῃ ἄκοιτις, et
Hymn. in Ἕρμ. 229. ᾿Αρχὸς Φιλητέων κεκλήσεαι ἥματα
πάντα. Ceterum de Caribus eorumque μισϑθοφορίᾳ
v. Strabon. L. XIV. p. 97/8. Οὗτοι δὲ xa9' ὅλην ἐπλα-
νήϑησαν τὴν Ἑλλάδα μισϑοῦ ςρατεύοντες. vid. fragm. 78.

XVI.
Toioy γὰρ αὐλὴν ἕρκος ἀμφιδέδρομεν.

Quippe aula tali septo erat circumdata.

Schol. ad Homer. Villois. Odyss. IX. v. 9o. p. 215.
περὶ δὲ κλίσιον Sés πάντη — quorum verborum sensum
esse ex Aristarcho ostenditur: τὸν Λαέρτου οἶκον περιέ-
εσθαι πανταχόϑεν ὑπὸ τοῦ κλισίου κατὰ μέσον (iuo-
δομημένον.,. οἱ significatio verbi περιϑέειν hoc simili loco
Archilochi probatur: οἷον καὶ 'AgyiAoyos* Toiov γὰρ
α. &. &. "Theocrit. Epigr. 1. περιδέδρομεν eodem sensu

utitur: Σακὸς δ᾽ εὖ ἱερὸν περιδέδρομεν, ubi iuxta Vat.
Cod. recte legi possit: ἕρκος δ᾽ εὖ ἱερὸν περιδέδρομεν.
unde εὐερκὴς, quod epitheton aulae apud Hom. et Hesiod.
est. Iliad. 1. 468. et Odyss. (. 588. κληΐσσεν δ᾽ àp' ἔπειτα
ϑύρας εὐερκέος “ αὐλῆς. Hesiod. πρὸς τοῖχον πελάσας
εὐερκέος αὐλῆς. Ipse Homer. talem aulam περίδρομον
vocat Odyss. £. v. 5. : "Ev2a oi αὐλὴ

ὝΨηλὴ δέδμητο περισκέπτῳ ἐνὶ “χώρῳ,

xaÀj τε μεγάλη τε, περίδρομος.
item Il. s. v. 728. vid. et Athenae: L. V. p. 189. Similiter
Euripid. Helen. 457. ᾿Ιδὼν δὲ δῶμα περιφερὲς 9ριγ-
ποῖς τόδε.

XVII.
OZ» Λυκάμβεω παῖδα τὴν ὑπερτέρην.

Solam Lycambae filiam minorem (amem).

Schol. ad Homer. Villois. Il. A. 785. — τέκνον ἐμὸν,
γενεῇ μὲν ὑπέρτερός ἐςιν ᾿Αχιλλεύς ἡ διπλῇ, ὅτι "Ag-
“ίλοχος ὑπερτέραν τὴν νεωτέραν ἐδέξατο" Οἴην A. m.
T. ὑ. ἀντὶ τοῦ νεωτέραν. καὶ τὸ ἔτυμον ἀντιπίπτει. ὁ

γὰρ ὑπερέχων κατὰ τί ἐςιν ὑπέρτερος.

XVIII.
'Ec9XAj» γὰρ ἄλλην οἶδα τοιούτου φυτοῦ
Eixaoi. —

Nam talis aliam similitudinem bonam
Foetus scio. —

— 01 —

Schol. Theocrit. Idyll. 8. v. 48. Ἱππομανὲς Que6v zi.
ad quem versum observat, hippomanes non esse Φυτὸν,
sed Qüpa, id est σαρκίον Quójsvov γλοιῶδες ἐπὶ τοῦ
μετώπου τῶν πώλων. ac paullo post addit: ἴσως Φυτὸν
αὐτὸ ἔφη Θεόκριτος οἱονεὶ Φῦμα ἀπὸ τοῦ Φύεσϑαι ἐν τοῖς
πώλοις. Λέγει γὰρ καὶ ᾿Αρχίλοχος" ᾿Εσϑλὴν γ. ἄλλην
x: 7T. À. Casaubonus ad hunc locum motat: ,, φυτὸν
exponamus Qüja: Φῦμα autem est πᾶν τὸ Φυόμενον,
ut ἀκρόαμα τὸ ἀκροώμενον etaliaid genus. [ta ab aliis
quoque reperies usurpatam vocem. Callim. de ferro
loquens: Γειόϑεν ἀντέλλων τι κακὸν QuTOv, οἵ μιν
ἔφηναν. Hesych. Φυτοῦ- (ύματος. respicit, nisi vehe-
menter fallor, locum ipsum Archilochi, quem scholiastes
profert. Adde Eurip. locum Med. 251. Γυναῖκες ἐσμὲν
ἀθλιώτατον φυτόν. Etiam Aeschyl. Ἱκέτ. 296. huc

trahi potest, qui de Danaidibus dicit: Kai Νεῖλος ἂν
τρέψειε τοιοῦτον φυτόν. ,
Eixaciv. Hesych. Εἰκασία" ὁμοιότης.

XIX.
Πρὸς τοῖχον ἐκινήθησαν ἐν παλινσκίῳ.

Ad parietem agitabantur obscuro in loco.

Harpocrat. v. Παλίνσκιον. ᾿Ισαῖος ἐν τῷ πρὸς ᾽᾿Οργεῶ-
νας" μήτε παλίνσκιον γίγνεσθαι τὸ “χωρίον, ἀντὶ τοῦ σύ-
σκιον. ᾿Αρχίλοχος τριμέτροις" Πρὸς τοῖχον x. T. À.
Hinc Suidas sua exscripsit v. Παλίνσκιον.

Πρὸ ς τοῖχον. Sic etStrato in re turpi Anal. T. II.
epigr. 55. p. 372. τῷ τοίχῳω πέκλικας τὴν ὀσφύα τὴν
περίβλεπτον.

— 92 --

Ἐκινήθϑῃησαν. κινεῖν esse verbum rei venereae et
idem quod βίνειν, ex Aristophane Νεῷ. rroo. 1575.
Eipjv. v. 559. Βατρ. 550. etc. et multis epigrammatib.
Anthol. ut Anal. T. 1. p. 2. T. III. p. 556. et alias notum.
Cf. Iacobs Animadv. Vol. III. p. 556. ubi hunc ipsum Ar-
chilochi versum adfert, à;

'Ev παλινσκίῳ. Suid. Παλινσκίω:" ouorsvo* τὸ
γὰρ πάλιν ἐπίτασιν δηλοῖ, ὡς παλιγκάπηλος, παλίμ-
πρατος. Hom. Hymn. in Cerer. ν. 6. "Avrpov ἔσω ναίουσα
παλίσκιον. De filiabus Lycambae etiam in hoc fragm.
videtur sermo esse.

XX.

Προύὔύϑηκε παισὶ δεῖπνον αἰηνὲς Qépo.

Epulum anteposuit luctuosum filiis.

Etymol. M. v. Aiyvég: τὸ δεινὸν καὶ πολύςονον.
᾿Αρχίλοχος, Προὔϑηκε π. δ. ai. Q. Vox αἰηνὲς autem
ex sententia Etymologi παρὰ τὸ αἱ αἱ ἢ τὸ αἰώνιον
ducitur, unde et duplex eius significatio, τοῦ αἰνὸς vel
δεινὸς, et TOU αἰώνιος, et eadem vox est, quae alias
αἰανὴς et αἰανὸς scribitur, mutato per Ionismum a in ἡ.
Aeschyl. Pers. v. 655. — ἱέντος τὰ παναίολ᾽ αἰανῆ δύς-
ϑροα βάγματα, et 956. fet" αἰανὴν καὶ πανόδυρτον Δύς-
ϑροον αὐδάν. Luctuosam doloris et eiulationis plenam
vocem interpretatur doct. Schützius, ubi idem quod αἰνὸς,
δεινὸς est, et forte ab αἰνὸς quoque epenthesi τοῦ «
factum. Sed alteram significationem τοῦ αἰώνιος habet
apud eundem Eumen. 4:15. Ἡμεῖς γὰρ ἐσμὲν νυκτὸς

αἰανῆς τέκνα. v. 569. πόλιν τε πᾶσαν εἰς τὸν alavij “χρόνον.
item 476, 940, 41. Hinc forteab ἀεὶ, αἰεὶ derivandum.

Δεῖπνον αἰηνές. Quale hoc epulum intelligatur,
dicere non habeo. Si παῖδας legeretur, de Atreo, qui
'Thyestae filios manducandos apposuit, sermonem esse
contenderem.

Προὔϑηκε — φέρων. Loquendi ratio etiam Ho-
mero usurpata, qua έρων παρέλκειν videtur. Odyss. 5. 172.
“χέρνιβα δ᾽ αἰδοίη ταμίη παρέϑηκε Φέρουσα. et Q. 565.
αὑτὰρ ὁ 9ῆκε φέρων αὑτῇ ἐνὶ χώρῃ. Sic et Aristoph.
Lysistr. v. 705. πρὶν ἂν

τοῦ σκέλους λαβὼν ὑμᾶς τις ἐκτραχηλίση Φ ρων.
De quo idiotismo vide Viger. ex editione Zeunii p. 545.

XXI.

"Io κατ᾽ 3p3» κύματός τε κανέμου.

Ad venti et undae terminos consistito.

(Brunck Anal T. I. p. 47. fr. 41. Iacobs Vol. L P. I. p. 175.)

Etymol. M. v. 5xj- ἡ ὀξύτης τοῦ σιδήρου" ᾿Αρχί-
λοχος" "Icy x. 5. κι T. À. cuius originem deducit παρὰ τὸ
ἥκω, τὸ πορεύομαι. ἡκὴ οὖν ἡ ὀξύτης παρατέμνουσα xai
διὰ τμητῶν ἢ τμημάτων ἰοῦσα. Idem v. ἀκή, ubi po-
strema verba κύματος κυανέου e priori loco, et vicissim
initium prioris loci vitiosum £g:xa τ᾿ 3j4ijv ex posteriori
corrigendum. Hom. Il. x. 519. ὧς αἰχμῆς ἀπέλαμπ'

ΜΡ

εὐήκεος.

Ἵς. "Hune locum Archilochi etiam schol. Aristo-
phanis videtur respicere Νεῷ. 655. “Ὥσπερ ἐν τοῖς sig ὦ

τὸ τρίτον πρόσωπον τοῦ δριςικοῦ παρατατικοῦ δεύτερόν
igi προστακτικοῦ" οὕτω καὶ ἐν τοῖς εἰς μι σχηματίζουσιν
οἱ Αἰολεῖς καὶ oi ᾿Αϑηναῖοι" οἷον Ἵςη μετὰ κῦμα, ἀντὶ
τοῦ ἵςαϑι. 864 hic potius μέγα legendum ex illo Homeri
Il. Q. 315. "Igy δὲ μέγα κῦμα, πολὺν ὀρυμαγδὸν ὄρινε.
De re periculosa suscipienda poeta loqui videtur, dum
iubet aliquem, ex sententia doct. lacobs, ad ipsos un-
darum ventorumque fines (κατ᾽ ἠκὴν x. 7. 1.) accedere.

XXII.

Χαίτην ἀπ᾿ cuo». ἐγκυτὶ κεκαρμένος.

Comas ab humeris usque rasus ad cutem.

Etymol. M. v. "Eyxvri* ἐπίῤῥημα σημαῖνον τὸ ἐν χρῷ.
᾿Αρχίλοχος Χαίτην κι T. À. τουτέςι πρὸς αὐτῷ τῷ δέρμα-
τι παρὰ τὸ κύτος, ὃ καὶ σκύτος καλεῖται, Eundem. usum
huius vocis confirmat alio exemplo v. ἐν χρῷ παρὰ τῷ
Καλλιμάχῳ ἐγκυτὶ, ἐγγὺς τοῦ χρωτός - Τόδ᾽ ἐγκυτὶ TÉ-
4y0y ἐκξρσω" pro quo etiam Hegesipp. epigram. 5. Anal.
T. I. p. 255. εἰς χρόα dicit: Παϊδές τ᾽ εἰς χρόα πειρόμενοι.

XXIII.

᾿Εμεῦ δ᾽ ἐκεῖνος οὐ καταπροΐξεται.

At non habebit ille me ludibrio.

-- 95 —
(Brunck Amal, T. 1. p. 45. fr. 28. Iacobs Vol. I. P. I. p. 170.)
Etymol. M. v. Προΐκτῃης. Schol. Aristoph. ad 'Le.

v. 455. Suid. v. καταπροΐξει, qui sua ex scholiaste sumsit,

sed in utroque corrupte legitur sU δ᾽ ἐκεῖνος pro ἐμεῦ.

Vid. Toup. Opuscul. philolog. T. I. p. 211.

Βαταπροΐξεται. Vim et etymologiam huius
werbi exponit schol. Aristophanis l. c, Οὐ προῖκά pov
καταφρονήσεις, τουτέςι, δωρεάν μοι ἔγχάνῃ, καταγε-
λάσεις μου χωρὶς ζημίας. Προῖκα ἔλεγον ζημίαν. — —

ἡ δὲ πρὸ ἀντὶ παρὰ προϊκνεῖσθαι. τινὲς δὲ ἀπὸ τοῦ ἵξε-

G9ai, ὅ gi δωρεάν τινα λαβεῖν. Ἡρόδοτος" Οὐ γὰρ δὴ

ἐμέγε ὧδε λωβησάμενος καταπροΐξεται. Etymol. M. v.

παταπροίξασθαι. ἀπὸ τῆς προικὸς, ἣν διαιροῦντες οἱ

Ἴωνες προῖκα λέγουσιν. ὥσπερ οὖν ἡ προὶξ δωρεὰν δί-

δοται, οὕτω φασὶν, οὐ δωρεὰν μὲ καταγνώσεταί τις,

ἀλλ᾽ ἀποδώσει μισθὸν ὧν ἔπραξε. Alii ab ἴσσω derivant.

vid. fragm. 9r. et quae doct. Iacobs de hoc verbo notat

Vol. L P. L p.:7o. Cl. Huschke Miscell. Philolog.

p. 24, 25, in nota: ,, Multa alia is (Archilochus), ut solent

-iusmodi ingenia, primus omnium dixisse videtur,

quae deinde in communem linguae usum abierunt, ut

verbum καταπροίξασθαι in fragmento apud Etym. M.

quod ad locum quem tractamus (nempe de fabulis ad

Lycamben exagitandum) referri potest: Ἐμεῦ δ᾽ &.

X. T. À. id est, infidus Lycambes, ut coniecit Valckena-

rius ad Herodot. III. p. 217. Ad hunc versum scripserat

vetus interpres, forte Aristarchus, quae nunc legimus in

Etym. M. sub voce κπαταπροΐξασϑθαι. Nam in Etym. Ms.

ubi idem scholium exstat, haec adiecta sunt: οὕτως εὗρον

ἐν ὑπομνήματι ἐπωδῶν ᾿Αρχιλόχου. Aristarchi ὑπομνή-

ματα ᾿Αρχιλόχεια laudat Clemens Alexandr. Sir. 1.

p- 326. ** Cf. Commentar. $. VII. not. τ.

— 96 -—

XXIV.
Μετέρχομαί σε, σύμβολον ποιουμένη.

Te accedo supplex, omen esse existimans.

Schol. Pindar. Olymp. 12. v. το. Σύμβολον δ᾽ οὔπω
τις ——— Φιλόχορος δὲ τὰς ἐκ φήμης μαντείας, του-
τέςι κληδόνας καὶ πταρμοὺς ἢ φωνὰς κὶ φήμας 3 ἀπαντή-
σεις σύμβολα φησὶ λέγεσθαι, ὡς ᾿Αρχίλοχος " Μετέρχο-
μαι ow. τ᾿ λ. E:
| Μετέρχο μαι notione precandi vel supplicandi
hic adhibitum videtur. Hesych. μετέρχομαι" ἱκανῶς ixe-
τεύω, ἱλάσκομαι. | Pocta loquitur, credo, de femina,
quae ad Deum Deamve aut hominem accesserit ei suppli-
candi aut rogandae alicuius rei causa, omine vel augurio
quodam mota vel monita.

Ξύμβολον ποιουμένη. ἩἘΠοιοῦμαι idem hic
quod ἡγέομαι. — Sic Herodot. L. VIIL 9r. οἰωνὸν τὸ
ὄνομα ποιούμενος. Alias etiam πρὸς οἰωνὸν τίθεμαι
dicunt. Athenae. L. 1. p. 15. E. et Casaub.. in comment.
L.I. C. XI. p. 22, 24. Σύμβολον omen ex quacunque re
insueta et ex improviso,cccurrente captum. Sic ea quae in
itinere fausta vel infausta occurrunt, Aeschylus vocat évo-
δίους συμβόλους Prometh. 487. eorumque inventorem
Prometheum facit. Fusius hac de re agit Spanheim ad
Callimach. Hymn. in Pallad. v. 125. Aristoph. Schol.
'Opv. v. 722. — Ξυμβόλους ἐποίουν τοὺς πρῶτα ξυναν-
τῶντας, καὶ ἐξ ἀπαντήσεώς τι προσημαίνοντας. ξυμβό-
λους δὲ καὶ τοὺς διὰ τῶν πταρμῶν οἱωνισμοὺς ἔλεγον.
Himer. Or. IlI. 8. 16. χρηςὰ δὲ ἐπαγγέλλῃ συμβόλοις ai-
σίοις τὰ μέλλοντα.

Lo
e"

᾿Αλλ᾽ ἄλλος ἄλλῳ καρδίην ἰαίνεται.

Sed alius aliis rebus animum recreat.

(Brunck Anal. T. I. p. 45. fr. 55. Iacobs Vol. I. P. I. p. 171.)

Clemens Alexandr. Strom. VI. p. 729, 20. ᾿Αρχιλόχου
δὲ ὁμοίως εἰρηκότος, ᾿Αλλ᾽ ἄλλος &. κ΄ ἰ. παρὰ τὸ Ὁμηρι-
κὸν, 'AÀAos γάρ τ᾽ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις
(Odyss. £. 228.). Item Sext. Empiricus L. ΧΙ. p. 699, 4.
contra Mathemat. hunc locum ex memoria adfert sic:

. "AAkoc ἄλλῳ ἐπ᾽ ἔργῳ καρδίην ἰαίνεται. ubi recte tamen

καρδίην loco κραδίην, quod in Clemente est, legitur.

Ἰαίνεται. / Cf., quos ad hoc verbum citat Iacobs
1. €., Hemsterhusium ad Hesychium v. ἰαίνεσθαι T. II.
“ὦ et Valckenar. ad Herodot. I. 18. p. 22, 26. Gataker.
ad M. Antonin. VIIL p. 255. Ceterum haec phrasis, καρ-
δίην, Qgéva, 9upàv, ἦτορ, Φρεσὶν laivsaSa: iam inde ab
Homero poetis admodum usurpata. ll. T. 74. σὺ δὲ φόε-
civ ἧσιν ἰάνϑης. Odyss. χ: 59. εἰσόκε σὸν xip ἰανϑῇ. et
Hymn. in Cer. v. 65. ἢ ἔπει ἢ ἔργῳ κραδίην καὶ ϑυμὸν
ἴγνα. Anacr. Ode 59.

XXVI.
Καάτ᾽ οἶκον ἐςξρωφᾶτο δυσμενὴς βάβαξ.

Blatero inimicus circumibat in domo.

Orion Thebanus in Etymol. Ms. a Ruhnkenio citatus in
Auctario Hesychii ad vocem βάβαξ p.67o. BaBa£* ὁ Aà-
G

λος. ᾿Αρχίλοχος" Kor οἶκον 4. 7. À. Ἐκ τοῦ βάζω,
βάξω βὰξ ὄνομα, διπλασιασμῷ βάβαξ, Rt hinc Etymol.
M. corrigendum esse monet, ubi mendose legitur:
᾿Αριςοφάνης " Βατ᾽ οἶκον ἐξρωφᾶτο μισητός. οὐ ἢ

XXVII. :
Τρίαιναν ἐσϑλὴν καὶ κυβερνήτης σοφός.

Sapiens tridentem quoque gubernator bonum
(f. tenens).

Ammonius Herm. in quinque voces Porphyrii Com-
mentar. p. 9. de philosophia agens: Ὁ μέντοι Πυϑαγόρας
φησὶν, ὅτι QiXocoQía &ci Φιλία σοφίας, πρῶτος τῷ παρὰ
τοῖς παλαιοτέροις ἐπιςξὰς ἁμαρτήματι. ἐπειδὴ γὰρ ἐκεῖνοι
σοφὸν ὠνόμαζον τὸν ἥντινα οὖν μετιόντα τέχνην, ὧν
εἷς ἦν καὶ ὁ ᾿Αρχίλοχος λέγων" "Toiawav ἐ. κ᾿ κ΄ 6. per-
git deinde: καὶ ὁ ποιητής ἐπεὶ σοφὺς pags τέκτων. καί"
εὖ εἰδὼς σοφίης ὑποθημοσύνῃσιν ᾿Αϑήνης (Il. o. 412.).
Fragmentum hoc sententiam non efficit, quippe e medio
contextu carminis sine verbo finito excerptum. Forsitan
sermo fuit de Neptuno, quem Aristophan. Ns. 567.
τὸν μεγασϑενὴ τριαίνης ταμίαν vocat, et qui, dum na-
ves placido mari ad portum deducit, etiam κυβερνήτης
σοφὸς dici potuit. Aeschyl. his ipsis verbis utitur Suppl.
785. Φιλεῖ

Ὦδῖνα τίκτειν νὺξ κυβερνήτῃ σοφῷ.
Symbolum Neptuni autem tridens. 1d. Suppl. 255. Ὁρῶ
τρίαιναν τήνδε σημεῖον Θεοῦ. et Homer. Il. μ. 27. Αὐτὸς δ᾽

E
1

Ἐννοσίγαιος ἔχων χείρεσσι τρίαιναν Ἡγεῖτο. Fortassis
poeta dixit: —
Χερσὶ δὲ ὁ Ποσειδάων ἔχων
Τρίαιναν ἐσθλὴν καὶ κυβερνήτης σοφὸς
Ἡγεῖτο τοῦ πλοῦ. — — —

XXVIII.
παῖδα "Αρεω μιγφόνου.

Mavortis cruenti filium.

Eustath. Il. s. T. I. p. 518. ad v. 31. Apss, "Apss βρο-
τολοιγὲ, μιαιφόνε. — Ἡρωδιανὸς οὖν φησιν, ὅτι πλείοσι
κλίσεσιν ὁ ἄρης κέχρηται. καὶ γὰρ καὶ ἰαμβικὸν μὴ ἔχον
ἐπ᾿ εὐθείας τὸ τ περιττοσύλλαβον ἔχει τὴν γενικὴν,
ἄρης, ἄρητος, ὅϑεν ᾿Αρητιάδης παρ᾽ Ἡσιόδῳ πατρωνυ-
μικὸν καὶ ᾿Αρετίων ὑποκοριςικόν. κλίνεται δὲ ὡς σπον-
δειακὸν, ἄρης, ἄρου, ὅϑεν κατ᾽ ἰάδα διάλεκτον ἐπεκ-
τείνας ᾿Αρχίλοχος ἔφη: Παῖδα "A. μ. — Notationem
vero huius nominis Plutarchus ex Chrysippo hanc adfert
Ἔρωτι». T. IX. p. 55. Ὁ. δὲ Χρύσιππος ἐξηγούμενος To)-
νομα TOU 9:00 κατηγορίαν ποιεῖ xal διαβολὴν, ἀναιρέτην
(ex emend. Reiskii) γὰρ εἶναι τὸν "Αρην Φησὶν, ἀρχὰς
διδοὺς τοῖς τὸ μαχητικὸν ἐν ἡμῖν καὶ διάφορον καὶ 3υ-
μοειδὲς "Ἄρην κεκλῆσθαι νομίζουσιν. Poeta forte de
Cycno Martis filio locutus est, quem Hercules occidit.
Hesiod. "Ac. v. 57. Ὃς xai Ἀύκνον émsQvev ᾿Αρητιάδην
μεγάϑυμον.

G a

το τς ΑΝ e n

XXIX.

Nhujg δ᾽ ἐν ϑεοῖσι πείρατα.

Posita est in diis victoria.

(Brunck Anal. T. I. fragm. 52. lacobs Vol. I. P. I. p. 171.)

Clem. Alexandr. Str. VI. 758, 25. Ἔτι xdxsivo μετα-
φράζων (᾿Ἀρχίλ.), Νίκης δ᾽ ἀνθβδνθριδι ϑεῶν ἐκ πείρατα
κεῖται, διὰ τοῦ ἰάμβου δῆλός ἐςι νέους ϑαῤῥῦναι"
Νίκης δ᾽ à. 9. π᾿. Partem vero senarii, ut ipse Clemens
indicat, esse apparet, forte sic supplendi: Νίκης δ᾽ ὕπερ-
9εν ἐν ϑεοῖσι πείρατα, vel: Νίκης δ᾽ ἔχονται iv 9. m.
iuxta Homerum Il. ζ. v. 102. Αὐτὰρ ὕπερϑεν Νίκης πεί-
ρατ᾽ ἔχονται ἐν ἀθανάτοισι ϑεοῖσι. Ceterum vocem πεῖ-
ρας, πείρατα, Graecis etiam circumlocutioni inservire,
notum est. Homer. óAé9gou πείρατ᾽ ἐφῆπται pro ὄὅλε-
Sgo; ἐφῆπται. Odyss. s. 287. 'ExQvyésw μέγα πεῖρας
ὀϊζύος. Sicut et τέλος (vide fragm. 51.) et τέρματα.
Aeschyl. Eum. 745.

Νῦν ἀγχόνης μοι τέρματ᾽ ἢ Φάος βλέποι,

DE IRARAMETRAORUM
FRAGMEN T A

XXX.
X ρημάτων ἄελπτον οὐδὲν Egi, οὐδ᾽ ἀπώμοτον,
Οὐδὲ ϑαυμάσιον᾽ ἐπειδὴ Ζεὺς πατὴρ Ὀλυμπίων
Ἐκ μεσημβρίας ἔϑηκε νύκτ᾽, ἀποκρύψας Φάος
Ἡλίου λάμποντος" λυγρὸν δ᾽ jÀ9' ἐπ᾽ àv99d-
πους δέος.

Ἐκ δὲ τοῦ οὐκ ἄπιςα πάντα καἀπίελπτα γίνεται
᾿Ανδράσιν" μηδεὶς ἔϑ᾽ ὑμῶν εἰσορῶν ϑαυμαξέτω,
Μηδ᾽ ἵνα δελφῖσι ϑῆρες ἀνταμείψονται νομὸν
Εἰνάλιον, καί σφι ϑαλάσσης Ἡχήεντα κύματα

Φίλτερ᾽ ἠπείρου γένηται, τοῖσι δ᾽ ἡδὺ ἦν ὄρος.

Versio Grotii p. 460.
Nil supra spem collocatum est, nil futurum
quod neges,
Nil quod admirere: quippe coelitum summus pater
Noctis excivit tenebras in mero meridie,
Sole se condente magno cum metu mortalium.
Inde nil sperare vetitum, nil quod exsuperet
fidém.

Nulla iam miranda nobis amplius spectacula;
Nec suas si forte delphin horrido migrans mari
Cum feris mutet latebras, hisque telluris solo
Carius sit aequor, illum celsa delectent iuga.

(Brunck Anal T.I. p. 45. fr. 18. Iacobs Vol, I. P. 1. p. 160.)

Stobaeus Serm. CIX. περὶ ἐλπίδος. Aristoteles ini-
tium huius fragmenti habet Rhetor. L. ΠῚ. c. Zo. ὡς καὶ
᾿Αρχίλοχος Ψέγει" ποιεῖ γὰρ τὸν πατέρα λέγοντα περὶ
τῆς ϑυγατρὸς ἐν τῷ ἰάμβῳ Χρημάτων δ᾽ d. οὗ. οὖ. ἐ. ἀ.
Unde apparet, Aristotelem memoria lapsum retulisse ad
iambos versum, qui tetrameter trochaicus est, eumque
sic constituisse:

— τ τὰ δημέτων

Δ᾽ ἄελπτον οὐδέν ἐςιν, οὐδ᾽ ἀπώμοτον.
Nisi forte cum doct. Iacobs ex alio carmine haec de-
sumta esse statuas, quia, quae Aristoteles de causa et
occasione huius carminis tradit, non appareat, quomodo
nostro loco conciliari possint. 1. c. — Sed cur mirum videa-
tur, ex fragmento de his satis certo iudicari non posse aut
nexum etconsecutionem totius sensus non perspici? Ne-
que etiam copioso Archilochi ingenio convenire videtur,
ut eadem iisdem verbis in alio carmine repetat.

V.r. ἄελπτον οὐδέν ἐςιν, οὐδ᾽ ἀπώμοτον.
Simili sensu. Eurip. Ion. v. 1510. μηδεὶς δοκείτω μηδὲν
ἀνθρώπων ποτὲ " Asimov εἶναι πρὸς τὰ τυγχάνοντα vov.

᾿Απώμοτον, ὃ ἄν. τις ἀπομόσειε γεγονέναι y) μὴ
γενέσθαι. "Ἕνιοι δὲ ἀνέλπιςον. Etym. M. Plura auctorum
loca, qui praeeunte Archilocho his verbis ἄελπτον καὶ
ἀπώμοτον usi sunt, adfert Iacobs 1. c.

V.2, ἐπειδὴ pro ἐπειδὰν a Brunckio repositum,
quia illud indicativus postulabat.

-- 103 —

V. 5. Ἐκ μεσημβρίας ἔϑηπκε νύκτ᾽ 9. T. À.
Eclipses sive obscurationes solis et lunae veteribus infaust:
ominis fuisse ex multis auctorum locis et exemplis apparet.
Hom. Odyss. v. 551. ᾿ Aristophan. NzQ. v. 512. Liv. L. 44.
c. 57. Plutarch. de facie in orbe lunae T. IX. p. 69o.
hunc ipsum locum Archilochi respicit: Θέων ἡμῖν οὗτος
τὸν Μίμνερμον ἐπάξει καὶ RuOíay xal τὸν ᾿Αρχίλοχον,
πρὸς δὲ τούτοις τὸν Ξτησίχορον καὶ Πίνδαρον ἐν ταῖς
ἐκλείψεσιν ὀλοφυρομένους τὸν φανερώτατον κλεπτόμε-
νον (ἥλιον Iacobs).

ν.4. Ἡλίου λάμποντος, λυγρὸν ——. Cum
in tertia sede spondeus sit, Valckenar. ad Phoeniss.
p- 487. ὑγρὸν legendum esse censet; lacobs vero etiam
imparibus tetrametrorum sedibus spondeos interdum ad-
hiberi observat, ut Hermannus etiam de Metris p. 118.
ostendit.

V. 5. Ἐκ δὲ τοῦ οὔκ ἄπιξα πάντα καπίελ-
πτα γίνεται. Οὐκ &miga i. e. πιζὰ γίνεται πάντα.
Sic Aeschyl. Ἐπτ. ἐ. Θ. v. git. Διαλλακτῆρι δ᾽ οὐκ
ἀμεμφία φίλοις, i. e. μέμψις vel μομφὴ παρὰ Φίλοις &civ.
Sed cum dactylus in sede impari potius comicis in usu
sit, et illa structurae ratio durior videatur, Valckenar.
l.c. corrigit: ἐκ δὲ τοῦδ᾽ &miga πάντα κἀπίελπτα γίνε-
ται, quod tamen lacobs propter copulam in ἐπίελπτα
improbat et sic olim scriptum fuisse censet: Ἔκ δὲ τοῦδ᾽
ἅπαντα Tig& XGT. y. Sed si locus emendatione eget,
legendum potius putem:

Ἔκ 08 τοῦ καὶ πιςὰ πάντα καπιέλπτα γίνεται.

Ex hoc tempore et credi et sperari iam possunt omnia,
quae scilicet alias ἄελπτα, ἀπώμοτα καὶ ϑαυμάσια
erant. Ex hac emendatione etiam apparet, quomodo ex
τοὔκαϊπιςὰ oriri potuerit τοὐδοὐκἄάπιςα. Simile quid habet

"— 104 eai
Aristophan. Βατράχ. 149.
Ὅταν τὰ νῦν ἀπιξα πίσϑ᾽ ἡγώμεϑα,
Τὰ δ᾽ ὄντ᾽ &mwga πιςά.

V.7. Μηδ᾽ ἵνα δελφῖσι. Valckenar. et Brunck
μηδ᾽ ἐὰν rescribi iubent, metro et proprietate sermonis id
postulante. Iacobs his ἀπίςζοις vel ἀδυνάτοις confert Ho-
ratii loca L. I. Od. 2. 7. Omne quum Proteus pecus egit
altos Visere montes. Epod. XVI. 8. Ruffini Epigr. XIV.
v. 5. Anal. T.IL p. 505. "Vide Animadvers. Vol. II. P. II..
p. 165, ubi Delphinum in sylvis de rebus incredibilibus
fere paroemiace post Archilochum ab auctoribus dici
observatur.

V. 8. Ἐνάλιον, sic Gesner in edit. 1549. et Grot.
p. 401. alias. εἰνάλιον.

Θαλάσσης ἡχήεντα κύματα. Epitheton Ho-
mericum maris. Il. a. Οὖρεά τε σκιόεντα, θάλασσά τε
ἡχήεσσα. ἡ χήεντα spondeum in impari sede licita cor-
reptione excusari iudicat Hermannus de Metris p. 118.

V.9. Τοῖσι δ᾽ ἡδὺ 5v ὄρος. Valckenar. 1. c. τοῖσι
δ᾽ ἡδιόν γ᾽ ὄρος, pro quo Iacobs; ut illud γ᾽» molestum
versus fulcrum , evitetur, mavult: τοῖσιν ἥδιον δ᾽ ὄρος,
cum particula δὲν ut Abreschio docente ad Aeschyl. L. II.
p.18, 592, δὲ in Lection. Aristaen. 252. monet, non
semper secundo, sed etiam pluribus vocabulis subiici-
atur. Sic ipse Archilochus infra fragm. 94. ᾿Ογμὸς κακοῦ
δὲ γήραος καϑήκει.

XXXI.
Θυμὲ, ϑύμ᾽ ἀμηχάνοισι κήδεσι κυκώμενε,
"Avexe, δυσμενῶν 0' ἀλέξευ προσβαλὼν ἐναντίον
Στέρνον, ἐν δοκοῖσιν ἐχθρῶν πλησίον καταςαϑεὶς

-— 105 —

᾿Ασφαλέως" καὶ μήτε νικῶν ἀμφάδην ἀγάλλεο,
Μηδὲ νικηϑεὶς ἐν οἴκῳ καταπεσὼν ὀδύρεο.

᾿Αλλὰ χαρτοῖσίν τε χαῖρε καὶ κακοῖσιν ἀσχάλα
Μὴ λίην" γίγνωσκε δ᾽ οἷος ῥδυϑμὸς ἀνθρώπους ἔχει.

Versio Grotii p. 104.
Anime noster, anime iam nunc aestuans cura
gravi,
Fortis obdura, atque in hostes obvium pectus
! ferens
Imminentes inter hastas pone securum pedem;
Nec data nimium feroci, si datur, victoria;
Nec, secus si quid ceciderit, stratus in luctum,
lace,
Cum modo laetare felix, cum modo infelix dole,
Qui, videns, quantique casus res agant mor-
talium.

(Grot. p. 104, 105. et in not. p. 526. Brunck Anal T. I. p. 45. fr. 14.
lacobs V. I. P. 1. p. 158. et Vol. III. P. III. p. 588. seq.)

Stobaeus sermone XX. περὶ ὀργῆς p. 170. . Primum
versum etiam habet Dionys. Halicarn. T. II. p. 16. sine
nomine auctoris.

V.r Θυμὲ — ἀμηχάνοισι κήδεσι. /— Schol.
Π. 9. v.150. ἀμήχανα ἔργα — πρὸς ἃ οὐκ àv Tig σχοίη
μηχανὴν εὑρεῖν, ἐξ οὗ δεινὰ καὶ χαλεπά. Sic et The-
ognis animum alloquitur v. 997. Τόλμα, ϑυμὲ, κακοῖσιν,
ὅμως ἄτλητα πεπονθώς.

Κυκώμενε. κυκᾷν proprie agitando miscere. Il. À.
658. de potu, qui ab Hecamede Nestori paratur et hinc

etiam κυκεῶν dicitur: Ἐν τῷ ῥά aQi κύκησε γυνὴ εἰκυῖα
ϑεῇσιν Oive Πραμνείω, de lacte Il. & 905. μάλα δ᾽ ὦκα
περιςρέφεται κυκόωντι. — Hinc perturbare, vel contur-
bare, quod agitando fit, de undis fluvii Il. Q. v. 240.
Δεινὸν δ᾽ ἀμφ᾽ ᾿Αχιλῆα κυκώμενον igaro κῦμα. et ibid.
v. 155. de mari, cuius exemplum Iacobs ex Longin. C. III.
adfert. Theodorid. epigram. Anal. T. II. p.41. "E "f2oicovt
κυκηϑεὶς Πόντος. Inde de aliis rebus adhibetur. Il. c. 229.
de pugnantibus: Toi; δ᾽ ἐκυκήϑησαν Τρῶες κλειτοί T
ἐπίκουροι. de equis Il. v. v. 489. κυκήϑησαν δέ oi ἵπποι.
et À. v. 129. Tandem transfertur ad morbos curasque,
quibus corpus et animus perturbatur. Exemplum prioris
translationis adfert Iacobs 1. c. ex Solone: τὸν δὲ κακαῖς
νόσοισι κυκώμενον ; posterioris vero hic ipse locus ex-
emplum est.

V.2. Aves. Gesner ᾿Ενάδευ: in Grotii cod. ἀνὰ
δὲ εὖ, Sed aliud quid latere suspicatur Iacobs l.c. quam
ἄνεχε, quod coniecturae Gesneri tribuit. Improbat tamen
etiam correctionem Ilgenii (Scol. Graec. p. 189.
n. XXXVL.) Ἔναγε legentis, quia significatio, quam hic
loci eius esse vult, exemplis non stabilitur; neque Pur-
goldi emendationi (Observat. Crit. p. 292.) acquiescit, qui
ex corrupta lectione haec eruit:

Δυσμενοῖς ἐνάλλευ, προσβαλὼν δ᾽ ἀλέξευ 'ναντίον

; vel ἀντίον.

Nam durior et violentior haec emendatio est. Mihi vide-
tur corruptis illis lectionibus interiectio sive formula ad-
hortandi subesse, qua poeta animum ad fortiter perferen-
dum excitat. Hinc forsitan legendum sit vel "As δή.
Hom. ll. a. 62. 'AAX ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν.
Aeschyl. Eum. 502. ΓΑγε δὴ καὶ χορὸν ἅψωμεν. Axistoph.
Ὄρν. 454. γε δὴ σὺ καὶ σὺ τὴν πανοπλίαν κ. τ. À.

εὐ δ μυνινο, ,....

decise

. Vel etiam Ἄνα δὲ, ut Homerus ᾿Αλλ’ ἄνα ad exhortan-

dum adhiber Il. &. v. 247. Odyss. σ. 15. Eurip. Τρωάδ. it

v. 98. "Aya δυσδαίμων, πεδόθεν κεφαλὴν ἐπάειρε.

) by

V. 5. Ἐν óoxoiciv pro δοκοῖς, quod in textu Ges- " “ὁ

néri, et pro δόκοισιν, quod in margine est, primum a
Grotio repositum p. 526.

V.4. ἀσφαλέως Gesner. Ceteri ἀσφαλῶς. Sed
illud Ionicae dialecti est, qua usus est Archilochus.
ἀσφαλέως καταςαϑεὶς autem is dicitur, qui ad sustinen-
dum vel faciendum impetum compositus firmo gradu con-
sistit, et convenit cum Homerico εὖ διαβὰς, atque ab Ar-
chilocho etiam μάλ᾽ εὖ βεβηκὼς fragm. 52. et ἀσφαλέως
βεβηκὼς fr. 55. dicitur. Tyrtaeus Eleg. 1. ᾿Αλλά τις εὖ δι-
αβὰς μενέτω ποσὶν ἀμφοτέροισι Σ τηριχϑείς, i. e. àcpa-
λέως καταξςαϑείς. vide Klotz. p. 70. et 71.

᾿Αμῷφ άδην. Gesn. in margine ἐμφάδην. Homerus
ἀμφαδὸν usurpat Il. i. v. 569, 70. τῷ πάντ᾽ ἀγορευέμεν,
ὡς ἐπιτέλλω, ᾿Αμφαδόν.

V.5. ἐνοΐκῳ καταπεσὼν ὀδύρεο. Llegans est
correctio llgenii ἐν οἴκτῳ legentis; sententiam tamen
satis commodam ἐν οἴκῳ efficit, quod priori ἀμφάδην
opponitur. Sicut nimirum ei, qui prospera fortuna utitur,
palam gloriandum et laetandum non est, ita eum quo-

"que ; qui rebus adversis oppressus est, non decet domi
inclusum et consortium hominum fugientem humique
prostratum lamentari et luctu confici. Aristophan. Νεῷ.
126. ' AAA" οὐδ᾽ ἐγὼ μέντοι πεσῶν γε πείσομαι, i. e. à9v-
μήσω. Sic etiam fragm. 22. eos, qui magnis calamitati-
bus obnoxii sunt, poeta dicit μελαίνῃ κειμένους ἐπὶ χϑονί.

Καταπεσὼῶν. Si quis iambum mavult, καππεσὼν
Homeri exemplo.defenditur 1l. v. v. 550. ἐν κονίῃσιν
πάππεσεν,

— I08 —

LA

V.6. χαρτοῖϊσίν Ts. Sic Grot. et Brunck. —
Χαρτοῖσί τε Gesner, qui etiam ἄσχαλλε contra metrum
habet. In MS. Grotii αἴσχαλλε, pro quo metri causa
ἀσχάλα ab ipso repositum. Sic et Homerus Il. B. v. 297.
Odyss. T. v. 19. ᾿Ασχαλάα δὲ mai; βίοτον κατεδόντων.
Moschus Idyll. IV. v. 7o, 71.

V.7. Ῥυϑμὸς Gesner in margine habet; in con-
textu vero ῥυσμὸς, quae tamen vox huius loci esse non
potest, formam vel figuram significans, Abderitis propria
et Democrito usurpata. Suidas v. δυσμός. Hesych. v.
ἀμειψιρυσμεῖν. Ῥυϑμὸς autem est κανὼν, μέτρον, τρόπος,
quae posterior significatio optime huc facit. Eam illustrat
Jacobs exemplo ex Anacreonte. Etymol. M. v. ἀβακής"
Μισέω δ᾽ ἔγωγε πάντας, οἱ χιϑονίους (σκολιοὺς lac.)
ἔχουσι ῥυθμούς. Adde Theogn. v. 9t et 42, qui cum
τρόπος coniungit: Μή ποτ᾽ ἐπαινήσῃς, πρὶν ἂν ἴδῃς
ἄνδρα σαφηνῶς, ᾿Οργὴν καὶ ῥυθμὸν καὶ τρόπον ὅςις
ἂν ἡ. Unde μεταῤῥυϑθμίζειν de mentis et morum forma-
tione dicitur. Meleag. epigr. XII. φρενῶν πνεῦμα με-
ταῤῥυθμίσας Ἵλαος πλάσσοι τὸν ἐμὸν τρόπον. Euripidi
ῥυθμὸς idem ac τρόπος, "modus, est. Electr. 772. τίνι
ῥυθμῷ Φόνου Ἀτείνει Ovégov παῖδα.

Ex hoc fragmento doct. Iacobs expressa putat illa Ho-
ratii L. II. Od. 5.: Aequam memento rebus in arduis ser-,
vare mentem etc. Sed haec sententia de fortuna secunda
et adversa moderate ferenda pluribus auctoribus com-
munis est. Theogn. 665. Μηδὲν ἄγαν χαλεποῖσιν ἀσῶ
Qoéva, μηδ᾽ ἀγαϑοῖσι Χαϊῖρ᾽, ἐπεὶ ἔς᾽ ἀνδρὸς πάντα φέρειν
ἀγαϑοῦ. Isocrat. ad Demonic. Νόμιζε μηδὲν τῶν ἀν-
ϑρωπίνων βέβαιον. οὕτω γὰρ oüT εὐτυχῶν ἔσῃ περιίχα-
Qe, οὔτε δυξςυχῶν περίλυπος. 'heobul. apud Stobaeum

--- 109 —

p. 570. τὰς τῆς τύχης μεταβολὰς γενναίως πειρῶ
φέρειν καὶ μήτε εὐτυχῶν ὑπερήφανος ἔσο, μήτε ἀπο-
ρῶν ταπεινός.

XXXII.
Toig ϑεοῖς τίθει τὰ πάντα" πολλάκις μὲν ἐκ
κακῶν
ἴΑνδρας ὀρϑοῦσιν μελαίνῃ κειμένους ἐπὶ χϑονί"
Πολλάκις δ᾽ ἀνατρέπουσι, καὶ μάλ᾽ εὖ βεβηκότας
ῬὙπτίους κλίνουσ᾽" ἔπειτα πολλὰ γίνεται κακὰ,
Καὶ βίου χρήμῃ πλανᾶται, καὶ νόου παρήορος.

Versio Grotii 456.
Quidquid "és adscribe divis: saepe qui lapsu
| gravi
Erigunt Wressos, et atro sordidatos pulvere;
Saepe resupinant putantes stare se firmo gradu,
Unde densa se malorum proferunt examina,

Et miser palatur orbus consili, victus egens.

JSt P- 457. not. 555. Brunck Anal. T. I. P- 45. fragm. 13. Iacobs
b Vol. I. P. I. p. 159.)

Stobaeus Sermon. ΟΠ]. p. 559.

Τοῖς ϑεοῖς τίϑει τὰ πάντα. ItaGrotius, quem
Brunck sequitur. Ín Stobaeo Gesneri est τίϑει πάντα.
Valckenarius ad Theocriti Adoniaz. p. 246. τοῖς 9s0i0i
πάντα τίϑει, quod tamen metro repugnat. Si quem arti-
culus ante πάντα offendit, vel transpositis verbis cum cl.
Ilgen legat: πάντα τοῖς τίθει 9εοῖσι (Scol. nr. 37. p. 195.);

-——— WM Ὅν

vel potius, ut doct. Iacobs emendat: τοῖς Θεοῖς τιϑθεῖν
ἅπαντα, infinitivo pro imperativo, ut saepe fit, posito.
Animadv. Vol. III. P. III. p. 589. Idem adfert similes
huius loci sententias, Xenoph. Cyrop. Il. 12, et inde
quoque illud Horatii sumtum esse iudicat L. I. od. 9, 9.
Permitte divis cetera. Adde Xenoph. Anabas.IIL c. 2, τὸ.
Οἵπερ (oi 2:01) ἱκανοί εἰσι καὶ τοὺς μεγάλους ταχὺ pu-
κροὺς ποιεῖν, καὶ τοὺς μικροὺς, κἂν ἐν δεινοῖς ὦσι, σώζειν
εὐπετῶς, ὅταν βούλωνται. et Horat. L. 1. od. 54, 12.
Valet ima summis
Mutare et insignem attenuat deus
Obscura promens. Hinc apicem rapax
Fortuna cum stridore acuto
Sustulit, hic posuisse gaudet.
Sed fundus huius sententiae iam in illis Homeri versibus
est Odyss. ?r. 211, 12.
Ῥηΐδιον δὲ 9εοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι;
Ἠμεὲν κυδῆναι θνητὸν βροτὸν ἡδὲ κακῶσαι.
Quem secutus est Hesiodus "Eg. v. 5. de Iove:
Ῥεῖα μὲν γὰρ βριάει, ῥεῖα δὲ βριάοντα “χαλέπτει,
Ῥεῖα δ᾽ ἀρίφηλον μινύϑει καὶ ἄδηλον ἀέξει,
Ῥεῖα δέ τ' ἰϑύνει σκολιὸν καὶ ἀγήνορα κάρφει.
Πολλάκις μὲν. Grotius γὰρ pro μὲν exhibet.
V.2. ΟὈρϑοῦσιν μελαίνῃ κειμένους ἐπὶ
χϑονί. Sic Grot. In Gesneri edit. ὀρϑοῦσι. Exem-
pla eius moris, quo, gravibus casibus tristitiaqQue op-
pressi; humi. prostrati lugent, apud auctores passim
occurrunt. ll. c. v. 26. de Achille, adlato nuncio de
morte Patrocli :
Αὐτὸς Ü ἐν κονίῃσι μέγας μεγαλωςὶ TavucZsis -
Hero, Φίλῃσι δὲ χερσὶ κόμην ἤσχυνε δαΐζων.
Sic Priamus interfectum ab Achille Hectorem luget

ec ἘΠΕ e—

κυλινδόμενος κατὰ κόπρον, sic Hecuba suos suorumque
adversos casus, et dum Talthybius eam quaerit, chorus re-
spondet: Αὕτη πέλας σου νῶτ᾽ ἔχουσ᾽ ἐπὶ χϑονὶ, Ταλϑύβιε,
κεῖται συγκεκλεισμένη πέπλοις Hec. v. 486. et 96. de eadem:
ἐπὶ χϑονὶ Rsira: κόνει (Qógouca δύξηνον κάρα. Cur-
tius de Sysigambi L. X. C. V. Ad Darii quoque matrem
(fama de morte Alexandri) perlata est. Abscissa ergo
veste, qua induta erat, lugubrem sumsit, laceratisque
crinibus humi corpus abiecit.

V.5. Καὶ μάλ᾽ εὖ βεβηκότας. Vid. fragm. 28.
not. 4. ,llustrat hoc dicendi genus T. Hemsterh. ad
Lucian. T. 1. p. 278. et ad Herodoti verba τὴν τυραννίδα
εὖ βεβηκυῖαν Valckenar. L. VIL. p. 581. 12. ** Iacobs.

V. 4. Ὑπτίους κλίνουσι. SicBrunck. pro κινοῦσι,
ut et Valckenar. l. c. et ad Phoeniss. p. 564.

V. 5. Kai βίου χρήμῃ — — παρήορος. χρή-
Μὴ pro χρὴ μὴ» quod in contextu Gesneri est, aut pro
'χρήζων, quod in margine proponitur, et a Brunckio ad-
sumtum est, emendavit Abresch Dilucidat. Thucyd. p.773.
Est autem χρήμη iuxta Suidam χρεία xai σπάνις.

Πλανᾶται. Homer. Odyss. 0. 542. πλαγκτοσύνης
δ᾽ oux fg: κακώτερον ἄλλο βροτοῖσιν. A Leonida Ta-
rentino talis miserorum vita ep. 100. Anal. T. I. τοιοῦτος
πλανίων ἀβιος Diog dicitur.

Νόου παρύήορος. AÀd hanc vocem explicandam
advocat lacobs Valckenar. l.c. p. 247. παρήορος confe-
tentem cum Homericis Il. Ψ. 605. ἐπεὶ οὔτι παρήορος οὔτ᾽
ἀεσίφρων. Ipse Archilochus verbo παρήειρε in hunc sen-
sum utitur fragm. 65. τίς σὰς παρήειρε Qpévag; llgen 1.
supra cit. παρήορος sine iota subscripto esse adhiben-
dum contendit.

—— RI$ -.-

XXXIII.
Ob φΦιλέω μέγαν ςρατηγὸν, οὐδὲ διαπεπλι-
γμένον,
Οὐδὲ βοςρύχοισι γαῦρον, οὐδ᾽ ὑπεξυρημένον.
᾿Αλλά μοι μικρός τις εἴη, καὶ περὶ κνήμας ἰδεῖν
Ῥοικὸς, ἀσφαλέως. βεβηκὼς ποσσὶ, καρδίας
| πλέως
Καὶ ἐπινοήμασιν δασύς.

Non ducem magnum graduque saltitante ama-
verim

Nec comis superbientem, cuique barba rasa sit ;

Sed mihi sit ille parvus stansque varis cruribus

Pedibus insistensque firmis, plenus animorum
simul,

Et sagaci mente pollens — — —

(Brunck Anal T. I. p. 41. fr. 9. Iacobs Vol. I. P. I. p. 155.)

Galenus T. V. p. 618 et 65o. Dio Chrysost. p. 599.
Schol. Theocrit, ad Idyll. IV, 49. Brunck hos versus in
dimetros trochaicos dispescuit, non tamen ubique satis
accuratos. lacobs tetrametros restituit, in quos iam, ut
ipse notat, D. Heinsius in Lection. Theocrit. C. VIII.
p. 525. et Valckenar. in Diatribe p. 255. B. eos redegit.

V.az. Διαπεπλιγμένον. Galen. T. V. 650. habet
διαπεπηγμένον, Dio Chrys. διαπεπλεγμένον. Unde T.
Hemsterh. primus ad Hesychium voc. διαπεπλίχϑαι
restituit διαπεπλιγμένον, "T. I. p. 959. Διαπεπλίχϑαι au-
tem est iuxta Hesychium διηλλάχϑαι τὰ σκέλη καὶ δια-

— 112 —

- βαίνειν, diductis aut divaricatis cruribus stare vel ince-
dere, vel, ut lacobs explicat, inter eundum pedes alte tol-
lere et veluti saltantem et rhythmice incedere. Hinc
idem Hesychius: Διαπέπλιχε' διαβέβηκε. IDAifavra:
διαβάντα. Πλίσσοντο" διέβαινον, quod Odyss. ζ. 51:8.
occurrit: Αἱ δ᾽ εὖ μὲν τρώχων, εὖ δὲ πλίσσοντο πόδεσσιν.
schol. διέβαινον. Eustath. τὸ δὲ πλίσσειν λέξις μέν ἐςιν
ἰωνικὴ» κατὰ δὲ τοὺς πλείονας δωρική. δηλοῖ δὲ τὸ βη-
ματίζειν καὶ μεταφέρειν σκέλος παρὰ σκέλος, ὅϑεν καὶ
πλὶξ τὸ βῆμα, τὸ δ᾽ αὐτὸ καὶ πλίγμα" καὶ πλίξας ὁ βη-
ματίσας. Ita D'Arnaud in Observat. Unde ἀποπλίσσε-
σθαι. Aristophan. Acharn. v. 217. Οὐδ᾽ ἂν ἐλαφρῶς
ἀπεπλίξατο. schol. ἀπεσείσατο, ἀπέφυγεν. πλὶξ γὰρ
τὸ βῆμα, καὶ πλίγματα τὰ πηδήματα. Archilochus igi-
tur significat, a se ducem non amari aut probari, qui
gradu quasi athletarum. more composito, quorum certa-
mien ostentationi comparatum est , vel etiam more saltan-
tium consistat, aut ὕψι βιβὰς, ut Homerus ait, incedat.
Talis erat dux ille Othryoneus ad Troiam, et ostentator,
qui promisit Priamo, Graecos a se Troia expulsum iri,
quem deinde Idomeneus interfecit: καὶ βάλεν ὅψι βι-
βάντα τυχών. Il. v. 272. De talibus ducibus loquitur
Plutarchus T. IX. p. 150. An seni sit gerenda respublica:
Kal πολλάκις κατάγουσαι γέροντα μὴ δεόμενον μηδὲ
βουλόμενον ἠνάγκασαν, ὥσπερ οἰάκων ἐφαψάμενον εἰς
ἀσφαλὲς καταςῆσαι τὰ πράγματα, παρωσάμεναί τε ςρα-
τηγοὺς καὶ δημαγωγοὺς βοᾷν μέγα καὶ λέγειν ἀπνευςὶ
καὶ νὴ Δία τοῖς πολεμίοις διαβάντες εὖ μάχεσθαι
δυναμένους. ubi potius legerim εὖ διαβάντες, ut apud Ho-
merum. Idem T.I. p. 119. ad princip. inerudit. de sta-
tuariis: Οἱ νομίζουσι μεγάλους καὶ ἁδροὺς Φαίνεσϑαι
τοὺς κολοσσοὺς. ἂν διαβεβηκότας σφόδρα καὶ δια-

m

— IIÁ —

τεταμένους καὶ κεχηνότας πλάσσωσι — οἱ τὴν ἔξωϑεν
ἡρωΐϊκὴν καὶ ϑεοπρεπῇ μορφὴν ἔχοντες ἐντός εἰσι γῆς με-
coi καὶ λίθου καὶ μολύβδου. Tali colosso similem du-
cem videtur etiam Archilochus indicare.

, V.2. habet Dio Chrys. deest in Galeno. οβοςρύ-
χοισι γαῦρον, quem etiam διαβεβοςρυχωμένον voca-
vit, teste Polluce L. Il. p. 27. (vid. fragm. 142.) Mene-
laum (virtute bellica aliis heroibus inferiorem) Euripides
flavis cincinnis superbientem facit. Orest. v. 1552. Ἴτω
ξανϑοῖς ἐπ’ ὦμων βοςρύχοις γαυρούμενος. “" Iacobs.
Idem de Parthenopaeo in Phoeniss. 147. τίς δ᾽ οὗτος ἀμφὶ
μνῆμα τοῦ Ζήϑου περᾷ Ἀαταβόςρυχος; — Hector etiam
in Iliad. γ. 55. 54. Paridem coma superbientem increpat.

V. 5. ᾿Αλλά μοι μικρός τις εἴη. —: Dio Chry-
sost. ἀλλά μοι εἴη — et omissis reliquis ad quartum ver-
sum transit. Galenus T. V. p. 618. ἀλλὰ μικρός τις εἴη,
et p. 56o. ἀλλ᾽ ὅς μοι μικρὸς (mal. μακρὸς ) εἴη. Schol.
Theocriti ἀλλά μοι statim cum quarto versu coniungit.
Unde facile apparet, verborum ordinem a doct. Iacobs re-
stitutum maxime probandum et verum esse. Alteram par-
tem huius versus Galenus utroque loco exhibet, et schol.
Theocriti; sed hic turbato ordine et κατὰ κνήμην pro
περὶ κνήμας habet.

V. 4. Ῥοικός. Sic Galenus utroque loco (in poste-
riori tamen male scribitur ῥοικοὺς ) et schol. 'Theocriti.
Dio Chrysostom. ῥαιβὸς, quem Brunck aliique sequuntur.
At ῥοικὸς esse genuinam lectionem patet ex Galeno et
scholiaste, qui hac voce Archilochi ut exemplo utuntur
ád usum et significationem eius firmandam, ubi ῥαιβὸς
nullo modo legi potest, Galen. p. 618. illud Hippocratis
explicans: καμπυλώταται δὲ πλευραὶ ἀνθρώπου ῥοβοειδέα

τρύπον — — post alia quaedam sic pergit: τότε μὲν

— 115 —

οὖν ἴσως ἦν ἡ Φωνὴ (ῥοβοειδὴς) συνήϑης, ἢ) οὐκ εἴρηκε Qo-
βοειδέα τρόπον. ἐν δὲ τῷ. μετὰ ταῦτα “χρήσεως αὐτῆς ἐκ-
βληϑείσης εἰς ἀσάφειαν ἧκε. τὸ μὲν γὰρ διὰ τοῦ x λε-
γόμενον δοικοειδέα καὶ παρὰ (mal. περὶ) Θεοκρίτῳ
γεγραμμένον, ἔνϑα Φησί" Ῥοικὸν δέ κεν ἀγριελαίὰς
Δεξιτερᾷ κορύναν, καὶ παρὰ ᾿Αρχιλόχῳ " ᾿Αλλά (μοι)
μικρός τις εἴη καὶ περὶ κνήμας ἰδεῖν Ῥοικός x. τ. À. καὶ
παρὰ (mal. περὶ) Νικάνδρω" ἴΔλλοι δὲ ῥοικοῖσιν ἰσήρεες
ἂν τὰ παγούροις Τυῖα βαρύνονται. τὸ μὲν διὰ τοῦ B ῥό-
flov οὐκ οἶδα, καίτοι τινὰ τῶν ἀντιγράφων διὰ τοῦ B
γέγραπται, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς ἀξιοπιςοτέροις εὑρίσκεται τὸ κ.
Sic etiam Schol. Theocriti Idyll. ὃ. v. 49. Ῥοικὸν, τὸ
καμπύλον. ᾿Αρχίλοχος " ἀλλά μοι ῥοικός X. T. Δ. Ex qui-
bus manifesto apparet, ῥοικὸς legendum esse, non ῥαι-
βὸς, ut Dio Chrysost. habet, et Pollucem, qui hanc vo-
cem Archilocho tribuit, (vid. fragm. 167.) vel alium lo-
cum spectasse, vel etiam memoria lapsum has voces,
quarum eadem vis est, commutasse. Ῥαιβοὺς enim, ipso
docente, καλοῦσιν, οἷς καμπύλα εἰς τὸ ἔνδον τὰ σκέλη.
Et ῥοικὸν ἢ ῥοισὸν τὸ ἔσω νεῦον ) ςραβὸν Ἴωνες, au-
ctore Corintho grammatico, quem interpretes Hesychii
excitant. Talem vero gradum statumve, qualem Archi-
lochus in duce probat, esse firmiorem, Galenus eodem
loco T. V. p.620. asserit: Τὸ κυλλὸν ὄνομα τινὲς μὲν ἅπα-
σαν διαςροφὴν κώλου Φασὶν δηλοῦν, γενικόν τι σημαινό-
μενον ὑποτιϑέντες αὐτῷ" τούτου γὰρ συμβάντος, ἀναγ-
xaióy ἐςι τὸ ἄκρον αὐτοῦ, τουτέςι, πρὸς τὸν πόδα, πρὸς
τὴν εἴσω “χώραν (forte νεύειν), ὅπερ εἰς τὸ τῆς ςάσεως
ἑδραῖον οὗ μικρὰ συντελεῖ, ὥςε καὶ αὐτῶν (fort. αὕτως
vel οὕτως) τῶν κατὰ (oci ἔχόντων (τὰ σκέλη, quod
excidisse videtur), τῶν ῥαιβῶν 5) ῥοικῶν ὀνομαζομένων,
ἀσφαλέςερόν τε (pro δὲ) καὶ δυσανατρεπτότερον ἵςα-
H 2

— j116 —

σϑαι τῶν ἀκριβῶς ἔχόντων τὰ σκέλη 909a. id quod dein-
ceps Archilochi loco confirmat. ,, Vir fortis Archilochi,
inquit Iacobs, pedibus non nihil incurvatis firmiter nixus
obversabatur fortasse Herodi Attico ap. Philostr. in vit.
. Soph. L. II. p. 552. in descriptione iuvenis illius, qui Hero-
dis Hercules appellatur. Kai κνήμην μικρὸν εἰς τὰ ἔξω
κυρτουμένην (tibiis non nihil incurvatis, i. e. ῥαιβὸς ὧν)
καὶ παρέχουσαν τῇ βάσει τὸ εὖ βεβηκέναι. "“ in quo ta-
men loco, si ῥαιβὸν Philostratus significare voluit, εἰς
τὰ ἔσω legendum erit: ii enim, quibus τὰ σκέλη εἰς τὰ
ἔξω κυρτούμενα sunt, βλαισοὶ vocantur. vid. fragm. cit.

᾿Ασφαλέως, sic Galen. utroque loco. ἀσφαλῶς
Dio. Chrysost. Bs 8:5 &$. male ap. Galen. p.618. βεβη-
κυίας. Ilocoi, duplici 6 propter metrum. Galen. 706i;
a Dione Chrys. omititur.

V. 5. Καὶ ἐπινοήμασιν δασύς. Hanc tetrametri
partem posteriorem solus Dio Chrys. habet, vel, si initium
esse mavis, legendum esset, xai νοήμασιν δασύς — —
quod. [acobs ex Eustathio explicat Ψυχὴ πυκινὴ Tolg
νοήμασιν.

XXXIV.
Ori αἰδοῖος μετ᾽ ἀςῶν, καίπερ εὔφημος θανὼν,
T/yeroi* χάριν δὲ μᾶλλον τοῦ ξωοῦ διώκομεν
Ζωοὶ ἀνθρώπων" xéxiga τῷ ϑανόντι γίνεται.

Vers. Grotii p. 514.
Nemo post mortem secundis civium rumoribus
Tollitur; viventium omnes gratiam, qui vivimus,
Aucupamur. destituti luce tractantur male.

(Grotius p. 51:5. Brunck. Anal T.I. p.44. fr. 19. Iacobs Vol. I.
P. I. p. 164.)

Stobaeus Sermon. CXXV. p. 613.

V. 1. Καίπερ εὔφημος. Sic a Salmasio corre-
ctum, a Grotio et Brunckio receptum pro καὶ περίφημος,
quod Gesnerus habet.

V.2. Γίνεται. Gesner γίγνεται, et sic quoque in
tertio versu.

V.5$. Éa&xiga. Brunck κάκιζα δὲν quam particu-
lam Hermannus de Metris omittendam esse pronunciat.
Alia est hac in re sententia Mimnermi p. 7o. fr. 7. Poetar.
Gnomic.

Δεινοὶ γὰρ ἀνδρὶ πάντες ἐσμὲν εὐκλεεῖ
Ζῶντι Τ᾿ ϑονῆσαι, κατϑανόντα δ᾽ αἰνέσαι.

XXXV.
PÀabx, ὅρα, βαϑὺς γὰρ ἤδη κύμασι ταράσσεται
Πόντος, ἀμφὶ δ᾽ ἄκρα γυρεὸν ὀρϑὸν ἵξςαται νέφος,
Σῆμα χειμῶνος, κιχάνει δ᾽ ἐξ ἀελπτίας Φόβος.

1

Aspice, ut turbetur aequor iam profundum [lu-
ctibus,

Glauce; stat convexa nubes supra summa mon-
tium,

Turbidae signum procellae, subitus ingruit timor.

(Brunck T. I. p. 42. fragm. 15. Jacobs Vol. I. P. f. p. 147.)

Heraclid. Pontic. p. 12. ὁ μὲν ἄλλα γὰρ ἀγορεύων
τρόπος, ἕτερα δὲ, ὧν λέγει, σημαίνων ἐπωνύμως ἀλ-
ληγορία καλεῖται. καθάπερ ᾿Αρχίλοχος μὲν ἐν τοῖς

— 1168 —

Sgoxixoig ἀπειλημμένος. δεινοῖς τὸν πόλεμον εἰκάζει 9α-
λαττίῳ κλύδωνι, λέγων ὦδε: Τλαῦχ᾽ ὅρα κ. τ. À.
Plutarch. de superstitione 'T. IV. p. 645. eosdem versus
usque χειμῶνος sine nomine auctoris adfert. "Theophra-
stus L. de signis tempestatum p. 245. edit. Basileens. 1541.
priores duos versus citat, et scholiast. Hermogenis εἰς

τόμον D. p. 404. primum solum versum.

V. i. Γλαῦχ᾽ ὅρα. Sic Theophrast. et scholiast.
Hermogenis. In Plutarcho et Heraclide male Τ᾿ λαῦκε,
ὅρα. Glaucus filius cuiusdam Leptinis, quem etiam
fragm. 57. alloquitur.

Kop acti ταράσσεται. Sic in Theophrast. He-
raclid. et reliquis. Kopaciv mavult Schow, quod tamen
necessarium mon est. Odyss. &. 289. σύναγε νεφέλας,
ἐτάραξε δὲ πόντον. Solon frag. 18. v. 5. inter Poetas
gnomicos Brunckii; 'EZ ἀνέμων δὲ ϑάλασσα ταράσσεται.

V.2. ᾿Αμφὶ δ᾽ ἄκρα γυρεὸν ὀρϑόν. "Axpa.
Sic Heraclides, quod Hermann de Metris p. 118. pro-
bat, ut trochaeus servetur; nam in Theophrasto ἄκρας,
in Plutarcho ἄκρᾳ legitur, quod Canterus Var. Lect. II.
p: 94- recipiendum putat.

Τ᾽ υρεόν. Wakefield nomen montis Γύρης vel Γύρους
in γυρεὸν latere censet, vel legendum esse ἀμζὲ δ᾽ ἀκρα
T ὥρους. Sylv. Critica T. IV. p. 206. I'ugsóv vero est ex
emendatione Canteri l. c. pro γυερὸν, quod in Heraclide,
et γυρεῦον, quod in Plutarcho est; in Theophrasto haec
vox deest. Idem esse quod γυρὸν, cum Cl. Schow sentio,
vel etiam κυρτὸν, Il. à. 426. aut κυρτωϑὲν, Odyss. À. 245.
quo Homerus de fluctu utitur, κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται,
nubem convexam, quae recta super montis cacumine
stat eique imminet vel incumbit.

--- 110 —

*Op396v. Sic Theophrast. et Plutarchus. In Heraclide
ὄρπον, unde Brunck. ὀρφνὸν elicuit. Sed ὀρϑὸν veram
esse lectionem manifestum fit ex Theophrasto 1. c. di-
centis: ᾿Εὰν ἐπὶ κορυφῆς ὄρους νέφος ὀρϑὸν c3, χει-
μῶνα σημαίνει. ὅθεν καὶ ᾿Αρχίλοχος ἐποίησε" Τ'λαῦχ᾽
ὅρα x. T. À. — Ὀρϑὸν ἵξζαται νέφος.

V.5. Κιχάνει O ἐξ ἀελπτίης Φόβος. Haec
tantum Heraclides habet. ,, Hesych. ἐξ ἀελπτίης- ἐξ
ἀελπίςου, i.e. ἀέλπτως, inopinanter. occurrit etiam ἀελ-
πία. Pind. Pyth. 12, 55. Schow.

XXXVI. |
KA09' ἄναξ "HQauge, καί μοι σύμμαχος γου-
νουμένῳ
ἽἼλαος γενοῦ, χαρίξευ δ᾽, οἷάπερ χαρίδεαι.

Audias rex Mulciber me, supplicantemque ad-
iuvans
Sis mihi propitius atque da, tribuere quae soles.

Plutarch. T. VI. p. 81. de audiend. poetis, ubi
docet, nomina deorum alias proprie, alias translate a
poetis adhiberi, atque in hoc loco, quem exempli
causa adfert, ipsum deum, mon ignem intelligi: —
Χρῶνται Toig θεῶν ὀνόμασιν oi ποιηταὶ ποτὲ μὲν αὐτῶν
ἐκείνων ἐφαπτόμενοι τῇ ἐννοίᾳ, ποτὲ δὲ δυνάμεις τινὰς,
ὧν ϑεοὶ δωτῆρές εἰσι καὶ καϑηγεμόνες, ὁμωνύμως προς-
αγορεύοντες, οἷον ᾿Αρχίλοχος, ὅταν μὲν εὐχόμενος
λέγει: Ἀλῦϑ᾽ ἄναξ "H. κ. τ. λ. αὐτὸν ϑεὸν ἐπικαλού-

μενος δῆλός ἐςιν.

—— — G4 com

"Αναξ "HQaigs. Vid. fr. IV. ἀναξ ᾿Απόλλων.

Éaí μοι σύμμαχος γουνουμένῳ Ἵλαος
γενοῦ. Sic Orestes Mercurium invocat in Choeph.
Aeschyl. v. 2. Σωτὴρ γενοῦ μοι ξύμμαχός τ᾽ αἰτουμένῳ.

XXXVII.
Τοῖος ἀνθρώποισι ϑυμὸς, Τλαῦκε Λεπτίνεω mái,
Γίνεται ϑνητοῖσ᾽, ὁκοῖον Ζεὺς ἐφ᾽ ἡμέρην ἀγῃη.

Talis est mortalibus mens, Glauce, fili Leptinis,
Iupiter qualem supremus tribuit illis in diem.

(Brunck Anal T. 1. p. 45. fr. 11. Iacobs Vol. I. P. I. p. 156.)

Theon in Progymnasm. p. 8, “Ὅμηρον μεταφράζων,
ὅτε φησί: Τοῖος yàg νόος ἐςὶν ἐπιχϑονίων ἀνθρώπων,
Οἷον ἐπ᾿ ἦμαρ ἄγησι πατὴρ ἀνδρῶν τε ϑεῶν τε, (Odyss. c.
v. 155.) ᾿Αρχίλοχος" Τοῖος ἀνθρώπ. 9. x. 7. À. Habet
hoc fragmentum etiam Diogen. Laert. L. VIII. p. 620. in
Pyrrh. Sextus Empiricus contra Mathemat. L. VII, 598.
qui hos versus tamen mutatos et truncatos exhibet, Sui-
das v. Πυῤῥώνειοι, sed verbis plane depravatis.

V. r. ups. Sic Theon. Alii νοῦς, quod metrum
offendit. "Tamen, hac voce servata, Barnes ad Odyss. c.
v. 155. emendat: Τοῖος ἀνθρώποισι νοῦς, ὦ L'AaUxs — —.

Λεπτίνεω T Xi Küsteri emendatio est ad Suidam
1. c.'nam ai Λεπτίνεω, ut Menagius corrigit, vel
AsTTivs "ài, ut Stobaeus habet, metrum non admittit,
cum in Λεπτίνης secunda syllaba corripiatur,

V.2. 'Oxoiov. Sic Theon et Stobaeus, ita ut ad
ϑυμὸν referatur, ut apud Homerum, quem Archilochus

M —— ἘΠῚ “““Ὁ

hnitando expressit: Τοῖος γὰρ νόος — οἷον ἐπ’ ἦμαρ
x. T. À. Alii ὁκοίην vel ὁποίην, quasi ad ἡμέρην referen-
dum esset. Barnes l c. ἐπ᾿ ἡμέρην. & 35 iuxta Home-
ricum ἄγησι ex Stobaeo, alias ἄγει.
Haec vero sententia ab Homero primum profecta,

a poetis deinde varie adhibita et exornata in philoso-
phiam tandem transiit. lta Simonides fragm. 4. inter
poetas gnomicos Brunckii :

' mai, τέλος μὲν Ζεὺς ἔχει βαρύκτυπος

Πάντων, ὅσ᾽ igi, xol τίϑησ᾽, ὅπη SéÀa.

Νοῦς δ᾽ οὐκ ἐπ’ ἀνθρώποισιν" ἀλλ᾽ ἐφήμεροι

᾿Αεὶ βροτοὶ δὴ ζῶμεν, οὐδὲν εἰδότες,

“Ὅπως ἕκαςον ἐκτελευτήσει 9εός.
Plutarch. advers. Stoicos T. X. p. 457. Οὐδὲ τοὐλάχιςόν
igi τῶν μερῶν ἔχειν ἄλλως, ἀλλ᾽ y κατὰ τὴν τοῦ
Διὸς βούλησιν, ἀλλὰ πᾶν μὲν ἔμψυχον οὕτω ἴσχεσϑαι
καὶ οὕτω κινεῖσθαι, ὡς ἐκεῖνος ἀγει, κἀκεῖνος ἀἂπο-
ςρέφει καὶ ἴσχει καὶ διατίθησιν. quae fuit Chrysippi
sententia. Qui plura desiderat, adeat, quos allegat
Iacobs, Clarkium ad Homer. l. c. et Gatakerum.

Ὡς Διωνύσοι᾽ ἄνακτος καλὸν ἐξάρξαι μέλος
Οἶδα διϑύραμβον, οἴνῳ συγκεραυνωϑεὶς Qpévas.

Quam scio praecinere pulchrum Liberi regis
melos
Dithyrambum, fulminante quassus animum vi

meri.

—— — 44 δὰΛ,

(Brunck Anal T. I. p. 46. fragm. 24. Iacobs Vol. I. P. Y. p. 172.)

Extat hoc fragmentum apud Athenae. L. XIV. p. 628.
A. sed turbato ordine et mendis inquinatum, quod
Bentleius ad Phalar. p. 165. emendatum ad tetrametros
revocavit, ut et Hermann de Metris p. 118, nisi quod
hic ὅς pro ὧς et Διωνύσου legendum esse censet. Verba
Athenaei l. c. sunt: Φιλόχορος δέ φησιν, cog oi παλαιοὶ
σπένδοντες οὐκ ἀεὶ διϑυραμβοῦσιν, ἀλλὰ, ὅταν σπένδωσι,
τὸν μὲν Διόνυσον ἐν οἴνῳ καὶ μέθη, τὸν 08 ᾿Απόλλωνα
μεθ᾽ ἡσυχίας καὶ τάξεως μέλποντες. ᾿Αρχίλοχος γοῦν
φησίν: 'Ὥς Διωνύσοιο x. τ. À.

Ἐξάρξαι. Athenaeus ἐπάρξαι habet, quod alie-
num est a sensu huius loci. ». ἐξάρξαι μέλος autem pro-
prie dicebatur, qui choro praeibat. Aristoteles tragoe-
diam originem duxisse ait ἀπὸ τῶν ἐξαρχόντων τὸν δι-
ϑύραμβον. vid. 'Tyrwhitt ad Poetic. I. 5o. * Iacobs. Ite-
rum hoc verbo hac significatione utitur fragm. 44.
quod cf.

Ξυγκεραυνωϑθεὶς φρένας. In Athenaeo viti-
ose legitur συγπερυνωϑεὶς, iam ἃ Casaubono correctum.
Mentem vino percussus quasi fulmine, ut Tibull. L. I. 2.
Percussus tempora Baccho. Plaut. Casin. III. 5. 16. Se
uspiam percussit flore Liberi. Simile est illud Ovidii
Remed. Amor. 146. Multo tempora quassa mero. Et
Horat. Sermon. L. Il. τ. 24. Ut semel icto Accessit
fervor capiti. llinc Anacreon ebrius a Leonida Taren-

tino epigram. 27. μεθυπλὴξ dicitur.

XXXIX. |
'Errà yàp νεκρῶν πεσόντων, oU; ἐμάρψαμεν ποσὶ,
Χίλιοι Φονῆες ἐσμέν. --- —

-— 123 —

Namque septem mortuorum, assecuti quos sumus,
Mille nos sumus necantes. — —

A

Plutarch. T. V. p. 646. ubi de iis sermo est, qui, dum
Galba interficitur, cum eo simul necati sunt. “Ὥσπερ δέ
φησιν ᾿Αρχίλοχος" Ἑπτὰ γὰρ W. T. À. — οὕτω τότε
πολλοὶ τοῦ φόνου μὴ συνεφαψάμενοι, χεῖρας δὲ καὶ
ξίφη καϑθαιμάσσοντες, ἐπεδείκνυντο, καὶ τὰς δωρεὰς
ἥτουν, βιβλία διδόντες τῷ "Οϑωνι. qua de re cf. etiam
Tacit. Histor. L. I. C. 44.

OU; ἐμάρψαμεν ποσί. Sic Hom. Il. Q. 564.
xai us μεταΐξας μάρψῃ ταχέεσσι πόδεσσιν. et Il. "y. ὡς ὁ
τὸν OU δύνατο μάρψαι ποσίν.

XL.

Οὐ yàp ἐσθλὰ κατϑανοῦσι κερτομεῖν ἐπ᾽ ἀνδράσιν.

Grotii versio p. 513.
Mortuis conviciri non sinit fas et pium,

(Brunck Anal T. 1. p. 45. fr. 18. Iacobs V. I. P. 1. p. 164.)

Clemens Alex. Stromat. Vl p. 738, 25. Stobaeus
Serm. CXXIV. ρ. 617. llle sic: πάλιν δ᾽ αὖ Ὁμήρου
εἰπόντος" Οὐχ᾽ ὁσίη κταμένοισιν ἐπ’ ἀνδράσιν εὐχετάα-
σθαι, (Odyss. x. 411.) ᾿Αρχίλοχός τε καὶ Rgarivos γρά-
φουσιν, ὁ μέν" Οὐ γὰρ ἐσθλὰ x. τ. . Hparivog δὲ ἐν
Toi; Λάκωσι" Φοβερὸν (Iacobs Φ'ϑονερὸν) ἀνθρώποις τόδ᾽
αὖ κταμένοις ἐπ᾽ αἰζηοῖσι καυχᾶσθαι μέγα.

XLI.
Ἤμβλακον, καί που τιν᾽ ἄλλον 7 " AT4 κιχήσατο.

Fateor hanc culpam; sed Ate consequi et alium
solet.

(Brunck Anal. T. L. p. 45. fr. 5o. Iacobs V, I. P. I. p. 171.)

Clemens Alexandr. Stromat. L. VI. p. 738, 25. Αὐϑὶς
Ts ὁ ᾿Αρχίλοχος τὸ “Ομηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων" 'Aacá-
μὴν. οὐδ᾽ αὐτὸς ἀναίνομαι" ἀντί νυ πολλῶν, (Il. 1. 116.)
wóé πως γράφει" "Ἤμβλακον κι.τ.λ.

Ἤμβλακον. Hesych. Ἤμβλακεν ἠγνόησεν. "Ap
BXaxsiv* ἁμαρτεῖν. Si quis tamen, inquit Potterus, ἡμ-
TÀAaxov malit pro ἥμβλακον, per me licet; quod etiam
Sylburgius praetulit. (lIacobs 1. c.) Usitatius quidem
ἀμπλακεῖν auctoribus est. Eurip. Androm. v. 418.
428. 948. |

Ἡ δ᾽ ἀμπλακοῦσα συννοσεῖν αὑτῇ 9έλει.

ἼἌτη κιχήσατο. Ipsam Deam intelligo Iovis
filiam iuxta Homer. Il. T. v. 9. et seqq. et Eridis iuxta
Hesiodum Theogon. v. 226 — 250. Homerus l. c. eam
sic describit:

Πρέσβα Διὸς ϑυγάτηρ "Ατη, j πάντας ἀᾶται
Οὐλομένη, τῆς μέν 9' ἁπαλοὶ πόδες, oU γὰρ ἐπ᾽ οὔδει
Πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα γε κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει,
Βλάπτουσ᾽ ἀνθρώπους" κατὰ δ᾽ οὖν ἕτερόν γε
πέδη σε.
quod ipsum Archilochus expressit.

Forte fragm. hoc ad trimetros referri debebat et sic

constitui;
— — — — — Ἤμβλαμον,
Kai vov τιν᾽ ἄλλον 5T "Av κιχήσατο.

— 125 —

XLII.

Ἕλπομαι, πολλοὺς μὲν αὐτῶν σείριος καταυανεῖ
Ὀξὺς ἐλλάμπων. --- — —

Spero, complures eorum sirius tosturus est
Emicans acutus. — — —

(Brunck Anal T. I. p. 47. fr. 42. Iacobs V. I. P. I. p. 176.)
Plutarchus T. VIII. Sympos. L. III. p. 611. Ἔκ δὲ
τούτων Φανερὸν εἶναι τὸ ζητούμενον. τὴν yàg σελήνην
ἠρέμα χλιαίνουσαν ἀνυγραίνειν τὰ σώματα" τὸν δὲ ἥλιον
ἀναρπάζειν μᾶλλον ἐκ τῶν σωμάτων τὸ νοτερὸν διὰ τὴν
πύρωσιν. πρὸς ὃ καὶ τὸν ᾿Αρχίλοχον εἰρηκέναι Φυσικῶς"
Ἔλπομαι, πολλοὺς μὲν x. T. Δ. Brunck l.c. hoc frag-
mentum ad Iambum revocat:
— — — ἝἜλπομαι,
Πολλοὺς M. a. G. κ.
᾿Ὀξὺς ἐλλάμπων. —
sed ex ultima parte, quae initium trochaicum facit, ma-

nifestum est, ad tetrametr. referendum esse, ut Iacobs
observat. ;

Σείριος. Archilochum per sirium intellexisse solem,
patet iam ex Plutarchi loco. Id confirmat Hesychius v.
Σείριος" 6 ἥλιος καὶ ὁ TOU κυνὸς ἀςήρ. σειρίου κυνὸς
δίκην. Σοφοκλῆς τὸν ἀςρῶον κύνα. ὁ δὲ ᾿Αρχίλοχος
τὸν ἥλιον. De sole sirio vide Suidam. Ηος sensu iam
etiam Hesiodus usus est "Egy. 415. autumni tempus
describens:

— — — Δὴ yàg τότε σείριος ἀςὴρ
Boióv ὑπὲρ κεφαλῆς κηριτρεφέων ἀνθρώπων
Ἔρχεται ἡμάτιος, πλείων δέ τε νυκτὸς ἐπαυρεῖ.

— 3126 —

Ad quem locum Petavius in auctario operis de: doctri-
na temporum p. 101. haec notat: ;,Interpretes omnes in id
consentiunt, sirium hic esse solem διὰ τὸ σειριάζειν, quod
est λάμπειν. Neque aliter hic interpretari possis, contra
quam vir doctus existimavit. Non enim parallelus, quem
canicula describit, inaequalia segmenta supra terram
habet infraque in diversis anni tempestatibus, quod de
sirio poeta canit. Atque deinceps hanc eius significatio-
nem ex ipso Archilochi et Hesychii loco probat. Apud
Orpheum in Argonaut. ut epitheton soli apponitur v. 117.
Ἦμος ὅτε τρισσὴν μὲν ἐλείπετο σείριος αἴγλην "HéAiog.
Plutarch. T. VIL. p. 46r. Εἰσὶ γὰρ οἱ τὸν Ὄσιριν ἀντι-
κρὺς ἥλιον εἶναι καὶ ὀνομάζεσθαι σείριον ὑφ᾽ Ἑλλήνων
λέγοντες, εἰ καὶ παρ᾽ Αἰγυπτίοις ἣ πρόϑεσις τοῦ ἄρϑρου
τούνομα πεποίηκεν ἀμφιγνοεῖσθαι. — Adde Scholiom,
quod Alter ex Ms. in praefatione ad Odyss. p. XXVII.
profert: οἱ Αἰγύπτιοι τὸν ἥλιον Ὄσιριν, τουτέςι πολυ-
όφϑαλμον, λέγουσι. Sed Graecos de etymologia huius
vocis argutantes vide apud scholiast. Apollon. Rhodii
L. II. v. 515. Ἦμος δ᾽ o0Qavó9sy Μινωΐδας ἔφλεγε νήσους
Σείριος. Cf. Hadrian. Iunium Animadvers. L. I. c. V. de
Sirio stella, qui et hunc locum Archilochi non praeteriit.

Καταυαν εἴ. Confert doct. Iacobs Lycophron. locum:
᾿Ἐκβεβρασμένον νέκυν ἀκτὶς σειρίου xaTavavsi. et Ti-
bulli L. I. 4. 24. Canis arenti torreat arva siti.

Ὀξὺς ἐλλάμπων. Sirio, solem significanti, etiam
usitatum solis epitheton ὀξὺς tribuitur. Hom. Il. £. 545.
de sole: Οὗ τε καὶ ὀξύτατον πέλεται φάος εἰσοράασϑαι.
Ibid. ρ. 71. 72. πέπτατο δ᾽ αὐγὴ ᾿Ηελίου ὀξεῖα. Hesiod.
Ἔργ. 412. Ἦμος δὲ λήγει μένος ὀξέος ἠελίοιο. "Theogn.
v.418. Μηδ᾽ ἐσιδεῖν αὐγὰς ὀξέος ἠελίου.

Ei γὰρ ὡς ἐμοὶ γένοιτο χεῖρα ΝΝεοβούλης ϑίγειν.

Si manum mihi Neobules sic liceret tangere.

(Brunck Anal. T. I. p. 45. fr. 25. Iacobs V. I. P. I. p. 167.)

Plutarch. T. VII. p.518. de Ei apud Delphos: Ei
γὰρ ὄφελον, Φησὶν ἕκαςος τῶν εὐχομένων. καὶ ᾿Αρχί-
λοχος" Ei γὰρ ὡς x. τ. À. Optat Archilochus, ut sibi
tantum manum Neobules, a qua forte vel absens erat,
vel cum cuius patre iam simultates susceperat, tangere
liceat. Id genus votis enim, aliisque, quorum eos com-
potes fieri haudquaquam est verisimile, amantes animum
pascere, e communi vita, et carminibus poetarum, qui
eam imitando exprimunt, notum est et passim obvium.
Anacreon Od. 20. optat speculum, vestimentum, unguen-
tum etc. fieri, ut tantum caram sibi puellam contingere
possit. Item Theocrit. Idyl. 5. v. 15. Meleager Epigr. 94.
ν. 5. — — EiS' ὑπ᾽ ἐμοῖς νῦν χείλεσι χείλεα 9εῖσα
Amveugi Ψυχὰν τὰν ἐν ἐμοὶ προπίοι.

Ei yàg ὡς ἐμοὶ γένοιτο. Reisk. pro ὡς corri-
gendum putat πῶς vel ἐξ, ut sit ἐκγένοιτο. Sed non ne-
cesse, cum ὡς pro οὕτως positum sensum commodum
efficiat: Si mihi vel sic, rebus sic habentibus, liceat tan-
tum eius manum contingere. Odyss. 9. v. 201. Αἴϑε μοι
dg μαλακὸν θάνατον vwógoi"ApTspug ἁγνή. a. 166. Νῦν
9. ὁ μὲν ὡς ἀπόλωλεν. schol. οὕτως, ὡς ἔχει. 1]. i.
v. 390. οὐδέ μιν ὡς γαμέω. Tl. £. v. 145. Odyss. γ. v. 225.
et aliis in locis.

Νεοβούλῃης per crasin legi potest, si mavis,
quasi Νευβούλης, ut Ἀλεόβουλος, Ἀλεύβουλος. Neobule

^

vero, quam Hesychius alia forma Νεοβούλειαν vocat,
fragm. 145, filia Lycambae, amata primum a poeta et
carmine celebrata, ut apparet; deinde vero, violata nu-
ptiarum fide, tanto acerbius in eam iambis invectus est.
Ad eius laudem etiam Cl. Hemsterhus. spectare putat illa
' Luciani in Amor. p. 1021. Tijv φωνὴν δ᾽ ἶσον Λυκάμβου
ϑυγατρὶ λεπτὸν ἀφηδύνων.

XLIV.
Αὐτὸς ἐξάρχων πρὸς αὐλὸν Λέσβιον παιήονα.

Lesbium paeana sum ipse praecinens ad tibiam.

Athenaeus L. IV. p. 180. E. ubi Aristarchum vituperat,
quod sig τὴν γαμοποιΐαν apud Menelaum quosdam
versus ex armorum descriptione inseruit, ἐν ng ul-
timi sunt: — — Δύω δὲ κυβιςητῆρε, xaT! αὐτοὺς Mo
Tic ἐξάρχοντες ἐδίνευον κατὰ μέσσους. — Addit 'δοῖπ-
ceps: οὐ γὰρ ἐξάρχοντες οἱ κυβιςητῆρες, ἀλλ᾽ ἐξάρ-
χοντος ὑοῦ πάντως ὠρχοῦντο. τὸ δὲ ἐξάρχειν Φόρμιγ-
γος ἴδιον. διόπερ ὁ μὲν Ἡσίοδός ῴησιν ἐν τῇ ᾿Ασπίδι"
Θεαὶ δ᾽ Sefjexov &oi0j;, Μοῦσαι Πιερίδες. καὶ 'Apyi-
λοχος" Αὐτὸς ἐξάρχων κ. τ. λ.

Λέσβιον dubium est referendumne sit ad αὐλὸν,
an ad παιήονα. à

XLV.
— — — μηδ᾽ ὁ Ταντάλου λίϑος
Τῆς δ᾽ ὑπὲρ γήσου κρεμάσϑω. — — —

— - -—— Insulam πὸ pendeat
Tantali saxum supra istam, — — —

(Brunck Anal T. 1. p. 47. fr. 45. Iacobs Vol. I. P. 1. p. 176.)

Plutarch. T. IX. p. 205. An seni gerenda sit res-
publica, de oratione politica loquens: Δέχεται δὲ ὁ
πολιτικὸς λόγος δικανικοῦ μᾶλλον xal γνωμολογίας καὶ
ἱςορίας καὶ μύϑους καὶ μεταφορὰς, aig μάλιςα κινοῦσιν
οἱ χρώμενοι μετρίως καὶ κατὰ καιρὸν, ὡς ὁ εἰπών" Μὴ
ποιήσητε ἑτερόφβαλμον τὴν Ἑλλάδα" καὶ Δημάδης τὰ
ναυάγια λέγων πολιτεύεσθαι τῆς πόλεως" καὶ ὁ ᾿Αρχί-
λοχος" Μηδ᾽ ὁ Ταντάλου x. τ. À. Item Scholiast. Pin-
dari Olymp. a. 97. Poeta de Paro vel Thaso loqui vi-
detur, et malum quoddam imminens precibus, aut votis
ab alterutra avertere velle. Hunc ipsum locum Pausa-
nias respicit p. 548, et hanc de lapide super Tantalo
suspenso poenam ab ipso forte Archilocho profectam
esse opinatur, cum Homerus alia de eo referat. "To
τούτῳ δὲ τῷ πίθου (sermo est de figuris in tabula a Po-
lygnoto picta) Τάνταλος xai ἄλλα ἔχων ἐςὶν ἀλγεινὰ,
ὁπόσα Ὅμηρος ἐπ᾿ αὐτῷ πεποίηκεν, ἐπὶ δὲ αὐτοῖς πρός-
εςίν οἱ καὶ τὸ ἐκ τοῦ ἐπηρτημένου λίϑου δεῖμα. Ilo-
λύγνωτος μὲν δῆλός ἐξιν ἐπακολουθήσας τῷ ᾿Αρχιλόχωῳ.
᾿Αρχίλοχος δ᾽, obx οἶδα, εἴτε ἐδιδάχϑη παρὰ ἄλλων τὰ
ἐς τὸν λίθον, εἴτε καὶ αὑτὸς εἰς τὴν ποίησιν εἰσηνέγκατο.
De poena Tantali autem, eius causa et variis de eo
fabulis poetarum idem scholiast. l. c. fusius exponit,
sensumque explicat, quo a nonnullis acceptae sunt.
Homer. Od. À. v. 581. canit eum in lacu stantem, pomis
imminentibus, continua siti et fame torqueri; Archilo-
chus, timore saxi ei impendentis et iamiam casuri crucis
ari; Euripides per hoc saxum solem intelligit, alii mon-

I

οι 130. -

tem Sipylum, qui ad puniendum eius mendacium, quo
Iovem circumvenire volebat, ei impositus est. Cf. prae-
. terea Lucian. T. I. D. M. XVII, 1. T. II. Amor. 55. Athenae.
L. VI. 281. et alios quos citat cl. Iacobs 1. c. Casaubo-
nus Commentar. in Athenae. p.55, 50. fignentum de
Tantalo, ut ab Homero marratur, vestigium esse putat
fugientis memoriae lapsus protoplasti hominis et ex-
pulsionis eius e paradiso.

Τῆς δ᾽ ὑπὲρ νήσου κρεμάσϑω. Brunck. ὑπερ-
κρεμάσθω τῆςδε νήσου. Schol. Pindar. 1. c. male -- ὑπὸ
νήσου ἀρεμάσϑῃη.

XLVI.

Καὶ φρονεῦσι Toi', ὁκοῖοι ἐγκυρέωσιν ἔργμασιν.

Res habent se, qualis horum est mens, qui in
ipsas incidunt.

Aeschines περὶ πλούτου, sive quisquis auctor Ery-
xiae est, p. 7o. Ὁποῖοι γὰρ ἄν τινες ὦσιν οἱ χρώμενοι,
τοιαῦτα καὶ τὰ πράγματα αὑτοῖς ἀνάγκη εἶναι. καλῶς
δ᾽, ἔφη, δοκεῖ μοι καὶ τὸ τοῦ ᾿Αρχιλόχου πεποιῆσθαι"
Kai Φρονεῦσι τ. ὃ. ἔγκ. &. ltem Stobaeus Serm. 92.
p.510, ubi tamen corrupte legitur τοὶ ἄοικοι οἷς tx.
ἔργ. notante Gesnero in margine: τοῖα ὁκοίοις et ἐρύμασι;
in Aeschine vero alias ἐσκυρέωσιν legebatur. . Hinc sen-
sus huius loci et vera verborum ratio viros doctos mul-
tum exercuit. ,,Sententia eius, inquit doct. Fischer ad
Aeschinem Ὁ: 906, vix certo. indagari posse. videtur,
primo, quoniam non satis constat , ἐρύμασι legendum.sit

y

««- τϑι —

an ἔργμασι" délnde quia, etiamsi ἐρύμασι legas, tamen
non apparet, quae potestas isti vocabulo tribui debeat:
denique quia non intelligi potest, quo Φρονεῦσι perti-
neat: ita ut mirum non sit, viros doctos ea de re vehe-
menter dissidere inter se.* Id quod deinde exemplis
Pircameri, Corradi, Cornarii etc. ostendit, qui dum
ἐρύμασι legunt! et vel per arcas, munitiones vel muni-
mina explicant, rem obscuram tantum non obscuriorem
reddunt. Hinc alii recte praeferunt ἔργμασι, intelli-
guntque res, quae prout ipsae natura sua comparatae
sunt, dum homines in eas incidunt, ὁκοίοις ἐγκυρέω-
σιν ἔργμασιν, ipsae etiam consilia eorum pro prudentia
cuiusque moderantur, τοῖα (QpovoUOiw. Quae sententia
trita quidem et vera, non tamen apta ad sensum loci
in dialogo est. Hinc Valckenar. ad Herodot. II. p. 141.
emendandum esse iudicat: Kai Φρονεῦσι Toi , ὁκοίως
ἐγκυρέωσιν, ἔργματα, ita ut τοῖα ἔργματα nominativus
sit intellecto £g, Φρονεῦσι dativus participii, et ad
ἐγκυρέωσιν referatur, sensusque sit: Res ipsas, prout in
homines varia prudentia moribusque praeditos aut varie
animatos incidunt, mutari, aliam aliamque naturam as-
sumere. At sensus ita quidem contextui est consenta-
neus, ordo tamen verborum, ut Fischer et lIacobs
iudicant, est durior et membra sententiae nimis dissipata
et disiecta, quam ut id Archilochi ingenio conveniat.
Hinc mihi sensum et verba dialogi cum loco Archilochi
conferenti lectiones ὁκοῖοι et ἔργμασιν recte habere vi-
dentur, et sensum commodum efficere. Sic enim Aeschi-
nes: Ὁποῖοι γὰρ àv τινες ὦσιν οἱ χρώμενοι" Archilochus:
ὋὉκοῖοι (γὰρ &v) ἐγκυρέωσιν τοῖς ἔργμασιν. Aeschines:
τοιαῦτα καὶ τὰ πράγματα αὐτοῖς ἀνάγκη εἶναι" Archi-
lochus: τοῖα καὶ Φρονεῦσι, breviter ut poeta, pro τοῖα
I 2

καὶ εἰσιν αὐτὰ τὰ ἔργματα, ἃ Φρονέουσιν, κακὰ κα
ἀγαϑά, i.e. quales ii sunt, qui in res incidunt, tales
etiam sunt hae ipsae res, quas mente agitant et student
perficere. vid. Fisch. ad Aeschin. n. 69. qui sequentes
versus Euripidis cum hoc loco, quod ad sensum atti-
net, comparat:

Toi; πράγμασιν γὰρ οὐχὶ ϑυμοῦσϑαι χρεών"

Μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδέν - ἀλλ᾽ δὐντυγχάνων

Τὰ πράγματ᾽ ὀρθῶς ἣν T1935, πράξει καλῶς.

Ἐγκυρέωσιν. Ἐγκυρῆσαι ἀντὶ τοῦ ἐντυχεῖν
Suid. Sic Bacchyl. apud Clem. Alex. Strom. VI. p. 745.
πρὶν ἐγκύρσαι Ova. Theocrit. Idyl. 22, 9. χαλεποῖς
ἐνέκυρσαν ἀήταις.

XLVII.

'Trochaicis Archilochi tetrametris etiam carmina alius
moduli videntur immixta fuisse; Hephaestion certe te-
statur, in tetrametris poetam sequenti quoque metro
asynarteto usum esse: ἃ

᾿Ερασμονίδη Χαρίλαε, χρῆμά τοι γελοῖον.

Erasmonide Charilae, digna res cachinno est.

Sic enim Hephaestion p. 27. Πρῶτος δὲ ᾿Αρχίλο-
«06 ἔχρήσατο μεγέθει τούτῳ (nempe dimetro anapae-
stico) ἐν τοῖς τετραμέτροις προτάξας αὐτὸ τοῦ
ἰϑυφαλλικοῦ. τὸ γὰρ Ἐρασμονίδη Χαρίλαε ἑῷφ9η-
μιμερὲς ἀναπαιςικόν. cuius alteram partem, iihyphalli-
cum nempe colon, citat idem p. 48. ubi de ἀσυναρτήτοις
agit. Γίνεται δὲ ἀσυνάρτητα, ὁπόταν δύο κῶλα μὴ δυ-

cux 133 inicie

νάμενα ἀλλήλοις συναρτηθῆναι, μηδὲ ἕνωσιν ἔχειν,
ἀντὶ ἑνὸς μόνου παραλαμβάνωνται ςἔχου. πρῶτος μὲν
τούτοις ᾿Αρχίλοχος κέχρηται. πῇ μὲν γὰρ ἐποίησεν ἔκ
τε ἀναπαιςικοῦ ἑφϑημιμεροὺῦς καὶ τροχαϊκοῦ ἡμιολίου
τοῦ καλουμένου ἰϑυφαλλικοῦ ᾿Ερασμονίδη Χ. χρ. τ. 7.
In tetrametris hunc versum locum habuisse confirmatur
etiam eo, quod refert Athenaeus, hunc Charilaum ob
voracitatem in tetrametris fuisse ab Archilocho
acerbe notatum L. X. 415. D. ᾿Αρχίλοχος δὲ ἐν τετρα-
μέτροις Χαρίλαν (male alias Χειρίλαν) εἰς τὰ Gpoia-
(τὴν πολυφαγίαν) διαβέβληκεν, ὡς οἱ κωμωῳδοποιοὶ
τὸν Ἀλεώνυμον καὶ Πείσανδρον. Ex Athenaeo sua de-
sumsit Eustathius Odyss. i. T. L p. 1650, 8. Ἔτι μνηςέον
xai ὡς οὐ μόνον Κύκλωψ καὶ Λαιςρυγόνες ἀνθρωποφα-
γεῖν ἐμελέτων, ἀλλὰ καὶ ἕτεροι πολλοί. Ἔν γοῦν τοῖς
ὕξζερον κατ᾽ ἀνδρα τοιοῦτοι διαβέβληνται καί τις Xagi-
λας κατὰ ᾿Αρχίλοχον xal κωμωδούμενοι (mal.
πκωμωδοὶ) Ἀλεώνυμος καὶ Πείσανδρος. ᾿Αλλ᾽ αὐτοὶ μὲν
ἴσως ἀςεϊσμοῦ χάριν ἀνθρωποφαγεῖν ἐσκώφϑησαν ὡς
“πολυφάγοι. Etiam Aelian. V. H. L. I. 27. Charilaum
inter πολυφάγους recenset.

Cum hoc versu alios duos aut tres, quos idem
auctor supra citatus profert p. 49, viri docti iungendos
esse censent, quia et metrum idem est et sententia satis
consentit. Sic enim Hepbaest. p. 49. Ὑπονοήσειε δ᾽ àv
τις καὶ τρίτην διαφορὰν εἶναι τῷ ᾿Αρχιλόχῳ πρὸς τοὺς
μετ᾽ αὐτὸν, xaJ ἣν ἀναπαίςῳ δοκεῖ τῷ πρώτῳ χρῆσϑαι.

᾿Ερέω πολυφίλταθ᾽ ἑταίρων" τέρψεαι δ᾽ ἀκούων.

Φιλέειν guyvóv περ ἐόντα, μηδὲ διαλέγεσθαι.

& οὐκ ἔχρήσαντο ἐκεῖνοι. Φαίνεται δ᾽ οὐδ᾽ ἂν αὐτὸς
κεχρημένος. δύναται γὰρ ἀμφότερα κατὰ συνεκ(φώνησιν

— 134 —

sig ἴαμβον περιΐςασθαι. ἡ δὲ φαντασία τοῦ àvamaigov
γέγονε διὰ τὴν ἰωνικὴν ἐν ἑκατέρῳ διαίρεσιν. Idem ob-
servat etiam p. 27. ubi exempli causa initium horum
duorum versuum coniunctum iterum legitur. Cum supe-
riori igitur versu coniunctim sic legendi essent:
᾿, Ἐρασμονίδη XapiAas , χρῆμά τοι γελοῖον '
᾿Ερέω, πολυφίλταϑ᾽ ἑταίρων, τέρψεαι δ᾽ ἀκούων"
Φιλέειν cuyvóv πὲρ ἐόντα, μηδὲ διαλέγεσϑαι.

“ ͵»ιιἪἯἍοἦἦ᾽ςεϑὃ-ς Ουουὀ -- -

Erasmonides Charilae, digna res cachinno est

Mihi memoranda, o amice, auribusque grata:

Amare superciliosum , colloquique nolle.

Sed quomodo, inquies, Chárilaum πολυφίλτατον
vocat, cuius tamen voracitatem carmine perstrinxisse
fertur? "Tum videlicet vel ironice id accipias necesse
est, vel credendum est, animis et factionibus civium
per varios rerüm publicarum casus aut eventus sae-
pe mutatis, poetae idem evenisse, quod de Pericle
fragm. 48. in not. dictum, qui primum etiam amicus
poetae, postea ob idem vitium maledicentiae eius carmi-
num obnoxius fuit. Ceterum an horum versuum conse-
cutio et copulatio recte habeat, in dubio nihilo minus
versatur, perinde ut multo minus adfirmare ausim, ver-
sum illum, quem idem Grammaticus p. 48. adfert cum
observatione, esse quidem versum eiusdem moduli, sed
poetam duos spondeos ab initio posuisse, ad hunc locum
spectare, cum eoque iungendum esse. Οὗτος" μὲν γὰρ
(inquit Hephaestio de Archilocho loquens) τῇ Ts τομῇ
δ ὅλου κέχρηται ἑφϑημιμεροῦς, καὶ σπονδείους. παρέ-
AaBsv ἐν τῷ ἀναπαιξικῷ. κώλῳ δύο" οἷον"

᾿Αςῶν δ᾽ οἱ μὲν κατόπισθεν ἦσαν" οἱ δὲ πολλοὶ ---- —.

ESL E-.G.LX4A. ἢ .. ἘΜ
ΕΒΑΟΟΜΕΝ T A.

XLVIII.
oen μὲν ςονόεντα, ἹΠερίκλεες, οὐδὲ τις ἀςῶν
ἹΜεμνόμενος ϑαλίης τέρψεται, οὐδὲ πότοις.
Τοίους γὰρ κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο ϑαλάσσης
Ἔκλυσεν" οἰδαλέους δ᾽ ἀμφ᾽ ὀδύνῃ ἔχομεν
Πνεύμονας" ἀλλὰ ϑεοὶ γὰρ ἀνηκέζοισι κακοῖσιν,
Ὦ φῆ’, ἐπὶ κρατερὴν τλημοσύνην ἔϑεσαν
Φάρμακον. ἄλλοτε δ᾽ ἄλλος ἔχει τάδε" νῦν μὲν
ἐς ἡμέας
Ἐτράπεϑθ᾽, αἱματόεν δ᾽ ἕλκος ἀναςένομεν.
᾿Εξαῦτις δ᾽ ἑτέρους ἐπαμείψεται" ἀλλὰ τάχιξζα
Ὑλῆτε γυναικεῖον πένϑος ἀπωσάμενοι.

᾿ "Versio Grotii.
Qui nimium, Pericles, semper meminere laborum,
Non hos. hausta iuvant pocula, non epulae. .
Illos aequorei merserunt gurgitis undae:
At nimio nobis pulmo dolore tumet.
Una data est superüm dono medicina malorum,

Sclicet invicti durities animi.

ME 136 —

Nunc ille hanc, nunc alter habet: iam respicit
ad nos,
Fessa cruentamus viscera qui gemitu.
Mox alios sors ista manet. durate ferendo
Interea et luctu parcite femineo.

(Grot. 515, 14, et not. $65. Brunck Anal. T, 1, p. 4o. fragm. 1. Iacobs
Vol. 1. P. I. p. 147.) :

Stobaeus Sermon. CXX. p. 615. Fragmentum hoc
cum viris doctissimis Schneidero et Iacobs proprie de
tempestate et naufragio potius intelligendum videtur,
quo nimirum maritus sororis poetae, et forte plures
egregii cives cum eo in mari perierant, ita ut universa
civitas ea de causa in luctu versaretur. Nam epitheton
maris πολυφλοίσβοιο vix ad sensum translatum satis ac-
commodatum est, neque ab Homero, a quo desumtum,
unquam aliter ac proprie usurpatum. Ceterum hac ima-
gine a mari, tempestate et luctibus petita saepe.a poe-
tis calamitatem etiam adversosque fortunae casus vivi-
dius proponi, exempla plurima ostendunt. Sic Aeschyl.
Prometh. 752, ubi vide not, Cl. Schützii. 'Emr. &. 9. 760.
Pers. 598. et sic apud alios.

V.i. K$0sa μὲν ςονόεντα. Ab Homero peti-
tum Odyss. i. v. 12.

Σοὶ δ᾽ ἐμὰ κήδεα ϑυμὸν ἐπετράπετο ςονόεντα
Εἴρεσϑαι,
quae ll. a. v. 445. πολύζονα vocat, curas vel aerumnas,
quae multa homini suspiria, gemitus exprimunt:
"Oc νῦν ᾿Αργείοισι πολύςονα x9Os ἐφῆκεν.

Περίκλεες. Pericles, quem poeta hic ut amicum
alloquitur, idem videtur esse, quem postea, inimicus
ei factus, carminibus suis persecutus est. (Vid. fr. 119.)

— 137 —-—

Neque in tantis veterum rerum publicarum procellis, in-
quit doct. Iacobs, eiusmodi animorum conversiones quis-
quam mirabitur. Sic et antea (fragm. 47.) Charilaum
amicissimum sibi vocat, cuius tamen voracitatem vehe-
menter postea taxavit.

Οὐδέ τις ἀςῶν. Sic Gesnerus, neque sententia
postulare videtur, ut in αὐτῶν mutetur, quod a Grotio
factum, quem Brunckius sequitur. Archilochus enim
significat, tam egregiorum civium interitu in mari singulos
cives ita afflictos esse, ut prae animi dolore etiam convi-
via non celebrent, nec iis delectentur. Cur igitur ἀςῶν
mutandum sit? Utitur poeta eadem voce et fragm. 53.
Οὔτις αἰδοῖος μετ᾽ ἀςῶν, et 47. ἀςῶν δ᾽ oi μὲν κατόπι-
σϑεν ἦσαν. Opponuntur alias ἀςοὶ alienae urbis incolis
vel ξένοις. Plat. epigr. 27. Anal. T. 1. "Agpevog jv ξεί-
νοισιν ἀνὴρ 60s καὶ Φίλος ἀςοῖς. et Erinna ibid. epigr. II.
AiT ἀςοὶ τελέϑοντ᾽ a19' ἑτεροπτόλιες. Hinc singuli cives
toti civitati. -

V.z. Μεμνόμενος ϑαλίης τέρψεται οὐδὲ
πότοις. Sic ἃ Scaligero emendatum et receptum a cete-
ris. In Gesnero enim μεμφόμενος ϑαλίῃης τέρψεται,
οὐδὲ πόλις. Verum illa emendatio necessaria non vide-
tur, cum lectio, quam. Gesneri editio exhibet, senten-
tiam commodam efficiat, modo ita construas: Κήδεα ςο-
νόεντα μεμφόμενος οὐδέ τις ἀςῶν, οὐδὲ πόλις ϑαλίης
τέρψεται. de gravibus aerummis, scilicet de interitu tot
egregiorum virorum in mari conquerens, nec quisquam
civium privatis epulis, nec civitas universa festis publicis
delectari solet. "

Μεμφόμενος hoc sensu cum accusativo construi
auctores testantur. Aeschyl. Prometh. rogo. Μηδὲ πρὸς
ἄτης ϑηραθεῖσαι μέμψησθε τύχην. Philipp. Thes-

ἘΞ ΕΙΕ 128 .---.»

sal. epigr. 52. T. II. Anal. Μεμφομένη βορέην ἔπεπω-
τώμην ὑπὲρ ἅλμης. Antiphil. ibid. T. I. p. 176. epigr. 26.
Τὴν πελάγευς ἐλπίδα μεμφόμενος, ubi Iacobs ἐλπίδα
interpretatur per mala, quae ab undis et tempestatibus
navi timenda erant, scilicet naufragium, i. e. τὰ κήδεα
covósvyra Archilochi. Sic et in alio epigr. Lucilii: Ropa
Θεῶν ἀδίκων οὔατα μεμφόμενος. -

Θαλίῃς. Epulae opiparae, quas Homerus δαῖτα
ϑάλειαν 1]. ἡ. 475. vocat, unde fortassis haec ipsa vox
derivanda, et quas Aristophanes dicit esse beatiorum,
ditiorum vel superum Εἰρήν. 78o. Ἀλείουσα ϑεῶν τε
γάμους ᾿Ανδρῶν τε δαῖτας καὶ ϑαλίας μακάρων. Hom.
Od. A. θοι. de Hercule: Αὐτὸς δὲ μετ᾽ ἀθανάτοισι ϑεοῖσι
Τέρπεται ἐν ϑαλίης. Eurip. Med. 192. Οἵτινες ὕμνους
ἐπὶ μὲν ϑαλίαις "Emi τ᾽ εἰλαπίναις καὶ παρὰ δεί-
πνοις Εὔροντο. Hinc ϑαλίαι ubique pars vitae beatioris et
iucundioris sunt. Hesiod. "Eg. v. 115. Τέρποντ᾽ ἐν θαλίῃσι
κακῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων. "Theognis 755. Τερπόμενοι κι-
9άρῃ καὶ ἐρατὴ ϑαλίῃ. Choeril. epigr. in Sardanap. Strab.
L. XIV. 672. Σὸν ϑυμὸν ἄεξε Τερπόμενος θαλίῃσι. Ipse
Archilochus infra fragm. 55. τερπωλὰς καὶ ϑαλίας ἐφέ-
πων. Dum igitur poeta ait: οὐδέ τις ἀςῶν ϑαλίαις τέρ-
Ψεται, privatas comissationes et convivia intelligit, quae
quisque sibi suisque celebrabat, velut in muptiis, die
natali aut aliis festis solennibusque diebus: πόλις οὐ TÉQ-
Ψεται ϑαλίῃς, epulas publicas intelligit, quae post ludos,
sacrificia aut certis festis diebus instrui solebant, et 0: M0-
ϑοινίαι vel δημόσιαι ϑοῖναι dicuntur. Alciphron L. I.
ep. 5. p. 14. πανηγύρεως ἐν προαςείῳ πανδημεὶ τελου-
μένης καὶ δημοϑοινίας ἀφϑόνου, Χαρίδημος ἐπ’
εὐωχίαν συνεκαλεῖτο. Polemon apud Athenaeum L. ΧΙ.

p. 485. C. ᾿Αλλὰ μὴν. ὅτι ἀρχαϊκὸν ἦν τὸ τοιοῦτον
τῆς ἀγωγῆς, ὃ νῦν δρᾶται παρά τισι τῶν Ἑλλήνων,
ἐν "Apys: μὲν ἐν ταῖς δημοσίαις ϑοίναις, ἐν Λακε-
| δαίμονι δὲ κατὰ τὰς ἑορτὰς ἔν τε τοῖς ἐπινικίοις καὶ τοῖς
γάμοις τῶν παρϑένων πίνουσιν ἔκ κεραμέων ποτηρίων.

V.5. Τοίους γὰρ — Sic poeta etiam fragm. 6r.
τοῖος γὰρ Φιλότητος ἔρως. — τοίους intellige ἄνδρας vel
φίλους. Haec sententiae conformatio, qua τοῖος γὰρ
eam orditur, poetis Graecis maxime usitata est. Hom.
T. xy. 280. τοίου γὰρ σϑένος ἐσθλὸν ἀπώλεσαν ἡνιόχοιο.
Solon. v. 68. τοίη γὰρ μεγάϑυμος ἐπίσκοπος ὀβριμοπάτρη
Παλλὰς x. v. À. Etiam sine γάρ. Aeschyl. Pers. 605.
Toi κακῶν ἔκπληξις ἐκφοβεῖ Φρένας.

Ὑ.4. κατὰ — ἔκλυσεν. Sic Grotius p. 565. pro
ἔκλασεν vel ἔκλαυσ᾽ apud Gesnerum emendavit. κατα-
κλύζειν enim usitatum hac in re verbum. Aeschyl.
'EmT. ἐ. O. μηδ᾽ ἀλλοδαπῶν Ἀύματι φώτων καταμλυ-
σϑῆναι ταμάλιςα. Eurip. Orest. 542. Δαίμων κατέκλυσε
Δεινὸς πόντον, ὡς πόντου λάβροις ὀλεϑρίοισιν ἐν κύμασιν.
Aemil. epigram. 5. Anal. T. II. ἴλβαλε χειμερίου με κα-
τέκλυσε κύματα πόντου.

V. 4. 5. Οἰδαλέους — Πνεύμονας. Gesner.
ὑδαλέους, al. οἰδαλέους, quod Grot. et Brunck. receperunt
et Iacobs p. 149. l. c. illustrat. ,, Cor tumidum, οἰδαλέον,
irati, tristes, superbi, cupidi habere dicuntur. Hom.
Il. 1. 642. ᾿Αλλά μοι οἰδάνεται κραδίη χόλῳ. cf. Triller.
Observ. p. 4. Apollon. Rhod. I. 477. 'Hé τοι εἰς ἄτην ζωρὸν
μέϑυ 9agcaÀéov κῆρ Οἰδάνει ἐν ςήϑεσσι. De dolore et
rebus ingratis Herodot. VII. p. 529. ὁ ϑυμὸς χρηςὰ ἀκού-
σας, τέρψιος ἐμπιπλέει τὸ σῶμα" ὑπεναντία δὲ TovTé-
0101 ἀκούσας, ἀνοιδέει. Similis est metaphora in his

— 140 --

Aristoph. Acharn. 525. Οἱ Μεγαρεῖς ὀδύναις πεφυσιγγω-
μένοι, ubi schol. οἰδοῦντες. **

Πνεύμονας. Euripid. Ion. διανταῖος ἔτυπεν ὀδύνα
ps πνευμόνων τῶνδ᾽ εἴσω.

V. 6. 7. Τλημοσύνην ἔϑηκαν Φάρμακον.
Locum hunc, monente Cl. Schneidero et Iacobs l. c.
p. 149, respicit Philostratus Vit. Apollon. VII. p. 506.
᾿Ενθυμηϑέντας τὸν TOU ᾿Αρχιλόχου τοῦ Παρίου λόγον,
ὃς τὴν ἐπὶ τοῖς λυπηροῖς καρτερίαν τλημοσύνην καλῶν,
ϑεῶν αὐτήν φησιν εὕρημα, ἀναφέρειν τῶν σχετλίων
τούτων. — Praeivit Homerus Il. w. 4o. τλητὸν γὰρ Moi-
ga: ϑυμὸν ϑέσαν ἀνθρώποισιν. — Comparat Iacobs etiam
Horat.I. 24. 19: Durum: sed levius fit patientia, quidquid
corrigere est nefas. Item Philetae et Plutarch. locum,
quos vide 1. c. Adde Simonid. Stobae. Heerenii T. I.
p.28. Ζεὺς πάντων αὐτὸς φάρμακα μοῦνος ἔχει. Sic et
Argentar. in epigramm. 15. p. 269. Λιμὸς φάρμακον μοῦ-
νος ἔχει (τοῦ ἔρωτος ). item Quint. Maec. Anal. T. II.
p. 237. epigr. 5. vide Iacobs Vol. I. p. 515.

V.7. Ἄλλοτε O0 ἄλλος ἔχει τάδε. Sic pro
τόδε reponendum esse censui, ita ut ad κακὰ in priori
versu referatur. Nam τόδε si retineas ; et ad proximum
φάρμακον ex legibus grammaticae referas, ut a Grotio
factum, id sensu invito et repugnante fieri recte observat
lacobs. At vero si τόδε ad κῦμα e superioribus trahas,
etiam hac ratione vix sententia satis commoda vel certe
obscurior inde existit, praesertim si κῦμα proprio, non
translato sensu accipias, ut accipiendum est, neque con-
tenderim, satis graecum esse ἄλλοτε ἄλλος ἔχει κῦμα.
Recepto vero τάδε, omnis sensus et grammaticae difficul-
tas tollitur et sequentia quoque bene consentiunt. Κακὰ

»^ " . H ;
ἔχειν, malis premi vel afflictum esse, recte a poetis et

ond) IÁI cui

prosae scriptoribus dicitur. Hom. Odyss. A. 48o. Οὐδέ πῶ
ἀμῆς Τῆς ἐπέβην, ἀλλ’ αἰὲν ἔχω κακά. Xenoph.
Agesil. C. VIL. 7. ὡς καὶ βασιλεὺς κακὰ ἔχων μὴ δύ-
vyrai τοῖς Ἕλλησι πράγματα παρέχειν. Nunc vero haec
mala εἰς ἡμᾶς ἐτράπετο, sed iterum ad alios convertentur,
ἐξαῦτις ἑτέρους ἐπαμείψεται. Solon ἄτην ἔχειν idem
dicit fragm. VI. "Ac: δ᾽ ἐξ αὐτῶν ἀναφαίνεται" ἣν ὁπό-
ταν Ζεὺς Πέμψῃ τισομένην, ἄλλοτε ἄλλος ἔχει.
Similiter dixit Euripid. Androm. v. 850. Συμφοραὶ 2:2Aa-
To. Πᾶσι βροτοῖσιν ἢ τότ᾽ ἦλθον ἢ τότε. Stobaeus
Eclog. Phys. p. 166. ᾿Επιχρίμπτει νέφος ἄλλοτ᾽ ἐπ’ ἄλλαν
γᾶν & πάνδωρος Αἶσα. !
V.10. Τλῆτε γυναικεῖον πένθος ἀπωσά-
μενοι. Hanc verbi τλῆμι cum participio constructionem
illustrat doct. Iacobs exemplis p. 149. Ceterum huius ele-
giae pars forte ille quoque versus est in Eclog. Physic.
Stobaei T. I. p. 194.
Πάντα Τύχη xai Μοῖρα, Περίκλεες, ἀνδρὶ δίδωσι.

XLIX.

'AAX ἄγε σὺν κώϑωνι 903; διὰ σέλματα νηὸς
Φοίτα, καὶ κοίλων πώματ᾽ ἀἄφελκε κάδων.

"Avypti δ᾽ οἶνον ἐρυϑρὸν ἀπὸ τρυγός" οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς
Νήφειν ἐν QuAaxij τῆδε δυνησόμεθα.

Cum cothone citae fac per tabulata carinae
Vadas, atque cavis deripe vincla cadis.

Faece tenus vinum rubrum defundito: nam nos
Non agere has sobrii possumus excubias.

“ων 142 i,

(Brunck T. 1, p. 4i. fr. 5. Iacobs Vol. 1. P. 1. p. x42.)
Athenaeus L. XI. p. 185. D. ubi de variis poculorum
generibus agit: μνημονεύει αὐτοῦ (τοῦ κώϑωνος) καὶ
᾿Αρχίλοχος ἐν Ἐλεγείοις, ὡς ποτηρίου οὕτως" ᾿Αλλ’
ἄγε σὺν κώϑωνι X. τ. À.

πώϑωνι — Ποτήριον Λακωνικὸν fuisse Athenae.
ibidem A. B. asserit. Hinc egregia illa emendatio Casau-
boni apud eundem auctorem L. IV. 141. B. in Dicaearchi
descriptione phiditiorum apud Spartanos: Εἶτα μᾶζαν
μὲν, ὅσην ἂν ἕκαςος ἡ βουλόμενος, καὶ πιεῖν πάλιν,
ὅταν ἡ θυμὸς, ἑκάςῳ κώϑων (pro xa$' ὃν) παρακείμε-
νός ἐςξι. Usum et formam eius sic ex Critia descriptam
profert p. 495. L. XL. A. B. Βῴϑων, Λακωνικὸν ἔκπωμα,
ἐπιτηδειότατον εἰς ςρατείαν, καὶ εὐφορώτατον ἐν γυλίωῳ.
οὗ δὴ ἕνεκα ςρατιωτικόν. (Cf. Suid. v. κώϑων etSchol. Ari-
stoph. Ἱππ. 59.) πολλάκις (γὰρ) ἀνάγκη ὕδωρ πίνειν οὐ κα-
ϑαρόν. πρῶτον μὲν οὖν τὸ μὴ λίαν κατάδηλον εἶναι τὸ
πόμα, εἶτα ἀμβωνας ἔχων ὁ κώϑων ὑπολείπειν (ποιεῖ
Casaub.) τὸ o0 καθαρὸν ἐν αὐτῷ. Alii κεράμεον et μονω-
τὸν fuisse addunt. Polemon ibid. et Hesych. et Suid. v.
κώϑων. Schol. Aristoph.1. c. Heniochus apüd Athenae. 1. c.
eum sic describit: πιεῖν τις &yy sire λαβὼν muQuysvij, xu-
κλοτερῆ, βραχύωτον, παχύςομον κώϑωνα, παῖδα (ἀρυγ-
γος, quam vocem Casaubonus corruptam esse, et cotho-
nem potius τροχοῦ παῖδα vocandum esse iudicat. Sed
mihi videtur παῖδα hic non filium, sed ministrum potius
gulae significare, qui strenue vinum suppeditat et in illam
infundit. Hinc nihil mutandum censeo. Cum propter
umbones vasis, in quos inter bibendum potus defluit, bi-
bentes cervicem retrorsum torquere deberent, a Theo-
pompo comico ibidem ςρεψαύχην dicitur:

δ αν... ...

δέω ΝΡ

€ 143 m

᾿γὼ γὰρ (dv) κώϑωνος ἐκ ςρεψαύχενος

Πίοιμι (pro πιοίμαν) τὸν τράχηλον ἀνακεκλασμένος.
Porro xi&Ówy etiam pro ipsa compotatione ponitur:
᾿Ασύμβολον κώϑωνα μὴ παραλίμπανε: alias κωθωνισμὸς,
de quo recte instituendo Mnesitheus medicus Atheniensis
épistolam scripsit, cuius partem adfert Athenae. L. I.
p. 3. D.

Θοῆς διὰ σέλματα νηός. Sic Aeschyl. Pers. 555.
Σέλμασι Νεῶν ἐπενϑορόντες, ἄλλος ἄλλοσε Δρα-
σμῷ κρυφαίῳ βίοτον ἐκσωσαίατο. Νῆες 9οαὶ εἰ εὔσελ-
μοι in Homero passim obviae. Unde σέλμα pro ipsa
navi sumitur. Archimel. epigr. Anal. T. IL. p. 64.
Ti; τόδε σέλμα πέλωρον ἐπὶ “χϑονὸς εἵσατο. et sic ibid.
V. 17, 18.

"W.2. Πώματ᾽ ἄφελκε κάδων. "Videl.c. Ia-
cobs, qui Horatii locos similis sententiae L.I. Od. 55, 27.
L. III. Od. 8, 9. et Od. 15. v. 16. item Theocrit. Idyll. 7,
v. 7 et 147. confert. Adde Tibullum L. II, τ, 27.

Nunc mihi fumosum veteris proferte Falernum
Consulis et Chio solvite vincla cado.

V.2. Οἶνον ἐρυϑρόν. Athenaeus L.I. p.72. C.
vina trium. colorum esse dicit: τῶν οἴνων à μὲν λευκὸς,
ὁ δὲ κιῤῥὸς, ὁ δὲ μέλας, ad quem ὁ ἐρυϑρὸς referendus
est. Sic Homer. quem Odyss. i. v. 196. μέλανα οἶνον vo-
cat, v. 208. μελιηδέα οἶνον ἐρυθρὸν appellat. et ibid. 165.
de eodem: οὐ γάρ πω νηῶν ἐξέφιϑιτο οἶνος ἐρυϑρός.
Aliis in locis eundem αἴϑοπα dicit. Athenae. L.I. 26. B.
᾿Επαινῶν δὲ Ὅμηοος τὸν μέλανα οἶνον πολλάκις αὐτὸν
καὶ αἴϑοπα καλεῖ. δυναμικώτατος γάρ ἐςι, καὶ μένων ἐν
ταῖς ἕξεσι τῶν πινόντων πλεῖςον χρόνον.

c— ὅ8ὲὴ “ὦ

L.

OZ τοι πόλλ᾽ ἐπὶ τόξα τανύσσεται, οὐδὲ θαμειαὶ
ΣΦενδόναι, εὖτ᾽ ἂν δὴ μῶλον "Αρὴς συνάγῃ

Ἐν πεδίῳ ξιφέων δὲ moAógovov ἔσσεται ἔργον.
Ταύτης γὰρ κεῖνοι δαίμονές εἰσι μάχης,

Δεσπόται EvBoías δουρικλυτοί. — — —

Non arcus multi tenduntur, raraque funda
Torquetur, pugnam Marte ciente feram
In campo: gladiis potius res tristis agetur.
Scilicet hoc illi praelium inire sciunt
Fortes Euboeae domini. — — —

(Brunck T. I. p. 41. fr. 4. Iacobs. )

Plutarch. in Theseo T.I. p. το. 'Exsígaro δὲ τῆς
κεφαλῆς τὰ πρόσϑεν μόνον, ὥσπερ Ὅμηρος ἔφη τοὺς
ἤλβαντας, καὶ τοῦτο τῆς κουρᾶς τὸ γένος Θησηΐς ὠνομά-
69: δι᾿ ἐκεῖνον. Οἱ δὲ "Aflavrs; ἐκείραντο πρῶτοι τὸν
τρόπον τοῦτον, οὐχ, ὑπ᾿ ᾿Αράβων διδαχ,ϑέντες, ὡς ἔνιοι
νομίζουσιν, οὐδὲ Μυσοὺς ζηλώσαντες, ἀλλ᾽ ὄντες πολε-
μικοὶ καὶ ἀγχίμαχοι καὶ μάλιςα δὲ πάντων εἰς “χεῖρας
ὠϑεῖσθαι τοῖς ἐναντίοις μεμαθηκότες, ὡς μαρτυρεῖ καὶ
᾿Αρχίλοχος ἐν τούτοις" Οὔ τοι πόλλ᾽ ἐπὶ €. T. Δ. Cuius
tonsurae causam deinde addit: Ὅπως οὖν μὴ παρέχοιεν
ἐκ τῶν τριχῶν ἀντίληψιν τοῖς πολεμίοις. Cf. Brodaeum
Miscellan. L. III. c. 8. De Abantibus autem Hom. Il. f.
v. 536. Οἱ δ᾽ Εὔβοιαν ἔχον μένεα πνείοντες Λβαντες.
Ubi postquam varias quas habitabant urbes enumeravit,
de ipsorum virtute bellica et ἀγχιμαχίᾳ sic canere per-
git v. 540.

— 145 —

Τῶν δ᾽ αὖ ἡγεμόνευ᾽ Ἐλεφήνωρ, ὄζος " Apyos,
Χαλκωδοντιάδης, μεγαθύμων ἀρχὸς ᾿Αβάντων"
Τῷ δ᾽ ἅμ᾽ [Αβαντες ἕποντο 9οοὶ ὄπιϑεν κομόωντες,
Αἰχμηταὶ, μεμαῶτες ὀρεκτῇσι μελίῃησιν
: Θώρηκας ῥήξειν δηΐων ἀμφὶ ςήϑεσσι.
Ubi vide schol. — Scribit Guy Itiner. Litterar. in Grae-
ciam T. L. p. 108. versionis germanicae, apud Thraces et
Graecos Negroponti id genus tonsurae adhuc moris esse,
aliosque populos, qui ea utuntur, nominat.

V.2. Μῶλον "A35 συνάγῃ. Imago proelii Ar-
chilocho cum Homero communis. Il. 8. Εὐχόμενος 3áva-
τόν τε φυγεῖν καὶ μῶλον "Apos. Tta etiam Il. 7. 245. et
0. 154. Eodem modo quoque συνάγειν de proelio com-
mittendo Homero usitatum. Il. & 861. É£. 149. ἔριδα
ξυνάγοντες " Apyos, et T. v. 275. ἵνα καὶ ξυνάγωμεν " Agua.
Il. π. 764. ὑσμίνην συνάγειν.

CW.3. Ξιφέων δὲ πολύςονον ἔσσεται ἔργον.
Quod Homerus de curis et aerumnis epitheton adhibet
fragm. 48. πολύςονα κήδεα, Archilochus ad res bellicas -
tot aerummis et gemitibus plenas adhibet, proelium
πολύζονον ἔργον ξιφέων dicens. Homerus vero de ar-
mis et πολύξζονος et govósig utitur. Il. o. 45t. πολύςο-
νός ἔμπεσεν ἰός. Odyss. Q. v. 12. Ψ. 18o. ἐφέει βέλεα
ςονόεντα.

Ξιφέων ἔργον. ipsa pugna, qua οἱ Mei μα-
“όμενοι conHigunt. Hom. Il. ὃ. 471.
ἐπ᾿ αὐτῷ δ᾽ ἔργον TR
᾿Αργαλέον Τρώων xai ᾿Αχαιῶν.
item v. 529.

V. 4. Δαίμονες, periti, Brunck pro δαήμονες:
quod in Plutarcho est, et metrum non admittit, reposuit,
et Dryanus, monente Iacobs, in Codd. invenit. Etym.

K

— 146. —

M. vy. aio ἔςι͵ δαίω τὸ γινώσκω ἢ. μανθάνω, ἀφ᾽ οὗ
δάσκαλος xol. διδάσκαλος καὶ δαίαλος καὶ πλεονασμῷ
τοῦ ὃ δαίδαλος ὃ ἐπιςήμων" καὶ δαίμων, ὁ αὐτοδίδακτος,
καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ὃ αἵμων. Hesych. Δαίμων. δαή-
pov. Hac significatione vocem δαίμων olim in usu fuisse,
colligere licet ex Cratyl. Platon. T. IIL. p. 259. Τοῦτο
τοίνυν παντὸς μᾶλλον λέγει, ὡς. ἐμοὶ δοκεῖ, τοὺς δαί-
μονας, ὅτι Φρόνιμοι καὶ δαήμονες ἦσαν, δαίμονας αὖ-
τοὺς ὠνόμασε. Βαὶ ἔν γε τῇ ἀρχαίᾳ τῇ ἡμετέρᾳ φωνῇ
αὐτὸ συμβαίνει τὸ ὄνομα.

LI.
᾿Ασπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ Sàpyq,
Ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων.
Αὐτὸς δ᾽ ἐξέφυγον ϑανάτου τέλος. ἀσπὶς ἐκείνη
᾿Ἐῤῥέτω" ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.

Kühnii versio.
Saius ovat clypeo, qui post fruticeta relictus.
Excidit invita, morte premente, manu,
Dum fugiens animum servo. sed o iste valeto!

Non minor amisso mox mihi erit clypeus.

Fragmentum hoc per partes a pluribus scriptoribus-est
servatum. Occurrit, primum, distichon apud Aristopha-
nem Eig5v. 1296. in contextu, ubi schol.: ᾿Αρχιλόχου δέ
, * , e, A LAM 2. 4 E ,»c! -
ici τὸ Üigryov* οὕτω δὲ ἔγραφε ἐπὶ τῇ ἀποῤῥίψει τῆς
ἀσπίδος. Habet idem et Strabo p. 457 et 549, unde in ex-
cerptis ex Strabone inter Geographos minores T.I. p.517.
initium eius adfertur. Item auctor vitae Arati in, Ura-

— .147 τ πα
'nolog. Petavii p. 268. . Primum distichon et tertii versus

parteín usque. ad τέλος adfert Sextus Empir. in Pyrrh.
Hypotyp. L. III. c. 24. s. 216. ᾿Αρχίλοχος δὲ, ὥσπερ σε-
μνυνόμενος ἡμῖν ἐπὶ τῷ τὴν ἀσπίδα ῥίψας Φεύγειν, ἐν τοῖς
ποιήμασιν περὶ αὐτοῦ φησί" ᾿Ασπίδι κ. T. À. Tandem
reliqua secundi distichi cum primo, omisso tamen priori
colo versus tertii (αὐτὸς — τέλος) citat Plutarchus de
Lacon. Institutis T. VI. p. 888, 889. qui propter hos ver-
sus Archilochum Lacedaemone eadem, qua venit, hora
exire iussum esse addit. Hunc locum spectat etiam Phi-
losiratus p. 55. Vita Apollon. 'Ap' ob κίβδηλόν. τε καὶ
τὴν Φιλοσοφίαν. ἀποβεβληκότα μᾶλλον 3) οἱ πονηροὶ
ςρατιῶται τὰς ἀσπίδας; καίτοι ἀσπίδος μὲν ἀποβληϑείσης
ἑτέρα γένοιτ᾽ ἂν τῷ ἀποβαλόντι, κακίων οὐδὲν τῆς προ-
τέρας,. ὡς ᾿Αρχιλόχῳ δοκεῖ" Φιλοσοφία δὲ πῶς ἀνα-
κτητέα τῷ γε ἀτιμάσαντι αὐτὴν καὶ ῥίψαντι.
Turpisimum vero olim fuisse abiecto scuto fugere
aut e proelio redire, ex scriptoribus notum. Aelian. V. H.
L. X. c. 15. Kai ἔτι τούτων αἴσχιςον, ὅτι τὴν ἀσπίδα
ἀπέβαλεν (ὃ ᾽Αρχίλ.}. vid. ibi Kühnium p. 509. et quos
citat. Item Erasm. Chil. IL. Cent. II. 97. Caryophil.: de
Clyp. Veter. p. 74. et seqq. Klotz ad Tyrtaeum p; 54.
not. ἀτιμία, Inprimis vero hoc Lacedaemone ignomini-
osum erat et crimini, dabatur, cuius rei causam Plutar-
chus in Apophthegmat. Lacon. T; VI. p. 825. adfert : 'Epc-
τήσαντος δέ τινος, διὰ τί τοὺς μὲν τὰς ἀσπίδας παρ᾽ αὖ-
τοῖς ἀποβαλόντας ἀτιμοῦσι, τοὺς δὲ τὰ κράνη καὶ τοὺς
ϑώρηκας, ovx ἔτι; ὅτι, ἔφη (Δημάρατος), ταῦτα μὲν
“χάριν ἑαυτῶν. περιτίθενται" τὴν δ᾽ ἀσπίδα, τῆς κοινῆς
τάξεως ἕνεκα. At Archilochus hac in re et alios magni
nominis poetas imitatores habuit, Alcaeum et Horatium,

qui ipsi, ut Archilochus, idem de se in carminibus suis fa«
K 2

--- 148 —

teri non dubitarunt. De Alcaeo Herodot. 'Terps. 95.
Πολεμεόντων δέ σῴεων παντοῖα καὶ ἄλλα ἐγίνετο ἐν τῆσι
μάχῃησι" ἐν δὲ δὴ καὶ ᾿Αλκαῖος ὁ ποιητὴς, συμβολῆς γενο-
μένης, καὶ νικώντων ᾿Αθηναίων, αὐτὸς μὲν φεύγων ἐκ-
Φεύγει, τὰ δέ οἱ ὅπλα ἴσχουσι ᾿Αϑηναῖοι, καὶ σφέα
ἀνεκρέμασαν πρὸς τὸ ᾿Αϑήναιον τὸ ἐν Σιγείω. Ταῦτα δὲ
᾿Αλκαῖος ἐν μέλεϊ ποιήσας ἐπιτιϑεῖ ἐς Μιτυλήνην, ἐξαγ-

γελλόμενος τὸ ἑωῦτοῦ πάϑος Μεναλίππῳ ἀνδρὶ ἑταίρῳ..

Vid. Plutarch. T.IX. p. 406. de malignit. Herodot. et
Fulv. Ursin. in fragmentis Poetarum Lyricorum p. 514.
Strabo p.895. Horatius autem L, II. Od. 7, τὸ:
Tecum Philippos et celerem fugam
Sensi, relicta non bene parmula.

Quem tamen Lessingius defendit T. III. p. 19r. De hac
φιλοψυχίᾳ poetarum cf. etiam Muretum Var. Lect.
L.IX. 6 $&

Zaiwvw Sais urbs Aegypti et Thraciae; illius inco-
lae Saitae, huius Saii vocati, de quibus hic sermo est.
Auctor vitae Arati in Uranologio Petavii p. 268. Οὐδὲ δὲ
ϑαυμαξςὸν, εἰ ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ὀνόματος διάφορα τὰ πολι-
τῶν ὀνόματα. καὶ γὰρ Σάϊς πόλις ἐςὶν ἐν Θράκῃ, καὶ
ἑτέρα ταύτῃ ὁμώνυμος ἐν Αἰγύπτῳ" ἀλλ’ ἀπὸ μὲν τῆς ἐν
Αἰγύπτῳ οἱ πολῖται Σαΐται καλοῦνται, οἱ δὲ τῆς Θρά-
x; Σάϊοι, ὡς καὶ ᾿Αρχίλοχός φησιν" ᾿Ασπίδι μὲν w. τ. À.
Schol. Aristoph. Εἰρήν. 1296. οὗτος δὲ ᾿Αρχίλοχος ἐξῆλ-
Ssv εἰς πόλεμον ἐν τῇ πρὺς Σαΐους μάχῃ, (ἔςι δὲ ἔθνος
Θράκης) καὶ Φοβηϑεὶς ἔφυγε ῥίψας ἑαυτοῦ τὰ ὅπλα.
Accuratius vero de Saiis Strabo p. 457. Τινὲς δὲ Ξάμον
καλεῖσθαι φασὶν ἀπὸ τῶν ZXaíwy τῶν οἰκούντων Opa:
κῶν πρότερον, Oi καὶ τὴν ἥπειρον ἔσχον τὴν προσεχῆ»
εἴτε οἱ αὐτοὶ τοῖς Ξαπαίοις ὄντες, ἢ τοῖς Σιντίοις, οὖς
Σίντιας καλεῖ ὃ ποιητὴς (Odyss. 9. 295.), εἶϑ᾽ ἕτεροι.

1171 VEA e ipu οὐλπρσγονυ:

gr. 149 A

μέμνηται δὲ τῶν Ἑαϊων ᾽᾿Αρχίλοχος. Eustathius ad
Dionys. Périeget. v. 555. Thraciam ipsam ab hoc populo
Samum (Samothraciam) vocatam esse refert. Oi δέ Qa-
σιν, ὅτι Σάμος λέγεται 3j Opaxía, οἱονεὶ ἸΞάος τις.
καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ M Σάμος, ἀπὸ Xaiwy ἔϑνους
παλαιοῦ οἰκήσαντος αὐτὴν, οὐ μέμνηται ᾿Αρχίλοχος
ὁμολογῶν ἄχραντον τὴν αὑτοῦ ἀσπίδα ἐν τῇ Φυγῇ πο-
λέμου ῥίψαι παρ᾽ αὐτοῖς. Nominis mutationes, quas
progrediente tempore varias hic populus subiit, comme-
morat idem Strabo p. 549. Rai ταῦτα τῶν ὀνομάτων
μεταπτώσεις πολλὰς δεχομένων καὶ μάλιςα ἐν τοῖς βαρ-
βάροις. ΣΞίντιες γὰρ ἐκαλοῦντό τινες τῶν Θρακῶν,
εἶτα Xivroi, εἶτα Σάϊοι, παρ᾽ οἷς φησιν ᾿Αρχίλοχος
τὴν ἀσπίδα ῥίψαι. --- — Οἱ δ᾽ αὐτοὶ οὗτοι Σάπαι νῦν
ὀνομάζονται. Πάντες γὰρ οὗτοι περὶ "Αβδηρα τὴν ol-
χήσιν εἶχον καὶ τὰς περὶ Λῆμνον νήσους. Et Excerpta
ex Strabone T. II. p. 157. Ad hoc fragmentum refe-
rendus videtur etiam locus Pausaniae in Achaicis
p. 215, 36. ubi auctor memoriae lapsu ἐν ἰάμβῳ scri-
psit. Περσεῖ γὰρ τῷ Φιλίππου πρὸς Ῥωμαίους ἄγοντι
εἰρήνην κατὰ συνθήκας, ἃς ὁ πατήρ οἱ Φίλιππος ἐποιή-
σατο, ἐπῆλϑεν ὑπερβῆναι τοὺς ὅρκους, καὶ ἐπί τε Σα-
πέων τὸν βασιλέα (καὶ) ἼΛβρου πόλεως ςράτευμα ἀγα-
γὼν, ἐποίησεν ἀναςάτους, Ῥωμαίων συμμάχους ὄντας.
Σαπέων δὲ τούτων καὶ ᾿Αρχίλοχος ἐν ἰάμβω μνήμην
ἔσχε. Saiorum nempe, qui tempore Pausaniae, non
vero Archilochi, Sapae dicti sunt, Pausaniam voluisse
meptionem facere arbitror. De Saiis vide, quem citat
Iacobs, Gatterer. in Commentar. Soc. reg. Gotting. p. 57.

ΟὟ αι. ᾿Ασπίδι — ἀγάλλεται. Excerpta ex Stra-
bon. T. Π. p. 517. ᾿Ασπίδα — ἀνείλετο habent.

-- .150 —

Παρὰ ϑάμνῳ. Sic Aristophan. Sextus Empir. Strabo:
p. 457. sed in margine: al. περὶ θάμνῳ, et sic etiam in
Plutarcho. Αἱ in Strabone p. 549. περὶ θάμνον. Verum
cum παρὰ et περὶ saepe permutata sint, (vid. Casaub.
Athenaei Commentar. C. VII p. 15.) et παρὰ ex observa-. .
tione grammaticorum absque motus significatione maxime:
accusativum adsciscat, praestat fortassis legere περὶ θάμνῳ...
Vid. cl, Schütz. ad Aeschyl. T. I. in notis p. 79.

Ν * ,
V. 2. Ἔντος ἀμώμητον pro ἐντὸς ἀ. Brunckius
reposuit, qui observat, vocem hanc singulari numero
parum usurpari, ἔντεα vero apud poetas esse frequentis-

simum. - Eustathius ἀμώμητον supra per ἄχραντον inter-
pretatur.

V.5. Hunc versum quidam assumto initio sequentis
ex Aristophane explent, non cognito loco Sexti Empirici,
sic: Ψυχὴν δ᾽ ἐξεσάωσα φυγών. Sed haec non esse Ar-
chilóchi, patet ex scholiaste, qui tantum distichon Archi-
lochi esse dicit.

Θανάτου τέλος. Pro ϑάνατον circumlocutione
poetis ab Homero iam frequentissima. Hom. Il. t. 415.
οὐδέ κέ w^ ὦκα τέλος ϑανάτου γε κιχείη. item Il. s 555.
«X. 561. Odyss. w. 125. Sic etiam Hesiodus "Epy. 165. Ae-
schyl. Suppl. v. 908. Inservit quoque τέλος et alias cir-
cumlocutioni. Sic idem Aesch. Suppl. v. 49. διὰ μάχης
ἥξω τέλους. et Eum, v. 41. αἰτίας τέλος pro αἰτία. et 726.
δίκης τέλος pro δίκῃ dicitur.

V,4.'Aco mig ἐκείν Ἔ ῥ δέτω. Homericum.Il. i. 577.
᾿Αλλὰ ἕκηλος ᾿Εῤῥέτω. item. v. v. 549. Odyss. &. 139.

᾿Εξαῦτις, ut supra fragm. 48. more ionico pro
ἐξαῦϑις. Sic et Homerus. Muretus l. c. ἡ αὐὖϑις..

LH.
ΕΠμὶ δ᾽ ἐγὼ ϑεράπων μὲν Ἐνυαλίοιο ἄνακτος,
Καὶ Μουσέων ἐρατὸν δῶρον ἐπιςάμενος.

Martis ego regis strenuus pugnare satelles,
At Musarum etian munera grata scio.

(Brunck. Amal. T. I. fr. 95. Iacobs V. I. P, 1. p. 150.)

Athenaeus L. XIV. p. 627. C. ᾿Αρχίλοχος οὖν ἀγαϑὸς
dv ποιητὴς πρῶτον ἐκαυχήσατο τὸ δύνασθαι μετέχειν
τῶν πολιτικῶν ἀγώνων. δεύτερον δὲ ἐμνήσθη τῶν περὶ
τὴν ποιητικὴν ὑπαρχόντων αὐτῷ, λέγων: Εἰμὶ δ᾽
ἐγὼ x. T. À. Item Plutarchus in Phocione T. IV. p. 506.
et Themistius Orat. de regia virt. XV. p. 185. B.

Εἰμὶ δ᾽ ἐγὼ ϑεράπων. Plutarchus et Themi-
stius habent ᾿Αμφότερον ϑεράπων. Sed hanc vocem non
esse Archilochi, iam satis ostendit ipsa sententia, quae ea
potius carere quam verbo finito potest. Praeterea patet
hoc etiam ex parodia horum versuum, qua usus est Dema-
ratus Lacedaemonius. Cum enim Hadrianus Caesar vel
Germanicus in contemtum Graecorum epigramma scri-
psisset, posuissetque: Ἕκτορ ἀρήϊον αἷμα x. T. À. (vid.
Anal. T. IL p. 285.) Demaratus clam subscripsit: Θάρσυ-
νοι" οὗ γὰρ ἐμῆς κόρυϑος λεύσσουσι πρόσωπον. (qui
versus parodia est v. 70. Il. o.) Iubente igitur Caesare in
auctorem inquiri, denuo subscripsit haec. Archilochum
imitans::

Εἰμὶ μὲν εὐθώρηκος Ἐνυαλίου πολεμιςής"
Εἰμὶ δὲ καὶ θεράπων Ἑλικωνίου ᾿Απόλλωνος.

Θεράπων μὲν Ἐνυαλέου. Martis ministerio

addictus, i.e. miles sive bellator strenuus. Ab Homero

9εράποντες Δρηος Ulysses et Diomedes dicuntur Il. 7. 47,
utpote bellatores maxime strenui. “1. ἡ. v. 585. Scholia
addunt: ὑπηρέται τοῦ λρεος, πολεμικοί. Ceterum
ϑεράπων etiam ad aliorum Deorum ministeria, quibus
quis addictus est et excellit, saepe adhibetur. Theogn. 747.
Χρὴ Μουσῶν ϑεράποντα καὶ ἄγγελον, εἴ τι πὲ-
ρισσὸν Εἰδείη σοφίης, μὴ Φϑονερὸν τελέϑειν. Ipsum ora-
culum Archilochum Μουσῶν Ξϑεράποντα vocavit. vid.
Commentar. δ. XVII. not. eJ. Socrates θεράπων "Ἔρωτος
dicitur (Maxim. Tyr. T.I. Dissert. 24. p. 459.), qui in
Sympos. Xenoph. VIII, 1. se ipsum et convivas δύνα
Ἔρωτος esse dicit.

Ἐνυαλίοιο ἀνακτος. Enyalius idem cum Marte
plerumque habetur et a Grammaticis traditur. Schol.
Il. B. 651. Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ explicat τῷ "Aozi. δ.
chilochus ipse fragm. 74. Homerum imitatus, "Apyy ap-
pellat, qui ab Homero ᾿Ενυάλιος dicitur. Sed aperte
distinguitur a Marte apud Aristophan. Εἰρήν. 456. "Δρεῖ
δέ; — μὴ» μή — Ἐνυαλίῳ γε; — μή. Ubi scholia-
stes notat: Πρὸς τοὺς οἰομένους τῶν νεωτέρων τὸν αὐτὸν
"Agsa εἶναι καὶ ᾿Ενυάλιον κατὰ τὸ ἐπίθετον. Τινὲς δὲ
"Apsoc καὶ ᾿Ενυοῦς τὸν ᾿Ενυάλιον" οἱ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας.
᾿Αλκμᾶνα δὲ λέγουσιν, ὅτε μὲν τὸν αὐτὸν λέγειν, ὅτε
δὲ διαιρεῖν. Et schol. ad Il. ε. v. 555. Ἡ γὰρ αὐτὴ ᾿Ενυὼ
δαίμων ἐςὶ πολεμικὴ», ἧς οἱ νεώτεροι ποιηταὶ υἱὸν εἶναί
φασι τὸν "Agra, καὶ διὰ τοῦτο καλεῖσθαι ᾿Ενυάλιον
μητρωνυμικῶς. Hesych. ᾿Ενυάλιος: ὁ "Apyé, ἢ ὁ τού-
του υἱὸς διὰ τὴν ᾽᾿Ενυώ. Munera eius Plutarchus descri-
bit Ἔρωτ. T. IX. p. 35. Kai κτείνοντας μὲν ἄρα καὶ
κτεινομένους ἀνθρώπους, ὅπλα τε καὶ βέλη καὶ τειχο-
μαχίας καὶ λεηλασίας igi τις ἐφορῶν καὶ βραβεύων

— 153 —

| Sgüg ᾿Ενυάλιος καὶ ςράτιος. De compellatione deorum.
ἄναξ vide fragm. 4. ἄναξ "AmoAXov.

V.2. Kai Μουσέων ἐρατὸν δῶρον ἐπις ἀ-
μενος. Themistius Μουσάων. Poesis vel carmina Mu-
sarum dona sunt, quum, quae dii finguntur efficere, cu-
rare vel tribuere, .dona eorum vocari soleant. Solon.
fragm. 5. V. 51. Ἄλλος Ὀλυμπιάδων Μουσῶν πάρα δῶρα
διδάχϑη. Mosch. Idyll. γ. Πάντα τοι, ιὖ βοῦτα, ξυγκάτ-
Says δῶρα τὰ Μοισᾶν. vide fragm. 56. Agit de hoc etiam
Dorville Vann. Crit. p. 642. et seqq.

LIII.
Οὔτε Ti γὰρ κλαίων ἰήσομαι, οὔτε κάκιον
Θήσω, τερπωλὰς καὶ ϑαλίας ἐφέπων.

Versio Xylandri.
Nam neque restituam lacrymis, neque deteriorem,
Quaerens delicias vinaque, rem redigam.

(Brunck Anal. T. I. p. 41. fr. 7. Iacobs Vol. I. P. 1. p. 155.)

Plutarch. de audiend. T. VI. p. 117. Πάλιν ὁ 'Apyi-
λοχος, λυπούμενος μὲν ἐπὶ τῷ ἀνδρὶ τῆς ἀδελφῆς διε-
Φϑαρμένῳ κατὰ ϑάλασσαν, οἴνω δὲ καὶ παιδιᾷ πρὸς
τὴν λύπην μάχεσϑαι διανοούμενος, αἰτίαν μέντοι λόγον
ἔχουσαν εἴρηκεν" Οὔτε τι γὰρ κλαίων x. τ. À. :

Ἰήσομαι. Sensu translato, ut Eurip. Orest. 650, 5r.
᾿Αμαρτίαν Τῆς σῆς γυναικὸς ἀδικίαν τ᾽ ἰώμενος. Comi-
cus Plut. v. 1088. Οὐκοῦν τρύγοιπος ταῦτα πάντ᾽ ἰάσεται.
Aristid. de Marco Aurelio T. I. p. 59. de eius in rempubli-
cam meritis : Ἰωμένου τὰ ὕπουλα xai νενοσηκότα αὐτοῦ.

— 154. —
LIV.

E; κείνου κεφαλὴν xai χαρίεντα μέλεα
Ἥφαιςος καϑαροῖσιν ἐν εἵμασιν ἀμφεπονήϑη.

Xylandri versio.
Si caput illius pulchraque membra: simul
Vulcanus puris tunicis velata cremasset.

Plutarchus de audiend. poet. T. VI. p. 8r. Ὅταν δὲ
(᾿Αρχίλοχος) τὸν ἄνδρα τῆς ἀδελφῆς ἠφανισμένον ἐν
ϑαλάττη, καὶ μὴ τυχόντα νομίμου ταφῆς λέγη ϑρηνῶν,
μετριώτερον ἂν τὴν cuj Qopáv ἐνεγκεῖν, Εἰ κείνου κεῷ.
Xx. T. Δ. το -- τὸ πῦρ οὕτως, οὐ τὸν Dtüv προση-
γόρευσε.

᾿Αμφεπονήϑη. Sic Plutarch. Reiskii, quod etiam
Wyttenbach, ut ex Animadvers. Iacobsii video, servavit.
Brunckius ἀμφεπολήϑη. Sed iam in Homero etiam illud.
verbum de curandis mortuis usurpatur. Odyss. Ὁ. v. 507.
uai κέ “τοι ἀντὶ γάμοιο πατὴρ τάφον ἀμφεπονεῖτο.
Tl. Ψ. 159. τάδε δ᾽ ἀμφιπονησόμεϑ᾽, οἷσι Ἀήδεός ἐςι uaJaga
νέκυς.

LV.
Πολλὰ δ᾽ ἐὐπλοΐμου πολιῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι
Θεσσάμενοι γλυκερὸν vógoy — — —.

Orantes multum, placidis sibi ut aequoris: undis
Contingat suavis reditus — — —.

— 155 |.—

Scholiast. Apollon. Rhodii L. 1. v. 824. Θεσσάμενοι"
Ἐξ αἰτήσεως ἀναλαβόντες, αἰτήσαντες. 9έσϑαι γὰρ τὸ
αἰτῆσαι καὶ ἱκετεῦσαι. καὶ Ἡσίοδος " Θεσσάμενος γενεὴν
λεαδαίου κυδαλίμοιο. καὶ ᾿Αρχίλοχος" Πολλὰ δ᾽ x. 7. À.

Ἐυσπλοΐμου. Sic pro εὐπλοκάμου reponendum
censui, quod in scholiaste est, et mari nullo modo con-
venire potest; εὐπλόϊμος vero, sicut πλόϊμος, aptum est
epitheton maris. Hesych. Εὐπλόϊμος - εὔπλωτος.

Πολιῆῇῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι. Cum Homero
Archilochus consentit Il. εξ. 3553. Νὺν δ᾽ ἁλὸς ἐν πελ ά-
γεσσι ϑεῶν ἐξ ἔμμορε τιμῆς. Aeschyl. Pers. 425. πε-
λαγίαν ἅλα, et Eurip. Androm. τοι2. ἅλιον πέλαγος
vocat. Πολιὸς etiam inde iam ab Homero perpetuum maris
epitheton. Iliad. a. v. 550. ubi scholiast. explicat λευκῆς
διὰ τὸν ἀφρόν, qui et ipse πολιὸς dicitur. Philipp. Thes-
salon. epigr. 5. T. IL. p. 226. Callimach. hymn. in Del.
v.14. Homer. Il. Q. v. 58. πόντος ἁλὸς πολιῆς. Theogn.
v. το. Γήϑησεν δὲ βαϑὺς πόντος ἁλὸς πολιῆς.

Θεσσάμενοι. Iam supra ἃ scholiaste Apollon. Rhod.
explicatum. Adde Hesychium: Θέσσεσθαι" αἰτεῖν, κα-
3i02ai, ἱκετεύειν. Θέσσαντο" ἱκέτευσαν. Θεσσόμενος "
δεόμενος, ζητούμενος, ἱκετεύων. ad quae vide Interpp.
Item Θησάμενοι" αἰτησάμενοι. Rpijrs;. Antipater Sidon.
epigramm. rog. v. 5. Νόςιμον εὐπλοΐην ἀρᾶτό τις.

. Inter fragmenta vero elegiarum haec posui, tum quia
ultima verba facile indicant pentametri initium, tum etiam
quia Archilochum epico versu continuo scripsisse aucto-:
res:non memorant. Nam Nicephorum, qui sua aetate
Archilochum ipsum iam non legit, ea in re deceptum esse,
supra ostendi. (vid..in Commentar. $. XIX.) Neque du-
bito,: hoc fragmentum, .sicut.ctiam praecedentia, partes

esse elegiae, velelegiarum, quibus in obitum mariti so-
roris suae per naufragium conscriptis, vel in questus se
profundebat, vel animum a luctu revocare, seque ipse
aliosque de eius interitu consolari studuit. Ad has etiam
pertinuit animadversio Longini s. 10. n. 7. potius, quam
ad trochaicum tetrametrum, quo Tollius referri vult,
cum de naufragio sermo sit, de quo his carminibus que-
stus est. Τῇ δὲ τοῦ ἔπους συνθλίψει τὸ πάθος ἄκρως ἀπε-
πλάσατο (Ὅμηρος) καὶ μονονοὺκ ἐνετύπωσε τῇ λέξει
τοῦ κινδύνου ἰδίωμα. οὗκ ἄλλως ᾿Αρχίλοχος ἐπὶ τοῦ

ναυαγίου.

LVI.
'ApxiAoyxos; τὸν Νάξιον (οἶνον) τῷ νέκταρι παρα-᾿
βάλλει, ὃς καί που Φησί"
Ἐν δορὶ μέν μοι μάξα μεμαγμένη, ἔν δορὶ δ᾽ οἶνος
Ἰσμαρικός" πίνω δ᾽ ἐν δορὲ κεκλιμένος.

Versio Dionysii Petavii ad Synesium.
Maza mihi hastato praebetur, Bacchus in hasta
Ismaricus; dum me sustinet hasta, bibo.

Athenaeus Lib. I. p. 5o. F. Synesius Epistol. CXXIX.
Suidas v. ὑπνομαχῷ et partem eius v. ᾿Ισμαρικὸς οἶνος.
Eustathius Odyss. . T. III. p. 1682.

V.r. MáQa. Hesych. ἄρτος, φύραμα" κυρίως δὲ
μάζα ἣ τροφὴ ἀπὸ γάλακτος καὶ σίτου. Etiam scholia-
stes Aristophanis Εἰρήν. v. 1. hanc posteriorem explicatio-
nem adfert. Hesiodo "Egy. 588. μάζα ἀμολγαίη dicitur,

'quám Tzetzes inter alia exponit ἄρτον --- γάλακτι πε-
Φυρμένον. Sed videtur sane μάζα aliud antiquioribus,
aliud posterioribus temporibus fuisse, ideoque varie apud
auctores exponi et intelligi. À pane, ἄρτῳ, certe distin-
ctam fuisse μάζαν apud veteres manifestum est. Aristo-
phan. Ἐκκλησ. v. 602. AgTov;, τεμάχη, μάζας. item
Πλούξ. v. 192. ubi schol. διενήνοχεν ἄρτος xai μάζα,
ὅτι ὁ μὲν ἄρτος πάλιν μεμάλακται, ἣ δὲ μάζα νῦν καὶ
πρώην. quae plane non satisfaciunt. Etiam v. 852. Οὐ
γὰρ ἐθελήσει φαγεῖν Οὔτ᾽ ἄρτον οὔτε μάζαν. Lysias
contra Andocid. Ὄζειν ἐδόκει τοῦ ἄρτου καὶ τῆς μάζης
κάκιςον καὶ οὐκ ἐδύνατο ἐσθίειν. Adde Xenophont.
Cyrop. L.T. c. 2, 11. Unde satis apparet, ἄρτον et μάζαν,
quam Küsterus turundam interpretatur, non fuisse eadem.
Optime vero hanc rem dilucidavit Marsilius Cagnatus
Variar. Observat. L. I. c. 29, ubi praecipue ex Hippocrate
ostendit, ἄρτον et μάζαν ubique distingui, et ita quidem
differre, ut panis, ἄρτος, e tritico, μάζα vero ex hordeo
conficeretur. Ad quod probandum classicum locum eius
ex libro de veteri medicina hunc adfert: Ἐκ μὲν οὖν
τῶν πυρῶν βρέξαντες καὶ πτίσαντες, καὶ καταλέσαντες,
καὶ διασήσαντες καὶ Φυρύξαντες καὶ ὀπτήσαντες ἀπετέ-
λεσαν ἄρτον, ἐκ δέ γε τῶν κριϑῶν μάζαν. Apud po-
steriores vero scriptores vocabulum μάζα aliter usurpari
coeptum est. Ceterum maza inter viliores et populares
cibos erat, uti ex Aristophane in Pluto manifestum est,
ubi Cario mazam inter cibos servorum commemorat. Vid.
Marsil. Cagnat. l. c.

Οἶνος Ἰσμαρικός. Suid. hac voc. Ἴσμαρος δὲ
πόλις j νῦν Μαρώνεια λεγομένη. lta quoque Hesych.
Stephanus Byzant. Ἴσμαρος" πόλις Θράκης τῶν Ηικό-
νῶν. et v. Μαρώνεια" πόλις Κικονίας κατὰ τὴν ἐν Θράκῃ

“εῤῥόνησον. Eius incolae Maronitae dicuntur... Item
mons Thraciae, ad quem urbs videtur sita fuisse; unde et
mons et urbs vino celebris. Virgil. Georg. L. II. v. 57.
Iuvat Ismara Baccho Conserere. . Vinum hoc generosissi-
mum, quod.ab altero. urbis nomine etiam Μαρώνειον
dictum est, iam Homerus celebrat Odyss. 1. v. 196. seqq.

— — — Aiwysov ἀσκὸν ἔχων μέλανος οἴνοιο.

"Hófoc, ὅν μοι ἔδωκε Μάρων. Εὐανϑέος υἱὸς,

Ἱρεὺς ᾿Απόλλωνος, ὃς Ἴσμαρον ἀμφιβεβήκει.
Cuius vini virtutes paullo post sic describit v. 204.

Οἶνον ἐν. ἀμφιφορεῦσι δυώδεκα πᾶσιν. ἀφύσσας

Ἡδὺν, ἀκηράσιον, ϑεῖον ποτὸν --- — —

Τὸν δ᾽ ὅτε πίνοιεν μελιηδέα οἶνον ἐρυϑρὸν,

"Ev δέπας ἐμπλήσας, ὕδατος ἀνὰ εἴκοσι μέτρα

XsU'* ὀδμὴ δ᾽ ἡδεῖα ἀπὸ κρητῆρος ὀδώδει

Θεσπεσίη" τότ᾽ ἂν οὔπω ἀποσχέσϑαι Φίλον ἧεν.
Unde Plinius L. 14. &. 4. Vino antiquissimo claritas
Maroneo in Thraciae maritima parte genito, ut auctor
est. Homerus. — et paullo post: Maroneum vicies tanto
addito aquae miscendum. Homerus prodidit. Atque hoc,
utut fabulosa videri possint, Mutiani ter consulis, qui
tanto tempore post res Troianas in ea regione fuit, testi-
monio. confirmatum esse refert, singulos sextarios vini
octonis aquae misceri. Vid. et Eurip. Ἀύκλ. v. 141.

Simile huic fragmento Archilochi est illud scolion Hy-
briae, poetae Cretensis, apud Athenaeum L. XV. p.695. F.
quod ab Hermanno de Metris Graecorum sic constituitur:

"Ec: μοι πλοῦτος μέγα δόρυ |

Koi ZíQo; καὶ τὸ καλὸν λαισήϊον, πρόβλημα χρωτός.
Τούτῳ γὰρ ἀρῶ, τούτῳ DspiQu,

Τούτῳ πατέω τὸν ἁδὺν οἶνον

᾿Αμπέλω, τούτῳ δεσπότας μνοίας κέκλημαι. κι. τ. λ.

c ABA.
LVII.
Zuxj πετραίη πολλὰς Bóoxouca xogdvas,
Εὐήϑθης ξείνων δέκτρια ἸΠασιφίλη.

Ficus cornices ut alens in rupe frequentes,
Externos recipit sic bona Pasiphile.

(Brunck T. III in Lectt. p. 256. fr. 45. Iacobs Vol L P.I. P 178.)

Athenaeus L. IX. p.594. B. et seqq. . Διαβόητος δ᾽
ἑταίρα γέγονε καὶ ij Μιλησία Πλαγγὼν, ἧς περικαλλεςά-
τῆς οὔσης ἠράσθη τις νεανίσκος RoAoQiviog, Βακχίδα
ἔχων ἐρωμένην τὴν Ξαμίαν. Λόγον οὖν προσενέγκαντος
τοῦ νεανίσκου πρὸς αὐτὴν, ijj Πλαγγὼν ἀκούσασα τῆς
Βακχίδος τὸ κάλλος, καὶ ἀποτρέψαι ϑέλουσα. τὸν νεανί-
σκον τοῦ πρὸς αὐτὴν ἔρωτος, ὡς ἀδύνατον ἦν, ἥτησε τῆς
συνουσίας μισθὸν τὸν. Βακχίδος ὅρμον διαβόητον ὄντα.
Ὁ δὲ σφοδρῶς ἐρῶν ἠξίωσε τὴν Βακχίδα. μὴ περιϊδεῖν
αὐτὸν ἀπολλύμενον". xai ἣ Βακχὶς τὴν ὁρμὴν κατιδοῦσα
τοῦ νεανίσκου ἔδωκε. Πλαγγὼών τε τὸ ἄζηλον συνιδοῦσα
τῆς Βακχίδος, τὸν μὲν ἀπέπεμψεν ἐκείνῃ, τῷ δ᾽ ὧμι-
λησε, καὶ τοῦ λοιποῦ Φίλαι ἐγένοντο, κοινῶς περιέπουσαι
τὸν ἐραςήν. ᾿ἜΦ᾽ οἷς Ἴωνες ἀγασθέντες, ὡς φησι Μενέ-
τωρ ἐν τῷ περὶ ἀναθημάτων, Παμφίλαν ἐκάλουν τὴν
IlAayyóva. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ ᾿Αρχίλοχος περὶ αὐτῆς ἐν
τούτοις" Συκῇ πετραίη κιτ. Δ. De Plangone aliqua
etiam exstat epigramma Asclepiad. T.I. p. 217. ep. 29.
quae Veneri flagellum purpureum et frena dedicat, victo-
ria de sui generis muliere reportata.

Πορφυρέην μάςιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα

Πλαγγὼν εὐΐππων 9ῆκεν ἐπὶ προϑύρων,
Νικήσασα κέλητι Φιλαινίδα τὴν πολύχαρμον.
Πασιφίλη. Brunck. Πασιφάῃ.

— 160 —

LVIII.
* &elw& δυσμενέσιν λυγρὰ χαριξόμενος.

Hostes muneribus tristibus afficiens.

€ ^

Schol. Sophoclis Ἠλέκτ. v. 96. Φοίνιος "Apye οὔκ
ἐξείνισε --- ἀντὶ τοῦ ἀπέκτεινε. ξένια γὰρ ἤλρεος τραύ-
ματα, φόνοι. καὶ ᾿Αρχίλοχος: Ξείνια (mal. Zévia)
à. À. 'y. Eadem habet Suidas v. ξένια et ἐξένισεν.

Zzrivia. Euripid. Helen. 487. Θάνατος Zévi& σοι
γενήσεται. Sic et ipse Archilochus infra fragm. $5. nau-
fragium et mala, quae a mari oriuntur, ἀνιηρὰ Ποσειδῶ-
νος δῶρα vocat. Mnasalc. Anal. T. I. p. 19r. epigr. 6.

'loug δὲ πτερόεντας ἀνὰ κλόνον ἄνδρες ἔχουσιν

'Ev κραδίαις ὀλοὰ ξείνια δυσμενέες.
Ubi vid. Iacobs Animadvers. Vol.I. P.I. p.4or. qui et
hunc nostri Archilochi locum non omisit.

δ Ὁ Ὁ ΕΠ: M
F R A G M.E N T A.

.LVIIII.
Αἷνός τις ἀνθρώπων ὅδε"
Ὡς do' ἀλώπηξ καετὸς ξυνωνίην
Ἔμϑεντο. — — -

Haec inter homines fabula est:
Aliquando vulpes atque aquila consortium
lnere. — — —

(Brunck T. L p. 46. ἔν. 58. lacobs Vol. L P.L p. 175.)

Ammonius de Different. v. αἶνος καὶ παροιμία" —
ὃ μὲν γὰρ αἶνός ἐςι λόγος κατὰ ἀναπόλησιν μυϑικὴν ἀλό-
γῶν ζώων ἢ φυτῶν πρὸς ἀνθρώπους εἰρημένος, ὡς Φησι
Λούκιος Ταῤῥαῖος ἐν πρώτῳ Παροιμιῶν. οἷον ἀπὸ ἀλόγων,
ὡς mag" ᾿Αρχιλόχῳ" Alvós τις X. T. À. Occurrunt iidem
versus in scholiis minoribus ad Odyss. £. v. 509. apud
Eustath. Il. A. T. II. p. 885, 4. et T. III. p. 1768, 61. apud
Apostolium in praefat. p. 2. Fragmentum autem epodi
esse videtur, cui aliquid ut prooemium praemissum fuit,
sicut fit in sequenti fragmento,. et constitisse versibus
trimetris, subiecto dimetro, quales sunt plures epodi Ho-

L

--- 162 —

yatii, ut statim prima: Ibis Liburnis inter alta navium,
Amice, propugnacula. "Tales vero epodos Archilochum
scripsisse in Lycamben et in iis fabulis usum esse testan-
tur auctores. M. Victorinus L. II. p. 2552. Est enim hoc
carmen (iambicum) aptum lacerationi et conviciis, ple-
rumque trimetro versu, epodo sequente, compositum,
ut: Malo soluta navis exit alite Ferens olentem Maevium.
Archilochus in Lycamben hoc metro saevit. "Terentian,
p. 2428, ubi sermo de epodo est, cuius iambico trimetro
subiicitur dimeter: Archilochus isto saevit iratus metro
Contra Lycambem et filias... Philostrat. Imag. 5. p. 766.
Ἐμέλησε μὲν yàp Ὁμήρῳ μύϑου καὶ Ἡσιόδω, ἔτι δὲ
xai ᾿Αρχιλόχῳ πρὸς Λυκάμβην. Unde verisimile est,
versus ita, ut constitui, recte constitutos esse. Cl. Val-
ckenarius ad Ammonium eos primum in iambicos dime-
tros, etin nota 17, insertis quibusdam verbis, in trime-
tros sic redigit:

Aivóg τις ἔς᾽ ἀρχαῖος ἀνθρώπων ὅδε,

Ὡς ἀρ᾽ ἀλώπηξ κερδαλὴ τε καἀετὸς

Ξυνωνίην ἔϑεντο.
Atque Brunckius eum sequitur. Verum haec verba ad
explendum numerum precario assumta esse patet, non
suffragantibus auctorum locis, in quibus nec vestigium
eorum apparet: nam κερδαλῇ ad sequens fragmentum
manifesto pertinet. Aristoph. "Ogv. 652. haec fabula Ae-
sopo tribuitur. Sic enim Pisthetaerus:

— — "Opa νῦν, ὡς ἐν Αἰσώπου λόγοις

"Ecw λεγόμενον δή vw τὴν ἀλώπεχ᾽ ὡς

ᾧΦλαύρως ἐκοινώνησεν αἰετῷ ποτε.
Sed scholiastes recte observat, ὅτι σαφῶς ἀνετίθεσαν
Aicc mw τοὺς λόγους, καὶ τοῦτον τὸν παρὰ 'Apyi-
λόχῳ λεγόμενον, καίτοι πρεσβυτέρῳ. "Tribuebant enim -

-- 1603 —

omnes, ut videtur, fabulas Àesopo, quae eius more
compositae essent, ita ut Philostratus 1l. c. recte diceret:
Φοιτῶσιν οἱ μῦϑοι παρὰ τὸν Αἴσωπον ἀγαπῶντες αὐτὸν,
ὅτι αὐτῶν ἐπιμελεῖται. Atque sic etiam fabularum Aeso-
picarum collectio facta esse videtur, ut quidquid fabula-
rum talium occurreret, in eum conferretur. Nam in hac
ipsa collectione fabula de vulpe et aquila prima statim
est, et aptam ad castigandam perfidiam Lycambae do-
ctrinam continet. ᾿Δετὸς xal ἀλώπηξ Φιλιωϑέντες πλη-
σίον ἀλλήλων οἰκεῖν ἔγνωσαν x. τ. À. quae vide, et
Phaedrum, qui eandem suo modo narrat L. I. f. 28.
Similem de vulpe et aquila fabulam doct. Huschke e cod.
Augustano adfert in Miscell. philolog. P. I. p. 6. quam
consilio Archilochi Lycambae perfidiam castigantis plane
convenire iudicat. . Eam hic adiectam legisse studiosos
talium rerum non poenituerit. ᾿Δετὸς xai ἀλώπηξ, φι-
λεῖν ἀλλήλοις συνθέμενοι, πλησίον ἑαυτῶν οἰκεῖν ἔγνω-
σαν, βεβαίωσιν Φιλίας τὴν συνήϑειαν ποιούμενοι. Kat
δὴ ὁ μὲν ἀναβὰς ἐπί τι περίμηκες δένδρον ἐνεοττοποιή-
σατο" ἣ δὲ εἰσελθοῦσα εἰς τὸν ὑποκείμενον ϑάμνον
ἔτεκεν. ᾿Εξελϑούσης δέ ποτε αὐτῆς ἐπὶ νομὴν, ὃ ἀετὸς
ἀπορῶν τροφῆς, καταπτὰς εἰς τὸν θάμνον, καὶ τὰ γεν-
νήματα ἀναρπάσας, μετὰ τῶν αὑτοῦ νεοττῶν κατε-
Sewjsaro. Ἡ δὲ ἀλώπηξ ἐπανελθοῦσα, ὡς ἔγνω τὸ
πραχϑὲν, οὐ μᾶλλον ἐπὶ τῷ τῶν νεοττῶν ϑανάτῳ
ἐλυπήθη, ὅσον ἐπὶ τῇ ἀμύνῃ" χερσαία γὰρ οὖσα πτη-
νὸν διώκειν ἠἡδυνάτει. Διὸ πόῤῥωθεν ςᾶσα, ὃ μόνον
τοῖς ἀσϑενέσι καὶ ἀδυνάτοις ὑπολείπεται, τῷ ἔχϑρῷ
κατηρᾶτο. Ἱυνέβῃ δ᾽ αὑτῷ (f. ἀετῷ) τῆς εἰς τὴν Qu-
λίαν ἀσεβείας οὖν; εἰς μακρὰν δίκην ὑποσχεῖν...) Θυόν-

9) Sic pro δίκη ὑπο — — legendum et lacunam explendam censeo.

EDS

mea 164 —

τῶν γὰρ τινῶν αἶγα ἐπ᾿ ἀγροῦ, καταπτὰς ἀπὸ τοῦ
βωμοῦ σπλάγχνα καὶ πὺρ ἀνήνεγκεν" οὗ κομισθέντος
εἰς τὴν καλιὰν, σφοδρὸς ἐμπεσὼν ἄνεμος ἐκ λεπτοῦ
καὶ παλαιοῦ κάρφους λαμπρὰν Φλόγα ἀνῆψε. Kai διὰ
τοῦτο καταφλεχϑέντες οἱ νεοττοὶ (καὶ γὰρ ἦσαν ἔτι
πτηνοὶ ἀτελεῖς) ἐπὶ τὴν γῆν κατέπεσον, καὶ ἣ ἀλώπηξ
προσδραμοῦσα ἐν ὄψει τοῦ ἀετοῦ πάντας αὐτοὺς κα-
τέφαγεν.

'O λόγος δηλοῖ, ὅτι οἱ Φιλίαν παρασπονδοῦντες,
κἂν τὴν τῶν ἠδικημένων ἐκφύγωσι κόλασιν δ ἀσϑέ-
νειαν, ἄλλ᾽ οὖν (f. οὔ) γε τὴν ἐκ ϑεῶν τιμωρίαν δια-
κρούονται οὐδ᾽ ὅλως.

V. 1. Αἶνός τις — Apostol. male τοῖς. ὅδε —
Schol. Homeri et Eustath. T. II. omittunt ὅδε. Idem
T. III. δ᾽ ὡς vel vitio scribentis vel memoriae.

V.2, ἄρ᾽ — Schol. Hom. ἄρα. κάετός — Schol.
Homeri xai aisTóg. Eustath. T. IL. καὶ ἀετὸς et T. III.
jó ἀετὸς, repugnante metro.

Ξυνωνίην — Schol. et Eustath. T. III. ξυνωνίαν,
qui addit: ἔνϑα ὅρα τὸ ξυνωνίην παραχϑὲν ix τοῦ
ξυνὸν, ὅθεν τὸ παρ᾽ Ὁμήρῳ ξυνήϊον, ἵνα 9 ἣ ξυνωνία,
ἡ κοινωνία. — Ἔ,9εντο. Schol. ἔμιξαν.

Huc forte pertinet etiam fragm. 82. ex Cl. Huschke
sententia, quod vide.

LX.
'Egéw τιν᾽ ὑμῖν αἶνον, οὖ Βηρυκίδη,
᾿Αχνυμένη σκυτάλη.

2 — 1605 —

Πίϑηκος ἥει ϑηρίων ἀποκριϑεὶς
Μοῦνος ἀν᾽ ἐσχατιήν.

Τῷ δ᾽ ἀρ' ἀλώπηξ κερδαλὴ συνήντετο
Πυκνὸν ἔχουσα νόον.

Narrabo vobis fabulam, o Cerycide!
Nuncius haud hilaris.

Solus relictis ibat extrema feris
Simius in sylua.

Astuta vulpes facta huic est obviam
Subdola multa sciens.

(Brunck 1. c. fr. 59. Iacobs Vol. I. P. I. p. 174.)

Ammonius l. c. qui priori fragmento hos versus mox
subiungit: καὶ πάλιν λέγει" ᾿Ερέω τιν᾽ x. T. À. et post
σκυτάλη addit: εἶτ᾽ ἐπιφέρει" quae verba interiecta Am-
monii non videntur indicare, deesse aliquid vel intermitti,
sed hic incipere exemplum fabulae, quod ad illustran-
dam vocem αἶνος adfert, adeoque priores versus cum
sequentibus non interrupto ordine legendos esse. Occur-
runt iidem , omissis duobus primis, apud Eustath. TT. IIT.
p. 1768. et apud Apostol. l. c. integri. Ad fastum Lycam-
bae deridendum hanc fabulam Archilochum adhibuisse,
sententia est Cl. Huschke Miscell. philolog. P. I. p. 27. et
esse sequentem, quam ex cod. Àugustano p. 25. 26. eruit.
᾿Αλώπηξ καὶ πίθηκος ἐν ταυτῷ ὁδοιποροῦντες περὶ εὖ-
γενείας ἤριζον. Πολλὰ δὲ ἑκατέρων διεξιόντων, ἐπειδὴ
ἐγένοντο κατά τινα τόπον, ἐνταῦθα ἀποβλέψας ἀνεςέ-
ναξε (ὁ πίθηκος). Τῆς δ᾽ ἀλώπεκος ἐρομένης τὴν αἰτίαν,
ὁ πίθηκος ἐπιδείξας τὰ μνήματα ἔφη" ᾿Αλλ᾽ οὖν μέλλω

— 166 —

κλαίειν ὁρῶν τὰς gjkag τῶν πατρικῶν μου ἀπελευϑέ-
ρων καὶ δούλων. Ἀάκεῖνος πρὸς αὐτὸν ἔφη" ᾿Αλλὰ
Ψεῦσον, ὅσα βούλει" οὐδεὶς γὰρ τούτων ἀναξὰς ἐλέγ-
ξει. Οὕτω καὶ οἱ τῶν ἀνθρώπων Ψευδολόγοι τότε
páAiga καταλαζονεύονται, ὅταν τοὺς ἐλέγχοντας μὴ
ἔχωσιν. Οὐἱά vero si illam huc trahas fabulam de simio
et vulpe, quae in appendice Marqu. Gudii 22. est? Roga-
bat vulpem simius caudae suae De magnitudine aliquid
ut sibi daret etc. Eadem inter fabulas Aesopias a Nilan-
tio editas est tricesima sexta.

V. 2. ᾿ἀχνυμένη σκυτάλη. Schol Pindar.
Olymp. c. v. 154. ad verba: ἠὐκόμων σκυτάλα Μοισῶν.
τῶν εὐκόμων Μουσῶν ἄγγελε καὶ κήρυξ. σκυτάλην
γὰρ ἐκ τοῦ συμβεβηκότος λέγουσιν, ὡς καὶ 'Apyi-
λοχος" ᾿Αχνυμένη σκυτάλη. ἣ δὲ σκυτάλη τοιοῦτόν Égi*
Λάκωνες κήρυκας διαπεμπόμενοι ξύλον μελαίνοντες
περιείλισσον λευκῷ ἱμάντι καὶ περιέγραῷον τῷ τε ἱμάντι
«al ξύλῳ κι T. À. quae de scytala Lacedaemoniorum
auctores habent. Xenophon 'EAAs4vi«. L. IH c. 5. 89.
Cornel. Nepos Pausan. C. 5. Tzetzes Chil. IX. 141. Ha-
drian. Iunius Animadvers. L. IV. C. XIV. Crellii Disser-
tatio de Scytala Laconica. Lips. 1697. ᾿Αχνυμένη σκυτάλη
igitur nil aliud significat, nisi tristem nuncium, i. e. eum,
qui, quae tristia animoque gravia esse et eum angere
possint, nobis renunciat. Sic ei, in quem hoc carmen
scriptum est, sive Lycambes sive aliussit, quem Kguxiósv
appellat, Archilochus vitia eius et improbitatem palam
faciens et exagitans numcius tristis est et ingratus. Ex
his intelliguntur illa in Plutarcho T. IV. p. 579. ᾿Αλλὰ
μὴν ὁ Νειλόξενος ἔφη, τὴν μὲν τοῦ Αἰϑίοπος ἐπίταξιν
οὐδὲν ἀν τις ἄλλο πλὴν ἀχνυμένην σκυτάλην προσείποι
xaT ᾿Αρχίλοχον, rem scilicet, quae et difficultate sua et

— 167 —

ἀτοπία curam facere, et animum torquere possit, ut nun-
cius ingratus. Xylander et Reiskius ἀγνυμένην legendum
prtant, quorum hic fractam festucam, ille fractam scuti-
cam perperam interpretatus est. Áccuratius haec ab Apol-
lonio Rhodio in deperdito eius opere περὶ ᾿Αρχιλόχου ex-
posita sunt, ut Athenaeus testatur L. X. p. 45r. D. "Oct
δὲ λευκῷ ἱμάντι περιειλοῦντες τὴν σκυτάλην οἱ Λάκω-
νες ἔγραφον, ἃ ἐβούλοντο, εἴρηκεν ἱκανῶς ᾿Απολλώ-
νιος ὁ Ῥόδιος ἐν τῷ περὶ ᾿Αρχιλόχου. De hac scytala
etiam scripsit Aristophanes Grammaticus libro singulari,
quem citat Athenaeus L. ΠῚ. p. 85. ἐν τῷ Περὶ ἀχνυμέ-
νης σκυτάλης.. Vid. Erasm. Adag. Mil. II. c. 2. pr. rz.
p. 448. Alio fine Demetrius Περὶ égusv. c. 5. hunc ver-
siculum excitat: Kal οὐκ ἂν τὴν Ὁμήρου Ἰλιάδα πρε-
πόντως τὶς γράψειεν τοῖς ᾿Αρχιλόχου βραχέσιν, οἷον"
ἀχνυμένη σκυτάλη.

Υ.5. Πίϑηκος 5:1. Huc respicit forte Aristides
T. Hl. p. 507. περιέρχονται δὲ ἄλλως βροτῶν εἴδωλα
καμόντων, Ἡσιόδου κηφῆνες, ᾿Αρχιλόχου πὲέϑη-
x01, δύο μορφὰς ἔχοντες ἀντὶ τριῶν τῆς τραγικῆς βοός.
nisi per πιθήκους ineptos Archilochi imitatores aut con-
viciatores intelligere. mavis.

V. 4. Ἐσχατιήν. Suid. ἔσχατον τόπον γῆς ἢ τὰ
νομὰς ἔχοντα “χωρία. Odyss. σ. v. 557. ᾿Αγροῦ ἐπ᾽ ἐσχα-
τιῆς. Aristid. T. 1. p. 55. πρὸς ἅπαντας ὅρους καὶ ἐσχατιὰς
ἀφίκετο. locum solitarium interpretatur lacobs p. 174,
ubi vide etiam quos ad illustrandam hanc vocem pro-
fert, Berglerum ad Alciphr. I, 26. et Hemsterh. ad Lucian.
T. L p..394. Toup ad Theocrit. T. II. p. 528.

V.5. Tg δ᾽ áp ἀλώπηξ κερδαλῆ. Haec de
subdola vulpe fabula magnam apud veteres celebrita-
tem obtinuit, ab auctoribus saepe memoratur, et

ΩΣ 108 ope

κερδαλῇῆ ἀλώπηξ sive ᾿Αρχιλόχειος ἀλώπηξ etiam in
proverbium abiit, quo hominem fraudulentum et astu-
tum notabant. Plato T. VI. p. 222. de Republ. L. II.
πρόϑυρα μὲν xol σχῆμα κύκλῳ περὶ ἐμαυτὸν σκιαγρα-
Φίαν ἀρετῆς περιγραπτέον, τὴν δὲ τοῦ σοφωτάτου 'Ag-
χιλόχου ἀλώπεκα ἑλκτέον ἐξόπισθεν κερδαλέην
καὶ ποικίλην. Dio Chrysost. Orat. 56. de Incredul. p. 640.
τὸν δὲ Λύσανδρον τὸν Λακεδαιμόνιον γνώμην ἀποφαί-
νεσθαι λέγουσιν, ὅτι τοὺς μὲν παῖδας ἀςραγάλοις καὶ
σφαίραις ἐξαπατᾷν δεῖ, τοὺς δὲ ἄνδρας ὅρκοις καὶ χρή-
μασιν. ἣ κερδαλῇ δὲ ἀλώπῃηξ ἑτέρα τίς ipi παρ᾽
᾿Αρχιλόχῳ. MHermogen. in Progymnasm. T. VIII. p. 5.
Biblioth. antiquae Litteraturae: (atvovrai δὲ ἐν τούτῳ
(τῷ pó9w) χρησάμενοι καὶ oi ἀρχαῖοι, Ἡσίοδος μὲν
τὸν ἀηδόνος εἰπὼν, ᾿Αρχίλοχος δὲ τὸν τῆς ἀλώπε-
-0;. Hinc Priscianus p. 1520. inter veteres Grammat.
Putschii. Basilius Orat.'de legendis ethnicis: Ἡμεῖς δὲ
τὴν ἀνθρωπείαν ἀρετὴν οὐκ ἐξαρκεῖν xa9' ἑαυτὴν πρὸς
κόσμον ὑπολαμβάνοντες,. ἐλάττονος αἰσχύνης ἀξια ποι-
εἶν οἰόμεθα; ἀλλὰ δῆτα πλούτου μὲν ὑπεροψόμεϑα;,
καὶ τὰς διὰ τῶν αἰσθήσεων ἡδονὰς αἰτιάσομεν, κολα-
κείας δὲ καὶ θωπείας διωξόμεθα καὶ τῆς ᾿Αρχιλό-
χου ἀλώπεκος τὸ κερδαλέον καὶ ποικίλον Cy-
λώσομεν. Haec postrema etiam S. Maximus in Excerpta
retulit T. II. p. 565. : ᾿

Huius epodi pars est etiam sine dubio ille trimeter,
quem apud Aristoph. Acharn. v. 120, 21. scholiastes
profert:

Τοιάνδε δ᾽, ὦ πίθηκε, τὴν πυγὴν ἔχων.
Huiusmodi qui culum habes, o simie! .

Ubi Aristophanes: Τοιόνδε δ᾽, d πίϑηκε, τὸν πώγων t
ἔχων Εὐνοῦχος ἡμῖν ἦλθες ἐσκευασμένος. Schol. καὶ

* 06$. —-

τοῦτο παρῴώδηκεν ἐκ τῶν ᾿Αρχιλόχου ἐπῳδῶν (pro ἐπῶν
Huschke): Τοιάνδε δ᾽, οὐ κ΄ 7. À. Putat quidem Huschke,
etiam v. 119. (1 ϑερμόβουλον πρωχτὸν ἐξυρημένε, et v. 121.
Εὐνοῦχος ἡμῖν x. tcx. ad hunc Archilochi locum perti-
nere, sed prior v. 119. est parodia Euripidis. lta enim
ibi Scholiastes: "fl ϑερμόβουλον: παρωδίᾳ χρῆται. ἔςι
γὰρ ἐν τῇ Μηδείᾳ Εὐριπίδου" αὖ ϑερμόβουλον σπλάγ-
χνον. οὗτος οὖν σκώπτων Εὐριπίδην προσέϑηκε πρωκτὸν
παρὰ προσδοκίαν. Neque etiam posterior 121. potius
Archilochi quam Aristophanis esse videtur; scholiastes
saltem eum parodia non complectitur.

r

LXI.
Toiog γὰρ Φιλότητος ἔρως ὑπὸ καρδίην ἐλυσϑεὶς
Πολλὴν κατ᾽ ἀχλὺν ὀμμάτων ἔχευε,
Ἀλέψας ἐκ ςηϑέων ἁπαλὰς Φρένας ---- — —.

Versio Grotii p. 262.
Quippe meo vis tanta cupidinis involuta cordi
Offudit atras visui tenebras,
Mentem ipsam rapiens e pectore — — —.

(Grot. p. 265. Brunck T. L p. 44. fr. 24. Iacobs Vol.I. P. L p. 166.)
Stobaeus Sermon. LXIL. p.597. De artificio vero,
quo carmen hoc compositum est, Victorinus p. 2566. ita
disserit: Quanta autem et quam profunda artis scientia
in hac epodi conclusione Archilochus usus sit, interest
dicere. Nàm cum aestimaret primum versum, cuius pri-
ma portio constat ex heroo tetrametro, id.est: Solvitur
"acris hyems grata vice, et sequentem epodum, qui

— 170 —

e trimetro iambico catalectico subsistit, id est: trahunt-
que siccas machinae carinas, simili clausula ter-
minatos in eundem cadere numerum, quum diversae
rationis inter se generisque viderentur, quippe cum
alter dactylico metro, alter iambico censeatur: tamen
adiiciendo maiori syllabam et detrahendo minori conce-
cutus est, ut uterque phalaecio metro concluderetur.
Nam superior hexameter sic: Veris et favoni; sequens
trimeter sic: Machinae carinas: quae utraque tribus
trochaeis annexis, id est, metro phalaecio terminante ad-
modum inter se decenter consonant.

V. 1. Φιλότητος ἔρως. Pro concubitus cupiditate
accipiendum esse putat Iacobs. Ἔρως enim, ut observat,
saepe desiderium significat, illustrante Brunckio hanc eius
significationem. ad Oedip. Colon. ν. 567. Φιλότης vero
pro concübitu adhibitum in Homero non raro occurrit.

Ὑπὸ καρδίην ἐλυσϑεῖς. Similia sunt illa Ho-
meri Il. £. v. 5315. de amore: Θυμὸν ἐνὶ ςήϑεσσι περιπρο-
χυϑεὶς ἐδάμασσεν. Il. y. Ἔρως Φρένας ἀμφικάλυψεν.
Anacr. Od. 14, 16, Μέσος δὲ καρδίης μευ "Ἔδυνε καί μ᾽
ἔλυσε (ἔρως). Docet l.l, Iacobs, ἐλυσϑεὶς translate sum-
tum esse de angue in cubili suo convoluto, et hunc
locum Apollonio ob oculos versatum esse L.III. 28:.
et 296.

Toiog; ὑπὸ κραδίῃ εἰλυμένος αἴϑετο λάϑρῃ
Οὐὖλος Ἔρως, ἁπαλὰς δὲ μετετρωπᾶτο παρειάς κ. T. À.

V. 2, Πολλὴν κατ᾿ ἀχλὺν ὀμμάτων ἔχευεν.
Quis non novit pulchram illam amoris descriptionem ab
effectibus eius in corpore et animo apud Sappho, ubi in-
ter alia etiam dicitur: ὀππάτεσσιν οὐδὲν OQsjput.

V.58. Ἀλέψας ἐκ ςηϑέων ἁπαλὰς Φρένας.
mentem mihi ademit, e pectore rapuit et effecit, ut prae

— 171 —

'amore insanirem. Callimach. epigr. 22. Ἔγνων, Εὐξί
9εός σε συνήρπασεν. Alias κλέπτειν νόον, mentem alicu-
ius fallere, decipere. Hesiod. Θεογ. 615. (Ὡς οὐκ ἔς: Διὸς
κλέψαι νόον. Aeschyl. Choéphor. 851.

LXII.
Οὐ μὴν ἀλλὰ xal 9 τύχη. καθάπερ ἣ παρ᾽ ᾿Αρχι-
λόχῳ γυνὴ, :
Τῇ μὲν ὕδωρ ἐφόρει
Δολοφρονέουσα χειρὶ, τῆδ᾽ ἑτέρη δὲ πῦρ.

Hacce ferebat aquam
Manu dolosa mulier, ignemque altera.

(Brunck 7T. I. p. 44. fr. 25. Libébe Vol E P.L p.165)
Plutarch. T. V. p. 64. in Demetrio, de inconstantia

fortunae huius regis subitisque eius mutationibus loquens,
et iterum T. X. p. 413. contra Stoicos: 'H δὲ τούτων
(Stoicorum) αἵρεσις, ὥσπερ ἣ παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ γυνὴ, τῇ
μὲν ὕδωρ — — δολοφρονέουσα χειρὶ, τῇδε --- --- δὲ
πῦρ. τοῖς μὲν προσάγεται τὴν φύσιν, τοῖς δ᾽ ἀπωθεῖται
δόγμασι. ubi ἐφόρει et ἑτέρῃ deest. Brunck sic exhibet
ex Plutarch. T. IX. p. 744. de primo frigido: ᾿Αρχίλοχος
ἐπὶ τῆς τἀναντία Φρονούσης οὐ κακῶς εἶπε"

Τῇ μὲν ὕδωρ ἐφόρει δολοφρονέουσα χειρὶ,

Τῇ ἑτέρᾳ δὲ πῦρ.
ita ut primus versus constet trimetro dactylico catalectico
et iambico dimetro catalectico, sequentibus deinceps duo-
bus dactylis. Sed mihi videtur pars esse carminis similis
fragm. 60, cuiüs longior versus est senarius, minor trime-

—: 172 --

ter dactylicus catalecticus. Hinc ad epodos retuli. Al-
ciphron L. IL. ep. τ. p. 71. ad amicam scribens, quam ad
amorem hortatur iuvenis, hunc locum videtur respexisse,
ut etiam Tacobs monet: σὺ δὲ ὀφϑεῖσα QAéysag — —
φέρεις μὲν πῦρ, ἔχεις δὲ ὕδωρ. τὴν σὴν αὐτὴ Φλόγα xa-
τάσβεσον πρὸς βραχύ. Erasm. inter proverb. recepit et
explicat Chil. IV. cent. IV. p. 74. Simile est illud Plauti
de Megadoro, qui Euclioni paupertatem simulanti be-
nigne loquitur, Aulul. Act. II. Sc. II. 17.
Nunc petit, quum pollicetur, inhiat aurum ut devoret;
Altera manu fert lapidem, panem ostendit altera.
At quam magnifice simili quadam imagine, sed augu-
stiori, rem auget Homerus Iunonem iurantem inducens,
ll. £. v. 272.
Χειρὶ δὲ τῇ ἑτέρῃ μὲν ἕλε χϑόνα πουλυβότειραν,
Τῇ δ᾽ ἑτέρῃ ἅλα μαρμαρέην.

LXIII.
Πάτερ Λυκάμβα, ποῖον ἐφράσω τόδε;
Τίς σὰς παρήειρε φρένας;

Pater Lycamba, quale verbum effatus es?
Quis obtudit mentem tuam?

e

Hephaestio p.70. Εἰσὶ δὲ ἐν τοῖς ποιήμασι καὶ οἱ
ἀῤῥενικῶς οὕτω καλούμενοι ἐπωδοὶ, ὅταν μεγάλῳ ςἴχῳ
περιττόν τι ἐπιφέρηται, οἷον" Πάτερ Aux. x. τ΄ À.

Esse hoc fragmentum Archilochi epodon, iam nomen
Lycambae indicat, tum etiam confirmat Demetrius de
Elocutione C. 5. qui alterum versum citans Archilochum

nominat.

— 173 —

γ.1. Τόδε. — Scholiast. Hephaestionis p. 1. τοδί,
et p. 86. pro τόδε habet λόγον.
V.z. Παρήειρε Qpoévas. Vid. fragm. 22. v. Πα-

ρήορος.

LXIV.
EJ To: πρὸς ἄεϑλα δῆμος ἀϑροΐξεται,
Ἔν δὲ Βατουσιάδης.

Lh.

Iam congregatur populus ad ludos, simul
Ecce Batusiades.

Hephaest. p. 70 et 22. de metro dactylico agens :
Τῶν δὲ sig συλλαβὴν (fort. καταληκτικῶν) τῷ μὲν πεν-
ϑημιμερεῖ πρὸς δύο ποσὶν οὐσῶν τῶν συλλαβῶν ᾿Αρχίλο-
χος κέχρηται ἐν ἐπωδῷ "᾿Εν δὲ Βατουσιάδης. Vide etiam
Cómment. C. IX. not. e, ubi schol. Aristoph. NsQ. 274.
etiam tradit, hoc metro Archilochum usum esse in £r óg,
et hinc Archilochium vocari. Unde a Dorvillio pro ἐπωδὴν
quod in Hephaestione erat, correctum, Vann. Crit.
Ρ- 45). | |

"As9Xa. certamina publica. Pindar. Olymp. I. v. 5.
vid. Schol.

LXV.

Φαινόμενον κακὸν οἴκαδ᾽ ἄγεσϑαι.

Damnum ferre domum manifestuni.

— 174 —

Hephaest. p. 22. de metro dactylico: Kal τὸ τετρά-

€

μετρον εἰς δισσύλλαβον καταληκτικὸν, οὗ πρῶτος ἔχρή-
σατο ᾿λΑρχίλοχος ἐν ἐπῳδοῖς" Φαινόμενον x. oi. à. Hinc
sua duxit schol. Aristophanis NzQ. 274. De muliere forte
loquitur, nescio an de Neobule, quam ducturus erat.
Aristophanes eadem de feminis sentit Lysistr. v. 259.

Τίς ἄν ποτ᾽ ἠλπισ᾽, ὦ

Στυμμόδωρ᾽, ἀκοῦσαι,

Τὰς γυναῖκας, ἃς ἐβόσκομεν

Kac οἶκον ἐμφανὲς κακὸν,

RaTá μὲν ἅγιον ἔχειν βρέτας,

Βατὰ δ᾽ ἀκρόπολιν ἐμὰν λαβεῖν.
Similiter Eurip. Orest. v. 259. Εἰ δ᾽ ἄλοχον ἄγεται, κα-
κὸν ἔχων ἥκει μέγα. et Androm. το5. Οὐ γάμον, ἀλλά
τιν᾽ ἄταν ᾿Ηγάγετ᾽ εὐναίαν εἰς ϑαλάμους Ἑλέναν. et ibi-
dem v. 269. de feminarum malitia:

"A δ᾽ ἔς᾽ ἐχίδνης καὶ πυρὸς περαιτέρω,

Οὐδεὶς γυναικὸς φάρμαν᾽ ἐξεύρηκέ πω

Ἑλακῆς" τοιοῦτον ἐσμὲν ἀνθρώποις κακόν.

LXVI.
Πόλλ᾽ οἶδ᾽ ἀλώπηξ, ἀλλ᾽ ἐχῖνος ἕν μέγα.

Scit multa vulpes, unum echinus quid grave.

Zenobius C. V. prov. 68. Μέμνηται -ταὐύτης (παροι-
μίας) ᾿Αρχίλοχος ἐν τοῖς ἐπῳδοῖς (sic pro &r«; leg.)*
Πόλλ᾽ οἷ. ἀ. — το. Quid. vero illud ἕν μέγα sit, quod
echinus scire dicitur, -ex Ionis tragici versibus intelligi-

fur, quos subiungit et Athenaeus ex eius Phoenice sic
adfert p. 91.

'AAX ἔν τε χέρσῳ τὰς λέοντος ἥνεσα

Hai τὰς ἔχίνου μᾶλλον ὀϊζυρὰς τέχνας,

Ὃς εὖτ᾽ ἂν ἄλλων ϑηρίων ὀσμὴν μάϑῃ,

Στρόβιλος ἀμφ᾽ ἀκανϑαν εἱλίξας δέμας

Ἀεῖται, δακεῖν τε καὶ 9iysw ἀμήχανος.
Λέγεται δὲ, addit Zenobius, ἣ παροιμία ἐπὶ τῶν πα-
νουργοτάτων. Sic etiam Plutarch. de solert. animalium
T. X. p. 47. τῶν δὲ χερσαίων ἔχίνων ἢ μὲν ὑπὲρ αὐτῶν
ἄμυνα καὶ φυλακὴ παροιμίαν πεποίηκε" Πόλλ᾽ οἶδ᾽
κι T. À. προσιούσης γὰρ αὐτῆς. ὡς φασιν, ἀμφ᾽ ἄκ.
εἷλ. δέμ. κεῖται 9ίγειν τε καὶ δακεῖν ἀμήχανος.

LXVII.
Πάρος" νῆσος, ἡν καὶ. πόλιν ᾿λρχίλοχος καλεῖ ἐν
ἐπωδοῖς.

Parus insula, quam etiam urbem Archilochus vocat
in epodis.

Stephan. Byzant. v. Πάρος. Insulas et regiones ab
auctoribus etiam πόλεις dictas esse, observat Strabo
L. VII p. 546. Στησίχορος δὲ καλεῖ πόλιν τὴν χώραν
Πίσαν λεγομένην, ὡς ὁ ποιητὴς τὴν Λέσβον Μάκαρος
πόλιν. Εὐριπίδης ἐν Ἴωνι" Εὐὔβοι᾽ ᾿Αϑήναις égi τις γεί-
τῶν πόλις. καὶ ἐν Ῥαδαμάνϑυϊ Οἱ γῆν ἔχουσ᾽ Εὐβοΐδα,
πρόσχωρον πόλιν. Σοφοκλῆς & ἐν Mucoi;: ᾿Ασία μὲν
j σύμπασα κλήζεται, ξένε, Πόλις δὲ Μυσῶν Μυσίᾳ
προσήγορος. Cf..ibidem Casaubon. ποῖ. 2. qui Hesych.

et Suidam excitat, quorum ille πόλιν per «av expo-
nit, hic Chium insulam a Lysia πόλιν appellatam esse
observat et addit: ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πολλάκις τῶν ῥητό-
ρων τὰς νήσους πόλεις ὀνομάζουσιν. Homerum vero
his auctoribus praeivisse, recte animadvertitur, qui Coum
insulam Il. B. 676. et Lemnum Odyss. 9. v. 284. ita no-
minavit, Ipse Archilochus iterum infra fragm. 88. insu-
lam Thasum πόλιν dicit. Lysias κατ᾽ 'Avóox. "Ἔπειτα
δὲ καὶ διώχληκε πόλεις πολλὰς ἐν τῇ ἀποδημίᾳ, Σικε-
λίαν, ᾿ταλίαν, Πελοπόννησον x. T. À. Aristides de *
Neptuno T.I. p.20. xai πόλεις δὲ ἐπολίσατο τοῖς ἀν-
ϑρώποις, ἃς δὴ νήσους νυνὶ καλοῦμεν. Aeschyl. Εὖὐμεν. 75.
insulas περιῤῥύτας πόλεις vocat. Sic Propertius, L. III.
El.9, 16. observante Cl. Huschke Miscell. philol. P.I. p. 24.
Praxitelem Paria vindicat urbe lapis.

LXVIII.
Δύςηνος ἔγκειμαι πόϑῳ,
ἌΛΨΨψυχος, χαλεπῆσι ϑεῶν ὀδύνησιν ἕκητι
Πεπαρμένος δι’ ὀξέων.. -

Versio Grotii p. 265.
Amoris in morbum incidi,

Exanimis, saeva perculsus corda deüm vi,
Unde ossa consumit dolor.

Stobaeus Sermon. LXIIL. p. 797. Fragmentum hoc
egregium, quia illi superiori LXI. continuo subiun-
ctum est, et vim spiritumque ostendit Archilocho dignis-
simum, et aperte pars epodi est, cuius carminis auctor

Archilochus inter veteres habetur, Archilocho adiudi-
candum esse, cum doctis viris nullus dubito, licet -
nomen poetae denuo adscriptum non habeat, et hinc
inter fragmenta eius recipiendum. ,,Nec dubito, inquit
doctiss. Iacobs, quin ei tribuendum sit, non magis quam
Achilles Stat. ad Catull. Ep. LI. et Dousa in L. II. Propert.
C. X. quamvis in Grotii Stobaeo p. 265. sine auctoris
nomine prostet.* Iacobs Animadv. Vol. I. P. I. p. 167.

V. 1. Ἔγκειμαι T 620. Theocrit, Idyll. y. v. 55.
de amore in Amaryll. ᾿Εγὼ μὲν viv ὅλος ἔγκειμαι.

V.2. Αψυχος. Horat. de metu L. 1. 8.1. v. 75.
An vigilare metu exanimum, — Θεῶν — ἕκητι.
Pindar. Isthm. IV, 1. "Ec; μοι θεῶν ἕκατι μυρία
κέλευθος.

.V.z. Πεπαρμένος. Illustrat hoc Iacobs auctorum
locis, in quibus πεπαρμένος translate de doloribus dici-
tur, quibus animus vel corpus excruciatur, Apollon.
Rhod. IV. 1066. Orphei de Lapid. XIII, 5. Hymn.
Hom. in Apoll. 92. etc. vide etiam Animadv. V. III.
P. II. p. 275. ad epigramm. 701. Analect. T. III. v. 5.

ἘΡΗν ΜΝ τι 00

ΙΝ
H E R^-C'UT LM

LXIX.
Τήνελλα.
"Qi καλλίνικε χαῖρ᾽ ἄναξ 'HoáxAese,
Αὐτός τὲ καὶ Ἰόλαος αἰχμητὰ δύο.

Praeclare salve victor o rex Hercules,
Tuque et Iolaus ambo. pugnare incluti,

Scholiast. Pindari Olymp. 2. v. 1. Schol. Aristopham.
"Ogv. v. 1762. et ᾽Αχαρν. v. 1228. Suidas v. Τήνελλα, et
"Tzetzes Chiliad. I. v. 685. Fragmentum odae, quae ab aliis
ephymnium, ab aliis hymnus, aut epinicium dicitur, et
iis qui in ludis Olympicis victores erant, accini solebat.
Pindar. schol. Nep. γι v. 1. Ὁ μὲν οὖν ᾿Αρίςαρχός Qy-
σιν, ἧτοι τὸν χορὸν ὑπὸ Tjj; νίκης TOV ἱερὸν αὐτοσχέδιόν
τινα ἐπινίκιον σαι, jj τὸν ᾿Αρχιλόχου καλλίνικον. Cur
vero hoc fragmentum ita constituendum esse duxerim, nt
Τήνελλα sit extra versum, apparebit tum ex loco scho-
liastae, tum etiam ex metro, quod intrusa hac voce plane
claudicat, aut durum et inconcinnum evadit. Schol.

i v. E

Pind. Olymp. 2. v. 1. ad verba: Τὸ μὲν ᾿Αρχιλόχου μέλος
Φωνᾶεν ᾿Ολυμπίᾳ Βαλλίνικος ὁ τρίπλοος κεχλαδὼς
x. T. A. haec adfert: ὃ μὲν ᾿Αρχίλοχος πρὸ τούτων τῶν
Aupixdy γενόμενος ϑελήσας ὕμνον ἀναβαλέσϑαι εἰς
Ἡρακλέα ἐν τῇ Ὀλυμπίᾳ, ἑνὸς κιϑαρωδοῦ διά τινος
. λέξεως μιμήσασθαι τὸν ῥυϑμὸν καὶ τὸν ἦχον τῆς κιθάρας
ἐπεχείρησε. συντάξας οὖν τὸ τήνελλα οὕτω xoi τὰ ἑξῆς
ἀνεβάλλετο. Hac voce nimirum dicta, qua sonum vel
᾿ χροῦμα citharae imitabatur, tum demum ipsum carmen
canere incepit: ὮὮ καλλίνικε x. 7. À., illaque voce quasi
praeludio sive κρούματος loco extra carmen usum esse,
cum hymnum inciperet, et forte citharoedus aut tibicen
non praesto esset, aperte docet alter scholiastes l. c. ex
Eratosthene: Περὶ δὲ τοῦ τήνελλα Ἐρατοσθένης Φησὶν,
ὅτι, ὅτε (6) αὐλητὴς ἢ ὁ κιϑαριξὴς μὴ παρῆν, ὁ ἔξαρ-
χος αὐτὸ μεταλαβὼν, ἔλεγεν ἔξω τοῦ μέλους. ὁ δὲ
τῶν κωμαςῶν χορὸς ἐπέβαλε τὸ Βαλλίνικε" καὶ οὕτω
συνειρόμενον γέγονε τὸ Τήνελλα Βαλλίνικε" ἡ δὲ ἀρχὴ
τοῦ μέλους ἔςιν- ἾΩ, Βαλλίνικε X. a. 'Hg. Unde patet,
illud τήνελλα non ad versum pertinere: sed chorus,
voce τήνελλα signo canendi dato, victori aeclama-
bat, et post hanc acclamationem vel ter repetitam secun-
dum Eratosthenem, vel post singulas strophas, quarum
tribus hoc epinicium constabat, iteratam secundum scho-
liastén Pindari, ipsum hymnum in Herculem ab: Archi-
locho compositum canebat, cum cantu, tibiis et lyra in-
cedebat solenni pompa, et victorem comitabatur, quod
Pindarus κωμάζειν vocat. Atque hinc etiam hunc hy-
mnum τρίπλοον a Pindaro dici, Eratosth. et schol. Pindari
tradünt v. 1. Ὃ τοῖς νικῶσι τὰ Ὀλύμπια ἐπήδετο, ἦν
τρίςροφον, κοινῶς δυνάμενον ἁρμόζειν ἐπὶ παντὸς νικη-
Φόρου, διὰ τὸ καὶ τῆς πράξεως αὐτῆς ψιλὸν. ἔχειν τὸν
M 2

Ὡασ 180 ----

λόγον, μήτε δὲ ὄνομα μήτε ἰδίωμα ἀγωνίσματος.
᾿Εφυμνίῳ δὲ κατεχρῶντο τούτῳ, Τήνελλα καλλί-
viXs — — — τὸ δὲ τρίπλοος, ὅτι τρὶς ἐπεκελά-
δουν τὸ Βαλλίνικε. οὐ καθόλου δὲ τρὶς, ἀλλ᾽ ὅτι τρι-
πλὴν ἔχει τὴν ςροφὴν, καὶ πάλιν ἀναλαμβάνεται. Ἔρα-
τοσϑένης δέ Quoi μὴ ἐπινίκιον εἶναι τὸ ᾿Αρχιλόχου
μέλος, ἀλλ᾽ ὕμνον εἰς Ἡρακλέα. τρίπλοον δὲ, oU διὰ
τὸ ἐκ τριῶν ςροφῶν συγκεῖσθαι, ἀλλὰ διὰ τὸ τρὶς
ἐφυμνάζεσϑαι τὸ αλλίνικε. Tribus tamen strophis
constitisse, aliud scholion testatur: τρίπλοος, ἢ) ὅτι τρὶς
ἐπαδόμενος, j τρίςροφος κατὰ ᾿Αρίςαρχον. Et si recte
scholiasten intelligo ,' ipse Archilochus videtur post ver-
sus aliquot illud Τήνελλα repetivisse tanquam ἐφύμνιον ;
sic enim ille l. c.: Kai αὑτὸς μὲν (᾿Δρχίλοχος) τὸν
ἦχον τῆς κιϑάρας ὑποκρινόμενος ἔλεγεν ἐν μέσῳ τὸ
τήνελλα καὶ τὰ λοιπὰ, oiov: Βαλλίνικε — καὶ εἶ τι
ἕτερον, οἷον" Αὐτός τε καὶ Ἰόλαος αἰχμητὰ δύο" Τήνελλα.

Cum igitur chorus ἐξάρχῳ incipienti canere Τήνελλα
semper accineret et subiiceret, '(À καλλίνικε x. T. À.
hinc intelligitur, cur tandem id cum ipso versu con-
iunctum sit, quod metrum mon admittit, et si cum
Küstero ad Suidam reducere velis ad metrum, versus
plane inconcinnus exsistit: Τήνελλα καλλίνικ᾽ ἄναξ
χαῖρ᾽ Ἡράκλεις. Cf. de ephymnio Hephaest. p. 7o.
schol. Aeschyl. ad Agam. v. 125. schol. Apoll. Rhod.
L. Il. v. 704. 714. Athenae. XV, 5or. Spanheim ad
Callim. p. 92. et 145.

Τήνελλα. Schol. Aristoph. "Axagv. 1228. μίμημα
ἐπιφϑέγματος αὐλοῦ τὸ τήνελλα. et Ὄρν. 1762. μίμη-
σίς gi φωνῆς κρούματος αὐλοῦ ποιᾶς ἀπὸ τοῦ ἐφυμνίου,
6 εἶπεν ᾿Αρχίλοχος εἰς τὸν Ἡρακλέα μετὰ τὸν ἄϑλον
Αὐγέου. — — δοκεῖ δὲ πρῶτος ᾿Δρχίλοχος ἐν Πάρῳ

ΕΞΞΞΞ- 181 vm

νικήσας Δήμητρος ὕμνον, ἑαυτῷ τοῦτο ἐπιπεφωνημέναι.
Vid. et Suidam v. Τήνελλα. "Tzetzes autem Archilo-
chum ideo hoc quasi praeludio vel ephymnio usum
esse scribit, quia chorda citharae rupta erat, Chil. I. v. 685.

"fl; τοῦτο ToU Παρίου δὲ τοῦ ᾿Αρχιλόχου μέλος,

Ἐν ὠπερ καὶ νενίκηκεν, ἄσας ἐν Ὀλυμπίᾳ,

Μόνῳ τῷ ςόματι λαλῶν, ὡς τῆς χορδῆς κοπείσης,

Ὅπερ xal Πίνδαῤός φησι τοῦτον ὑπερθαυμάζων.

Τὸ μέλος ἄκουε λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ ᾿Αρχιλόχου"

Τήνελλα᾽" καλλίνικε x. τ. À.

KaAÀAivixs. Aristid. in Hercul. T. 1. p. 24. At
τοίνυν ἐπωνυμίαι, καλλίνικός τε καὶ ἀλεξίκακος,
à μὲν μόνῳ ϑεῶν, ἣ δ᾽ ἐν τοῖς πρώτοις δίδοται.
vid. ibi Iebb. in not.

"Ava£ Ἡράκλεες. vid. fragm. 4. Hunc locum forte
spectavit Plutarch. T. IX. p. 4o4. περὶ τῆς xax052. TOU
Ἡροδότου: καίτοι τῶν παλαιῶν καὶ λογίων ἀνδρῶν oU,
"Ὅμηρος, οὐχ Ἡσίοδος, οὐκ ᾿Αρχίλοχος, οὐ Πείσαν-
pos , oU Στησίχορος, οὐκ ᾿Αλχκμὰν, οὐ Πίνδαρος Αἰγυ-
πτίου ἔσχον λόγον Ἡρακλέους ) Φοίνικος, ἀλλὰ ἕνα
τοῦτον ἴσασι πάντες Ἡρακλέα τὸν Βοιώτιον καὶ ' Agysiov.

Ex his auctorum locis ad hymnum Archilochi in
Herculem spectantibus, quibus plures vix invenias, iam,
credo, satis apparet et iudicari potest, quid verum vel
citra verum sit exornatum ab auctore dissertationis,
quae inserta est Bibliothecae elegantiorum artium et
litterarum T. 47., et inscribitur: Ueber dem ntheil,
welchem die Griechem am den Olympischem Spielem
nahmen, ubi p. 24. de Archilocho, huiusque carminis
effectibus loquitur, quos ita describit: Νοοῖ eArwürdi-
ger wird die Zusammenkunft zu Olympia, wenn mar
liest, wie "rchilochus sich durch sie mit ganz Griechen-

^

— i102 —

land wieder aussóhnte.. F'erhasst durch seine Satyrenm,
verwiesen vorn seinen Mitbürgern, und verachtet von allen
Tapfern, weil er ohne Schild aus dem Treffen. zurück-
gekommen war, wanderte er in den Griechischen Stád-
ten, umher , und. fand nirgends eine Zuflucht. |. Eben
feyerte man die Olympischen Spiele. Er verfertigte eine
Ode zum .Lobe des Herkules, werbreitete überall die
Nachricht davon, und werd unter die Mitwerber um
den poetischen Kranz aufgenommen. Er singt sein Ge-
dicht, und begleitet es mit den "Tónen der Leyer. Je-
derman;m sitzt erstaunt; man wergisst über dem Dich-
ter den Satyriker und den Feigen, und hált ihm ein-
stimmig der Krone würdig. Der Beyfall vertritt die
Grelle einer fórmlichen Ehrlichsprechung. 4rchilochus
kehrt nach Paros zurück, und géniesst bis am seinem
Tod der vollkommensten Hochachtung seiner Bürger.
Quis non videt, auctorem, qui Barthelemy in Anacharsi
eius hic maxime sequitur, ingenio suo nimium indulsisse?

FRAGMENTA
ΒΑ OCHEORUM

LXX.
Δήμητρος ἁγνῆς xai κόρης τὴν πανήγυριν σέβων.

Castae sacram pompam colens Cereris et Pro-
serpinae.

Hephaest. p. 55. "Ἄλλο ἀσυνάρτητον ὁμοίως κατὰ
τὴν πρώτην ἀντιπάϑειαν ἐξ ἰαμβικοῦ διμέτρου ἀκατα-
λήκτου καὶ τροχαϊκοῦ ἑφιϑημιμεροῦς τοῦ καλουμένου
Εὐριπιδείου οἷόν ἐςι τὸ ἐν τοῖς ἀναφερομένοις εἰς 'Ag-
χίλοχον Ἰοβάκχόις. Δήμητρος à. x. x. T. T. σ.
Dubie Hephaestio hos Iobacchos Archilocho tribuit, unde
Dorville in Vanno Crit. p. 495.: ,, Ad hos Iobacchos in
Bacchicis festis cani solitos respicit Pollux L. IV. c. VII.
Tlagoívia* Ἰόβακχοι. / Verisimile autem fit, Archilochum
forte primum Ἰόβακχον composuisse, deinde ab aliis
poetis alios hymnos eiusdem argumenti fuisse additos;
sensim omnes illos in unum fasciculum collectos et ad
unum auctorem relatos. *

De Iobacchis vid. Athenae. L. XIV. p. 671. Schol.
Aristoph. ᾿Αχαρν. 284. Proclum in Chrestomath. et Me-
nandr. hhetor. de Encom. Ο. 1. Forte hic versus ad

— 184 —

eum hymnum pertinet, quo schol. Aristoph. 'Ogv. v. 1762. ΄
(vid. fr. 69. not. TvsÀÀa) Archilochum dicit in Paro
vicisse. Cultus enim Cereris in hac insula praecipue
viguit. Hymn. in Cerer. v. 489, dum poeta Cererem et
Proserpinam alloquitur: 'AAX aw Ἐλευσῖνος ϑυοέσσης
δῆμον ἔχουσαι, αὶ Πάρον ἀμφιρύτην, ubi vide quos
citat Mitscherlich de cultu Cereris apud Parios, Ruhn-
kenium in adnotat. et de Sainte- Croix Recherches sur
les Mysteres p. 595. Ex Paro etiam Cereris mysteria in
Thasum translata esse, et quidem ab ipso Archilochi
proavo Tellide, Pausanias auctor est. Cf. commentar. $.I.
Δήμητρος ἁγνῆς καὶ κόρης. ᾿Αγνὸς solenne
epitheton dearum. deorumque. Hymn. in Cerer. 205.
᾿Ετρέψατο πότνιαν ἁγνὴν Μειδῆσαι —. Sermo est de hac
ipsa dea. et v. 458. Πολλὰ δ᾽ ἄρ᾽’ ἀμφαγάπησε κόρην
Δημήτερος ἁγνήν. et Odyss. À. 585. Hesiod. "Epw. 465.
Εὔχεσϑαι δὲ AW χϑονίω Δημήτερί 9᾽ ἁγνῇ. Sic Mi-
nerva, Diana, Musae, Nymphae etc. ἁγναὶ dicuntur
Odyss. 0. 71. 201. Aeschyl. Suppl. v. 151. Eurip. Helen. 160r. |
Etiam Apollo, Iupiter aliique dii et daemones hoc epi-
theto gaudent. Aeschyl. 1. c. 229. et 667. Pers. v. 627.

LXXI.
Χρυσοέϑειρ παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ ἐν Ἰοβάκχοις, ὅπερ
ἀποκέκοπται TOU “χρυσοέϑειρος.

Steph. Byzant. v. Βέχειρ.

πιὸ I Ο ἢ. A ΜΝ A
ARCHILOCHIL

LXXII.
᾿Ανάϑθημα τῇ Ἥρα παρ᾽ ᾿Αλκιβίας.
᾿Δλκιβίη πλοκάμων ἱερὴν ἀνέϑηκε καλύπτρην
Ἥρῃ, κουριδίων εὖτ᾽ ἐκύρησε γάμων.

Iunoni Alcibie crinalem grata sacravit
Vittam, legitimo dum sociata toro est.

(Brunck T. I. p. 41. fragm. 8. Iacobs Vol. I. P. I. p.175.)

Antholog. Cephalae a Reiskio 1754. edita p. r2.
epigr. 422. Vatican. Cod. 165. Archilochum multa scri-
psisse etiam epigrammata, patet ex Meleagri epigram-
mate, quod Anthologiae suae praeposuit (vid. supra
No. X.) ubi se ait pauca ex maxima copia Archilochi,
quasi guttas quasdam ex oceano, selegisse, eaque viden-
tur fuisse perquam acerba pro poetae ingenio, cum Me-
leager ea propter acumen et asperitatem sententiarum
floribus spinis circumsitis assimulet. Sed horum omnium
hoc unum tantum servatum est, et simplicissimum,
quod illius acerbitatis Archilochiae prorsus nihil habet,
quae ipsi propria fuit, Neque vero etiam, ut mani-
festum est, ea hic locum habere poterat, utpote in in-

— 1806 —

scriptione, quo Iunoni anathema consecratur a femina,
καλύπτρα, capitis vel comae redimiculum, iam ab
Homero memoratum ll. *. 406. et Odyss. s. 250. Ἱερὴν
vocat poeta, quia Iunoni dedicata et sacra est. Eadem
dedicatur etiam in epigrammate III. NNiciae p. 248.
Anal. T. I.

Δαμαρέτης κρήδεμνα καὶ ὑδατόεσσα καλύπτρη,

Εἰλήϑυια, τεᾶς κεῖται ὑπὲρ κεφαλᾶς.

Κουριδέων --ΟἰΥ άμων. Reiskius: ο»κουρίδιοι γάμοι,
legitimae nuptiae, proprie illae sunt nuptiae, quibus
virgo legitimis ritibus et modis marito in manum et
domum convenit. Talis uxor, quae virgo nupsit palam
et ut virgo, non clam furtimve aut vidua, dicitur
ἄλοχος κουρίδιος (1. Xovgióía), et maritus, qui talem
puellam virginem duxit, est γαμέτης πουρίδιος.““ Hom.
Ia. Koi γὰρ ῥὰ Κλυταιμνήζρης προβέβουλα Kovgi-
δίης ἀλόχου. Ubi Eustathius: ἥν τις κούρην ἔτι οὖσαν
ἠγάγετο, οὗ μὲν :j ἑτέρῳ προσζευχ,ϑεῖσαν εἰς γάμον,
ἢ καὶ ἄλλως γραῦν.

ΙΝΟΒΒΤΟΒΌΜ LIBRORUM
FRAGMEN T A.

LXXIIL.

Qa νύκτωρ περὶ πόλιν πωλευμένῳ.

Furi noctu circa urbem vaganti.

Eustathius Odyss. v. T. IIL. p. 1889, 2. Φιλήτου δὲ τοῦ
εἰρημένου χρῆσις μὲν παρά τε Ἡσιόδῳ ("Epy. v. 575.) καὶ
παρὰ ᾿Αρχιλόχῳ ἐν τῷ Φιλήτᾳ v. m. m. T. ἤγουν κλέπτῃ
νυκτιλόχω. lambum effeceris, si dactylo in tertia sede
admisso legas: Φιλῆτα νύκτωρ περὶ πόλιν πωλεύμενὲ.
nam hi vocativi in « breves sunt. Hom. ll. a. 540.
À. 585. ToZóra, λωβητήρ. Sic et Odyss. ὦ. v. 1o. Aeschyl.
Prometh. v. 13. De etymologia huius vocis agit Eustath.
l. c. et Tzetzes ad Hesiod. "Eo. v. 575. Sed lectu digna sunt,
quae Etymol. M. ex Tryphone grammatico de hac voce :
adfert: Φιλητὴς ὀξυνόμενον μὲν σημαίνει τὸν ἐραςήν"
παροξυνόμενον δὲ τὸν κλέπτην. παρὰ τὸ ὑφελέσϑαι
γίνεται ὑφειλέτης, καὶ κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ v καὶ TOU ε
καὶ ἐκτάσει τοῦ s εἰς ἡ γίνεται Φιλήτης. πολλὰ δὲ πάϑη
ἐνταῦϑα γέγονε. λέγει δὲ ὁ Τούφων, ὅτι συνέπαϑεν ἣ
Φωνὴ τῷ σημαινομένῳ, ὡς ἡμισυκύκλιον ἡμικύκλιον,
λείπω, λιμός. ὁ γὰρ κλέπτης ἔνδειαν ποιεῖ, οὗ χάριν καὶ

— 188 —

Φωνῆς ἔνδειαν ἐνεδέξατο. κρεῖττον δέ gw εἰπεῖν, ὅτι,
ὥσπερ παρὰ τὸ οἰκῶ γίνεται οἰκέτης, καὶ γαμῶ γαμέτης,
οὕτω καὶ παρὰ τὸ φιλῶ Φιλέτης, ἐν ἐκτάσει δὲ τοῦ 1 καὶ
τροπῇ τοῦ ε εἰς η, παρὰ τοῦ Φιλεῖσθαι κατ᾽ ἀντίφρασιν
ὁ μισούμενος. Ab hac voce Turneb. Adversar. 81» 5.
Latinorum voces pilare et compilare ortas esse putat. Oc-
currit ea etiam Hymn. in Mercur. v. 66, 229. et saepius,
Eurip. Rhes. v. 217. Aeschyl. Choeph. v. 998. Ipsa resti-
tuenda quoque epigrammati Diophanis Anal. T. II. p. 259.
v. 1. loco Ψιλήςης vel ψιλήτης.
Φιλήτης ὁ Ἔρως xaÀoiT àv ὄντως,
᾿Αγνυπνεῖ, ϑρασύς ἐςιν, ἐκδιδύσκει.
Sed hoc iam animadversum invenio in Biblioth. elegant.
artium et litterarum T. LXIV. p. 227. ᾿Αγρυπνεῖ conve-
nit cum Archilochi νύκτωρ περὶ πόλιν πωλεύεσϑαι. Hu-
iusmodi fur nocturnus, in quem elegans epigramma
Philippi Thessalon. exstat Anal. T.IL. p. 225, quique
propter furta, quibus invigilat, non noctu, sed interdiu
dormit, ideo ab Hesiodo ἡμερόκοιτος vocatur:
Μήποτέ σ᾽ ἡμερόκοιτος ἀνὴρ. ἀπὸ χρήμαϑ᾽ ἕληται.

Πωλευμένῳ. Sic pro πολευμένῳ reposui, ut
cum fragm. 5. consentiat, quam scripturam et lex antiqua
attica et Homeri usus probat.

LXXIV.
Ἔρξω — — ἐτήτυμον γὰρ ξυνὸς ἀνθρώποις
᾿Αρῆς.

Agam igitur; revera enim communis homini-
bus Mars.

ati 189 —

Clemens Alex. p.758, 25. Καθάπερ ἀμέλει κἀκεῖνο
τὸ ἔπος" Ξυνὸς Ἐνυάλιος καί τε κτανέοντα κατέκτα,
(Il. σ. 5o9.), μεταποιῶν αὐτὸς (ὁ ᾿Αρχίλοχος) ὧδέ πως
ἐξήνεγκεν: Ἔρξω" ἐτήτυμον γ. X. T. À. Utrum hic lo-
cus ad tetrametros, an ad senarios referendus sit, du-
bium facit verburn ἔρξω ab initio, post quod unum alte-
rumve vocabulum excidit. Legi enim posset: Ἔρξω ὧδ᾽»
ἐτήτυμον γ. ξ. à. "A. iuxta Homer. Odyss. 1. 558. ᾿Αλλὰ
μάλ᾽ ὧδ᾽ ἔρξω. et Odyss. ζ. 258. ὧδ᾽ ἔρδειν. et tum versus
erit tetrameter; vel etiam: Ἔρξω οὖν" ἐτήτυμον y. ξ. à." A.
et tum quoque in iambicum trimetrum redigitur.

LXXV.
Ἕν δ᾽ ἐπίζαμαι μέγα,
Τὸν κακῶς τι δρῶντα ἀνταμείβεσϑαι κακοῖς.

Unum scio idque magnum,
Si male quid egeris, rependi tibi malis.

Theophilus Antioch. ad Autolyc. CLIII. Antea dixit,
maleficos necessario scelerum suorum poenas persolvere,
atque hoc mortalibus utile esse et iustum ; quod deinceps
poetarum testimoniis confirmat , inter quae etiam hoc Ar-
chilochi effatum profertur: ὁμοίως xai ᾿Αρχίλοχος" "Ev
δ᾽ ἐπ. μ. x. T. Δ. Videntur fuisse vel tetrametri trochaici,
quorum priori primae duae syzygiae, alteri vero ab initio
pes deest; vel trimetri iambici, sed quorum primus etiam
mutilus est. Nimirum ad metrum iambicum sic reduxeris:

— — — —"E» δ᾽ ἐπίξαμαι μέγα, |
Βακῶς τι δρῶντα ἀνταμείβεσθαι κακοῖς, vel:
Τὸν δρῶντά τι κακῶς à. x.

,

— 190 —

Aeschylus, qui Archilochi et. verba et sententias. toties
ante oculos habuisse videtur, iisdem etiam verbis in
alium sensum declinatis utitur Choeph. 120. Dum chorus
Electram iubet Deos precari, ut Agamemnonis interfecto-
res vicissim interficiantur, eaque interrogat, an hoc
etiam fas piumque sit, ille respondet:

Πῶς δ᾽ οὔ; τὸν ἔχϑρὸν ἀνταμείβεσϑαι κακοῖς.

LXXVI. :
Οὐκ &9' ὁμῶς ϑάλλεις ἁπαλὸν χρόα" κάρφεται
γὰρ ἤδη.

Non amplius similiter flores pulchritudine deli-

cati corporis; iam enim exarescit.

(Brunck T. I. p. 45. fr. 97. Iacobs Vol. I. P. I. p. 170.)

Hephaest. p. 19. "Ec: δὲ ἐν αὐτῷ (Καλλιμάχω) ἐπί-
σήμον τὸ δίμετρον βραχυκατάληκτον τὸ καλούμενον ἰϑυ-
Φαλλικὸν, ᾧᾧ πρῶτος") ’Αρχίλοχος ἔχρήσατο συζεύξας
αὐτὸ δακτυλικῷ τετραμέτρῳ οὕτως" Obxé9' ὁμῶς καὶ
τ. À. et p. 22. καὶ τῶν ἀκαταλήκτων δὲ τὸ τετράμετρον
᾿Αρχίλοχος ἔνδοξον ἐποίησε διὰ τὸ προτάξαι αὐτὸ τοῦ
τροχαϊκοῦ τοῦ καλουμένου ἰϑυφαλλικοῦ οὕτως" Οὐκέθ᾽
ὁ. 4. T. À. item p. 5o. Videtur hic versus pars esse epodi,
qualis est fragm. Gr, et poeta deridere feminam, cuius

pulchritudo iam progrediente aetate sensim diminuitur.
Θάλλεις. De forma et vigore iuventutis passim ab
auctoribus usurpatur, ut in latina lingua et nostra ver-
nacula fit. Anacr. Od. 68. Ἰδὲ τὴν φίλην γυναῖκα, Éo-

*) Sic Dorville cx MS. Vann. Crit. p.:455.

μάει, τέϑηλε, λάμπει. Strat. Anal. T. II. p. 568. ep. 77.
"EZoya δ᾽ iv τούτοις Μιλήσιος, ἡνίδε, θάλλει. Horat.
ad Pison. v. 62. Et iuvenum ritu florent modo nata
vigentque. Hinc ϑαλερὸς epitheton iuvenum, ϑαλεροὶ
αἰφηοὶ, $aÀspüg παρακοίτης, ll. 9. 156. et ϑάλος saepe
de adolescentulis et puellis dictum invenias. Sic Odyss. C.
v. 157. de Nausicaa: Λευσσόντων τοιόνδε θάλος “χορὸν
écoryvsUcav. Meleager epigr. rog. de Heliodora: Αἴ,
ai, ποῦ τὸ ποθεινὸν ἐμὸν θάλος. et epigr. 88. Εὔδεις,
Ζηνοφίλη, τρυφερὸν ϑάλος. Sic et ἀνθεῖν et ἄνϑος
adhibetur. Hesiod. Theog. v. 988. Aeschyl. Suppl. v. 677.
Vide Klotz. ad Tyrtaeum p. 68.

KapQsTai:. cutis tibi iam exarescit, et vigor ille
iuventutis sensim perit. Odyss. v. v. 98. άρψω μὲν
χρόα καλὸν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι. Schol. μειώσω,
ξηρανῶ. Aeschyl. Agam. v. 79. de senectute: τό $' ὑπέρ-
γήρων, Φυλλάδος 909 RaTaxapQopuétv9o, τρίποδας
μὲν ὁδοὺς Στείχει. Ceterum vide doct. Iacobs l. c. qui
etiam similes auctorum locos comparat.

Hermannus de Metris Graecor. p. 42. Archilocho
etiam sequentem versum tribuit, quem Hephaestio p. 50.
post hunc ipsum paucis his interiectis adfert: Γίνεται
δὲ ὃ τελευταῖος τῆς τετραποδίας διὰ τὴν ἐπὶ τέλους
ἀδιαφορίαν xal κρητικός" οἷός ἐςιν οὗτος"

Kai βήσσας ὀρέων δυσπαιπάλους" οἷος ἦν ἐφ᾽ ἥβης.

LXXVII.
᾿Αλλά μ' ὃ λυσιμελὴς, ὦ "raige, δάμναται Πόϑος.

Verum me Amor membra solvens, o amice, subigit,

— 19*- “ὦ

(Brunck Anal, T. I. p. 45. fr. 26. Tacobs V. I. P. I. p. 168.)

Hephaest. p. 5r. τρίτον δέ &gi παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳυ ἀσυν-
ἄρτητον ἐκ δακτυλικοῦ πενθημιμεροῦς καὶ ἰαμβικοῦ δι-
μέτρου ἀκαταλήκτου. ᾿Αλλά p ὁ λ. ὦ. δ. II.

*O λυσιμελὴς — Πόϑος. Πόϑος idem plerum-
que qui "Egwg. Alciphr. L. I. ep. 8. &giga μόνος οἶδεν im-
πάζεσϑαι Ilá90;, quem mox"Egcwra deinceps vocat. Sic
Anacr. od. 55. Πόϑος ὁ μὲν πτεροῦται, i. e. Ἔρως. Cf.
Eudociae Viol. p. 155. Pausanias tamen in Atticis p. 41.
diversos fuisse et varia forma a Scopa effictos esse indicat:
Σκόπα δὲ "Ἔρως καὶ Ἵμερος καὶ Πόϑος εἴδη διάφορά
ἐςξι κατὰ ταὐτὰ τοῖς ὀνόμασι καὶ τὰ ἔργα σφίσι.
Megaris eorum signa erant in templo Veneris. Sed a
Meleagro pro eodem Amore habentur, tantumque di-
versa eius nomina sunt, Epigr. VIII.

᾿Αρνεῖται τὸν Ἔρωτα τεκεῖν ἡ Βύπρις, ἰδοῦσα
Αλλλον ἐν ἠϊϑέοις Ἵμερον ᾽᾿Αντίοχον.
᾿Αλλὰ νέοι ςέργοιτε νέον Πόϑον" 5j γὰρ ὁ κοῦρος

Εἴρηται κρείσσων οὗτος Ἔρωτος Ἔρως.

Λυσιμελὴς vero Amor iam ab Hesiodo dicitur
Theog. 120.

— Ἔρος, ὃς κάλλιςος ἐν ἀθανάτοισι ϑεοῖσι,
Λυσιμελὴς πάντων τε ϑεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων
Δάμναται ἐν ςήϑεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν.
Sic et Sappho, quam citat Iacobs fragm. X. "Ego; δ᾽
αὖτέ μ᾽ ὁ λυσιμελὴς δονεῖ. Apud Homer. est epitheton
Somni Odyss. v. ν. 56, 57. quem sequitur Moschus Idyll. β.
v. 25. Ludit eleganter in hac voce Hedylus epigr. 6.
Λυσιμελοῦς Βάκχου καὶ λυσιμελοῦς ᾿Αφροδίτης
Γεννᾶται θυγάτηρ λυσιμελὴς ποδάγρα.

Δάμναται. Iam inde ab Homero hoc verbum a

— 193 —

poetis frequentatur, cum de Amoris in homines imperio
eiusque potentia sermo est. Il. £. 215.

Οὐ γὰρ πώποτέ μ᾽ ὧδε 9εᾶς ἔρος, οὐδὲ γυναικὸς

Θυμὸν ἐνὶ ςήϑεσσι περιπροχυϑεὶς ἔ δάμασσεν.
Hesiodus loc. cit. Sappho: Πόϑῳ δαμεῖσα παιδὸς
βραδινὰν δι᾿ ᾿Αφροδίταν. Anacr. Od. 58. Ὅδε γὰρ ϑεῶν δυ- ᾿
νάςης, Ὅδε καὶ βροτοὺς δαμ ἀζξζει. Theocrit. Idyll. 29, 25.
(Ἔρως) ὃς ἀνδρῶν φρένας εὐμαρέως ὑποδάμναται.

LXXVIII.
Tigópa: αὑτὸν ἐν μισϑοφόρου xai τοῦ Tv-
χόντος ςρατιώτου μοίρα.

Honoro ipsum non secus ac mercenarium
et vulgarem militem.

Schol. ad Hamer. Villoison, L. IX. v. ἢ, Tim 34
piv ἐν Βαρὸς aic. ἀπὸ τῶν βαρῶν, οὖς ἀεὶ λοι-
δορεῖ ὁ ποιητὴς, οἷον ἐν μοίρᾳ Καρὸς, οἱονεὶ δούλου —
᾿Αρχίλοχος δέ: Τιμῶμαι κ. T. À. Forte iambos εἰς re-
stituas: .

Τιμῶμαι αὑτὸν μισθοφόρου ἐν τἀξεὶ

ai τοῦ τυχόντος ςρατιώτου --- --- —.

Ἔν τάξεϊ pro ἐν μοίρᾳ ex Etymol. M. repono v. xagóg* — —
ἀντὶ τοῦ ϑανάτου, ὡς θάνατον πέφρακεν, iV 4 ἀπὸ
τοῦ κὴρ, κηρὸς, κατὰ συςολὴν τοῦ ἡ, καρός. y, ὡς ἔνιοι,
ἐν τάξει μισϑοφόρου. πρῶτον γὰρ Ks; ἐπολέ-
μήσαν ἐπὶ μισθῷ καὶ ἔδοξαν εἶναι ἀτιμότατοι. Eadem
habent etiam scholia minora ad hunc locum. Speusippus
epigr. Analect. T. 1. p. 176. Ψυχὴ δ᾽ ἀθανάτων τάξιν
N

e — 194 —

ἔχει μαμάρων. Suidas v. Ἐν Β αρὸς εἵπετο τἀξει"
ἀντὶ τοῦ ἐμισϑθοφόρει. ἐπειδὴ πρῶτοι Ἀᾶρες ἐμισϑο-
Φόρησαν. ——

LXXIX.
Ὥς" ὄνου Πριηνέως κήλωνος ἐπλήμμυρον.

Velut asino Prienensi admissario inturgescebam.

Eustathius Odyss. T. II. p. 1197, 27. de nominibus
agens, quibus veteres libidinosos et rei venereae deditos
appellare solebant, ubi sic deinceps pergit: αἱ χρήσεις
παρὰ τοῖς παλαιοῖς, οἵ Qai, ὡς κήλων μὲν πεποίηται
ἀπὸ τῶν ὀχευτῶν ὄνων. ᾿Αρχίλοχος" “Ὡς ὄνου x. τ. λ.
Item Etym. M.v. ἀτρύγετος" — τρύγῃη δέ ἐξιν ὁ δημη-
τριακὸς καρπὸς, ὥσπερ ὄνου κήλωνος ὀτρυγὴ ᾧ ἀ-
γου ἀντὶ τοῦ κριϑοφάγου κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο,
ὡς ἐπὶ τοῦ κριόεις, ὀκριόεις, παρὰ τῷ ᾿Αρχιλόχω. Unde
hanc etiam vocem ὀτρυγηφάγου ad hoc fragmentum per-
tinere apparet, qua adiecta iambus ita enascitur;

— deg ὄνου Πριηνξως

KjAwvyog ἔπλήμμυρον ὀτρυγηφάγου.
vel etiam KA. ὀτρυγ. ἔπλήμμυρον, ut sit aoristus secun-
dus, cuius penultima brevis est. Sed maiorem dilffi-
*cultatem sensus horum verborum parit, quae ὑλικῶς
tantum verti. Nam quid poeta significare velit per
ἐπλήμμυρον ὄνου, difficile est coniectura assequi. Ἀπ
simpliciter poeta tantum indicat, sibi ventrem cibo potu-
que nimis repletum intumuisse, ridicula ad id exprimen-
dum imagine usus de asino Prienensi hordeo bene pasto?
Àn sensus turpis hic latet, quem eruere operae pretium

— 195 —

non fuerit? An ὡὥςε coniunctio est, et δίκην intelligi
potest (ὄνου δίκην ἐπλήμμυρον )2 Sed talis ellipsis vix
obvia, et hinc nihil certi statuere habeo.

K$Awvog. Etymol v. xjÀov: — κήλων γὰρ λέγε:
ται ὁ θερμὸς εἰς συνουσίαν, παρὰ τὸν κήσω μέλλοντα. δὴη-
Àoi τὸ καύσω. et v. βάκηλος" — κήλων γὰρ τὸ αἰδοῖον -
ἔνθεν καὶ κήλων ὄνος ὁ συνουσιαςικός. Unde quoque
Pan a Cratino κήλων dictus.. Cf. Vann. Crit. Dorvill. p. 55.
qui laudat Isac. Voss. ad Catull. p. 162. et Wesseling. ad
Iinerarium Antonin. p. 641.

Ὀτρυγηφάγου. "Vide Etym. M. l. c. Hesychius:
᾿Οτρυγηφάγος" περιττὸν τὸ O0. TQU'y4 γὰρ ὁ σῖτος xoi
χόρτος. Et lexicon MS. Photii, quod Alberti excitat:
᾿Οτρυγηφάγον, τὸν κριϑοφάγον. ᾿Αρχίλοχος.. κατὰ
πλεονασμὸν τοῦ ο. τρύγη γὰρ ὁ δημητριακὸς καρπός.
Sine pleonastico| 0 utitur hac voce Plutarchus L. VIII,
Probl. ἡ. T. VIII. p. 912. .

Ἐπλήμμυρον. Hesych. Πλημμύρει" πέπληϑεν.
Apollon. Rod. L. IV. 704. Μαζοὶ πλήμμυρον λοχίης
ἐκ νηδύος.

LXXX.

Πεντήκοντ᾽ ἀνδρῶν λίπε Κοίρανον ἤπιος ἸΤοσειδῶν.

Ex quinquaginta viris reliquit Coeranum cle-
mens Neptunus,

Plutarch. de Solertia animalium T. X. p. 97. ubi de
amore delphinorum erga homines sermo est: "Ex δὲ τού-
τοῦ καὶ τὰ περὶ Ἀοίρανον ὄντα μυθώδη Tig ἔσχε.

AN Ἶ

Πάριος yàg wv τὸ γένος ἐν Βυζαντίῳ δελφίνων βόλον
ἐνσχεθέντων σαγήνῃ καὶ κινδυνευόντων κατακοπῆναι,
πριάμενος μεθῆκε πάντας. ᾿Ολίγῳ δὲ ὕςερον ἔπλει πεν-
τηκόντορον ἔχων, ὡς Qao, λῃηςῶν ἄνδρας ἄγουσαν.
Ἔν δὲ τῷ μεταξὺ Νάξου καὶ Πάρου πορϑμῷ τῆς νεὼς
ἀνατραπείσης καὶ τῶν ἄλλων διαφϑαρέντων, ἐκεῖνον
λέγουσι δελφῖνος ὑποδραμόντος abTQ, καὶ ἀνακουφί-
ζοντος ἐνεχϑῆναι τῆς ἹΣικύνθου (Σικήνου vel Σικίνου
Reisk.) κατὰ σπήλαιον, ὃ δείκνυται μέχρι νῦν, καὶ κα-
λεῖται Koipáviov. Ἐπὶ τούτω δὲ λέγεται ποιῆσαι τὸν
᾿Αρχίλοχον: Πεντήκοντ᾽ ἀνδρ. κ. T. À. Aliter paul-
lum hanc eandem historiam Athenae. L. XIII. p. 606.
D. E. narrat, qui Coeranum Milesium facit: Φύλαρχος
γοῦν ἐν τῇ δυοκαιδεκάτῃ, Moipavos, Φησὶν, ὃ Μιλή-
σιος ἰδὼν ἁλιέας τῷ δικτύῳ λαβόντας δελφῖνα, καὶ μέλ-
λοντας κατακόπτειν, ἀργύριον δοὺς καὶ παραςησάμενος
ἀφῆκεν εἰς τὸ πέλαγος. καὶ μετὰ ταῦτα ναυαγίῳ "pu
σάμενος περὶ Μύκονον, καὶ πάντων ἀπολομένων, μόνος
ὑπὸ δελφῖνος ἐσώϑη ὁ Koigavoc. τελευτήσαντος δὲ αὐτοῦ
γηραιοῦ ἐν τῇ πατρίδι, καὶ τῆς ἐκφορᾶς παρὰ τὴν
ϑάλατταν γενομένης κατὰ τύχην ἐν τῇ Μιλήτῳ, ἐν τῷ
λιμένι πλῆϑος δελφίνων ἐφάνη ἐν τῇ ἡμέρα ἐκείνῃ, μι-
πρὸν ἀπωτέρω τῶν συνεμκομιζόντων τὸν Κοίρανον, ὡσεὶ
συνεκφερόντων καὶ συγκηδευόντων τὸν ἄνθρωπον. De
delphinis autem homines amantibus , eosque ex undis
exportantibus, ut de Arione, tralatitium est. Hinc Athe-
naeus 1. c. Φιλανθρωπότατον δέ igi καὶ συνετώτατον τὸ
ζῶον ὁ δελφὶς, χάριν τε ἀποδιδόναι ἐπιςάμενον. CK.
Antigonum Caryst. c. VI. et ibi adnotat. Beckmanni.
Quis vero hie Coeranus fuerit, non constat. Apollodor.
L. III. c. 5. memorat Éoigayov, patrem vatis Polyidi, qui
Glaucum filium Minois resuscitavit, quem Eudocia Viol.

Ῥ- 7. Argivum facit. Sed nihil hic ad hunc locum. Frag-
mentum hoc videtur pars epodi fuisse.

LXXXI.
Πάντα πόνος τεύχει ϑνητοῖς μελέτη τὲ βροτείη.

Omnia labor perficit mortalibus, curaque humana.

Scholiast. Hermogen. p. 577. sed sine poetae nomine.
Verum Ioannes Siceliota versum Archilocho tribuit in com-
mentar. Ms. in Hermogenem, unde produxit Cl. Ruhn-
ken. (Vid. Xenophont. Memorabil. ex edit. Schneideri
L. Hl. C. τ. p. 84. in adnotat., qui et similes auctorum
locos adfert.) Adde Virgilium idem breviter enuncian-
tem: Labor improbus omnia vincit.

Θνητοῖς. Sicloann.Sicel. — In schol. Hermogenis δὲ
βροτοῖς, quod propter sequens βροτείη admitti non potest.

Fueritne hic hexameter pars elegiae, an epodi, cu-
iusmodi in Horatio sunt 12, 15, 14» incertum est.

LXXXII.
Ὅρκον δ᾽ ἐνοσφίσϑης μέγαν
Ἅλας τε καὶ τράπεξαν.

A iure iurando descivisti salibusque et mensa.

Origenes contra Celsum .L. lI. p. 20r. p. 407, 408.
Τίς γὰρ οὐκ οἶδεν, ὅτι πολλοὶ κοινωνήσαντες ἁλῶν xal
τραπέζης ἐπεβούλευσαν τοῖς συνεςίοις, καὶ πλήρης ἐςὴν ὃ
Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων ἱςορία τοιούτων παραδειγμάτων"

FEDES 198 Hem

καὶ ὀνειδίζων γε ὁ Πάριος ἰαμβοποιὸς τὸν Λυκάμβην μετὰ
ἅλας καὶ Τράπεζαν συνθήκας ἀθετήσαντα, Φησὶ πρὸς
αὐτόν" “Ὅρκον x. T. Δ. Duo versus dimetri iambici, alter
acatalecticus , alter catalecticus , quo metro Archilochum
contra Lycamben et filias usum esse, testatur Victorinus
L. IIL. 2585. (vid. Comment. δ. ὙΠ]. not. x.) Sed alter for-
tassis mutilus est senarius, ita ut verisimile sit, quod doct.
Huschke Miscell. Philolog. p. 15, 16. arbitratur, partem esse
illius epodi, quo, fabula de vulpe et aquila proposita, Ly-
cambae perfidia castigatur. De eadem re Dio Chrysost.
Orat. 65. p. 461. B. ᾿Αρχίλοχον οὐδὲν ὥνησαν οἱ ἅλες καὶ
3 τράπεζα πρὸς τὴν ὁμολογίαν τῶν γάμων, ὧν φησιν
αὐτός. Analect. T. I. p. 419. fragm. V. Alexandri Aetoli
ex emendat. Brunckii: — — — ὁ δὲ Ζῆνα ξείνιον αἰδόμενος
Σπονδάς τε Φοβίου καὶ ἅλα Zuvsüva τραπέζης. ad
quem locum cf. quae lacobs eius illustrandi causa praeter
hunc Archilochi locum profert, qui ex hoc ipso prover-
bium ortum esse putat ἅλα xai τράπεζαν μὴ παραβαίνειν.
Sed iam in Homero haec locutio, saltem pars eius occur-
rit. Odyss. ᾧ. v. 28.
Σχέτλιος, οὐδὲ Θεῶν ὄπιν ἠδέσατ᾽, οὐδὲ τράπεζαν,
Τὴν δή οἱ παρέθηκεν.
Et sic etiam deinde alii scriptores. Aeschyl. Agam. 409.
Οἷος καὶ Πάρις, ἐλθὼν ἐς δόμον τῶν ᾿Ατρειδᾶν, Ἤισχυνε
ξενίαν τράπεζαν. et v. 712. - Eurip. Hecub. 795. Hecuba
queritur, quod Polymestor eam circumvenit: Koivij
τραπέζης πολλάκις τυχὼν ἐμοί. Xenoph. Anab. L. III.
C. 2. de ducibus per perfidiam interemtis: ὅςις KAságyro
καὶ ὁμοτράπεζος γενόμενος αὐτοῖς τούτοις ἐξαπατήσας
τοὺς ἄνδρας ἀπολώλεκεν.
'"EvooQtc293, discessisti a iure iurando, i. e. vio-
lasti illud, ut Latini dicunt, ab officio discedere. Osten-

dit doct. Mitscherlich ad Hymn. in Cerer. v. 92. verbum
hoc recte «cum accusat. construi exemplis Homeri et Apol-
lonii, quibus adde Aeschyl. £umen. 206. Sed adsumit

etiam genitivum. Odyss. v. 98.

LXXXIII.
Λιπερνῆτες πολῖται, τἀμὰ δὴ ξυνίετε ῥήματα.

Pauperes cives, mea iam audite verba.

Schol. Aristoph. Εἰρήν. 602. τἀμὰ δὴ Zuviere* ταῦτα
καὶ RpaTivos ἐν Πυτίνῃ πεποίηκεν — — — ἔςι δὲ πρὸς
τὰ ᾿Αρχιλόχου" Λιπερνῆτες πολ. κ. τ. À. ubi forte ab
initio οὐ excidit, "fL λιπερνῆτες, ut est in versu Cratini,
quem ipse ex Archilocho sumsit, ita ut primus versus sit
tetrameter trochaicus, et ῥήματα alterius versus initium
faciat.

Λιπερνῆτες. Hesych. Λιπερνῆς" ὁ ἐκ πλουσίου
πένης, ἢ ἐξ ἀγροῦ εἰς πόλιν πεφευγὼς, ἢ) λειπόπολις.
ubi vid. interpp. Suidas: Λιπερνῆτις" 9 πτωχὴ» παρὰ
τὸ λείπεσθαι ἐρνέων, GO ἐςι φυτῶν. Macedon. Anal.
T. III. p. 120. epigr. 2t.

Οὐδὲ λιπερνήτης κενεῷ καὶ ἀκερδέϊ μόχϑῳ
Κλαῦσε, δικαιοτάτου μισθοῦ ἀτεμβόμενος.

LXXXIV.
Ζεῦ πάτερ, γάμον μὲν οὐκ ἐδαισάμην.

Zeus pater, epulas nuptiales non quidem celebravi.

— 200 —

Hephaest. p. 15. Τρίμετρον δὲ καταληκτικὸν, οἷόν
, ἐςι τὸ ᾽Αρχιλόχου, ὅ τινες ἀκέφαλον ἰαμβικὸν καλοῦσι"
Ζεῦ πάτερ κ. τ. À. ,

Ἐδαισάμην. Sic emendatum ab Arnaldo p. 49.
Animadv. pro ἐδασάμην, quod primum « breve habet,
quam emendationem etiam vetus Cod. confirmat. Vid.
Vann. Critic. p. 455. Eurip. Iphigen. in Aul. 707. 'Ev-
ταῦϑ᾽ ἔδαισαν Πηλέως γάμον 9εοί.

LXXXV.
Κρύπτομεν ἀνιηρὰ Ποσειδῶνος ἄνακτος δῶρα,

Condimus (tumulo) tristia Neptuni regis munera.

Schol. Aeschyli Agamemn.617. oU πόροις àv τήνδε
δωρεὰν ἐμοί. τὸ δὲ δωρεὰν ἐπὶ συμφορᾶς λαμβάνε-
ται καὶ ἐπὶ κακοῦ, ὡς καὶ ᾿Αρχίλοχος" Κρύπτομεν
X. T. À. Metri ratio perturbata est; priores tamen qua-
tuor pedes versum anapaesticum efficiunt, forte ex elegia
sumtum, ita ut hexameter cum initio pentametri fuerit,
sic: Κρύπτομεν οὖν ἀνιηρὰ Ποσειδάωνος ἄνακτος Δῶρα,
vel etiam: ρύπτωμεν δ᾽ ἀνιηρὰ x. T. À. Poeta enim mihi
videtur loqui de naufragio et naufragis, quorum aliquos,
qui in mari perierunt, forte a fluctibus in littus eiectos,
ἀνιηρὰ Ποσειδῶνος δῶρα vocat, et quorum corpora tu-
mulari (χρύπτεσϑαι ) iubet.

RpoümcTOogMsv. ἸἈἈρύπτειν tum solum, tum addito γῆ
vel τάφῳ, de sepuliura mortuorum dici tralaticium est.
Eurip. Hecub. 726. τί μέλλεις παῖδα σὴν κρύπτειν τάφῳ;
Aeschyl. Agam. 466. de caesis ad Troiam ; Ἐχϑρὰ 0 ἔχον-

τας ἔκρυψεν. Leonid. Tarent, epigr. 95. 'Hióvi δ᾽ ἐν ταύτῃ
κακὰ λείψανα Θράσιδος, ὦ ᾽νὴρ, "Exguwav. Aristid.
Orat. funebr. T. I. p. 75. Πότερον τὴν ἡλικίαν, ἣν ἔχων
οἴχεται, καὶ τὴν ἀνδρίαν ( ἀνοδύρεται), ὃ κέκρυπται

κακῶς;

᾿Ανιηρὰ — δῶρα, dona tristia, ingrata. Nam et
bona et mala dii hominibus tribuere credebantur, et
utraque hinc eorum dona a poetis dicuntur. Theogn. 155.
Οὔτις, Kogv, ἄτης καὶ κέρδεος αἴτιος αὐτὸς, ᾿Αλλὰ 9sot
τούτων δώτορες ἀμφοτέρων. δὶς ἴρ56 Archilochus etiam
supra fragm. 58. bellum, caedem, vulnera ξείνια λυγρὰ
Martis vocat. Homer. Od. ὃ. 232. Θεὸς ἄλλοτε ἄλλῳ
Ζεὺς ἀγαθόν τε κακόν τε διδοῖ. Hesiod. "Egy. 715. Οὐ-
λομένην πενίην ϑυμοφϑόρον ἀνδρὶ --- μακάρων δόσιν.
Theognis de malis homini perferendis: Θεῶν δ᾽ εἰμαρ-
μένα δῶρα Ovx dv ῥηϊδίως θνητὸς ἀνὴρ προφύγοι.
Hinc fabula de utre in Iovis vestibulo iacente, ex quo et
bona et mala dispensat. Il. ὡς v. 527. Ad quae accipienda
et toleranda passim hortantur poetae. Odyss. gd. v. 141.
᾿Αλλ᾽ ὅγε σιγῇ δῶρα ϑεῶν ἔχοι, O,TTi διδοῖεν. — Hymn.
in Cerer. 215.

᾿Αλλὰ ϑεῶν μὲν δῶρα καὶ ἀχνύμενοί περ ἀνάγκῃ

Τέτλαμεν ἄνθρωποι" ἐπὶ γὰρ ζυγὸς αὐχένι κεῖται.
ubi vide Mitscherlich p. 155, 56. et v. 147, 48. Aeschyl,
Pers. 291. ᾿Ανάγκη πημονὰς βροτοῖς Φέρειν, Θεῶν διδόν-
τῶν. Apollon. Argonaut. I. v. 298. Πήματα γὰρ τ᾽ ἀΐδηλα
Θεοὶ θνητοῖσι víuouciv* Τῶν μοῖραν, κατὰ ϑυμὸν ἀνι-
ἀζουσά περ, ἔμπης ΤἩλῆϑι Φέρειν. Ipsis Archilochi ver-
bis usus est Palladius epigr. 11. Anal. T. II. p. 48.

"Ogy3 τοῦ Διός igi γυνὴ, πυρὸς ἀντιδοϑεῖσα,

Δῶρον ἀνιηρόν.

«— ΩΟΩ ..--

LXXXVI.

ἘἈλαίειν Θάσον, οὗ rà Μαγνήτων κακά.

Plorare Thasum, ubi Magnetum mala.

Strabo L. XIV. p. 647. Kai τὸ παλαιὸν δὲ cvvéfy
coi; [Μάγνησιν ὑπὸ Τρηρῶν ἄρδην ἀναιρεθῆναι, Ἀιμμε-
ρίου ἔϑνους εὐτυχήσαντος πολὺν χρόνον. KaAAivos μὲν
οὖν εὐτυχούντων ἔτι Μαγνήτων μέμνηται καὶ κατορ-
ϑούντων ἐν τῷ πρὸς ᾿ΕφΦεσίους πολέμω" ᾿Αρχίλοχος δὲ
ἔτι (1. 304) Φαίνεται γνωρίζειν τὴν γενομένην αὐτοῖς
συμφοράν: KAaisw Θ. x. v. À. ᾿Ἐξ οὗ καὶ νεώτερον
εἶναι KaAAivou τεκμαίρεσθαι πάρεςιν. Fragmentum hoc
ad trimetros iambicos videtur pertinuisse, cui fortasse
tantum copula δὲ excidit: Θάσον δὲ κλαίειν x. T. À.
Deplorat poeta Thasum, quae iisdem malis peritura est,
quibus Magnetes perierunt. Theogn. v. 1061. Ὕβρις καὶ
Μάγνητας ἀπώλεσε xoi Βολοφῶνα. et antea iam
v. 165. Τοιάδε καὶ Μάγνητας ἀπώλεσεν ἔργα καὶ ὕβρις,

ο΄ Ola τανῦν ἱερὴν τήνδε πόλιν κατέχει.
Magnesia vero Ioniae oppidum.ad flumen Maeandrum,
distans ab Epheso, ut Plinius L. V. c. 29, sedecim mil-
lia passuum, circa quam L. Scipio Antiochum regem
magna clade affecit. Similia loco Strabonis habet etiam
Clemens Alex. Stromat. p. 297. Μέμνηται οὖν (᾿Αρχίλο-
A06) xal τῆς Μαγνήτων ἀπωλείας προςφάτως γενομέ-
νης. Σιμωνίδης μὲν οὖν κατὰ ᾿Αρχίλοχον Φέρεται"
Ἰζαλλῖνος δὲ πρεςβύτερος οὗ μακρῷ. τῶν γὰρ Μαγνήτων
ὁ μὲν ᾿Αρχίλοχος ἀπολωλότων, ὃ δὲ εὐημερούντων μέ-
μνήται. Id quod factum esse paullo ante Olymp. XX.
videtur. "Unde Athengeum memoria lapsum esse, vel

-- 203 --

falsa narrare patet, qui Callinum et Archilpchum de
Magnetum interitu eadem referre scribit L. X. p. 525.
᾿Απώλοντο δὲ xai Μάγνητες οἱ πρὸς τῷ Μαιάνδρω διὰ
τὸ πλέον ἀνεϑῆναι, ὡς φησι Ἀαλλῖνος ἐν τοῖς ᾿Ελεγείοις
καὶ ᾿Αρχίλοχος᾽ ἑάλωσαν γὰρ ὑπὸ ἘΦεσίων. Ubi
etiam Ephesiis tribuit, quod Strabo de Treribus, populo
Cimmerio, refert. De bello autem Magnetum contra Ephe-
sios, quocunque tempore id acciderit, Aelianus V. H.
L. 14. C. 46. narrationem habet, qua scribit, singulos
equites Magnetum in proelium secum canem et servum
adduxisse commilitones; cum vero iam proelium commis-
suri essent, canes primo immissos esse, ut ordines tur-
barent; deinde servos ante dominos prosiluisse et iacula-
tos esse; tandem ipsos dominos hostem aggressos.

LXXXVH.

Πανελλήνων ὀϊδὺς ἐς Θάσον συνέδραμεν.

Omnium Graecorum miseria in Thasum confluebat.

Strabo p. 57o. Περὶ δὲ τῆς Ἑλλάδος καὶ Ἑλλήνων
καὶ Πανελλήνων ἀντιλέγεται. Θουκυδίδης μὲν γὰρ τὸν
ποιητὴν μηδαμοῦ βαρβάρους εἰπεῖν Φησὶ, διὰ τὸ μηδὲ
“Ἑλληνάς πω τὸ ἀντίπαλον εἰς ἕν ὄνομα ἀποκεκρίσθαι.
Kai ᾿Απολλόδωρος δὲ μόνους τοὺς ἐν τῇ Θετταλίᾳ κα-
λεῖσθαι φησὶν “Ἕλληνας. Ἡσίοδον μέντοι καὶ ᾿Αρχίλο-
xov ἤδη εἰδέναι καὶ Ἕλληνας λεγομένους τοὺς σύμπαν-
τας καὶ Πανέλληνας" τὸν μὲν περὶ Προιτίδων λέγοντα,
ὡς Πανέλληνες ἐμνήζευον αὐτάς- τὸν δὲ, ὡς Πανελλή-

— 2064 --

νῶν Old. κι T. À. ubi si coniunctionem x«i proposueris,
tetrameter trochaicus erit. ^ De voce βάρβαρος cf.
Excurs. III. Tollii in fine Lexici Apollon. Sophistae.

LXXXVIII.

Θάσον δὲ τὴν τρισοϊξυρὴν πόλιν.

Thasum nimis quam miseram urbem vel insulam.

Eustath, Odyss. s. T. III. p. 1542, ubi docet, τρὶς in
compositis multitudinem saepe significare, ad quod illu-
strandum Archilochi locum adfert, et per λίαν ὀϊζυρὰν ex-
plicat. Ita quoque T. I. p. 725. Il. 9. variis exemplis osten-
dit, τρὶς in compositis idem valere, quod πολὺ, πολλά-
xig, ἄγαν, ubi iterum hoc Archilochi loco utitur. Con-
sentit Plutarch. de Isid. et Osirid. T. VIL. p. 44r. τὸ δὲ
πολλάκις εἰώϑαμεν καὶ τρὶς λέγειν, ὡς τὸ τρισμάκα-
ρες, καὶ δεσμοὶ μὲν τρὶς τόσσοι ἀπείρονες. Hoc sensu
etiam illud Pindari, πόνον ἐμπεδόμοχϑον μετὰ τρίτον
τέταρτον, dictum esse iudicat Cl. Heyne, uta Virgilio:

o terque quaterque beati. Sic et poeta Germanus: OQ
dreymal glückliches Land.

Τρισοϊζυρὴν πόλιν. De voce πόλις insulam si-
gnificante vide fragment. 67. Etiam Hesiodus, Ascra
sua non magis quam Archilochus 'Thaso contentus,
eadem in illa improbat: Νάσσατο δ᾽ ἀγχ’ Ἑλικῶνος
ὀϊξυρῇ ἐνὶ κώμῃ, "Ασκρή. "Epy. v. 625.

—- δὸδ --

LXXXIX.
'Ací4g καρτερὸς μηλοτρόφου.

Asiae dominator oves alentis.

Eustath. Odyss. o. T. IIL. p. 1790, 7. 'AAX ὑμεῖς
παρτεροὶ αἰεί" τουτέςι δεσπόται, ἐγκρατεῖς, ὡς xal
᾿Αρχίλοχος" ᾿Ασίης κι μι Hinc corrigendus Scholiast.
Euripid. Med. v. 708. καρτερεῖν δὲ βούλεται" ἀντὶ τοῦ
κρατεῖν καὶ ἀντέχειν. καὶ τὸν ἐγκρατῇ λέγουσι xapTe-
ρόν. ᾿Αρχίλοχος" 5 δ᾽ ᾿Ασίη τε καρτερὸς μηλοτρόφος.
Eodem modo Aeschylus de Asia Pers. v. 760. "Ey? ἀνδρ᾽
ἁπάσης ᾿Ασιάδος μηλοτρόφου Ταγεῖν, ἔχοντα
σκῆπτρον εὐϑυντήριον. Eudoc. Viol. p. 78. de Cadmo ex
Arriano: Ἔνϑα Θηβαίων ἐγένετο καρτερὸς πλούτῳ εὖ-
δοκιμῶν καὶ ἀλλῃ σοφίᾳ.

ΧΟ.
Νῦν μὲν Λεώφιλος ἄρχει,
Λεώφιλος δ᾽ ἐπικρατεῖ,
Λεωφίλῳ δὲ πάντα κεῖται,
Λεώφιλε δ᾽ ἄκουε.

Nunc quidem Leophilus regnat,
Leophilus dominatur,
Leophilo omnia se submittunt,
Leophile audi.

— 208 —

Herodianus περὶ σχημάτων in Anecdot. graecis Vil-
loisonii T. II. p. 95. c. περὶ πολυπτώτου. — "Egi δὲ τὸ
τοιοῦτο σχῆμα καὶ παρά τισι τῶν ποιητῶν, ὡς παρ᾽
᾿Αρχιλόχῳ καὶ ᾿Ανακρέοντι. καὶ παρὰ μὲν ᾿Δρχιλόχω"
Νῦν μὲν A. x. 7. À.

ἼἜἌἌρχειν et κρατεῖν de formosis, ut Anacreon
de Bathyllo Od. IX. τὸν ἄρτι τῶν ἁπάντων Rigarobvrá
xai τύραννον.

XCI.

Προτείνω χεῖρα xai προΐσσομαι.

Extendo manum et porrigo.

Scholiast. Aristoph. "Imm. v. 455. ad voc. καταπροΐξει,
ubi hoc verbo eiusque origine explicata addit: Ἡρωδια-
νὸς δὲ ἐν ᾿Επιμερισμοῖς παρὰ τὸ ἴσσω Φησί. (ut nimirum
sit quasi καταπροΐσσομαι.) καὶ ᾿Αρχίλοχος" Προτείνω
X Ἀ- πρ. Habet hoc fragmentum etiam Suidas v.
καταπροΐξεται ex Schol. petitum; et Etymol. M. v.
προίκτης. Versus videtur fuisse senarius, cui primus
pes deest, vel tetrameter trochaicus , cui ab initio duo
pedes et syllaba desunt.

Προΐσσομαι, idem verbum et eandem vim ha-
bere videtur, 4c προΐσχομαι; unde Sopingius ad id
Hesychii glossam illam refert: Προϊσχομένου" προτεί-
νοντος “χεῖρα.

ΧΟΗ.
Χολὴν γὰρ οὐκ ἔχεις ἐφ᾽ ἥπατι.

Bilem enim non habes in hepate.

Athenaeus L. III. p. 107. F. Aacuvréov γὰρ λέγοντας
τὸ ἧπαρ. καὶ yàg ἣ συναλοιφή ἐςι παρ᾽ ᾿Αρχιλόχω διὰ
δασέος. Φησὶ γάρ" Χολὴν x. T. À. Sicut autem Archi-
lochus sedem bilis adeoque irae recte in hepate collocat,
ita Theocritus et alii sedem irae vel potius signa eius in
naso posuere. Idyll. a. y. 18. de Pane: καί oi ἀεὶ δρι-
μεῖα 'χολὰ ποτὶ ῥινὶ κάθηται. ubi vide Casaubonum c. I.
Lection. Theocritearum. "Verum hepar non tantum irae,
sed etiam aliorum affectuum sedes ex opinione veterum
erat. Aeschyl. Agamemn. v. 444. πολλὰ γοῦν “9ιγγάνει
“πρὸς ἧπαρ. Sic amoris. Anacreon Od. III. τανύει δὲ
(ὁ Ἔρως) καί με τύπτει μέσον ἡπαρ. ad quem locum
cf. Annae Fabri et Longepetraei adnotat. qui pluribus
auctorum locis eum illustrant. Contra vero de dolore
animi Aeschylus Eumenid. v. 150. "Ἄλγησον ἧπαρ ἐνδί-
ποις ὀνείδεσι.

XCIII.
Πόδες δὴ xcii τιμιώτατοι.

* Pedes sane illic honoratissimi.

Plutarch. de Garrulit. T. III. p. 4. ubi sermo de gar-
rulo, cuius loquacitatem orones fugiunt, qui tamen om-
mium. auribus se inculcat: Πρύσκειται γὰρ ἁπανταχοῦ

— 208 —

τῶν ἱματίων, ἀντιλαμβανόμενος τοῦ γενείου, τὴν πλευ-
ρὰν ϑυροκοπῶν τῇ χειρί. Πόδες ὃ. «. T. κατὰ ᾿Αρχίλοχον.
Simile quid habet Homerus Odyss. a. v. 165.

Ei κεῖνόν γ᾽ ᾿Ιϑάκηνδε ἰδοίατο νοςήσαντα,

Πάντες κ᾽ ἀρησαίατ᾽ ἐλαφρότεροι πόδας sivau, .

Ἢ ἀφνειότεροι χρυσοὶϊό τε ἐσθῆτός τε.

Πόδες δή. Alii δέ. Metrum simile fragm. 9: et 92.

Apparet poetam de fuga periculi vel cuiuscunque mali

locutum esse.

XCIV.

Ὀγμὸς κακοῦ δὲ γήραος καϑήκει.

Series malorum senectutem circumvenit.

Hephaestio p. 16. ubi de metris iambicis agit: Τρί-
μετρον, oiov τὸ τοῦ ᾿Αρχιλόχου" ᾿Ογμὸς κι T. À. Est
autem trimeter catalecticus, ut in fragm. 61. Πολλὴν κατ᾽
ἀχλὺν ὀμμάτων &ysus, et forte ex eodem vel alio car-
mine epodico. Sed ut sententia, quam versione expressi,
efficiatur, legendum censeo ;

᾿ἪΟγμὸς κακῶν δὲ γήραος xà9' ἥκει.
Ογμὸς καπῶν intelligo translate malum aliud ex alio,
quasi continuam malorum seriem. Proprie ὀγμὸς, Y»
ἐφεξῆς φυτεία, Hesych. Analect. T. III. Epigr. 271. p. 207.
ὀγμὸς ὀδόντων est continua series dentium. Proprie apud
Homerum ll. À. v. 68. 9. v. 546, 52, 57. ubi liram vel sul-
eum notat.

D49aog x42 ἡἥπει. Sic scribendum esse existimo
pro κατὰ τοῦ γήραος ἥκει, quod Horatius in arte poetica

sic exprimit: multa senem circumveniunt incommoda.
Similem fere sensum habet in illo Aeschyli loco Choeph.
v. 452. πρέπει δ᾽ ἀκάμπτῳ μένει καθήκειν, i. e. κατ᾽ αὖ-
τῶν ἥκειν, oportet eos aggredi robore infexibili. Ut
autem hic κατὰ casui postpositum est cum verbo ἥκω,
ita apud Euripid. Phoeniss v. 44o. praepositio μετά:
Ἃ ᾿γὼ μέϑθ' ἥκω δεῦρο, pro sS? ἃ ἐγὼ ἥκω.

XCV.
Πολλὰς δὲ τυφλὰς ἐγχέλυας ἐδέξω.

Multas autem coecas anguillas cepisti.

Athenaeus L. VII. p. 299. A. Ὁμήρου δὲ εἰπόντος Τεί-
povr' ἐγχέλυές Ts καὶ ἰχϑύες, ἀκολούϑως ἐποίησε καὶ
᾿Αρχίλοχος" Πολλὰς x. 7. λ. Metrum ut praecedens, sed
ἐγχέλυας contracte legendum, ut iambus sit in sede pari.

Τυφλὰς ἐγχέλυας Archilochus eas videtur di-
cere, quia ii, qui anguillas piscantur, aquam türbare
solent, ut facilius in aqua turbida, in qua nec piscatores,
nec effugium videre possunt, capiantur, id quod et in
aliis piscationibus interdum fieri solet, vel etiam, ut Athe-
naeus ex Aristotele adfert L. ὙΠ. p. 298. B. ᾿Αριςοτέλης
δὲ χαίρειν Φησὶ (Hist. nat. L. VL c. 2.) τὰς ἐγχέλεις xa-
ϑαρωτάτῳω ὕδατι, ὅθεν τοὺς ἐγχελυοτρόφους xaSagóv
αὑτοῖς ἐπιχεῖν. Πυίγεσθαι γὰρ ἐν τῷ Ξϑολερῷ. Διὸ καὶ
οἱ ϑηρεύοντες ϑολοῦσι τὸ ὕδωρ, ἵνα ἀποπνίγωνται.
Λεπτὰ γὰρ ἔχουσι τὰ βράγχια, καὶ αὐτίκα ὑπὸ τοῦ
Ξϑολοῦ τοὺς πόρους ἐπιπωματίζονται. “Ὅϑεν xav τοῖς χει-
μῶσιν ὑπὸ τῶν πνευμάτων ταραττομένου τοῦ ὕδατος
ἀποπνίγονται.

ο

—— ΔῸΣ “ὦ

XCVI.

Kai rati δρήξην ἐπ᾽ ἀσκὸν, μηρούς τε μηροῖς ------.

Et procidet actuosum in ventrem, et femora
femoribus — —.

Schol. Eurip. Med. v. 679. ᾿Ασκοῦ us τὸν προὔχοντα
μὴ λῦσαι πόδα. ᾿Ασκὸν τοίνυν λέγει τὸν περὶ τὴν γαςέρα
τόπον. ᾽᾿Αρχίλοχος" Βαὶ πεσεῖ κι T. À. Apparet in fine
verbum ad sensum deesse, fortean συμπλέκει vel προσ-
τρίβει, quod si adiicias, habes versum asynartetum ex
trochaico dimetro acatalectico et iambico dimetro catale-
ctico, illi fere similem, quem Victorinus p. 2551. scribit
Archilochum composuisse (vid. commentar. $. 10. not. g.),
cui plane par erit, si συμπλέκουσα vel συντρίβουσα lege-
ris. Nam de tribade seu meretrice κελητιζούσῃ, forte
de ipsa Neobule vel una filiarum Lycambae, quibus tan-
topere conviciatus est, Ilacobs haec dicta esse putat
Vol. I. P. I. p. 169. et pro laceris senariorum fragmentis
habet. lllustrat etiam loco Anacreontis apud Phavori-
num: Γυναῖκες siÀUmo0sg* mAiZavrsg μηροῖσι παρὰ μή-
ροὺς, (fort. πλέξαντες). Unde quoque Eupolis talem fe-
minam εἱλίποδα vocavit ἐκ τῆς εἱλήσεως τῶν ποδῶν τῆς
κατὰ τὴν μίξιν. Suidas v. μυσἀάχνῇ.

Δρήςην. Scholiast. 1. c. δρήςην λέγει οἷον δράσαντά
τι. et Hesych. Δράστης" πράττειν δυνάμενος. Latinum
actuosus optime huic notioni respondere videtur.

'Acx6v. ᾿Ασκὸς Graecis non modo de ventre aut loco
circa ventrem dicitur, ut apud Eurip. et Archilochum,
quibus adde Aristophan. Acharn. — ἀσκὸν Ἀτησι(φῶντος

λήψεται. Schol. ὁ 08 τησιφῶν ὡς παχὺς καὶ προγά-
€t ἐσκώπτετο: sed etiam de toto corpore usurpatur.
Sic enim idem Nub. 44o. παρέχω τύπτειν, πεινῆν, διψῆν,
Αὐχμεῖν, ῥιγοῦν, ἀσκὸν δέρειν. Schol. ἀντὶ τοῦ σῶμα
ἐκδέρειν. Solon fragm. 25. inter Gnomicos v. 5.

Ἤθελον γάρ κεν κρατήσας, πλοῦτον ἄῴϑονον λαβὼν,
Kai τυ ουνήσας ᾿Αϑηνῶν μοῦνον ἡμέραν μιὰν
᾿Ασκὸς ὕξερον δεδάρϑαι.

Et haeclocutio adeo videtur usitata fuisse, ut etiam in
proverbium abierit. Suidas: ᾿Ασκὸν δέρειν" ἐπὶ τῶν xa.9*
ὑπερβολὴν ἐπαγγελλομένων πράττειν τι.

XCVII.
'"YQ' ἡδονῆς σαλευομένη κορώνη.

Prae voluptate agitans se cornix.

Scholiast. Arati ad v. 1009. Ἧι χί τε κείουσι καὶ ὑπό-
τρόποι ἀπτερύονται — οἱονεὶ τὰ πτερὰ χαλῶσιν, κα δια-
σείουσι τὰς πτέρυγας ὑποςρέψαντες. Διακινοῦσι γὰρ τὰς
πτέρυγας οὗτοι ὑφ᾽ ἡδονῆς τὴν κοίτην καταλαβόντες, 3)
τὴν ἐκ τοῦ ἀέρος ἰκμάδα διατινάσσοντες. Kai παρ᾽ ᾽Αρχι-
λόχῳ" ὝΦ᾽ 3. σ. x.

Ξαλευομένη. Cornix alis plaudens, dum cu-
bile suum occupat, repraesentatur. Argentar. in epi-
gramm. 17. de effectu vini in corpore eodem verbo utitur:

᾿Αλλὰ τίς ἄρα
ΣΞώσει μ᾽ ἐκ Βρομίου γυῖα σαλευόμενον.
Q 2

—— QUE oom

-XCVIII.
᾿Αμυδρὰν χοιράδ᾽ ἐξαλευάμενος.

-

Grave malum (quasi coecum in mari saxum)

evitans.

Scholiast. Nicandri v. 24. τὸ δὲ ἀμυδρὸν ἀντὶ TOU χα-
λεπὸν καὶ παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ εὕρηται εἰπόντι" ᾿Αμυδρὰν
"X. t. Χοιράδες autem, teste Hesychio, sunt αἱ ἐγκείμεναι
πέτραι" καὶ πάϑος τι δεινόν. Quae posterior significatio
huius loci esse videtur, quia ἀμυδρὸς, monente scholiaste,
hic vim τοῦ χαλεπὸς habet, quod πάϑει, i. e. malo vel
casui gravi et infelici, non autem saxo convenit. Meta-
phorice igitur locutus est Archilochus, saxum. in mari
coecum, scilicet, quod nautae sub aquis latens, vel inter
ienebras tempestatis non vident, donec navis ad id nau-
fragio elisa perit, malum grave vocans. Nam ἀμυδρὸς
etiam a Suida et Hesychio ἀφανὴς, σκοτεινὸς explicatur.
Metaphorae loco Theognis v. 589. imaginem hanc ad simi-
litudinem adhibet:

— -- Ἐπεὶ τόν γ᾽ by 990v ἀλεῦμαι,
"cs κυβερνήτης χοιράδας εἰναλίας.
᾿Ἐξαλευάμενος. Hesych. ἐξαλέασϑαι, ἐκκλίνειν.
Sic Hom. Il. c. v. 596. Ἱςάμενοι δὲ μάλ᾽ ἐγγὺς ὑλάκτεον,
ἔκ τ᾽ ἀλέοντο. Alias Homerus simplex frequentat. Il. γ.
ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν. Schol. ἐξέκλινεν, ἐφυλά-
ξατο. et El. &. 444. μῆνιν ἀλευάμενος x. T. A. Hesiod.
ἜΡργ. 1oo. οὕτως οὔτι που ἐςὶ Διὸς νόον ἐξαλέασϑαι. item
v. 756, 800. ó

--.» 213 —

XCIX.

Πῶς ἀπέπρησε τὰν σκύταν.

Quomodo adussit caput.

Erotian. v. σκύτα" τὸ μεταξὺ τῶν τενόντων καὶ τοῦ
τραχήλου --- καὶ ᾿Αρχίλοχος λέγων: Πῶς à. τ. σκ. Et
deinceps pergit: τινὲς δέ φασι σκύτα λέγεσθαι τὸν νω-
τιαῖον μυελόν" οἱ δὲ τὸ ἰνίον" οἱ δὲ τὸν μεταξὺ τοῦ μετώ-
που καὶ τῶν ὀφρύων τόπον, ὅπερ ἐπισκύνιον καλοῦμεν"
τινὲς δὲ σκύτα εἶπον τὸ τῆς κεφαλῆς δέρμα, παρ᾽ 0 καὶ τὸ
(mal. 5) σκύτος εἴρηται. Ex his apparet, grammaticum
ipsum non satis habuisse cognitam vocis significationem,
sive quam partem capitis denotet, Hinc alii collum, alii
ipsum caput intellexere. Galen. σκύτα" τὰ κατὰ τὴν
σκυταλίδα τοῦ αὐχένος. Hesych. σκύτα' τὸν τράχηλον.
. Σικελοί. et v. σκύτη" κεφαλή. Addunt interpretes ex
Psello Ms. σκύταν καλεῖ τὴν κεφαλὴν πολλάκις Ἵππο-
κράτης. :

᾿Απέπρησε. Hesychius ἀπέπρησεν per ἀπεδάκρυ-
σεν, ἀπεφύσησεν, ἀπεμάρανεν exponit, sed nulla harum
significationum huc facere videtur. Hinc potius notionem
comburendi huc convenire iudico, in qua ab Homero
ἐμπρήϑω vel ἐνιπρήϑω saepius adhibetur. Il. t. v. 585. καὶ
ἐνέπρηϑον μέγα ἄςυ. item Il. v. v. 520. Il. o. v. 507. et
Aristoph. NsQ. 298. At Eustachius in Erotiani vocibus,
quae apud Hippocratem sunt, latine versis Venetiis 1566.
legisse videtur ἀπέπρισε ab ἀποπρίζω vel ---πρίω ; vertit
enim: Quomodo secuit τὰν σκύταν. Occurrit hoc verbum
in r9. epigrammate Ammiani Anal. T. II. p. 588:

"Hv οὐδεὶς μὲν ὕφηνεν, ἀπέπρισε δ᾽ ἢ πελεκήσας.

— 2I1ÁÓÁ —

C.
Ob yàg δὴ παρὰ Φίλων ἀπάγχεο;

Nonne ab amicis prorsus afflictus es?

Aristoteles IloAtrix. 4. Διὸ καὶ ᾿Αρχίλοχος mooau-
πόντως τοῖς Οίλοις ἐγκαλῶν διαλέγεται πρὸς τὸν θυμόν"
Οὐ γὰρ x. τ. Δ. Hinc Iacobs Animadv. Vol. III. P. III.
P- 588. ad fragment. 51. haec pertinere putat, et te-
trametri partes esse sic forte constituendas: — vU οὔ γὰρ
0; v — v παρὰ φίλων ἀπάγχεο. Verum offert se potius
sponte finis et initium senarii:

— — --- οὐ γὰρ δὴ παρὰ
Φίλων ἀπάγχεο — — —
Et cum poeta secum ipse vel cum animo suo etiam in alie
carmine, ut poetae saepe faciunt, colloqui potuerit, ad
illud tetrametrum non referendum esse duxi.

Ov γάρ. Cum Aristoteles dicat, amicos ab Archi-
locho hoc loco incusari, eumque de his conqueri, parti-
culae ob γὰρ interrogandi vim hic habeant necesse est
( Viger. de Idiotism. edent. Zeun. p. 479.) , aut ironice ac-
cipiendum, quasi diceret: Τὰ scilicet ab amicis prorsus
non es pessumdatus!

᾿Απάγχεο. ᾿Απάγχεσθαι, suffocari, strangulari,
sensu translato hic adhibitum, videlicet eo moeroris, mi-

seriae vel desperationis redigi, ut parum absit, quin
ipse laqueo vitam finias.

CI.
Πάρελϑε, γενναῖος γὰρ εἷς.

Accede, nam generosus es.

Athenaeus L. XIV. p.655. D. Quaeritur hic inter
sophistas, quaenam sint illae ficus, vel uvae, quas
Plato L. VIII. de Leg. generosas, ga(QuAij γενναίαν,
σῦκα γενναῖα vocat, et Masurius respondet: L'svvaia
λέγει τὰ εὐγενῆ ὁ φιλόσοφος, ὡς καὶ ᾿Αρχίλοχος - Πά-
ρελϑε, γ. γ. εἶ. Τενναῖος idem saepe Platoni esse quod
εὐγενὴς, don est dubium. Sic Protagor. T. III. p- 105.
γενναῖος et ἀγενὴς sibi opponuntur. Differentiam vero
eius ab εὐγενὴς explicat Aristotel. Rhetor. L. IL c. 5r.
"Egi δὲ εὐγενὲς μὲν κατὰ τὴν τοῦ γένους ἀρετήν" γεν-
ναῖον δὲ κατὰ τὸ μὴ ἐξίςασϑαι ἐμ τῆς Φύσεως, quid-
quid itaque a natura vel a virtute per naturam ei in-
sita non degenerat. Versus est dimeter iambicus aca-
talecticus.

CII.
Πτώσσουσαν, «gt πέρδικα.

Perterritam, instar perdicis.

Athenaeus L.'IX. p. 588. F. Πέρδιξ. τούτων πολλοὶ
μὲν μέμνηνται, ὡς καὶ ᾿Αριςοφάνης. τοῦ δὲ ὀνόματος
αὐτῶν ἔνιοι συζέλλουσι τὴν μέσην συλλαβὴν, ὡς 'Ap-
χίλοχος" Πτώσσουσαν, c. π. Metrum ut prius.

De quantitate mediae syllabae huius vocis scribit
auctor prosodiae a Cl. Hermanno editae et adiunctae
libro de emendanda ratione graecae grammaticae p. 424.
regul. 64. Postquam ostendit, genitivos vocum plurium
syllabarum in Z£ habere : longum, dum ante finem

vocis longam habent syllabam, ut Φοίνιξ, ἵκος, τέττιξ,

,

— 216 —

1yoc; postea pergit: Πτολεμαῖος δὲ ὁ ᾿Ασκαλωνίτης
Φησὶν, ὡς τῆς πέρδικος καὶ χοίνικος γενικῆς ἣ μέσῃ
συζςέλλεται, πεισθεὶς ᾿Αριςοφάνει τῷ γραμματικῷ, καὶ
τοῖς οὕτω “χρησαμένοις ποιηταῖς διὰ τὸ μέτρον. ἀλλ᾽
ἔςιν αὑτὰ καὶ ἐκτεινόμενα πολλάκις εὑρεῖν.

CIII.
Ἔμπλην ἐμοῦ τε καὶ Qíkov.

Sine meque et araico.

Apollon. Sophistae Lexicon v. ἔμπλην" ἐμπελάδην,
σύνεγγος, ἢ ὡς ἐνιαχοῦ καὶ ᾿Αρχίλοχος ἐπὶ τοῦ χωρίς"
Ἔμπλην x. T. À. ubi tamen male ἐμοί τὲ scriptum erat,
quod a Cl. Villoisonio correctum est. Idem fragmen-
tum habet etiam scholiastes Nicandri ad p. r9. ἔμπλην
ἄμμορον X. T. À. ubi recte ἐμοῦ Ts, sed pro (QíAov vitiose
ἐφόλου legitur, et ἔμπλην etiam per “χωρὶς explicatur.
Hesych. Ἔμπλην" χωρὶς, ἐγγὺς, πλησίον. Callimach.
hymn. in Delum v. 75.

Φεῦγε δ᾽ ὅλη Πελοπηΐς, ὅση παρακέκλιται ᾿Ισϑμῶ,

Ἔμπλην Αἰγιαλοῦ τε καὶ "Apwysog.
Metrum est priori fragmento consentiens:

CIV. -
Ὡς δ᾽ ἄν oe 9wi λάβοι.

Ut te poena consequeretur.

e— 17 —

Etymol. M. v. ἀθῶος" “Ὥσπερ ἀπὸ ToU ζῶ ζωὴ,
hd, ἰωὴ. ἣ ἐκπεμπομένη βοὴ ἢ φωνὴ, οὕτω παρὰ τὸ
ϑῶ, τὸ καταβάλλω καὶ ζημιῶ, ϑωὴ 5 ζημία. ὁ γὰρ
ζημιούμενος καταβάλλεταί τι. "EZ αὐτοῦ γίνεται wor,
καὶ μετὰ τοῦ ζερητικοῦ α ἀθῷος, ὁ ἀζήμιος. ἔχει δὲ
τὸ τ ἐκ παραδόσεως, ἐπειδὴ ϑωϊὴ, ὡς παρὰ ᾿Αρχιλόχῳ"

Ὡς x. τ. λ.

CV.
Ἤτευ μελαμπύγου τύχης.

Aut in nigram aquilam incidas.

Schol. ad Homerum Villoison. Il. ὦ. v. 515. p. 524.
ubi ostenditur, per ἀετὸν Homerum intelligere eam,
quae μελανάετος et λαγωφόνος vocatur, et ab Aristo-
tele μεγέϑει ἐλάχιςος xal xg&rigos esse dicitur. Postea
scholiastes sic pergit: Εἴωϑε δὲ xal ὃ ᾿Αρχίλοχος με-
λάμπυγον τοῦτον (τὸν ἀετὸν) καλεῖν. Ἤ. μ. T. De
hac eadem aquila Plutarch. Amator. T. IX. p. 9. ᾿Αετόν
τινα λέγουσι γνήσιον καὶ ὀρεινὸν, ὃν “Ὅμηρος μέλανα
καὶ θηρευτὴν προσεῖπεν. Sic enim Homer. Il. Q. ν, 252,

Αἰετοῦ οἴματ᾽ ἔχων μέλανος τοῦ 2505971006,
"Oc2^ ἅμα κάρτιςός τε καὶ ὥκιςος πετεηνῶν,
et Il. w. v. 51:5.

Αὐτίκα δ᾽ αἰετὸν ἧκε, τελειότατον πετεηνῶν,
Μορφνὸν, 2595750 , ὃν καὶ περκνὸν καλέουσιν.
Apud Aristotelem Histor. animal. L. IX. c. 72. tertia
est classis μελαινάετος a colore sic dictus. Aeschylo Aga-
memm, v. i15. οἰωνῶν βασιλεὺς — ὁ πελαινὸς dicitur.

Atque hinc etiam ex toto in parte μελάμπυγος idem qui
μελαινάετος vocatur, et hunc ipsum ab Archilocho in-
teliigi, neque translate hic adhiberi docet scholiastes
haec addens: "AAAog γὰρ ὁ πύγαργος, ἄλλος δὲ ὁ
μέλας ὅλος, διὰ τοῦτο καὶ μελάμπυγον (καλεῖ ὁ 'Ag-
χίλοχος). ἀλλ᾽ οὐκ ἐπὶ τούτους ἀναφέρων ϑιάσους κα-
τωμαδὸν πρὸς Ἡρακλέους Φερομένους τὰς ὑπὸ τὰ
ἰσχία αὐτοῦ καταμαϑεῖν πυγὰς, καὶ γελάσαντας οὕτω
τυχεῖν σωτηρίας" ἀλλὰ πρὸς τὸν πύγαργον ἀετὸν συγ-
κρίνων καρτερὸν εἶπε τὸν μελάμπυγον. Vide fragm. 165.
Non igitur proverbium hic respicitur, quod ex hoc Ar-
chilochi loco originem forte duxisse potest, non vero
ad aquilam, sed ad Herculem μελάμπυγον referendum
est. Hesych. μή τεῦ μελαμπύγου τύχοις" μή τινος àv-
δρείου καὶ ἰσχυροῦ τύχοις. Idem v. μελάμπυγος" ἂν"
δρεῖος. τοὺς γὰρ δασεῖς τὰς πυγὰς ἀνδρείους ἐνόμιζον.
Vide etiam Suidam v. μὴ σύγε μελαμπύγου τύχοις.
Erasm. in adag. Ne in Melampyga incidas. Historiam
de Hercule Melampygo habet Eudocia Viol. p. 47.

CVI.
"Αἰδων ὑπ᾽ αὐλητῆρος.

Canens ad tibicinem.

Scholiast. Aristoph. 'Ogv. v. 1426. qui Hesiodi quo-
que versum ut exemplum huius locutionis adducit ᾽᾿Ασπ.
v. 285. τοί γε μὲν «U γελόωντες ὑπ᾽ αὐλητῆρος ἕκαξος
Πρόσϑ' ἔκιον. ubi tamen editiones Hesiodi αὐλητῆρι
habent, sicut etiam v. 299. idem dativus invenitur.

— 219 —

Eadem plane forma dicendi apud Theognidem occurrit
v. 545. χαίρω δ᾽ αὖ πίνων xol UT αὐλητῆρος ἀεί-
δων. et v. 805. πῶς ἡμῖν τέτληκεν ὑπ’ αὐλητῆρος ἀεί-
δειν Θυμός. Cf. fragm. 5. ubi πρὸς αὐλὸν dicitur.

CVII.
IIàvT' ἀνδρ᾽ ἀποσκολύπτειν.
p

Omnem virum glubere.

Athenae. L. III. p. 122. B. Ki: picóówpos γοῦν ὁ 'Icougá-
τοὺς TOU ῥήτορος μαϑητὴς ἐν τῷ τρίτῳ τῶν πρὸς "ApigoTé-
λην λέγει, ὅτι εὕροι τις ἂν ὑπὸ τῶν ἄλλων ποιητῶν ἢ.
καὶ σοφις ὧν £y κἢ δύο γ᾽ οὖν πονηρῶς εἰρημένα - οἷα παρὰ
μὲν ᾿Αρχιλόχῳ τὸ Πάντ’ ἄ. ἀπ. Locutio perquam inve-
recunda, quam Casaubonus L.III. c. 54. p. 147. Com-
mentar. iudicat a Cephisodoro inter veterum. improbe
dicta iure merito esse positam, licet eam aliter, nec recte
intellexerit.

᾿Αποσκολύπτειν. lacobs Animadv. Vol. I. P. I.
p. 169. forte ἀποσκολύπτει, quod tamen non necessarium.
Hesych. &mocaóAumTs: ἀπολέπιζε, ἀποκόλουε. Φασὶ καὶ
τὸν περιτετμημένον τὸ αἰδοῖον ἀπεσκολυμμένον. οφο-
πλῆς ἐν Μώμῳ. Idem habet etiam Phavorinus. Similli-
mus nequitia est sensus illius loci Catulliani, quem Ia-
. Ccobs l. c. comparat, et inde ductum esse censet. LV.
Nunc in quadriviis et angiportis Glubit magnanimos
Remi nepotes. Sine dubio inter convicia hoc fuit, qui-
bus Archilochus filias Lycambae insectatus est. Metrum
ut praecedens.

e CERO). em

CVIII.
Κέαται ἐν imo.

Jacent in pressorio.

Pollux L. X. c.5:. s. 155. Βαὶ ἱπὸς τὸ πιέζον τὰς
ἐσθῆτας £v TQ γναφείῳ, ὡς ᾿Δρχίλοχος" Réoroi ἐν ἰπ. et
iterum L. VIL c. 12. s. 41. ubi vero cum aspiratione zo
scribitur, et explicatur: καὶ ἵπος δὲ τὸ τῶν κναφέων ἐρ-
γαλεῖον" ἔςι δὲ καὶ μυάγρα οὕτω παλουμένη" ἀλλὰ νῦν
ἔοικε μᾶλλον τῷ τῶν κναφέων ἐργαλείῳ προσήκειν.
Scribitur etiam ἔπος. Pressorium (instrumentum) inter-
pretatur Hemsterhusius ad Polluc. Onom. p. 1517. not. «v&-
Qoc. Hinc verbum ἰπόω, ἱποῦμαι, Aeschyl. Prometh. 365.

CIX.
᾿Ὀξύη ποτᾶτο.

Hasta (ex arbore oxya facta) volabat.

Porphyr. Z4T4p. Ὅμηρ. ια. Kol ἔγχεα ó£vósvra.
(Il. 3. v. 568.) ἐξ ὀξύης τοῦ δένδρου, ὡς καὶ ᾿Αρχίλοχος "
'O£. π΄ Item Schol. Villoisonii Il. ζ. v. 201. Δῆλον, ὡς
xal τὸ μείλινον ἔγχος ἐκ μελίας (mal. μηλίας) τοῦ Oév-
δρου" οὐ μὲν, ὡς οἱ παλαιοὶ, τὸ μακρόν. καὶ ἔγχεα ὀξυό-
εὐτα τὰ (i£) ὀξύας τοῦ δένδρου, ὡς καὶ ᾿Αρχίλοχος"
'O£. m. ἀλλ᾽ οὐ τὰ ὀξέα, ὡς οἱ γραμματικοὶ ἀποδεδώκασι.
Hesych. ὀξυόεντι" ὀξεῖ 3) ὀξυΐνω " ὀξύα δὲ εἶδος δένδρου.
Quae vero arbor haec ὀξύα sit, certo dici non potest.
Ad abietum genus eam quidam referunt. Versus est

ithyphallicus..

XD
AduTgí τε χεῖρας ἀνέξων.

Ad Gererem manus ^$ublaturus.

Hephbaest. p. 27. Περὶ ἀναπαιςικοῦ μέτρου. — Ἐχρή-
σατο δὲ (0 ᾿Αρχίλοχος) τῷ πρώτῳ ποδὶ καὶ — — —
σπονδείω. Δήμητρί τ. "y. à. "Versus est dimeter ana.
paesticus catalecticus, quem ithyphallicus forte secutus
est; nam de hac coniunctione duorum metrorum, ut

inde asynartetus exsistat, l. c. agitur.

CXI.
Πυρὸς δὲ ἦν αὐτῷ Φεψάλυξ,

Ignis autem scintilla illi erat.

Scholiast. Aristoph. Acharn. 270. — Φέψαλοι γάρ εἰσιν
oi σπινθῆρες, ὡς KaAAiag δηλοῖ. ᾿Αλλ’ οὐδὲ μοιχοῦ
καταλέλειπται Φεψάλυξ. (Lysistr. 107.) καὶ παρὰ ᾽Αρχι-
λόχῳ δὲ κεῖται" Πυρὸς x. τ. À. Haec ipsa habet etiam
Suidas v. φεψάλω, «addens: λέγεται δὲ καὶ φεψάλυξ
παρὰ ᾿Αρχιλόχῳ καὶ ᾿Αριςοφάνει. 1. c. ubi schol. φεψά-
λυξ 5 φέψαλος σπινθὴρ ὁ ἀναφερόμενος ἐκ τῶν καιομέ-
νων ξύλων, Hinc verbum Φεψαλόω, comburo, quo uti-
tur Aeschyl. Prometh. 562. ἐφεψαλώϑη καξεβροντήϑη

σϑένος.

CXII.

ρέων ἀπεςύπαξον.

In montibus stipites excidebant.

Etymol. M. v. ξσύπος" Λυκόφρων" πεύκης πρέμνον
ἢ τύπος δρυός- καλεῖται τὸ πρέμνον τῆς ἀμπέλου.
(leg. potius: δρυὸς σύπος καλεῖται (καὶ) τὸ πρέμνον
T. ἀ.) ἀφ᾽ οὐ ᾿Αρχίλοχος" "Og. ἀπ. πᾶν δὲ δένδρον
σκληρὸν καὶ ςερεὸν ξύπος λέγεται. ἢ τὸ ταπεινὸν
παρὰ τὸ ςρέφεσϑαι ἐν συμφύτοις τόποις. σημαίνει δὲ
ςξέλεχος, κλῶνα, κλάδον, παρὰ τὸ τύπτω, τύπος καὶ
ξύπος. Idem fragmentum, sed paullo aliter, citatur v.
ὀροίτυπος" — ὁ ἐν ὄρει τὰ gum, 6 ἐςι ςελέχη, κόπτων.
᾿Αρχίλοχος" Οὐρέων ἀπετύπαζον, ubi probabiliter etiam
ἀπεςύπαζον, ut supra, a τύπος, ξύπος, legendum: nam
initium est senarii, aut, si Οὐρέων ionicum, quod Archi-
locho magis convenit, praeferatur, initium tetrametri
constituetur.

CXIII.
ἹΜμετέρχομαι σύμβουλον.

Quaero consultorem.

Schol. ad Homer. Villois. Il. Ψ. v. 199. p. 5oo. Μετ᾿
ἄγγελος ἦλ9᾽ ᾿Ανέμοισιν. ἰωνικῶς ἀντὶ τοῦ πρὸς ἀνέμους
ἦλθεν, ὡς ᾽Δλρχίλοχος: Μετέρχ. σύμβουλον. ubi ut Ho-
merico loco, quem scholiastes illustrare vult, exemplum

- 223 —

congruat, συμβούλῳ legendum est, ut apud Homerum
cum dativo, cui casui etiam iungitur Il. . v. 487. λέων
ἀγέλῃφι μετελθών. Nam μετέρχεσθαι cum accu-
sativo alias construi apud auctores passim obvium est.

CXIV.
'A δέκα ταύρους.

Ah decem tauros!

Suidas v. ὦ" σημαΐνει δὲ καὶ τὸ πολὺ καὶ μέγα παρ᾽
᾿Αρχιλόχῳ" 'A δ. ταύρ. — ἃ nimirum interiectio vel
exclamatio esse videtur admirantis vel magnitudinem
vel multitudinem rei. Küsterus ad Suidam notat, apud
Phavorinum legi & £aü sig τε ταύρους, quod aperte
corruptum est, quanquam etiam sic legitur in scholiis ad
Platonis Hippiam maiorem in Anecd. Graec. Sieben-
keesii. "Verum Suidae lectio, quae saltem sensum qua-
lemcunque admittit, praeferenda cuique videbitur.

ΟΧΥ.
Καρπάϑιος τὸν μάρτυρα.

Carpathius testem ( adducit ).

Hesych. v. K&pmra20;: Ragmá2i0g τὸν μάρτυρα. Kap-
πάϑιος δὲ λαγὼν, xaT ἔλλειψιν τοῦ ἐπηγάγετο. διὰ
γὰρ τὸ μὴ εἶναι λαγωοὺς ἐν τῇ χώρᾳ, ἐπηγάγοντο
αὐτοὶ, καὶ τοσοῦτοι ἐγένοντο, τε τόν τε σῖτον αὐτῶν

— 224 --

καὶ τὰς ἀμπέλους ὑπ’ αὐτῶν βλάπτεσθαι. ὁ γοῦν ᾽Ἀρ-
χίλοχος παρὰ ταύτην τὴν παροιμίαν ἔφη: Kag. τ. p.
Zenobius autem Cent. IV, 48. Archilocho alterum pro-
verbium tribuit, Kagmá2i0; τὸν λαγώ, cuius mentionem
quoque facit Aristoteles Rhetor. L. III. c. XVI. xai αἱ ma-
ροιμίαι μεταφοραὶ ἀπ᾽ εἴδους ἐπ᾿ εἶδος" oiov ἀν τις ἀγα-
ϑὸν πεισόμενος αὐτὸν ἐπαγάγηται, εἶτα βλαβῇ, ὡς
ὃ KagmráSióg Quo: τὸν λαγώ. ἄμφω γὰρ τὸ εἰρημένον
πεπόνϑασιν. Carpathus vero insula a Co non longe di-
stans ab Homero Rigaa2o; dicitur Il. B. v. 676. ubi schol.
Ro&ro20; καὶ Kácog νῆσοι περὶ τὴν Riv — Ἀράπαϑον δὲ
κατὰ μετάϑεσιν. Hesych. v. Koámaa. Plinius L.IX, σι.
Pollux L. V. c. 15. Erasm. Adag. Chil.

CXVI.

Πολλάκις τὰ xaT ὀβολὸν μετὰ πολλῶν πόνων GUV-
αχϑέντα χρήματα, κατὰ ᾽᾿Αρχίλοχον, εἰς πόρνης γυ-
yaixüg ἔντερον καταίρουσιν. ὥσπερ γὰρ ἔχινον λαβεῖν
μὲν ῥάδιον, συνέχειν δὲ χαλεπὸν, οὕτω καὶ τὰ
χρήματα.

Aelian. Var. Hist. L. IV. c. 14.

"EvTsgov. Observat Kühnius, κακέμφατον et sen-
sum turpem subesse, atque Stoicos pro sua εὐθυῤῥημοσύνῃ
sic τὴν συνουσίαν definire, ἐντέρου κατάτριψιν.

KaTaigsiv. Legendum ex emendatione Kühnii po-
tius καταῤῥέουσιν, quod confirmat etiam locus Nicetae
p. 116; τὸ τοῦ ᾿Αρχιλόχου ἐπεραίνετο, ὅ Quoi, sig ἔν-
τερον πόρνης πολλάκις μεταῤῥυΐσμεσθαι τὰ χρόνῳ καὶ
πόνῳ συλλεχϑέντα μακρῷ. Licet Kühnius puter, etiam
καταίρειν ferri posse, quod nauticum et de appellentibus

— 22b —

dictum ad eostransfertur, qui male sani plenis quasi velis
suas divitias in barathrum meretricium ferrisinant. An simi-
litudo illa de echino Archilochi sit, an ab Aeliano adiecta,
dici vix potest. Interim fragmentum sic in iambos facile
—À — -- πολλάκις τὰ κατ᾽ ὀβολὸν
Πολλῶν μετὰ πόνων καὶ συναχιϑέντ᾽ ἐν “χρόνῳ
᾿Μακρῷ καταῤῥέουσι χρήματ᾽ ἐς ἔντερον .
Πόρνης γυναικός. ὡς λαβεῖν γὰρ ῥάδιον,.
Χαλεπὸν δ᾽ ἔχειν ἐχῖνον, ὡς τὰ χρήματα.
Hunc locum forte in mente habuit Alciphron L. III. ep. 5o.
Ῥ- 146. de adolescente loquens, qui cum meretrice bona
paterna decoquit: ^À γὰρ ἐκεῖνοι κατ᾽ ὀβολὸν συνήγα-
γον, ἀϑρόως ἀναλοὶ τὸ πολύκοινον τοῦτο καὶ αἰσχρό-
τατον. γύναιον.

CXVI.
Λέγαι γυναῖκες.

Protervae mulieres.

Etymol. M. v. ἀσελγαίνειν" κυρίως τὸ παρὰ Quoiw
ταῖς γυναιξὶν μίγνυσθαι" καταχρηςικῶς δὲ τὸ ὁπωςδή-
ποτε ἀκολαξαίνειν. εἴρηται δὲ ἀπά τινος Ἐλεγηΐδος, γυναι-
κὸς ᾿Αττικῆς, πρώτης τοιαύτην ἀσωτίαν εὑρούσης. 'EAc-
γαίνειν οὖν. £g. τὸ ἀσελγαίνειν πλεονασμῷ τοῦ σ μετὰ
τοῦ ἐπιτατικοῦ α, ἀσελγαίνειν. οὕτως ᾿Αλκίφρων. "Ema-
Φρόδιτος δὲ παρὰ τὸ λέχος, λεχαίνειν, τὸ λέχος ἐπι-
ϑυμεῖν, καὶ κατὰ τροπὴν λεγαίνειν, ἔνθεν ᾿Αρχίλοχος"
Λέγ. γυν. ἀντὶ τοῦ ἀκόλαζοι. X. T. À. De Elegeide vero
vide ibid. et voce 'EAeysiss (leg. 'EAeygi;), 3 ϑυγάτηρ

P

— 2260 --

Νηλέως τοῦ ἡγησαμένου εἰς Ἰκαρίαν (leg. Kagíav) τῆς
Ἰώνων ἀποικίας, ἧς τὸ κύριον ὄνομα Πειρὼ Φασὶν εἶναι.
vid. Herodot. IX. p. 96. Pausan. p. 523. Aelian. L. VIII. c. 5.

Λέγαι. Apud Homerum λέγεσθαι et καταλέγεσθαι
decumbere, iacere in lecto, significat , Il. 4. v. 612. Ψ.
169, 7o. Odyss. 7. 50, 595 et 598. Ad hanc vocem eius-
que vim referendum etiam vocabulum λέγαι iudico, ut
λέχος, λέκτρον, ἄλοχος, etc. vel potius id esse radicem,
unde cetera deriventur.

CXVIII.
Τὸ δὲ τοῦ ᾿Αρχιλόχου 509 σοι λέγω, ὅτι τέττιγα

πτεροῦ εἴληφας" εἴπερ τινὰ ποιητὴν ἰάμβων ἀκούεις
᾿Αρχίλοχον, Πάριον τὸ γένος, ἀνδρα κομιδῇ ἐλεύϑερον,
καὶ παῤῥησίᾳ συνόντα, μηδὲν ὀκνοῦντα ὀνειδίζειν, εἰ καὶ
ὅτι μάλιςα λυπήσειν ἔμελλεν τοὺς περιπετεῖς ἐσομένους
τῇ χολῇ τῶν ἰάμβων αὐτοῦ. ᾿Εκεῖνος τοίνυν πρός τινος
τῶν τοιούτων ἀκούσας κακῶς τέττιγα ἔφῃ τὸν ἄν-
δρα εἰληφέναι πτεροῦ, εἰκάζων ἑαυτὸν τῷ τέττιγι
᾿Αρχίλοχος, Φύσει μὲν λάλῳ ὄντι καὶ ἄνευ τινὸς ἀνάγ-
X546, καὶ ὁπόταν δὲ τοῦ πτεροῦ A599, γεγωνότερον
βοῶντι. Βαὶσὺ δὲ, ἔφη, ἡ κακόδαιμον ἄνθρωπε,
τί βουλόμενος ποιητὴν λάλον παροξύνεις
ἐπὶ σαυτὸν, αἰτίας ζητοῦντα καὶ ὑποϑέσεις
Toig ἰάμβοις;
Lucian. Pseudol. T. III. p. 162. δ. 1. Cum Lucianus
haec ex memoria et ad propositum suum immutata citave-
rit, etiam metri genus, ad quod pertinuerit, indicari non
potest. Verisimile tamen est, ex iambicis senariis esse.

ΟΧΙΧ.

Περὶ Περικλέους Φησὶν ᾿Αρχίλοχος ὁ ὁ Πάριος ποιητὴς,
ὡς ἀκλήτου ἐπεισπαίοντος εἰς τὰ συμπόσια
Μυκωνίων δίκην.

Athenae. L. I. p. 7. F. Periclem quendam, testante
Aristide, (vid. Comment. $. XV. not. q.) carminibus suis
Archilochus insectatus est, et, ut ex hoc loco patet,
etiam ob eius edacitatem et parasiticum vivendi genus.
Utrum hic idem sit Pericles, ad quem elegia ( fragm. 48.)
scripta est, an haec referenda sint ad fragm. rz. senario-
rum, quo hominem taxat eodem gulae vitio laborantem,
quod utrumque doct. lacobs perquam verisimile putat,
certo statui non potest. Nam et ad Charilaum, cuius vo-
racitatem Archilochus etiam in carminibus suis ignomi-
nia notavit, (vid. fragm. 47.) primum illud fragmentum
spectare potuit. Aelian. L. IV. c. 25. V. H. mentionem
quoque facit Periclis cuiusdam, qui prodigalitate et
vita voluptaria ad incitas redactus cicuta hausta vitam
finit; nisi ibi fortassis cum Scheffero ᾿"Επικλέης vel AD-
τοκλέης legere velis.

"AxAÀyTo:;. Convivarum erant alii Ἀλητοὶ, vocati,
alii ab his adducti ἐπίκλητοι, alii. ἄκλητοι, αὐτόκλητοι,
invocati, qui sponte sua venirent, quod erat omnium
turpissimum. (íragm. 1.) Plutarch. Sympos. L. VII, 5.
T. VIII. p. 824. Θαυμάσαιμι δ᾽ Gv, si χαρίεις ἀνὴρ ἐπί-
xÀsTo; ἀφίκοιτο, μᾶλλον δ᾽ ἄκλητος.

Ἐπεισπαίοντος. ἐπεισπαίειν proprie de exercitu
in fines hostium irruente. Unde translate de iis, quae
insperato alicui obtingunt, aut repente interveniunt.
Aristophan. Πλούτ. 8o4. Ἡμῖν γὰρ ἀγαθῶν σωρὸς εἰς
τὴν οἰκίαν ᾿Επειςπέπαικεν. | Schol. εἰσεπήδησεν, εἰσῆλϑε.
κυρίως δὲ ἐπὶ ςρατιᾶς πολεμίων. vid. ibi Küsterum.

P$

Μυκωνίων δίκην. Myconos insula maris Aegaei,
una Cycladum, cuius incolae, quia inopes erant et
sterilem insulam habitabant, ob parcitatem et avaritiam
male audiebant, ita ut tandem parci et avari Myconii vo-
carentur. Cratinus apud Athenae. L.T. p. 8. A. Πῶς ἂν
Ἰσχομάχου γεγονὼς Μυκωνίου Φιλόδωρος dv εἴης;
Quare mirum non est, si ultro se conviviis intruderent,
et id genus invocati etiam Μυκώνιοι dicerentur, ut hic de
Pericle dicitur. Sic publicae quoque meretrices, quae
invocatae conviviis adesse solebant, Μυκώνιαι vocantur,
ut observat Casaub. commentar. ad Athen. p. 577. Unde
tandem etiam Μυκώνιος γείτων in proverbium abiit, et
quod ab Archilocho originem habuisse videtur, (laceras
enim partes senariorum facit)

— — — Μυκωνίων δίκην

᾿Επεισπέπαικεν εἰς τὰ συμπόσια — —.
Vide Suidam v. Μυκώνιος γείτων, qui addit: εἴρηται δὲ
ἐπὶ. τῶν. ἀκλήτως εἰσιόντων. εἰς τὰ συμπόσια. | Zeno-
bius 120. Fabulati praeterea sunt poetae, sub Mycono
Gigantes sepultos esse postremo ab Hercule interfectos.
Hinc aliud proverbium enatum est, μίαν Μύκονον ἀπο-
Qaivsiv, omnia sub unam Myconum coniicere, quod ad
eos pertinet, qui plura miscent et confundunt. Plutarch.
Symp. L.I. T. VIII. p. 455. Οὐδὲ προπίεται ἑτέρῳ πρὸ
ἑτέρου μᾶλλον ὁ égiQv, περὶ δὲ τὰς κατακλίσεις. παρό-
Vera! τὰς διαφορὰς, εὐϑὺς ἐν ἀρχῇ τὴν λεγομένην
μίαν Μύκονον ἀποφήνας τὸ συμπόσιον.

CXX.
᾿Αριςοτέλης δὲν Φασὶ, κέρᾳ ἀγλαὸν εἶπεν ἀντὶ τοῦ
αἰδοίῳ σεμνυνόμενον, . ἐπὶ τοιούτου σημαινομένου τὴν

λέξιν ἐκεῖνος νοήσας." καὶ ἔοικεν ὃ σκορπιώδης τὴν
γλῶσσαν ᾿Αρχίλοχος ἁπαλὸν κέρας τὸ αἰδοῖον εἰπὼν
ἐντεῦθεν τὴν λέξιν πορίσασϑαι.

Eustath. Il. A. v. 585. T. II. p. 88. — Etymol. M. v.
κόρσοιφος" — οἱ δὲ κέρας λέγουσι τὸ αἰδοῖον, καὶ κέ-
gou(ov τὸν τὸ αἰδοῖον ἔχοντα λέγουσι ὑφειμένον καὶ
μαλακόν. Hesych. κέρας (mal. xéga£), Θρὶξ, τόξον,
αἰδοῖον. Hoc sensu nequiori utitur etiam Meleager Epigr. 5.
v.6. Analect. T. L Illud vero Homericum κέρᾳ ἀγλαὲ
scholiastes de comis vel de sagittandi peritia rectius intel-
ligit, et exponit: κεκαλλωπισμένε τῇ τοξικῇ κα τῇ τρι-
“ώσει. κέρας γὰρ οἱ παλαιοὶ καὶ τὴν τρίχωσιν ἐκάλουν.
Vid. infra κεροπλάςης fragm. 148.

CXXI.

Πυῤῥιχίζειν: τὴν ἐνοπλίαν ὄρχησιν καὶ σύντονον
πυῤῥίχην ἔλεγον οἱ μὲν ἀπὸ Πυῤῥίχου τοῦ Ἀρητὸς, οἱ
δὲ ἀπὸ τοῦ διάπυρον εἶναι, οἱ δὲ ἀπὸ Πύῤῥου τοῦ ᾿Αχιλ-
λέως. ἘφΦησϑέντα γὰρ τῷ Εὐρυπύλου φόνῳ
ὀρχήσασϑθαί φησιν ᾿Αρχίλοχος. Hesych. v. Πυῤῥι-
αἰίζειν, ubi vid. interpp. :

Τῷ Εὐρυπύλου Φόνωῳ. Sic το τῶν Εὐρυπύλου
Φόνων legendum censeo. Sermo est enim de Eurypylo,
Telephi filio, qui a Neoptolemo sive Pyrrho ad Troiam
occisus est, et cuius caede laetatus pyrrhichen saltasse
dicitur ab: Archilocho. | Homerus facta Pyrrhi canens
Od. À. 51g.

"AAA οἷον τὸν Τηλεφίδην κατενήρατο χαλκῷ

"How' Εὐρύπυλον - πολλοὶ δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτὸν ἑταῖροι

Μήτειοι κτείνουντο --- — — —.

— 230 —

Vultus Eurypyli, Astyoches, Priami sororis, et Telephi
filii, expressus est Thesaur. Antiquit. Graecar. Gronovii
T. 1. Iii. De pyrrhichica saltatione agit Bartolinus in
Auctar, C. XL, et plures in eam rem auctores citat, Vid.
Athenae. L. XIV. p. 620. et seq. Stobaeus Sermon. XLII.
p. 292. Οἱ δὲ Ἀρητῶν παῖδες ἀγελάζονται κοινῇ μετ᾽
ἀλλήλων --- τὴν ἐνόπλιον πυῤῥίχην ἐκπονοῦντες, ἥντινα
πρῶτος εὗρε Πύῤῥιχος Ἀυδωνιάτης Κρὴς τὸ γένος.

CXXII.
᾿Αρχίλοχος τὸν κύτισον φυτόν φησιν ὠφέλι-
μον εἶναι τοῖς θρέμμασιν, ὅτι πλῇϑος γὰά-
λακτος ποιεῖ.
. Scholiast. Nicandri p. 49. A. Lac augeri capellis
cytisum, quem inprimis amant, edentibus, observat
etiam scholiast. Theocriti Idyll. 10. v. 50. 'À ai£ τὸν κύ-
τισον, ὁ λύκος τὰν αἶγα διώκει. Schol 6 κύτισος
Φυτὸν, 0 νεμόμεναι αἱ αἶγες γάλακτος πλήϑουσι.
Id imitatus est Virgilius: Florentem cytisum sequitur
lasciva eapella.. Unde rustici eo praecipue capellas pa-
scere solent. Theocrit. Idyll. 5. v. 128. Tai μὲν ἐμαὶ κύτι-
σόν τε καὶ αἴγιλον αἶγες ἔδοντι.

CXXIII.
᾿Αηδόνος νεοσσός" καὶ τὸ τῆς γυναικὸς αἰδοῖον. παρὰ
᾿Αρχιλόχω. Hesychius. Ex emendatione Alberti et Vossii
voces primae non divisae interpunctione, sed coniun-
ctae legendae sunt, ut etiam apud Phavorinum inveni-
untur. Rei turpis honestior et comica circumlocutio.

aum 2231 en

"Tale quid etiam ab Aristophane obscure innui putat Per-
ger. Op». 207.
: "Ay ὡς τάχις᾽ ἐς τὴν λόχμην,
"Eofauvs καἀνέγειρε τὴν ἀηδόνα.
In quo tamen mihi falli videtur.

CXXIV.

.OéAovs: δὲ τὸ παιδοτρίβης ἐκτείνειν, πλανώμενοι
ἐκ τοῦ παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ"

"Ανδρας ἐς ἀμφιτρίβας.

Auctor Prosodiae ab Hermanno cum libro de emendan-
da ratione graecae grammaticae editus Regul. 66. p. 455.
ubi docet, monosyllaba in (v etiam in genitivo produci,
ut Ap, λιβός : plurium syllabarum autem voces τὸ t cor-
ripere, et hinc pergit ut supra: Θέλουσι δὲ x. τ. À. —

Παρ᾽ ᾿Αρχιλόχιω a doct. Hermanno recte pro 7aga-
“ιλόχῳ repositum. Archilochus igitur τὸ : in ἀμφιτρίβας,
licet sit polysyllabum produxisse videtur, cuius exemplo
alii deinde inducti id. etiam in παιδοτρίβης produxerunt.
Sed quae vis hic voci ἀμφιτρίβας tribuenda sit, difficile
diotu est. Hesych. ἀμφιτρίβαν" περιττῶς τετριμμένον,
parum hic lucis adferre potest, quia haec ipsa interpreta-
tio pro varia τοῦ τρίβειν significatione dubia et obscura
est. Nam τετριμμένος est exercitatus in quacunque re in
bonam vel malam partem. Unde τρίμμα apud Aristoph.
NzQ. 259. ὁ ἐν. λόγοις τετριμμένος, ibid. v. 446. περί-
τριμμα δικῶν, τετριμμένος ἐν δίκαις. Αἱ ὁ ἐπίτριπτος, ὁ
πληγαῖς τετριμμένος sive verbero. Hinc viros multum
exercitatos vel etiam expertos, aut etiam verberibus admo-
dum mulctatos intelligere possis. Neque negaverim, for-
tassis etiam admodum turpem sensum subiectum esse posse.

— 2... —

CXXV.

Koi ὁ μέν γε κατ᾽ ἰσχὺν προφέρων, sl καὶ ἑνὸς sig
πρείττων, ὑπὸ δυοῖν γ᾽ àv αὐτὸν κατείργεσθαί Quoi
xai ᾿Αρχίλοχος καὶ ἣ παροιμία,

Aristid. T. II. p. 102. Proverbium, quod Aristides
hic spectat, videtur ilud apud veteres vulgatum esse:
οὐδὲ Ἡρακλῆς πρὸς δύο, cuius originem Suidas explicat.
Aliter tamen Scholia in Anecdotis Siebenkeesii id expo-
nunt ad illa Platonis verba in Phaedone (vid. Fischer.
ad Phaedon. in not. 56.) 'AAX' ἦν δ᾽ ἐγὼ, πρὸς δύο οὐδ᾽
Ἡρακλῆς λέγεται οἷός τε εἶναι —. Schol. ταύτης τὴν
αἰτίαν ὃ Δοῦρις οὕτως ἀφηγεῖται. Ἡρακλέα, Φησὶ,
βωμὸν εἱσάμενον ἐπὶ τῷ ᾿Αλφειῷ ἀγῶνα καϑεῖναι, καὶ
νικήσαντα τὴν ἑξῆς ὀλυμπιάδα πάλιν ἀγωνιζόμενον ὑπὸ
᾿Ελείου καὶ Φεράνδρου πάλῃ ληφϑῆναι. Ἔχει Φιλήτας
δὲ (pro Φιλοίδας Sieb.) αὐτὸν ὑπὸ Ἀτεάτου καὶ Εὐρύ-
Tov τῶν Μολιονίδων ἡττηθῆναι κατὰ τὴν ἐπ᾽ Αὐγέαν
ςρατείαν. --- Ἡρόδωρος δὲ καὶ Ἑλλάνικος φασὶν, ὡς,
ὅτε τὴν ὕδραν Ἡρανλῆς ἀνήρει, τὴν Ἥραν αὐτῷ καρ-
κῖνον ἐφορμῆσαι. πρὸς δύο δὲ οὔ δυνάμενον μάχεσθαι,
σύμμαχον ἐπικαλέσασθαι τὸν ᾿Ιόλαον καὶ ἐντεῦθεν ῥη-
ϑῆναι τὴν παροιμίαν. V.ib. notam Siebenk. Eleganter
Rufin. in epigr. 27. Anal. T. II. p. 595. id respicit:

Θνατὸς δ᾽ ἀϑανάτω συζήσομαι" ἣν δὲ βοηϑὸν

Βάκχον ἔχῃ (ὁ Ἔρως), τί μόνος πρὸς δύ᾽
ἐγὼ δύναμαι:

CXXVI.
Τοιοῦτος (τὴν ἀσωτίαν) ἐγένετο καὶ Αἰθίοψ ὁ Koptv-
3105, ὥς Quoi: Δημήτριος ὁ Σκήψιος, οὗ μνημονεύει "Ap-

χίλοχος: ὑπὸ Φιληδονίας γὰρ καὶ ἀκρασίας καὶ οὗτος
μετ᾽ ᾿Αρχίου πλέων εἰς Σικελίαν, ὅτ᾽ ἔμελλε κτίζειν Xv-
ρακούσας, τῷ ἑαυτοῦ συσσίτῳ μελιττούτης ἀπέδοτο τὸν
κλῆρον , ὃν ἐν Συρακούσαις λαχὼν ἔμελλεν ἕξειν. | Athe-
naeus L. IV. p. 167. De Syracusis ab Archia conditis vid.
Thucyd. L. 6. c. 5. quod factum Chron. Parium refert δά
Olymp. V, alii scriptores ad XII. Qua vero re Ar-
chias impulsus emigraverit ad Syracusas condendas,
narrat Plutarchus "Eg. Διηγήσ. T. IX. p. 95. et seq.
Conf. etiam Scymnum Chium inter Ceo Paphos minores
T. II. p. 16. v. 177.

CXXVII.

ΜΜνημονεύει τῶν Θασίων πρὸς Μαρωνίτας περὶ τῆς
Στρύμης ἀμφισβητήσεως Φιλόχορος ᾿λρχίλοχον ἐπαγό-
μενος μάρτυρα.

Harpocratio v. Ξτρύμη. Stryme Thasiorum colonia
et emporium, ut Harpocratio refert, et urbs Thraciae, ut
Stephanus ex Androtione scribit, de qua Thasiis cum
Maronitis contentio fuit, cuius Archilochus in carmine
meminisse videtur. De Maronea et Maronitis vid. fragm. 56.
not. Οἶνος Ἰσμαρικός.

CXXVIII.

Ἡρακλῆς γήμας Δηϊάνειραν τὴν Οἰνέως ϑυγατέρα
καὶ διάγων ἐν Ἀαλυδῶνι, ἐν συμποσίῳ κύαϑον ἥτει τὸν
οἰνοχόον, ᾿Αρχιτέλους δὲ παῖδα πλήξας κονδύλῳ ἀνεῖλεν,
ὅτι αὐτῷ τὰ ποδόνιπτρα ὕδατα ἀγνοῶν ἐπὶ τῶν χειρῶν
ἐπέχεεν. Φεύγων οὖν τὰν Φόνον καὶ σὺν τῇ γαμετῇ ςελ-

aii 294 dinge

λόμενος ἀνεῖλεν ἐν Ἑθήνῳ ποταμῷ Νέσσον Βένταυρον,
ὡς καὶ ᾿Αρχίλοχος ἱςορεῖ. Scholiast. Apollonii Rhod.
L. 1. ν. 1212. Haec eadem exscripsit Eudocia Viol.
p. 211., ubi de Hercule agit, paucis verbis mutatis.

CXXIX.

᾿Αρχίλοχος μὲν οὐκ ἐτόλμησεν ᾿Αχελῶν ὡς ποταμὸν
Ἡρακλεῖ συμβαλεῖν, ἀλλ’ ὡς ταῦρον. “Ὅμηρος δὲ πρῶ-
τος ποταμοῦ καὶ ἥρωος ἠγωνοθέτησε μάχην. Ἑ κάτερος
οὖν τὴν αὐτὴν ὑπόϑεσιν ἐμέτρησε τῇ (ἑαυτοῦ) δυνάμει.

Schol. Homer. Villois. Il. Q. v. 257. μεμυκὼς ἠῦτε
ταῦρος. — ᾿Εντεῦϑεν ὁρμηθέντες τὸν ᾿Αχελῷον ἐταύρω-
σαν Ἡρακλεῖ ἀγωνιζόμενον. ᾿Αρχίλοχος μὲν οὐκ x. τ. À.
Et Schol. minora ad Il. Q. v. 194. Ἡρακλῆς εἰς ἄδου
κατελθὼν ἐπὶ τὸν Ἀέρβερον, συνέτυχε Μελεάγρῳ τῷ
Οἰνέως, καὶ δεηθέντος γῆμαι τὴν ἀδελφὴν Δηϊάνειραν,
ἐπανελθὼν εἰς Φῶς ἔσπευσεν εἰς Αἰτωλίαν πρὸς Οἰνέα.
καταλαβὼν δὲ μνηζευόμενον τὴν κόοην ᾿Αχελῷον τὸν
πλησίον ποταμὸν διεπάλαισεν αὑτῷ ταύρου μορφὴν
ἔχοντι, οὗ καὶ ἀποσπάσας τὸ ἕτερον τῶν κεράτων, ἔλαβε
τὴν παρϑένον. Cf. etiam Hygini fabul. 51. Macrob. Sa-
turnal. L. V. c. 17. Schol. Apoll. Rhod. L.IV. p. 295.
Achelous inde a Sophocle v. 15. βούκρανος vel ex
emend. Brunckii βούπρωρος dicitur. Acheloum hac forma
cum uno cornu tauri, altero ab Hercule illi effracto, vide
sis in Thesauro Antiquit. Graecar. Gronovii T. I. Rrr.
Eundem capite cornuto v. in Dorvillii Siculis XI. not. 12,
et notam p. 286. Haec pugna Herculis cum Acheloo
etiam efficta erat in solio Amyclaei, ut Pausanias memo-
rat Laconic. p. 101. Cf. Cl. Heynium in opere z£ntiqua-

rische Aufsaetze p.57. item Magium L.IV. Var. Lect.
Verum iam ante Árchilochum Hesiodus id, quod Home-
rus per similitudinem de fluvio dixit, ad ipsum Neptu-
num transtulit eum tauriformem repraesentans 'ÁcrT.
v. 104. xal ταύρεος ᾿Εννοσίγαιος; quem deinde ceteri
secuti oceanum et Íluvios passim tauriformes exhibent.
Euripid. Orest. 1281.

᾿Ωκεανὸς ὃν ταυρόκρανος ἀγκάλαις

Ἑλίσσων, κυκλεῖ χϑόνα. |
Idem Ion.:26:. .Ὦ ταυρόμορφον ὄμμα Μηφισοῦ
πατρός. Sic etiam Latini. Virgil. de Tiberi Aen. VIII. 77.
Corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum. et
Georg. IV. 571. Et gemina auratus taurino cornua vultu
Eridanus. Horat. L. IV. 14. 25. Sic tauriformis volvitur
Aufidus. Et inter recentiores Ariostus L. XLIII. Stroph. 52.

Qui presso una città difende

Il] Po frà minacciose e fiere corna.
Unde et Neptuno et fluviis etiam tauri immolari soliti.
Ipsi etiam fluvii e mari profluentes κέρατα dicti sunt.
Apollon. Rhod. L.IV. 282.

"Eg: δέ τις ποταμὸς, ὅπατον πέρας ὠκεανοῖο.
ubi schol. κέρατα λέγουσι τοῦ ὠκεανοῦ πάντας τοὺς TO-
ταμοὺς τοὺς ἀπ᾽ αὐτοῦ καταφερομένους.

CXXX.

Μασσαλιώτας μὲν λέγουσι τοῖς ὀςέοις περιϑριγκῶσαι
τοὺς ἀμπελῶνας, τὴν δὲ γῆν, τῶν νεκρῶν καταναλωϑέν-
τῶν ἐν αὐτῇ, καὶ διὰ χειμῶνος ὄμβρων ἐπιπεσόντων,
οὕτως ἐκλιπανϑθῆναι, καὶ γενέσθαι διὰ βάθους περίπλεω
τῆς σαπηδόνος ἐνδύσης, ὥςε καρπῶν ὑπερβάλλον εἰς ὥραν

ων dae ὡς

πλῆϑος ἐξενεγκεῖν καὶ μαρτυρῆσαι τῷ ᾿Δρχιλόχῳ λέ-
γοντι, πιαίνεσθαι πρὸς τοῦ τοιούτου ἀρούρας.

Plutarch. Τ΄. 11. p. 842. de numero caesorum bello Cim-
brico. Reisk. in textu de suo dedit πρὸς τῶν τοιούτων, nempe
μαχῶν vel συμπτωμάτων, quod tamen necesse non est.
Archilochum sequitur Aeschylus στ. &. 0. v. 589.

Ἔγωγε μὲν δὴ τήνδε πιανῶ χϑόνα

Μάντις κεκευϑὼς πολεμίας ὑπὸ 'χιϑονός.
Et Pers. v. 804. ubi exercitum Xerxis in Graecia relictum
ibique periturum vocat Φίλον πίασμα Βοιωτῶν *20vt.
Et Horatius Od. II, x.
Quis non Latino sanguine pinguior
Campus sepulchris impia praelia
Testatur? — —
Neque recentiores poetae hanc locutionem respuerunt,
Sic Ariostus Orland., furios. Cant. XIV. Stroph. 5.

— — -— se di vostra mano

Fosse caduta la milizia fiera,

Quanta π᾿ ingrassa il campo Ravegnano.
et ibid. C. XVII. St. 2.

E dié Mezenzio al populo Agilino,

Che fé di sangue uman grasse le glebe.
Glover Leonidas C. IL. v. 405. de bello caesis: And fat-
ten with their blood their native soil.

CXXXI.

Τῶν δὲ ᾿Αργείων μετὰ Ἴναχον ἐβασίλευσεν ὃ Φορω-
νεὺς καὶ ἄλλοι πολλοὶ, ἕως τῆς βασιλείας Λυγκέως τοῦ
ἀγαγομένου τὴν Ὕπερμνήξζραν γυναῖκα τῶν Δαναοῦ 39υ-
γατέρων. Ὅςις Λυγκεὺς πολεμήσας τῷ Δαναῷ βασιλεῖ

ότι ἀράς:

τοῦτον ἐφόνευσε καὶ ἔλαβε τὴν βασιλείαν καὶ τὴν ϑυγα-
τέρα αὐτοῦ, καθὼς ὁ 'ApyiAoxos ὁ σοφώτατος συνε-
γράψατο. Malalas ἐν Χρονικῷ L.IV. ab initio.

CXXXII.

Νηοπόλον νύχιον, τουτέςιν, &Qavj, λαϑραῖον.
ῬΑρχίλοχος δὲ γράφει μύχιον. οἷον: "Ev τῷ μυχίῳ
ἀδύτω προφαίνοντα τῇ Κύπρῳ.

Tzetz. ad Theogon. Hesiod. v. 991. ubi tamen male
ἐν τῷ μύχῳ ἀδύτῳ γ»το. μυχίῳ legitur, quod idem cum
νυχίῳ esse scholiastes non recte adserit. Μύχιος ἄδυτος
vero est interius vel secretum peneirale vel sacellum Dei
aut Deae, fortassis hic Veneris, quia de Cypro poeta lo-
quitur, sicut sacellum Apollinis Delphis, ubi tripus
Pythiae est et vaticinia eduntur, πολυςεφὴς μυχὸς ab
Aeschylo dicitur Eumen. v. 58. Verum ad sensum totius
fragmenti quod attinet, difficile est certi aliquid statuere,
aut divinare, cum et nexus cum ceteris et verbum finitum
desit, unde aliquid coniicias, et προφαίνω, προφαίνομαι
varios significatus habeat, dubiumque sit, qui eorum
recte buc referatur.

SINGULAE VOCES ARCHILOCHO
USURPA T A E.

CXXXLI.

᾿Αγέρωχος.

Estan. n. B. T. L p.514. — ᾿Αγέρωχοι δὲ οἱ ἄγαν
γέρας ἔχοντες, ἵνα εἶεν ἀγεράοχοι καὶ ἐν συναιρέσει ἀγέ-
ρώχοι, xaT ἐπίτασιν τῶν ἁπλῶς γεραρῶν. δηλοῖ δὲ,
φασὶν, ἣ λέξις τοὺς σεμνοὺς, ὡς ᾿Αλκμὰν βούλεται. ᾿Αλ-
καῖος δὲ, Φασὶ, καὶ ᾿Αρχίλοχος ἀγέρωχον τὸν ἄκοσμον
καὶ ἀλαζόνα οἶδε. Vocem igitur, qua Homerus in lau-
dem eorum, quos ut strenuos in pugnando extollere vult,
utitur , Archilochus adhibuit ad significandum hominem
incompositum , inelegantem vel nimium ostentatorem.
Nam Homero iidem Troiani, quos alias μεγαθύμους et
ὑπερϑύμους propter animum bellicosum vocat, etiam
ἀγέρωχοι dicuntur Il. B. 625. ἡ. 545. Sic et bellicosus
Mysorum et Rhodiorum populus eandem denominatio-
nem obtinet Il. x. 450. β. 664. Ad notationem vero
huius vocis explicandam, quatenus eius significatio ab
Homerica differt, Eustath. 1. c. haec addit: τοῦτο δὲ ἴσως
ix μεταφορᾶς τοῦ ὑπερηρμένου καὶ ὑπερφανοῦς (ἐξ οὗ
πλεονασμῷ τοῦ ἡ ὑπερήφανος) καὶ κούφου καὶ ἐλαφροῦ,
ὃς ἄγοιτο ἂν ῥᾷον ὑπὸ ὄχου, ἤγουν ἅρματος.

— 239 —
CXXXIV.
᾿Αγόμενος.
Hesychius: ᾿Αγόμενος" δοῦλος παρὰ ᾿Αρχιλόχω.

Observat Küsterus, fortassis ἀγκονος pro ἀγόμενος le-
gendum esse, quia paullo ante dixit ἀγκόνους" δούλους.

CXXXV.
'Aó vía.
Hesych. 'AQuyía: ἄζευκτον. ᾿Αρχίλοχος. Ex sen-
tentia doctorum àQvya pro ἀζυγία legendum est, cuius
exempla ex veteribus Alberti adfert, quae vide ibidem.

CXXXVI.

"Axopnpov. |
Hesych. "Ακομψον" ἀπάνουργον, ἁπλοῦν. ᾿Αρχί-
λοχος οὖκ εὖ διακείμενον.

CXXXV.
'Apg oi3.

Pollux Onomast. L. VI. C. 4t. S. 147. περὶ δωρεῶν et
de nominibus earum agens: κόμιςρα, χαριςήρια, μήνυ-
TQ&, ϑρέπτρα' ἐπὶ δὲ τούτοις λέγοιτ᾽ ἂν xai τὸ ἀμείβε-
σθαι" ἀμφίβολος γὰρ ἣ ἀμοιβή. ἔςι μὲν γὰρ παρ᾽ "Apya-
λόχω. ᾿Αμοιβὴ εἰ ἀμείβεσθαι non modo de bonorum,
sed etiam de malorum retributione usurpari apud aucto-
res, vulgo observari potest. Sic Hesiod. "Epy. 552. Ἔργων
ἀντ᾽ ἀδίκων χαλεπὴν ἐπέθηκεν ἀμοιβήν. Eurip. Med. 25.

—— 240 —

οἵας ἀμοιβὰς ἐξ ᾿Ιάσονος κυρεῖ. Sic ipse Archilochus
fragm. 75. verbo ἀνταμείβεσϑαι utitur.

CXXXVIII.
᾿Αργιλιπῆής.

Scholiast. Nicandri p. 35. β. vers. To! ἂν ἘΕὖ-
ρώπη etc. — ᾿Αργίλιπες δὲ, ἥγουν ἔκλευκον. "Apwi-
λοχος δὲ ἀργιλιπής. Vocabulum igitur ἀργιλιπὴς, quod
valde album significat, Nicandro paroxytonum, Archilo-
cho vero oxytonum fuit.

CXXXIX.
Γυμνός.

Hesychius: Γυμνόν- ἀνυπόδητον ἢ) ἀπεσκυϑισμένον,
ὡς ᾿Αρχίλοχος. i. e. γυμνὸς non calceatum aut etiam
rasum et detonsum significat. ἀποσκυϑθίζειν,. more Scy-
tharum comas tondere. "Theogn. v. 807. ἀλλ᾽ ἄγε δὴ

Σκύϑα κεῖρε κόμην. Vid. interpp. 1. c. qui varia au-
ctorum loca excitant.

CXL.

A106.

Suidas v. μυσάχνη. Eustath. T. Il. p. 1529. vide
fragm. 158. Sed ille δῆμος». hic δῆμον habet, quod vi-
tiosum est: nam scortum omnibus commune et publi-
cum Archilochus significare vult, πόρνην κοινὴν τῷ δήμῳ,
ut. Eustath. l. c. explicat, NNeobulae forte convicians.
Unde Hemsterhusius in Suida et Eustathio | adiective

— οάι —

δήμιος et δήμιον legendum esse recte statuit, et obser-
vat, talem mulierem ab Anacreonte πανδοσίαν et λεωφό-
θοὸν vocari. Aeschrion de Philaenide Anal. T. 1. p. 189.
Οὐκ ἦν ἐς ἄνδρας μάχλος οὐδὲ δημώδης. Posset tamen.
legi et πάνδημος, πάνδημον, quod Veneris volgivagae
epitheton recte ad eiusmodi scortum, illi addictum,
transferretur. Aristid. de Minerva loquens T.I. p. 15.
Μηδένα μήτε ϑεῶν μήτ᾽ ἀνθρώπων (ἔδει αὐτῆς) ψαῦ-
σαι κατὰ τὸν τῆς πανδήμου νόμον.

CXLI.
Διαβεβοςρυχωμένος.
Pollux ᾽Ὄνομας. L. II. c. 5. sect. 27. Βόξρυχος, βε-
βοςρυχωμένος" ἀφ᾽ oU διαβεβοςρυχωμένος παρὰ "Ag-
χιλόχῳ.

CXLIHI.
Διςόσῃ.
Hesych. Διςόση" τῇ ἡλικίᾳ. ᾿Αρχίλοχος. Vox sola
auctoritate Hesychii nitens, in nullo prorsus auctore
alias occurrens, nec ab ullo Grammaticorum memorata.

CXLIII.

Ἐκτενισμένοι.,

Pollux L. IL. c. 5. s. 54. ᾿ΕἘκτενισμένοι μὲν εἴρηκεν
᾿Αρχίλοχος. cuius verbi exemplum deinde addit ex Ana-
xila: Ἡμεῖς δὲ κτενίζομεν Τελέσιππον οἰκόσιτον. Euripid.
Hippol. v. 1174. Ψήκτραισιν ἵππων ἐκτενίζομεν τρίχας.

Q

-- 242 -

Figurate eo utitur Dionys. Halicarn. περὶ συνθέσεως e. 25.
Ὁ δὲ Πλάτων τοὺς ἑαυτοῦ διαλόγους κτενίζων καὶ βο-
ςρυχίζων — οὗ διέλιπεν. ι

CXLIV.
Ἐξ,

Etymol. M. v. 'Ex ῥώμης" ἡ ἐξ πρόϑεσις, ὅταν αὐτὴ
σύμφωνον ἐπιφέρηται, τρέπει τὸ ξ εἰς κ. δεῖ δὲ προσ-
ϑ9εῖναι, “χωρὶς εἰ μὴ εὑρεϑῇ μετὰ παρέλκπκοντος, οἷον ὡς
παρὰ ᾿Αρχιλόχῳ" διὲξ σωλῆνος. καὶ πάλιν" διὲξ
τὸ μύρτον, ἀντὶ τοῦ διὰ τὸ μύρτον. "lalem usum
praepositionis ἐξ vix apud alios auctores invenias, nisi
huc trahere velis compositum, sicut διὲξ, Homericum
παρὲκ, παρὲξ, quod etiam ante consonantem positum
invenitur. Odyss. ξ. 168. Πῖνε καὶ ἄλλα παρὲξ με-
μνώμεϑα. et p. 276. ᾿Αλλὰ παρὲξ τὴν νῆσον ἐλαύνετε
νῆα μέλαιναν. et ibid. 445. μέσσῳ δ᾽ ἐνδούπησα παρὲξ
περιμήπεα δοῦρα. Sed etiam ante consonantem παρὲκ
saepe positum invenias. Od... v. 166. Νῆσος ἔπειτα Àa-
χεῖα παρὲκ λιμένος τετάνυςζαι. Od. . 166. παρὲκ
μέγα τειχίον αὐλῆς. Od. T. v. 47. διὲκ μεγάροιο
βεβήκει. nisi forte etiam in illis locis παρέλκον esse velis,
quod rationem liuius diversi usus contineat. eem

CXLV.
Ἐργάτις.

Hesych. Ἐργάτις" τὴν Νεοβούλειαν λέγει (᾿Αρχίλο-
«9$ ὡς παχεῖαν. Locum hunc auctoritate Archilochi
recte sic expletum esse, indicat tum nomen Neobules,
ab Archilocho amatae, tum etiam Suidas et Eustathius,

— 243 --

qui eandem vocem eiusque usum huic poetae tribuunt,
(vid. fragm. 158.) Significationem vero huius vocis Hesy-
chius explicat per παχεῖαν ; utrumque autem inter titulos
meretricios Suidas et Eustathius reponunt, ut μυσάχνη
et δήμιος fragm. citat. ,,Hoc pacto igitur, Hemsterhu-
sius inquit, ἐργάτις fuerit, quae corpore quaestum facit,
τὸ ἀφ᾽ ὥρας ἐργαζόμενον γύναιον. — Sed vix credide-
rim, Neobulen alia mente vel παχεῖαν vel ἐργάτιν vel
utrumque simul fuisse nominatam, quam quia obesior
et compacta corporis moles eam deformaret.^4 Adde
non esse verisimile, Hesychium voluisse significationem
vocabuli parum notam per aliam non magis notam vocis
Taxsixillustrare. Immo illa prior, qua ἐργάτις scortum
' vel meretricem significat, satis obvia est et exemplis aucto-
rum confirmatur. Ἐργάζεσθαι de quaestu inhonesto saepe
dici docet Valckenar. ad Herodot. I. p. 48, 45. Idem ob-
servat lacobs Animadv. Vol. II. P. IL. p. 169. de vocibus
ἔργον, ἐργάζεσϑαι et ἐργασία, vitae meretriciae propriis,
et Vol. II. P. I. p. 97. Athenaeus L. III. p. 572. F.
Τὴν ἐν Σάμῳ ᾿Αφροδίτην — ἑταῖραι ἱδρύσαντο ai συνα-
πολουθήσασαι Περικλεῖ, ὅτε ἐπολιόρκει τὴν άμον,
ἐργασάμεναι ἱκανῶς ἀπὸ τῆς ὥρας. Macedon. "pigi- VH.
Anthol. T. Ill. p. 115. v. 8.
.— εἰσὶ γὰρ DIT
Ἐρέσσονες εὐλέκτρου RomQióog ἐργάτιδες.

Sed hic loci Hemsterhusii sententia standum esse
censeo.

Νεοβούλειαν. De qua vide commentar. δ. 5. not. g.
» Quae Νεοβούλῃη in Archilochi versu, Hesychio Νεοβού-
λεῖα, terminatione solenni modo variata. Sic δίκελον 'IQi-
γένης Parthenius apud Etymol. p. 266. et quae τριβάλεια
Hesychio nostro in φάλος, eadem alibi deterius scripta

Q2

-— 244 -—

τρυφάλη (pro τριράλη). Hoc vulgo fieri in nominibus
urbium docet Eustathius ad Dionys. Perieg. v. 915. Hem-
sterh. Ita iam Homerus Πηνελόπεια Odyss. 0. 108, quae
alias Πηνελόπη dicitur; Περσεφόνεια Odyss. À. 216, et
hymn. in Cerer. v. 257. Περσεφόνη appellatur.

CXLVI.

"ET ew εν.

Hesychius: Ἔτρεψεν " ἐπέτρεψεν, ἡπάτησεν, παρέτρε-
Ψεν. ᾿Αρχίλοχος. Alberti suspicatur, fortean ἐπέςρεψεν
vel ἀπέτρεψεν legendum esse. Doct. Schow pro ἥπάτη-
σεν in MS. invenit ἐπάτησεν.

CXLVII.
Ἡμισύτριτον.

Hesychius: Ἡμισύτριτον" δύο ἥμισυ. ᾿Αρχίλοχος.
ubi vide sis observationes interpretum, inter quos Küste-
rus notat, Atticorum et Ionum proprium esse, teste Di-
dymo, ἡμισύτριτον pro δύο ἥμισυ dicere, eiusque testi-
monium ex libro Prisciani de figuris numerorum putecs,

ubi praeter alia: Ἴωνες xai ᾿Αττικοὶ τὰ δύο me ἥμι-
σύτριτον Φασί.

CXLVIII.

Κεροπλάςης.
Plutarch. de solert. animalium T. X. p. 66, κέρας —
τὴν τρίχα λέγεσθαι, καὶ τὸ κείρεσθαι διὰ τοῦτο καὶ
τὴν κουράν" καὶ τὸν παρ᾽ ᾿Αρχιλόχῳ κεροπλάξην

— “4 —

(mal. κηροπλ.) Φιλόκοσμον εἶναι περὶ τὴν κόμην καὶ
καλλωπιςήν. Hesych. κέρας" κεφαλὴ, 9ρὶξ x. τ. λ.
et v. κεροπλάςης" λεπτουργὸς ἢ) τριχοκοσμήτης, ad quod
citatur ab interpp. Pollux L. IL c. 5:. Οἱ δὲ περὶ τὴν
κόμην “χειροτέχναι κομμῶται. — οἱ δὲ xal κεροπλάξας
αὐτοὺς ἐκάλουν, ὅτι κέρας jj κόμη. Vid. Etymol. M. v.
πόρσοιφος et fragm. 120.

CXLIX.
Κηρύλος.

Aelian. Hist. Animal. L. XIL c. 9. de κίγκλῳ sive
motacilla loquens: Εἰνεῖ δὲ καὶ τὰ οὐραῖα πτερὰ, ὥσπερ
οὖν ὁ παρὰ ᾿Αρχιλόχω κηρύλος. Apostolius C. XI, 44.
proverbio Ἀΐγκλου πενέζερος haec exscripsit, ut et Pha-
vorin. v. κίγκλος. De cerylo Antigonus Caryst. c. 27.
Τῶν δὲ ἀλκυόνων oi ἄρσενες κηρύλοι καλοῦνται. ὅτ᾽ ἂν
οὖν ὑπὸ γήρως ἀσϑενήσωσι, καὶ μηκέτι δύνωνται πέ-
τεσθαι, Φέρουσιν αὐτὸν αἱ 9ήλειαι ἐπὶ τῶν πτερῶν
λαβοῦσαι x. T. À. Vide ibid. adnotation. cl. Beckmanni,
qui cerylum alcedonem hispidam, Ezsvogel, Kónigsfischer,
esse putat. Cf. et Aelian. H. A. L. VIT, 12. Mosch. Idyll. 5.
᾽ν. 42. Οὐδὲ τόσον *yÀabxoi; ἐνὶ κύμασι κηρύλος ἄδεν.
Scribitur etiam κείρύλος, praecipue ab Atticis. Scholiast.
Aristophan. ad Ὀρν. v. 5. Εὐφρόνιός φησι τοὺς Δωριεῖς
λέγειν: βαλὲ δὴ, βαλὲ, κηρύλος εἴην" τοὺς δὲ ᾿Αττι-
κοὺς xsipuAov. Φησὶ δὲ Δίδυμος τὸ κατὰ Φύσιν ὄνομα
κείρυλος λέγεσθαι. Fabulam de Ceyce in hanc avem
mutato canit Ovid. L. XI. Metamorph. eamque narrat
Eudoc. Viol. p. 65. | Nomen vero huius avis videtur in
eos adhibitum esse, qui, sicut cerylus, tempore progredi-

— 240 -—

ente, viribus tandem deficiunt, in peius declinant, et
quocunque modo in deteriorem conditionem delabuntur.
Hinc illud Vespasiani apud Suetonium $. 23., qui de
Cerylo liberto, cum ingenuum se et Lachetem, mutato
nomine, ferre coeperat ad ius fisci subterfugiendum, illo
versu Menandri usus est:
wee Wm wr ME ARCH Λάχης,
Ἐπὰν ἀποθάνῃς, αὖϑις ἐξ ἀρχῆς ἔσῃ
Ἑηρύλος. — — —

CL.
KoxxvpaAa.

Pollux L. I. c. 12. sect. 252. Ἰςέον δὲ, ὅτι κοκχύμη-
λον μὲν οὐδετέρως, ὁ καρπός" ἀρσενικῶς δὲ τὸ δένδρον
καλεῖ ἡ μέση κωμῳδία, ὁ ποκκύμηλος. χρῆται δὲ καὶ
᾿Αρχίλοχος τῷ τῶν κοκχκυμήλων ὀνόματι. De coccyme-
lis sive prunis cf. Athenaeum L. II. p. 49. quae et δαμα-
σκηνὰ, et a quibusdam βράβυλα vocata sunt. Casaub.
Commentar. p. 62, 4o. Ν

CLI.
Κοπᾶεν.

Etymol M. Κοπᾶεν, ξίφος, παρὰ ᾿Αρχιλόχωυ", ἀπὸ
τοῦ κοπάγειν (leg. κόπτειν). Romácv igitur Archilochus
significatione τοῦ ξίφους adhibuit, nisi potius, omissa
interpunctione, legas x0TüsV ξίφος, sicut Homerus x«w-
πῆεν ξίφος vel φάσγανον habet. 1]. 7. v. 535. πλήξας
ξίφει αὐχένα κωπήεντι. et Il. o. 715. Ut adeo illud pro-
xime a κοπὴν hoc a κώπη derivetur, varia pro vi radicis
significatione.

-— 247 —

CLII.
Κρεήτη.

Stephan. Byzant. Ἀρήτη 5 μεγίςη νῆσος, ἣν Ἀρεήτην
ἔφη ᾿Αρχίλοχος κατὰ πλεονασμόν. Litterae s pleona-
smum apud Homerum maxime in principio vocum inve-
nias: sic ἐέλδωρ, ἐέρση, &sÜvov, praecipue in verbis,
ubi augmentum pleonastice ponitur, ἔειπε, ἐελμένος etc.
Pleonasmum. in nomine proprio similem τοῦ v habet |
Erycius Cyzic. epigr. 2. Anal. T. II. p. 295. Tug Àov pro
Τμώλου, ubi Iacobs citat Stephan. Byzant. Τύμωλος"
οὕτως ὁ Ὑμῶλος κατὰ ποιητικὸν σχηματισυόν.

CLIII.
Κύρτη.

Pollux L. X. c. 56. s. 160... ᾿Αλλὰ μὴν καὶ κύρτῃ σι-
δηρᾶ ἀγγεῖόν τι, οἷον οἰκίσκος ὀρνίϑιος, παρὰ Ἡροδότῳ
καὶ ᾿Αρχιλόχῳ. Herodoti locus est L. 1. Ἔλαβον ἂν
σφᾶς ὡς ἐν κύρτῃ. Hesych. κυρτίς ὀρνιϑοτροφεῖον.
Crinagoras epigr. 27. Anal. T. IL p. 147. Ψιττακὸς ὃ
βροτόγηρυς ἀφεὶς λυγοτευχέα κύρτον κ. T. À. ubi ca-
vea est viminibus contexta , ad quem locum lacobs etiam
haec Pollucis verba excitat Vol. II. P. 1. p. 405.

CLIV.
KvQoviopnóg.
Scholiast. Aristoph. Πλούτ. v. 476. Ἀύφων δὲ δεσμός
àgi ξύλινος, ὃν oi μὲν κλοιὸν ὀνομάζουσιν, oi δὲ κᾶλον,
ἔνϑεν καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος κύφων. τάσσεται δὲ κἀπὶ

— 248 -τ

πάντων τῶν δυσχερῶν καὶ ὀλεθρίων. καὶ κυφωνισμὸς
ἐπὶ τῶν τιμωριῶν. ᾿Αρχίλοχος δὲ ἀντὶ τοῦ κακὸς καὶ
ὀλέθριος. Archilochus igitur voce πκυφωνισμὸς, quae
alias poenam per Κύφωνα inflictam significat, usus est
ad hominem improbum et perditum indicandum, quem
alii potius ab ipso instrumento poenae κύφωνα dicunt,
cuius vocis originem exponit idem Scholiast. 1. c. Eigy-
ται δὲ κύφων παρὰ τὸ τοὺς δεσμίους ἀναγκάζεσθαι
κύφειν, διπλῶς ἅμα κολαζομένους τῇ τε τοῦ τραχήλου
πιέσει καὶ τῷ μηδαμῶς ἀνανεύειν δύνασθαι. Et Suidas:
κύφωνες ξύλα εἰσὶν ἐπί τιϑέμενα εἰς τοὺς τένοντας τῶν

καταδίκων, ἵνα μὴ εὕρωσιν (leg. ἔχωσιν) ἀνακύψαι.
Cf. Turnebi Adversaria p. 770, 18.

CLV.

MuvóaAéog.

Suidas ν. Μυδαλέας" διαβρόχους. μυδαλέα δάκρυσι.
καὶ μυδαλέον, δίυγρον, παρὰ ᾿Αρχιλόχῳ. Quae deinceps
sequuntur, et corrupta nec a Kustero emendata, forsitan
siclegenda sunt: Aéyowro δὲ, ὡς ἐπὶ δακρύων, xal τὸ
κάθυγρον, αἱματόεν, νοτερὸν, ῥυπαρὸν καὶ μυδαλέον
ὁμοίως. Sicut vero de lacrymis, ita et humidum, cruen-
tum, madidum, squalidum similiter etiam μυδαλέον
dici posset. Sic Homerus de sanguine ll. v. 54. κατὰ
δ᾽ ὑψόθεν ἧκεν ἐέρσας Αἵματι μυδαλέας. De lacrymis
saepe occurrit. Hesiod. ᾿Ασπ. 556. ᾿Αχλὺς — Δάκρυσι
μυδαλέη. Aeschyl. Pers. v. 556. — διὰ Hor. Aá-
«pug κόλπους Τέγγουσ᾽ ἄλγους μετέχουσαι.

“--«ὦ 249 —

CLVI.
Μύκλος.
Tzetzes in Lycophr. v. 771. Μύκλος δέ τις γέγονεν
αὐλητὴς κατωφερὴς εἰς γυναῖκας, κωμωδηϑεὶς ἐπὶ μαχλό-
᾽᾿Αρχιλόχιω *). et v. 109. idem: Μύκλος κα-

^

TT: ὑπ
λεῖται ἣ ἐν τῷ τραχήλω τῶν ὄνων καὶ τῶν βοῶν ὑποδί-
πλωσις. μύκλους δὲ νῦν τοὺς μνηςῆρας λέγει διὰ τὸ ἀδδὴη-
φάγον καὶ κατωφερὲς εἰς λαγνείαν, ὡς Καλλίμαχος"
"Eciw μοι μάγνης ἐννεάμυκλος ὄνος. Haec eadem habet
Etymol. M. sed corrupta et ex hoc loco emendanda.

CLVII.

Movvóxepa.

Hesychius: Μουνόκερα" τὸ μηκέτι ἔχον τὴν ἀλκὴν, ὡς
᾿Αρχίλοχος. Similitudinem ductam esse a cervis lassis,
qui solis cornibus pugnant, Schrevelius existimat. Hesy-
chius quidem κέρας etiam per δύναμιν explicat, sed ob-
servant ibi interpretes, significationem hanc esse hebrais-

mum , ut ex Suida v. κέρας patet.

CLVIII.
Μυσάχινη.

Suid. v. Μυσάχνη ἣ πόρνη παρὰ ᾿Αρχιλόχω"
καὶ ἐργάτις καὶ δῆμος (1. δήμιος ) καὶ παχεῖα. Eustath.
T. IL. p. 1729. Il. Ψ. ᾿Αρχίλοχος δὲ παχεῖαν καὶ δῆμον
(Ll. δήμιον) ἥγουν κοινὴν τῷ δήμῳ καὶ ἐργάτιν (ὠνείδισε
τοιαύτην γυναϊκα), ἔτι δὲ μυσάχνην παρ᾽ ἀναλογίαν τοῦ
ἁλὸς ἄχνη καὶ εἶ τι τοιοῦτον. (vid. fragm. 14o. et 145.)

*) $ic a Pottero restitutum pro vitioso ᾿Αρχιλόνο

— 250 --“

Sine dubio haec vox etiam inter convicia referenda, quae
Neobulae poeta fecit; sed videtur ea potius femininum a
μύσαχνος et eadem vox esse, quae μυσαχϑὴς, et μύ-
σαχνος abominandus, impurus, eadem significatione,
forma tantum diversa. Cf. doct. Brunck. ad Theogn.
v. 124. et quem ibi laudat Hemsterhus. ad Hesych. v.

.t
toy &QV.

CLIX.
Μύσκχης.

Hesych. Μύσχης, εὖρος, ὡς ᾿Αρχίλοχος. ϑορίπρ.
εὐρὼς legendum censet. In libris ᾿Αμφίλοχος quidem le-
gitur, sed cum auctor hic non alibi laudatus ab Hesychio
inveniatur, Alberti recte iudicat, ᾿Αρχίλοχοςν cuius saepe

meminit, reponendum hic esse.

CLX.
"O a.

Pollux L. VI. c. 9. sect. go. Ἢν δὲ τρωγάλια μυρτί-
δες, κάρυα, μέσπιλα, ἃ καὶ Oa καλεῖται, καὶ τοῦτο
ποὐνομά ἐξι παρὰ Πλάτωνι, ὡς παρὰ ᾽᾿Αρχιλόχῳ. Ad-
mittenda hic est Kühnii emendatio, μέσπιλα, καὶ ἃ δα
καλεῖται; nam alias mespila et sorba, quae diversa sunt,
lidem dicerentur esse fructus, ut H. Stephan. observat.

CLXI.
IIaxT0 02041.

Pollux L. X. c. 5. sect. 27. ὁ "Ap iA oy, oc πακτῶσαι
τὸ κλεῖσαι. et paucis versibus ante: τῷ δὲ κλεῖσαι ἶσον

καὶ τὸ πακτοῦν καὶ τὸ ἐπιπακτοῦν τὰς ϑύρας civ.
Hesych. ἐπάκτωσαν" ἔκλεισαν, ἐφράξαντο. Aristophan.
L. 264, 65. μοχλοῖσιν δὲ καὶ κλήϑροισιν τὰ προπύλαια
maxTOUV. Schol. κλείειν, ἀσφαλίζεσθαι. Automedon
epigr. II. p. 210. Anal. T. II. Aaipsa πακτώσας μέσσα
Ségn πελάγη. ubi Iacobs interpretatur velis firmiter malo
alligatis , ἀσφαλίσας, ut porta est firmiter clausa.

CLXII.

Παρδακός.
Scholiast. Aristoph. Εἰρήν. ad v. 1148. Οὐδὲ τυντλά-
ζειν, ἐπειδὴ παρδακὸν τὸ “χωρίον --- παρδακὸν δὲ, δίυ-
γρον. οὕτω γὰρ ᾽᾿Αρχίλοχος καὶ Σιμωνίδης.

Ἄν

CLXIIL
Πακχεῖα.

Hesych. v. ἐργάτις, v. fragm. 145, Suidas v. μυσάχνη
et Eustath. T. II. p. 1529. Il. V. fragm. 158, qui ad male-
dicta referunt in meretricem ab Archilocho coniecta, et
hanc ei significationem subesse volunt. Sed supra iam
fragm. 145. verbis Hemsterhusii ostensum est, potius femi-
nam obesa et compacta corporis mole deformem intel-
ligendam esse, qualis veteribus minime arrisisse videtur.
Rufin. epigr. 4. Anal. T. IL. p. 591. Μήτ᾽ ἰσχνὴν λίην πε-
ριλάμβανε, μήτε παχεῖαν. Unde lIacobs Animadvers.
T. L P. 1. p.169. Archilocho etiam tribuendum suspicatur
illum senarium, quem scholiast. Aristophan. 'Og». v. 1619.
profert: Περὶ σφυρὸν παχεῖα, μισήτη γυνή. Sicut supra
fragm. 35. ῥοικὸς περὶ κνήμας dicitur, ita et hic παχεῖα

— 252 -

περὶ σφυρὸν, cuius pulchra forma veteres admodum νἱ-
dentur delectati esse; nam pulchrarum tum feminarum
tum Dearum notissima sunt epitheta καλλίσφυρος, ἐὔ-

σῴυρος, ῥοδόσῴφυρος, χλιδανόσφυρος etc.

CLXIV.
Πρόκας.

Eustath. Il. 2. T. II. p. 711, 54. Λέγει δ᾽ αὐτὸς (scri-
ptor anonymus) xal τὰς πρόκας παρὰ ᾽᾿Αρχιλόχῳ ἐπ᾽
ἐλάφου τεϑεῖσθαι. Sed ipsi Grammatici in dubio sunt,
quaenam animalia πρόκες sint. Hom. Odyss. 9. v. 295.
Αἶγας ἐπ᾽ ἀγροτέρας 108 πρόκας 108 λαγωούς. Schol.
Didym. Δορκάδων εἶδος jj ἐλάφων, y τὰ ἔκγονα τῶν
ἐλάφων. Apollon. Soph. Lexic. p. ὅ7ο. Πρόκας" οἱ μὲν
ἐλάφους, οἱ δὲ ἕτερόν. τι ζώου εἶδος ὅμοιον λαγωῷ, ὃ
καλεῖται δορκάς. ᾿Απίων δὲ ἀπὸ τοῦ μεγάλα κέρατα
ἔχειν ἐτυμολογεῖ, οἷον προκέρας" πρὸ τοῦ τῆς ἡλικίας
κέρας Φύειν. Etymol. Magn. v. Προικόννησος" — — Διο-
νύσιος δὲ ὃ ᾿Αθηναῖος ἐν τοῖς κτίσεσιν (mal. κτήσεσιν )
οὕτω λέγει τὰς ἐλάφους πρόμκας. ὅϑεν καὶ ἣ Προικόν-
v400;* ἐν αὐτὴ γὰρ πλήϑουσιν ἔλαφοι. --- Φιλήτας δέ
Qc. πρόκας λέγεσθαι τὰς πρῶτον τεκομένας ἐλάφους,
οἷον πρωτοτόκους, ὡς παρὰ ᾿Απολλωνίῳ. Vide Scholiast.
Apollonii Rhod. L. IL. v. 279. Hesych. Πρόκας: ἐλάφους.

CLXV.
Πύγαργον.
Tzetzes ad Lycophr. v. 91. Πύγαργον δειλὸν 5j αἱ-
σχρὸν :) &Qma'ya. εἰσὶ γὰρ μελάμπυγον, πύγαργον εἴδη

— 253 —

ἀετῶν κατ᾽ ᾿Αρχίλοχον: Etymol. M. Πύγαργος" εἶδος
ἀετοῦ X. T. À. Idem Hesychius. Apud Aristotelem
Histor. animal. L. IX. c. 72. πύγαργος est prima classis a
colore sic appellata, ut Stanlei. observat ad Aeschyl.
v.116. Agamemnm., a quo ὁ ἐξόπιν ἀργίας dicitur. De
Melampygo vide fragm. 105.

CLXVI.

Ῥαιβός.

Pollux L. IL. c. 4. sect. 193. Ῥαιβοὺς δὲ καλοῦσιν,
οἷς καμπύλα εἰς τὸ ἔνδον τὰ σκέλη" βλαισοὺς δὲ, oig τὸ
ἀπὸ τῶν γονάτων εἰς τὸ ἔξω ἀπέςραπται. καὶ τὸ μὲν "Ag-
χίλοχος, τὸ δὲ Ξενοφῶν λέγει. Sic etiam Galenus
p. 100. Tépi ᾿Ιητρείων" καλεῖται τὰ μὲν ἔξω ῥέποντα,
βλαισὰ, τὰ δὲ ἔσω, ῥαιβὰ καὶ κυλλά. Latinis
ῥαιβοὶ vari, βλαισοὶ valgi dicuntur. "Paifóv Archilochus

fragm. 35. ῥοικὸν vocat, quod vide. Cf. item Etymol. M. v.
βλαισός.

CLXVII.
Ῥόπτρον.

Schol. Aristoph. ᾽Αχαρν. v. 657. Σκανδάληϑρα λέγε-
ται τὰ ἐν ταῖς παγίσιν ἔπικαμπῆῇ ξύλα, εἰς ἃ ἐρείδει, ὅπερ
᾿Αρχίλοχος λέγει τὸ QómTQov. Eadem habet Suidas
v. σκανδάληθρα, additis his post ξύλα: ἀπὸ τοῦ σπά-
Qovra συμπίπτειν καὶ κρατεῖν τὸ ἐμπεσὸν, τὰ πέ-
ταυρα τῶν παγίδων, à ᾿Αρχίλοχος ῥόπτα (1. ῥόπτρα)
ἐκάλεσεν.

c ἄπ oc
CLXVII.
Σάλπιγξ. ᾿
-Hesych. Ξάλπιγξ, σιγηνοσάλπιγξ ἀντὶ τοῦ κήρυκος.
τινὲς δὲ ὄρνιν ποιόν. καὶ ὄργανον πολεμικόν. καὶ 9α-
λασσίαν σάλπιγγαυ Παρὰ ᾿Αρχιλόχω δὲ τὸν
ςρόμβον.

CLXIX.

Σκελήπερον.

Hesych. Σκελήπερον, (in indice σκελήτερον) νή-
σιον. ᾿λρχίλοχος. Sopingius σκέληθρον scribi iubet ex
Polluce L. V. c. ror. Kai ἄλλους δέ τινας κόσμους ὀνομά-
ζουσιν oi κωμῳδοδιδάσκαλοι, λῆρον, ὄχϑοιβον, σκέλεϑρον.
Verum non apparet, quomodo vox haec scenica Archi-
locho recte tribui possit.

CLXX.
Συκοτραγίδης.

Ῥυποκόνδυλος καὶ συκοτραγίδης παρὰ Ἱππώνακτι
καὶ ᾿Αρχιλόχῳ διὰ τὸ εὐτελὲς, Φασὶ, τοῦ: βρώματος.
Eustath. ad Homer. Odyss. g. T. III. p. 1828, 11. οὐδ᾽
ἅλα δοίης, ubi varias appellationes adfert, quibus homo
sordide avarus veteribus vocari solebat, inter quas etiam
ῥυποκόνδυλος ab Hipponacte, et συκοτραγίδης ab Archi-
locho usurpatum, a σῦκον et τρώγειν, prout eodem
sensu quoque dicitur συκοπρίςης.

—— —uBB «-
CLXXI.
Τράμις.

Erotian. v. Τράμιν" τὸν ὄῤῥον, ὄνπερ καὶ ἱππόταυ-
ρον καλοῦμεν, ὡς καὶ Ἱππώναξ Φησὶν, ἐκτίλλοι τις αὐτοῦ
τὴν τράμιν ὑποργάσαι (forte ὑποργάσαντος). μέμνηται
καὶ ᾿Αρχίλοχος. Λυσίμαχος δὲ τὸν σφιγκτῆρα. Pol-
lux L. II. p. 175. τὸ δὲ ῥαφῇ μὲν προσεοικὸς, ὑπὸ δὲ τὸν
καυλὸν διὰ τοῦ ὀσχέου μέσου, ὑπὸ τὸν ὀνομαζόμενον
ταῦρον — εἰς τὸν δακτύλιον καταλῆγον, περίναιον ὄνο-
μάζεται καὶ τράμις καὶ ὄῤῥος. Suidae vero τράμις est ὁ
πρωκτὸς, Hesychio τὸ ῥῆγμα τῆς ἕδρας, ὁ ὄῤῥος, τινὲς
ἔντερον, οἱ δὲ ἰσχίον. (leg. ὄσχεον, ut etiam apud
Suidam ὄσχεον pro ἰσχίον est reponendum voc. ὄῤῥος.)
Eustachius in versione vocum Erotiani, quae sunt apud
Hippocratem, Rufum de partium humani corporis ap-
pellatione excitat C. 12, — . Lineam per medium discur-

rentem apud Graecos τράμιν, tramida, alii ógóov ap-
pellant.

CLXXII.
Toíxovo;.

Pollax L. IL. c. 25. Kai οὐλότριχες παρ᾽ Ἡροδότῳ.
᾿Δρχίλοχος xai ἀναςρέψας τρίχουλον εἴρηκεν. Herodo-
tus L. II. c. So. de Colchis: μελανόχροές εἰσι καὶ οὐλότρι-
χες. Οὐὖλος de capillis idem quod crispus significare
ostendit Iacobs Animadvers. V. IL. P. I. p. 220. ad Philo-
demi epigr. ro. Anal. T. II. p. 85. v. 12.

— 2560 —

CLXXIII,

Φασιανός.

Scholiast. Aristophan. Νεῷ. v. rog. Φασιανούς. οἱ
μὲν ἵππους, οἱ δὲ ὄρνεα. ἔνιοι δὲ ἵππους χάραγμα
ἔχοντας Φασιανοῦ, ὡς ἀλεκτρυόνος --- οἱ δὲ περὶ ᾿Αρχί-
λοχον, ὀρνίϑων γένος. — Οἱ περὶ ᾿Αρχίλοχον solito idio-
tismo Graecorum pro ᾿Αρχίλοχος, apud quem Φασιανὸς
notum avis genus indicat.

CLXXIV.
| Φλύος.
Eustath. T. III. p. 1746, 8. Odyss. v. Ἀνυζώσω x. 7. λ.
xai κνύος δὲ τὴν Φϑορὰν κατὰ γένος οὐδέτερον, ὁμοίως τῷ
9à, ϑύος, καὶ φλῶ, φλύος παρὰ ᾿Αρχιλόχω ἐπὶ Φλυαρίας.

CLXXV.
᾿ Χήραψ.
Athenaeus L. III p. 86. A. B. παρὰ Σώφρονι οἱ
κόγχοι μελανίδες λέγονται. — "Ev δὲ τῷ ἐπιγραφομένῳ
᾿Αλιευτικῷ τὸν ἀγροιῶταν χηράβας ὀνομάζει" καὶ 'Ag-
χίλοχος τῆς χήραβος μέμνηται. Est igitur ὁ χυηράβης,
vel, ut observante Casaubono membranae habent, 6 χὴή-
ράμβης conchae genus, incertum autem, quale. Sensus
autem loci, ut Casaub. explicat, est, nomen χηράβης
alios in masculino genere extulisse; Archilochum vero in
feminino et tertiae declinationis, 7j χήραψ, χήραβος. ut
λαίλαψ. Hesych. χηράμβης explicat οἴκημα τῶν χηρῶν,
quod nihil ad hunc locum spectat.

LOCA QUAEDAM
VEL INCERTA VEL ADMODUM
CORRUPTA VEL FALSO ARCHILOCHO
TRIBUTA AUT ILLI ADFICT A.

CLXXVI.
"Toi μὲν τεθνεῶσιν ἔλεος ἐπιεικὴς ϑεός"
Τοῖς Ζῶσι δ᾽ ἕτερον ἀνοσιώτατον, Q3óvos.

Stobaeus Sermon. CCXXIIII. Ρ. 618. "Versus egre-
giae sententiae, et Archilocho dignae, sed ipsi dubie
tantum adscripti in margine sic: Archilochi. al. Timoclis.

CLXXVII.

Θαργήλια, ᾿Απόλλωνος ἑορτὴ xai ὅλως ὃ μὴν ἱερὸς
τοῦ JSsoU. Ἔν δὲ τοῖς Θαργηλίοις τὰς ἀπαρχὰς τῶν
Φυομένων (sic Voss. et Iens. pro Φαινομένων) ποιοῦν-
ται καὶ περικομίζουσιν" — καὶ ᾿Αρχίλοχος φησίν: "f
Qaís ἄγει τὰ Θαργήλια. Hesych. v. Θαργήλια.

Varie hunc locum tentarunt interpretes, alius φωσφόρε
νῦν ἄγε rà Θαργήλια, alius φατὲ, vel etiam (Qai&v Jv,
quae vero omnia non satisfaciunt. Cl. Schow. in Ms. invenit
Qaísv. Quid igitur, si legas: ὡς Φαείν᾽ ἄγει τὰ Θαργήλια,
vel Qaévv' ἄγει --- quam splendide vel splendida agit'Thar-
gelia! De Thargeliis vide Plutarch. T. VIII. p. 565; 9. 10.

R

-- 258 —

CLXXVIII.

Kol ὀπήτιον εἴρηται £v Νικοχάρους Ἀρησὶ τοῖς τρυ-
πάνοις ἀντίπαλον, ὅπερ ᾿Αρχιλόχειον.

Pollux L. X. c. 1. sect. 141. ubi tamen in Mss. vox
ultima ᾿Αγχίλειον, ᾿Αγχίλιον, ᾿Αρχίλιον, ᾿Αγχίλεον
scribitur, unde ᾿Αρχιλόχειον editum est; an recte, quis
adfirmare ausit? Sensus vero ex hoc loco, quem viri
docti mutilum esse pronunciant, hic prodiret: Et subula:
dicta est: in Nicocharis Cretensibus contraria terebris,
vel, ut Hemsterhusius, aequalis et earundem virium, id
quod ab Archilocho usurpatum vel petitum est.

CLXXIX.

᾿Αρχίλοχος δὲ ἄμωτα καλεῖ τὰ xagávsia. Athe-
naeus L. II. p. 54. D. ubi vero ᾿Αγέλοχος legitur, cuius
nominis auctor notus non est. Hinc ᾿Αρχίλοχος legen-
dum esse iudico, cuius iam supra fragmenta quaedam
aderant, in quibus fructuum arborum vel pomorum,
τῶν κοκκυμήλων καὶ τῶν ὄων, fragm. 150, 160. mentio-

nem fecit,

CLXXX.

BAaicog; ἐν Μεσοτρίβᾳ, καὶ ᾿Αρχίλοχος ἐν Τηλέφῳ,
Ῥίνϑων τε ἐν ᾿Αμφιτρύωνι, καὶ Ῥωμαῖοι δὲ πᾶνα τὸν
ἄρτον καλοῦσι.

Athenae. 1. ΠῚ. p. i11. C... 5, Titulus ἐν Τηλέφῳ 1πά1-
cat carmen dramaticum, inquit Cl. Harlesius in Biblioth.
Graec. TT. II. p. 109. not. yyy. tempore Archilochi non
satis cognitum et usurpatum. Sevin p. 52. suspicatur,

— 259 —

vel Athenaeum ipsum fuisse deceptum, vel locum esse
corruptum et legendum esse Archippum, ( cuius tamen
drama hoc titulo apud veteres non occurrit). Ruhnke-
nius quoque ad Vellei. Paterc. 1, 5. p. 20. negat, Archilo-.
chum Telephum scripsisse et vocem panis; πιττάκιον,
nosse potuisse. Commode autem ex grammatico Ms.
Biblioth. Sangerm. πιττάκιον εἶπε Δεινόλοχος Τηλέφῳ
corrigit Athenaeum, restituitque lectionem Δεινόλοχος
ἐν T4AéQw.** Dinolocho autem Syracusano vel Agrigen-
tino licuisse iudicat vocibus uti sive Siculis sive Latinis
panis et pittacium. Vixit hic Dinolochus Olymp. 75.
. aut iuxta Vossium 92. vel paulo ante et poeta comicus, XIV
fabularum auctor a Suida perhibetur. Sed citatur etiam
a Polluce ἐν ᾿Αμαζόσιν X, 177. ἐν Μηδείᾳ IV, 174.
quae tragoediarum potius tituli, ut T4A«Qos, esse viden-
tur. Ceterum Telephi fabulam multi et praecipui veterum
tragicorum tractaverunt, Aes chylus, Plato T. I. p- 244.
Scholiast. Aristoph. Βατράχ. v. 1501. Sophocles, He-
sychius v. &&(pógos, Euripides, Aristotel. in Rhe-
toric. HII, 2. p. 516. n. Clemens Alex. p. 624. Schol.
Aristoph. Πλούτ. 6or. Νεῷ. 888. et alias, Agathon,
Athenaeus L. X. p. 454. D. Moschion, Stobaei Eclog.
phys V. L P. L p. 152. Rhinthon, Pollux X. c. 7.
segm. 55. Citatur etiam Telephus Philetae a scholiaste
Apollonii Rhodii L. IV. v. 1141. sed dubitant merito viri
docti, utrum drama carmenne potius elegiacum fuerit.
Vide Fragm. Philetae a Kaysero collecta et illustrata p. 50.

CLXXXI.

Τὸ κροαίνων ovx ἔςιν ἐπιθυμῶν, ὡς ᾿Αρχίλοχος
ἐξέλαβεν, ἀλλ’ ἐπικροτῶν τοῖς ποσὶ διὰ τοῦ πεδίου.
Schol. ad Homer. Villoison. L. VI. v. 507. p. 174. et aliud

Ra

— 200 --

scholion ibidem: οἱ νεώτεροι ἐπιθυμεῖν τὸ xgoaivsiw,
ὡς ᾿Αρχίλοχος. Verum hic ᾿Αντίμαχος legendum
est, qui, ut ex illis scholiis omnino patet, Homerum
commentatus est, et edidit, et quem ea saepius repre-
hendunt Homerum non recte intellexisse.

CLXXXII.

Theophrastus ὑπὸ τὸ ἄςρον fieri τὴν ἐντομὴν balsa-
mi scribit. — — Graeci antiqui τὸ ἄςρον κατ᾽ ἐξοχὴν sidus
caniculae vocant. Non ita Latini. Archilochus:

Τὸ γὰρ ἄςρον περιτέλλεται.

Sic Salmasius Plinian. Exercit. ad Solinum p. 416. b. c.
Sed non recte tribuit haec Salmasius Archilocho, quae
Alcaei sunt, ut Athenaeus testatur L.lI. p. 22. E. F.
Φησὶ δὲ καὶ ᾿Αλκαῖος ὁ Μιτυληναῖος ποιητής" Οἴνῳ
πνεύμονα TÉyys* τὸ γὰρ ἄςρον περιτέλλεται" ἥδ᾽
ὥρη χαλεπή" πάντα δὲ διψᾷ ὑπὸ καύματος. καὶ ἀλλα-
χοῦ: Πίνωμεν, τὸ γὰρ ἄςρον περιτέλλεται. — Item Μα-
crob. Saturnal. L. 7. c. 15.

CLXXXIII..

Trimetrum autem (iambicum) Archilochum reddidit
illustrem , cuius exstat ile tam suavis quam operosus
quadratus :

Δέξαι με κωμάζοντα, δέξαι" λίσσομαί σε, λίσσομαι.
Scaliger Poetic. p. 155. Sed fallitur etiam Scaliger. Nam
et hic versus Alcaei est, testante Hephaestione p. 16.
Τετράμετρα δὲ, οἷον τὸ τοῦ ᾿Αλκαίου" Δέξαι μὲ κω-
μάζοντα x. T. À.

-— 96ὲ -- 4

CLXXXIV.

Callimachus Hymno εἰς "Aprsjv fabulatur, Herculem
iam in Deos relatum nihilominus inexplebilis edacitatis
esse et gurgitem insignem. Οὐ γὰρ, inquit,

Παύσατ᾽ ἀδηφαγίης" ἔτι oi πάρα νηδὺς ἐκείνη,

T3 ποτ᾽ ἀροτριάοντι συνήντετο Θειοδάμαντι.
— — ubi interpres in commentariis graecis annotat, Thio-
damantem fuisse Dryopum regem. Cui subscribere vide-
tur et Lucilius Tarrhaeus ex Archilocho et Pherecyde
scribens, Herculem, esuriente Hyla puero, relictoque a
tergo paedagogo Lichas forte obvium Thiodamanti po-
poscisse aliquantum cibi: cuius cum repulsam tulisset,
ira succensum diripuisse e bobus alterum, eoque macta-
to epulatum fuisse. Qua accepta iniuria, Thiodamantem
in urbem regressum , compulisse oppidanos ad arma ad-
versus Herculem. Ibi tum necessitate extrema circum-
ventum Herculem etiam uxorem Deianiram armasse,
proelioque superiorem "Thiodamantem neci dedisse,
gentemque omnem in alias sedes transportasse. [ta
Hadrian. Iunius Animadvers. L. IV. C. IV. Locum hunc
Lucilii Tarrhaei, cuius haec narratio Archilocho partim
debetur, indagare non potui.

CLXXXV.

Clodius in Descriptione artis poeticae systematicae
(Entwurf einer systematischen Poetik) Vol. 2. p. 555. de
dithyrambo agens dicit, nomen huius carminis inde
Huxisse, quod Bacchus bis natus est δὶς ϑύρας ἀμείβων ;
alios vero censere inde ortum, quod famulus Bacchi
iuxta Archilochum id nominis habuit. Unde vero
hanc Archilochi auctoritatem vir doctus desumserit,

— 202 -

nescio. Nam inter omnia veterum testimonia de Archi-
locho et fragmenta eius unum tantum est, in quo di-
thyrambi carminis, sed non famuli Bacchi, mentio fit.

Vid. fra gm. 58-

CLXXXVI,.

Aristaenetus L. II. epist. r9. Archilochum "Terpan-
dro scribentem fingit; verum haec - epistola ingenio
Archilochi eiusque dicendi et cogitandi generi, prout ex
auctorum testimoniis et fragmentis id novimus, parum
est conveniens, quin sophistam ubique prodit flores et
venustates conquirentem. En tibi ipsam epistolam:

᾿Αρχίλοχος Ῥερπάνδρῳ.

Ὅρα πρὸς Διὸς, ὅπως γυνή τις ἠρέμα προτρέπει.
Μαςροπὸν αὐτῆς γενέσθαι τὴν δούλην. ἜφΦη γάρ- Ἢ
Φαντασίαν εἶδον, ὦ παιδίσκη, xaJ' ὕπνον, οἷα Φιλεῖ,
ἢ πρὸ ϑυρῶν ἀκήκοα νέων κωμαςῶν ὑπὲρ ἐμοῦ μένων *)
ἀωρὶ νύκτωρ, οὐκ ὄναρ, ἀλλ᾽ ὕπαρ. ᾿Ελεύϑεροι γὰρ οἱ
ςενωποί. Παίζειν καὶ γελᾶν καὶ ἄδειν τῷ ϑέλοντι ἔξε-
cw. Νὴ τὰς Μούσας, εὐςόμως ἧδον, ἶσα καὶ Σειρῆνος
γλυκεῖαν ἀφιέντες Φωνήν. ᾿Αληϑῇ, Φησὶν ἣ παὶς, ἀκή-
κοας, ὦ κεκτημένη " σὲ γάρ τις νέος καταβόςρυχος ἔτι ἐν
ἁπαλὴ τῇ ὑπήνῃ πάλαι ποϑεῖ. Ἱπποϑθαλὴς μὲν ὄνομα.
Ἱκανὸς δὲ καὶ ἀπὸ μόνου τοῦ κάλλους γινώσκεσθάι. Rod
πολλάκις μοι διείλεκται περὶ σοῦ. Mal βούλομαι, ἔφυ,
τὴν σὴν δέσποιναν προσειπεῖν. ᾿Αλλ’ ἐδεδίειν προσαγγεῖ-
λαι τὸν λόγον. Αὐτίκα γοῦν y πεκτημένη τὴν 9ερά-
καιναν &mavjosro* Τὸ βούλημα ἤκουσας, ὦ Φιλτάτῃ;

*) μενόντων Casaubon. i. e. πρὸ ϑυρῶν ὑπὲρ ἐμοῦ μενόντων, qui
propter me ante fores morantur. "

iiri 263 et

Nai, φησὶν 3j παιδίσκη, Ἢ δὲ, ὡς ἐμοῦ γε μήπου μαϑού-
σης, ἔφη. παρίτω πάλιν προσάδων" κἂν ἐρωτικός μοι
δοκοίη, χαριοῦμαι τῷ μειρακίῳ. Ἦλϑεν- ἐφάνη τὴν
κεφαλὴν ῥόδοις ἀνθήσασιν" ἐμμελέςξερον ἧἦδεν. Ἐκρίϑη
καλός" καὶ ἀλλήλων συναπέλαυον ἄμφω, οὗ μόνον
ςέρνω ἁρμόζοντες, ἀλλὰ καὶ Φιλήμασιν ἐπισυνάπτοντες
τὰς ψυχάς. Τοῦτο γὰρ Φίλημα δύναται" καὶ τοῦτο ἔςιν
ὃ βούλεται. Σπεύδουσιν αἱ ψυχαὶ διὰ τῶν ξομάτων πρὸς
ἀλλήλας καὶ περὶ τὰ χείλη συναντῶσιν, καὶ ἣ μίξις
αὕτη γλυκεῖα γίνεται τῶν Ψυχῶν.

CLXXXVII,
PSEUDARCHILOCHUS .

SIVE
ARCHILOCHI LIBER DE TEMPORIBUS AB ANNIO
VITERBIENSI EDITUS. *)

IMlaseas Phoenix Damascenus libro nonagesimo septi-
mo historiarum asserit ante Ninum ferme ducentis quin-
quaginta annis fuisse inundationem terrarum, et quen-
dam, cui testimonium perhibet Moseus antiquissimus
historicus, liberatum circa fluvium Araxim ad montes
Caspios, tumque recenti coelo et rudi humano genere

vixisse auream vitam, in qua nullo ferente legem natura .

ipsa vivebatur, quousque Ninus et Semiramis arma popu-

lis inferentes primi vitam witiare coeperunt humanam.

Tradunt igitur Chaldaei primo et trigesimo atque cente-
simo ab Ogyge anno regnasse apud se Saturnum avum
Nini annis sex et quinquaginta, primumque Babyloniae
fundamenta iecisse, Hunc secutum fuisse Belum Iovem
et rexisse Chaldaeos et Assyrios annis duobus et sexaginta:
Ninum vero duobus et quinquaginta: Semiramidem duo-
bus et quadraginta. Ea Babyloniam magnitudine indici-
bili exstruxit, Supputantur igitur a Nino ad primum annum
Speri, quo ortus est Deücalion, anni LI supra CCCC,

*) De Annio Viterbiensi, monacho Dominicano saeculi XV, qui
suppositis veteribus auctoribus scriptis multos fefellit, vide Fabric,
Biblioth, Latin. T. 1. p. 877. et T. III. p. 896. Edit. eius com-
mentariorum pr, Romae apud Eucharium Silber 149o. fol,

^

'
—--—-—-""'".-"*———Á

-- 265 —

septingenti vero a prima inundatione novimestri, a qua
ad Troiam collegit Maseas annos non minus octo et vi-
ginti supra octingentos.

Regnatum vero fuit Troiae sub regibus sex: sub Dar-
dano quidem uno ettriginta annis; sub Erichthonio quinque
et septuaginta; sub Troe sexaginta; sub Ilo quinque et
quinquaginta; sub Laomedonte sex et triginta; sub Pri-
amo quadraginta.

Secuti sunt anni D a captivitate Troiae usque ad vi-
cesimam tertiam olympiadem, in quibus floruerunt Ho-
meri octo. Horum primus in annalibus Teutei regis As-
syriorum traditur, qui vigesimus septimus a Nino exstitit.
Hic Homerus , ut ibi traditur, fuit Smyrnaeus et praefe-
ctus eiusdem Regis ante descensum Heraclidarum in Pe-
loponnesum anno XX. Demophoontis regis Athenien-
sium, quando Pyrrhus in templo Apollinis fuit ab Oreste
interemtus. Hunc secutus est Homerus Chius, qui, ut
Chiensium memoria tradit, Horuit arte medicinae
anno XIX. Melanthis regis Atheniensium. Alius fuit Ho-
merus patria Cumaeus, qui, ut ipsi Cumaei tradunt, eni-
tuit magia magis quam literatura anno XXIIII. Codri
regis Atheniensium. Quartum civem suum praedivitem
Salaminenses Cyprii efferunt, arte institoria inclytum,
anno octavo Agasti Atheniensis. Biennio post emersit
Homerus Colophonius, quem illorum annales, migra-
tione ionica, praedicant, effulsisse arte pictoria simul et
sculptili. Sextus fuit Atheniensis, qui, ut ipsi scribunt,
illustris revocatione abolitarum legum et novarum latione
floruit sub Archippo. Septimum Argivi habent musicae
atque geometricae disciplinae praeceptis admirabilem
anno decimo septimo Diogeneti Atheniensis.

Ultimum hunc Homerum aetas nostra cernit, qui
olympiade XXHI. et a Troiae excidio anno D, patria

— 266 --

Maeon, Olympico certamine victor, iudicio totius Grae- .
ciae eximius poetarum est habitus, et ei soli ius tributum
emendandi characteres et nomina et linguam graecam,
quae, ut ferunt, Cadmus Samothrax fere barbara et plena
ruditatis. attulit sub excidium Troianum, cum reversus
esset a fuga, quam inierat ob certamen, quod illi prisca
uxor intulerat propter nuptias superinductae Harmoniae.
Sunt ergo nunc characteres ab Homero forma elegantiore.
Nam primi barbariam quandam vetustam et non Phoeni-
ciam ferebant, quia nihil Phoenicum habent, ut cernimus,
sed Galatarum et Maeonum figuras retinent. Idem Ho-
merus reformavit characteres et grammaticae praecepta
primus dedit, cum antea quisque sermone scriberet simul
et loqueretur vernaculo. Quae profecto etiam Italia,
quae et magna Graecia suscepit. Hactenus de tem-
poribus.

ἘΥΊΘΙΓΒΘΙ5 FABRICII
BIBLIOTHECAE GRAECAE T.XIII. P. 212.

Post alia quaedam de hoc znnii scripto Fabricius
sic pergit:

, Quam apertus sit in his commentitii scriptoris fucus,
facile cognoscet lector, si cogitet aetatem Archilochi hu-
ius assignari ad olympiadem XXIII. et a Troiae excidio
annum quingentesimum ex loco Tatiani, qui de Archi-
locho poeta, quem Gygis tempore fuisse scribit etiam.
Herodotus L.I. c. 12, ita habet 109. edit. Oxon. (Paris.
p. 167.) (Vide supra δ. II. not. ἢ. in commentario.) Et ta-
men Archilochus iste ex poeta repente factus historicus
citat Mnaseam, qui sub Ptolemaeo Physcone scripsit annis
"post olympiadem XXIIL amplius quingentis. Et pro
Mnasea Maseam appellat Annius ex corrupto latinae
versionis antiquitatum codice, ex quo etiam. ridicule
Mnaseam fecit Phoenicem Damascenum, cum fuerit ex
Lycia Patarensis. Sed in codice illo verba quaedam ex-
ciderant, quod Annio fraudi fuit. Nam apud Iosephum
L. I. Antiquitatum C. 4. est: Μνασέας τε καὶ ἄλλοι πλεί-
ovs, xai Νικόλαος δὲ ὁ Δαμασκηνὸς ἐν τῇ ἐννενηκοςῇ καὶ
ἕκτῃ βίβλῳ ἱςορεῖ --- Mnaseas et alii plures, quin et
Nicolaus Damascenus libro nonagesimo sexto narrat.
Hinc patet, unde Mnaseas ex Patarensi illico Damascenus
et Librorum XCVI auctor exstiterit, quos nunquam

scripsit, licet composuerit alia historica et geographica,
de quibus Io. Harduinus ad Plinium et Vossius L. I. de
Historicis Graecis C. 21. ubi etiam de Mnasea Berytio et
Colophonio sive Locrensi paegniorum scriptore, qui per
ludibrium dictus est Salpes, quod est nomen piscis vario
colore, ut notat Athenaeus L. VII. p. 52:1. Mnaseae
Phocensis mentio apud Aristotelem 1l. 4. Politic. et Dio-
por. Sicul. XVI. p. 457. Mnaseam alium secum collo-
quentem inducit Iustinus Martyr dialogo cum Tryphone
p. 145. (Inde sequuntur quaedam de aetate Archilochi
poetae, quae in commentario huic operi praefixo iam
exposita sunt $. II. not. ἢ. et XIX. not. b.) Teutei nomen
sumsit Annius ex Diodoro vel Eusebii Chronico, ubi in-
ter Assyriorum reges numeratur, qui in Pontaci editione
p.r. est Tanteus, in Scaligeri p. 18. proinde ut apud
Annium Teuteus. Sed annales ab eo scriptos nemini
opinor ante Annium in mentem venit." Haec Fabricius.

ΠΡ ΙΝ ΡΟ ΡΟΝ

QUORUMDAM

CABMINUM GBRAECORUM

EDITORIS.

Do OS ORT CRY ANNE TRIER UR E a e Re ARN NETS

Lf outta eap BRE

Eig τὸ τῆς Θηρεσίας opua.
Θ᾿, ,ρεσίης τόδε σῆμα" ὁρᾶς, ὡς ἔνϑα Σεβαςὴν
Πενϑοῦσ᾽ αἱ πᾶσαι ξὺν Χαρίτεσσ᾽ 'Ageraí-
Ὥς σύμπας ἀλύει πατρίδος Tijv* μητέρα ζητῶν
Λαὸς, κειράμενος δαπρυόεν πλοκάμους.
Οἴμοι, τῶν ἀρετῶν τί μή ἐςι βίον λύσασϑαι;
Νὴ Δία, Θηρεσίη ἔσκεν ἂν ἀθάνατος.
᾿Αλλ’ οὕτως ἱερὸν νῦν ὕπνον σῶμα καϑεύδει,
'H δὲ 9:3v αὐλὰς Ψυχὴ ἐς ἄςρα ἔβη.
Οὐδ᾽ ἡμῖν 9ávs: νῦν γὰρ λαοῦ ἐκεῖ μελετῶσα
Ζῴει" ἐν δ᾽ υἱῷ τῇδε πάρεςιν ἑοῦ.

E v X 1.
E; τί ποϑ' ὕψιςός μοι Ζεὺς κρηήνῃ ἐέλδωρ,
Οἷο τυχὼν ϑυμὸς μᾶλλον ἐμεῖο “χάροι"
Οὐδέ ῥα εὐξαίμην μοι τὰ Ἀροίσοιο γενέσθαι,

Οὐδέ ῥα τῆς πάσης ἀρχέμεναι "Acte.
Μᾶλλον &p' αὐτάρκης τόσσων μοι εἰμὶ μελόντων,.
Τῶν ἣ ἐμοῦ κρέμαται Φροντὶς ὑπὲρ κεφαλῆς;
Ἐεῖνον ἐγὼ πολύ φημι μακάρτερον, ᾧ βίον οἶκος

Ξὺν μὲν τῇ ἀρετῇ μέτριον ἐντὸς ἔχει "
Ὃν δὲ Διὸς κοῦραι Μοῦσαι περὶ κηρὶ Φιλεῦσιν,
Ra: μιν ἐκόσμησαν τὰς πραπίδας σοφίῃ.
Αὐτοῦ γὰρ κλέος ἐςὶν ἄμεινον πᾶσαν ἐπ᾽ αἶαν,
Ἢ εἰ ἐὼν ἥρως τάςδε πόλις ἔπραϑεν,

᾿Ανθρώπων τε τὰ ἔργα, καὶ οἱ κειμήλια πολλὰ
ἮΕεν. ἂν ἀχρήςως κείμενα ἐν ϑαλάμοις.

᾿Αλλὰ σοφὸς μήδεσσι βροτοὺς Φιλέει ἀγαθοῖσιν
EU ποιεῖν, ὀρθὴν δ᾽ ἡγεμονεύει ὁδόν "

Αὐτάρκη δὲ νέμει βίον αὐτὸς ῥεῖα, πεποιθὼς
Τὴ ἀρετῇ, πᾶσιν τίμιος ἡδὲ Φίλος.

Αἴϑε τό μοι Διὸς ἐκ Μουσῶν τε γένοιτο, βίου μὲν
Μετριότης, σοφίη, πᾶς 0 ἀγαθός με Φιλοῖ.

Εἰς Στόλλον ἰατρόν.
Τῷ ἀϊδι Ξτόλλον θάνατος προΐαψε, Φοβηϑεὶς,
Τέχνῃ τοῦδ᾽ ἀνδρὸς μὴ νεκύων ἀπορῇή.

Ἐλεγεία εἰς τὸν αὐτοῦ ϑάνατον.
Οἴμοι ὀϊζυρᾶς, x ϑνητοὺς ἔλλαχεν, αἴσης,
Οὔτε τι Φειδομένης τοῦ σοφοῦ, οὔτ᾽ ἀγαϑοῦ᾽"
᾿Αλλὰ κακὰς ἐπὶ κῆρας ἄγει ξύμπασι, γόον δὲ
Τοῖσιν ὀπίσσω ἅλις δακρυόεντ᾽ ἔλιπεν.
"Os ἡμᾶς ἐκάκωσ᾽, ὡς ἄλγος ἔϑηκεν &AÀagov
Σ χετλίη, ἁρπάζουσ᾽ εἰς ἀΐδαο δόμους
Στόλλον, ἀλεξητῆρα κακῶν βιότοιο, ἄωτον
Τῆς σοφίης πάσης ἡδὲ OpémovT' ἀρετῆς.
Ἰητὴρ γὰρ ἐὼν πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων
Ῥύσατο ἐκ νούσων, ὡς 9506, ἀργαλέων,
Ῥύσατο, ἄντε πολυκτήμων, ἄντ᾽ ἦσι πενιχρὸς,
EÀ φιλέων ἔργοις ποιέμεν, εὖ τε λόγοις,
Πάντας δ᾽ ἐκ θυμοῦ ϑεραπεύσας οὐδ᾽ ἐδίωξεν
Βέρδεα, ἀντὶ βροτῶν κέρδεα αἰσχρὰ βίου.

—— 273 —

TG ῥά Φίλος πᾶσιν καὶ τίμιος αἰὲν ErO93,
Ἤτοι & γ᾽ ἐσθλὸς ἔπραξ᾽ ἢ ἐδίδαξε σοφός.

Kai γὰρ ἀπὸ ςόματος δίου παιδεύματα φωνὴ
Μειλίχω, ὡς πηγῆς τοῦ Ἑλικῶνος ἄπο

"Ἔνδροσα, ςάζ᾽, αὐταῖς Μούσαις Φίλος, αἵ νέον ὄντα
Ἱρῷ ἔϑρεψαν Πιερίης ἐν ὄρει.

Rai Φύσεως διφῶν πάσας σωτηρίου οἴμους-
Ἐν πινυταῖς ἔχάρασσ᾽ ἐσσομένοισι βίβλοις.

"AAA ὑμεῖς, ἀρετῆς οἷς δὴ πλεῖόν τι μέμηλεν,
Ὑμεῖς, οἷς πλεῖόν πού τι μέλει σοφίης,

Σ χέσϑαι ἐνὶ ςήϑεσσ᾽ αἰὲν μνημήϊον ἀνδρὸς
Ἔξοχα τὴν σοφίην κυδίμου ἠδ᾽ ἀρετήν.

Βαὶ δὴ τύμβον ἑοῦ πέρι δένδρεα καλὰ Φυτεύειν,
"OQga oi ἔνϑα ϑάλωσ᾽ ἀΐδιοι “χάριτες.

?

Eig Ταβριήλην τὴν ποιήτριαν. s

Ἔκλυε Μνημοσύνη Τ᾿ αβριήλης τῆς μελιφώνου"
'Ag' ἔτεκον Μούσας, εἶπεν, ἔγωγε δέκα."

᾿Ανακρεοντικόν.

Tí τὰς κόρας ἔδωκεν
Φύσις καὶ οἶνον ἡμῖν;
Ὥς Φευγέμεν ςυγεῖν τε;
Tó)' οὐ σοφὸς πιϑείη.
Ὄφις δὲ φευξόμεσθα
Roi φάρμακον καὶ ἄλγη.
Φέροντα κῆρας ἡμῖν.
᾿Αλλ᾽ εἰ δδ᾽ οἶνος ἡμῶν

S

- UNS 274 T d
Τὴν καρδίην ἰαίνει

Koi 5 κόρη ἔτερψεν"
Τί δ᾽ ἄρ osos Φύγοιμεν;

Εἰς ᾿Αηδόνα.
Τὰν δέ σευ φωνὰν, “χαρίεσσ᾽ ἀηδὸν,
Δενδρέων ἐκ τῶν πετάλων ἀκούων,
Χαίρομαι, ἔλδει δέ μευ Top ἶσον
Tiv κἀλ᾽ ἀείδειν.

Ἃ δέ μευ Φωνᾶς κόρη ἀκροᾶσϑαι

*Hici τερπέσϑω Qposciv, ὡς ἐγών σευ

Kai καλῶς, φάνη, τὺ καλῶς, ἀηδὼν
- Οἱάπερ, às.

Ναπολέωνος xai Λοδοΐκης Τάμος..
"Αρης Ναπολέων γαμεῖ ᾿Αγλαΐαν Λοδοΐκην "
Πάντων, ὃς μὲν ὅπλοις, κἀλλεὶ ἡ δὲ κρατεῖν

Aucto-

ko de

"Auctores Classici,
et alii *
iibri: Patini 8&* νυν χὰ ὁ δ᾽ ἵν
qui venales prostant
Lipsiae,
in officina libraria Ioannis Sommer.

᾿

A eschinis Opera omnia, cum Commentariis Hieron, Wolfii,
Io. Taylori, Ierem. Marklandi, |. I. Reiskii, et aliorum. Acc.
a) Matthaei libellus de Aeschine oratore. b) Dinarchi orationes
tres, cum annotatt. Hier. Wolfii ad primam solam, I. I. Reiskii

ad omnes. c) Lycurgi oratio, cum annotationibus Taylori et

Reiskii. d) Demadis fragmentum , cum annotationibus Io Got-
fridi Hanptmanni, eiusdemque de Demade dissertatione, e) An-
docidis orationes quatuor, cum annotationibus I. I. Reiskii.
f)Epilogus, in quo, praeter alia minora, Zosimi Ascalonitae

et alius Anonymi vitae Demosthenis graecae, nuper adhuc ines "&

ditae, produntur. Voll. II. 8. mai. 8 thlr., charta scriptoria,

12 thlr,.

de Aeschyli Persis, Diatribe. Auctore C. G, Siebelis. 1794.

8. mai. 12 gr.

Αἰσώπου Mv9oi Fabulae Aesopicae Graece, quae Maximo Pla-
nudi tribuuntur. Cum Io. Hudsoni et Io. Mich. Heusingeri
notis, atque indice verborum locupletissimo, — Editio nova
multo emendatior auctaque supplemento fabularum et notarum.
Cura G. H. Schaefer. 1810. 8. 1 thlr. 12 gr., charta belgica,
2 thlr., charta pergamena, 2 thlr. 16 gr.

Αἰσώπου Μυϑοι. Fabulae Aesopicae Graecae, quae Maximo Pla-
nudi tribuuntur. Ex recensione Io Mich. Heusingeri. Cum
indice verborum locupletissimo. Editio nova, multo emenda-
tior auctaque supplemento fabularum. [πὸ usum scholarum.
Cura 6. H. Schaefer. 1810. 8. 14 gr.

Antonini Liberalis Transformationem congeries. Cum notis

2Guil. Xylandri, Abr, Berkelii. Thomae Munkeri, et Henrici
Verheykii. Accesserunt Aesopi Fabulae aliquot, quae in Ae-
sopearum editionibus haud leguntur, et Babrii nonnullae, 1791.
8. mai. 20 gr.

Antonini Liberalis Transformationum congeries, graece, cum
Gabriae fabulis tetrastichis, et Babrii nonnullis. In usum
Scholarum. 1806. 8. 4 gr., charta scriptoria, ὃ gr.

ν ἢ

ἃ

-- 276 --

Archilochi, Iambographorum Principis, Reliquiae, quás acoura-
tius collegit, adnotationibus virorum doctorum suisque anim-
adversionibus illustravit, et praemissa de vita, et scriptis
poetae commentatione, nunc seorsum edidit Ignatius Liebel.
8 mai. Charta impressoria, 2 thlr, 12 gr., charta. scriptoria,
'5thlr. 8 gr., charta membranacea. 4 thlr. 16 gr.

M. Aurelii Olympii Nemesiani Eclogae IV., et T. Calpurnii Siculi
Eclogae VIII. ad Nemesianum Carthaginensem. Cum notis se-,
lectis Titi, Martelh, "Vlitià et Petri Burmanni integris".

8 mai. (20 BT
Bahrdtii, D. Kus. Frid., Observa criticae circa lectionem
codicum MSS. Hebr. 4. 4 gr.

Boehme, D. Ioh. Gottl,, de Litteratura Lipsiensi, Opuscula .
academica. Acc. Rich. Croci Britanni Encomium Academiae
Lipsiensis, et ITenrici Stromeri Auerbachii sermo panegyricus
Petro Mosellano dictus, cum Motelion responsione. 8. mai-

12 gr.

Burmanni, P., antiquitatum romonarum brevis descriptio In
usum scholarum et praelectionum passim emendavit, supplevit

.« et notulas subiecit. F. V. Reizius. Ed. nova. 1809. 8. 8 gr.

' Ciceronis, M. Tull, Orationes selectae. Ad exemplar probatis-
simorum codicnm expressae, Cum Christophori Cellarii argu-
mentis, rhetorico artificio, et verborum, rerum ac rituum in-
"terpretationibus, atque his nona editione Exo we 8.

10 gr.

Cydonii opusculum de tontemnenda morte, graece et latine,

Recensuit, emendavit, explicavit C. T. Ruinol. 8 mai.
10 gr.

Dionis Chrysostomi orationes, E recensione I. I. Reiskii, cum
eiusdem aliorumque Animadversionibus. Acc. Ts. Casauboni in
Dionem Diatriba, b) Federici Morelli Scholia in Dionem.
Voll. II. 1798. 8. mai. 5thlr., chartascriptoria, . $thlr.

Ernesti, I, C. G., de Suidae Lexicographi usu, ad crisin et in-
terpretationem librorum sactorum. $8. mai. 4 gr.

Euphormionis Lusinini, sive, Io. Barclaii, Satyricon, in VI
Partes dispertitum et notis illustratum. Cum Clavi. Accessit
Conspiratio Anglicana. Editio nova, 8. mai. charta scriptorid,

2 S ΠΝ

Εῤριπιδου '"Exap4. E recensione et cum notis Rich. Fr. Phil.
Brunck, In usum praelectionum, — Editio auctior et emen-
datior, cum varietate lectionis Porsonianae. | Cura G. H.
Schaefer. 1905. 8. 6gr., charta scriptoria, 9 gr.

Ejgwmibov Ἕκαβη. E recens, Rich. Fr. Ph. Brunck. In usum

schola-

3 BE -α

' scholarum, Editio emendatior, Cura 6. H, Schaefer, 1810,
S. ψαὺ i oo ABE

. Ἐυριπιδου Ἵππολυτος Στεφανηφορος. E recensione et enm notis
Rich.Fr.Phil Brunck. In usum praelectionum. Editio auctior

et t emendatior, Cura G. H. Schaefer. 1810, 9. 12 gr» charta

"uu

j script 2cabgre
i e cti ips Er:0av40oooc. E recensione Rich, Fr. Phil,
E. ; runck. In usum scholarum, Editio emendatior. Cura
p» o7. 6. H.:Scháfer. 1810. 8. 5 gr.
Ἐὐριπίιδου Μηδεια. E recens. et;&um notis R, F. P, Brunck, Cura-
vit D. H, Blümner. 1794. 8. 6 gr.
: EJormibov ᾧοινισσαι. ἘΦ recens. et cum notis R. F. P. Brunck,
: Cura G. H. Martini, 1795. 8. 6 gr.
| Gehe, H. G., Sylloge commentationum philologici et theologici
á argumenti. 1792. 8. mal.—. : 18 gr.
Goldhagen, H., Lexidion graeco- latinum , recensens graeca the-
mata δὲ singula Novi Testamenti vocabula, 9. -- 5gr.

Grati Falisci Cynegeticon , et M. Aurelii "τον βῆμα, Nemesiani
- Cynegeticon, cum notis selectis Tiüi, Barthii, Vlitii, Iohnsonii
et Petri Burmanni integris." 8. mai. 22 gr.

Grotii, Hugonis, de iure belli ac pacis libri IIT., in quibus ius

. naturae et gentium, item iuris publici praecipua explicantur.
Cum annotatis auctoris , eiusdemque dissertatione de mari li-
bero; ac libello singulari de aequitate, indulgentia et facilitate:
nec non Io. Fr. Gronovii, v. c., notis in totum opus de iure
belli ac pacis, ex altera recensione Io. Barbeyracii. Cum no-

. tulis eiusdem nunc auctioribus, pluriumque locorum ex auctor,

* laud. adcuratiori indicatione, Voll. IL, 8.mei. 2 thlr. 16 gr.,

charta scriptoria. 4 thlr.
Hansi, Io. Imm, , Commentatio philologico- theologica in vati-
cinium Iesaiae LII, 15. — LIII, 12. 1791. 8. mai. 4 gr.

Hellanici Lesbii Fragnienta, e variis scriptoribus collecta, emen-
data, illustrata. Praemissa est commentatio, de Hellanici ae-
tate, vita et scriptis in universum, a I. G. Sturz. 8. mai.

E " 12 gr.

Mee Halicarnassei Histpriarum Libr IX. Ex optimis exem-

^. plaribus emendavit ac notas criticas adiecit Godofr. Henricus

. Schaefer. 1800 ---ὃ05. T.I—III. $.mai. g thlr.
Horstig, Io. Sam., Ex Dionysii Halicarnassensis Archaeologiae
Romanae Lib. X. Cap. I. — VE 1790. 9. mai. 6gr.

.Tsaei et Antiphontis orationes. ' Cum annotationibus I. Taylori,
.- 88 I. 1. Reiskii, Acc. a) Dionysii Halicarnassei iudicium de
» Meo; c cum annotationibus Sylburgii, Hudsoni et I. I. Reiskii,

LX

— .γ8 —

c) Petrus van Spaan de Anüphonte. 8. mai. 4 thlr, charta
scriptoria, à 0 tih.
Lesbonactis, Herodis Attici, Antisthenis, Alcidamantis, Georgiae
Leontni, exercitatiunculae, Acc. a) Dav, Rhunkenii historia
critica oratorum graecorum. b)I. I. Reiskii accessiones ad suas
annotationes ad supradictos Sophistas. c) Excerptum" e Prole-
gomenis Scholiorum graecorum ad Aphthonium, à. I. Reis-
kii interpretatio latina reliquiarnm Anthiphontis. e) Eiusdem

interpretatio latina reliquiarum Andocidis, f) Dionysii Hali- -

carnassei iudicium de Dinarcho; cum Sylburgii et I. T. Reiskii
annotatt, g) 1. I. Reiskii curae posteriores ad Dinarchi, Li-
curgi, et Andocidis reliquias. h) I. G. Hauptmanni proluss.
Geranae de Andocide. i) Io. Taylori ad Dinarchum et Andoci-
dem annotatiunculae. k) Taylori prolegomena ad Demosthe-
nem, 1) Hieronymi WVolffi vita, ab ipsomet conscripta.
m) 1. I. Reiskii praefatio, ad Gregorii Corinthi Metropolitae
expositionem libelli Hermogeniani περὶ j«s9o0ov δεινοτήτος
n) Gregorii illius libellus modo dictus ipse, e MS., "cum I. I.
Reiskii Annotatt, o) Indices graecitatis. 9. mai, 4thlr., charta
scriptoria, : 6 thlr.
Libanii oratio defensoria cuiusdam, qui filiam pro urbis suae
salute occiderat. E MS. Biblioth. Monach. edita ab E. C.

Reiske. 8. mai. £058 Gr. .

Longi Pastoralia, Graece et latine. Cum proloquio P. M. Pa-
ciaudii de libris eroticis antiquorum. — Graeca recensuit, notas-
que criticas adiecit G. H. Schaefer. 1805. 8. 2 thlr., charta
pergamena. 4 thlr.

Luciani Samosatensis opera, graece et latine, Cum notis se-.
lectis. Cura Ioh. Pet. Schmid. Voll. VIII, 3777 — 18oo.
8. 11 thlr. 8. gr.

Luciani Samosatensis opuscula. 8. 5 gr.

Lysiae opera omnia. Cum annotationibus Io. Taylosi. Ierem.
Marklandi, 1. I. Reiskii, et aliorum. Voll. I. 8mmai, 9 thlr.,
charta scriptoria. 12 thlr.

Morus, D. 8. F. N., Praelectiones in Iacobi et Petri Epistolas,
Edidit C. A, Donat. 1794. 8. mai, 22 gr. charta scriptoria,
ithlr. 8 gr., charta belgica, - 1 thlr, 16 gr.

Morus, D. S, F. N., Praelectiones in Lucae Evangelium. 1705.
8 mai. 1 thlr. 16 συ.» charta scriptoria, 2 thlv. 4 gr. charta
belgica, 2 thlr, 18 gr.

Moeyiowog περι τὼν “γειναικείων παθῶν. Moschionis de mulierum .

passionibus liber, quem ad mentem Manuscript gr aeci , in bi-

' bliotheca regia Vindobonensi asservati, tum propriis correctio-
' ΝᾺ nibus

*

*

5
᾽ *
E: »
8 E -— ς΄“ v5
: "nibus emendavit, additaque latina versione ediditF, O. Dewez.
1795.- 8. i8gr., charta scriptoria, 1 thlr.

Phaedri, Augusti Liberti, Fabularum Aesopiarum Libri V. Cum
^ novo Commentario Petri Burmanni. 8. mai. 3 thlr, charta
scriptoria, 1 thlr. 16 gr.
Phaedri Fabularum Aesopiarum Libri V. Cum progymnasmate
poético, seu Metaphrasi Senariorum, In usum Scholarum.
Studio M. T. Adami. g. 6 gr.
Philae, Manuelis, Carmina graeca, Maximam partem e codici-
bus istanis et Oxoniensibus, nunc primum in lucem pro-
ducta, aliqua etiam iterum publicata: omnia nünc in unum,
: excerpto poémate de animalibus, collecta, emendata, latine
» interpretata, et annotationibus illustrata. Accedit ignoti poétae
* antiquioris carmen in$. Theodorum, ex Augustano codice nunc
- primum editum. Praemittitur dissertatio de Philae Vita, Ae-
* tate et Scriptis. Cura Gottl. Wernsdorffi, 8. mai. charta
£m. Scriptoria, 1 thlr. 12 gr.
| Plinii, C. Secundi, Naturalis Historia. Cum interpretatione et
notis integris Ioh. Harduini, itemque cum commentariis et ad-
notationibus Hermolai, Barbari, Pintiani, Rhenani, Gelenii,
-Dalechampii, Scaligeri, Salmasii, Is. Vossii, T. E. Gronovii,
et variorum. Voll. X. 8. mai. 17 thlr. 12 gr.
.Plutarchus, de discrimine amici et adulatoris. Cum animadversi-
onibus Xylandri aliorumque, et indice vocum graecarum. Cura
M. 6. A. Rrigelii. 8. - 10 gr.
| Pselli, M., Synopsis Legum. | Cum latina interpretatione et no-
tis Francisci Bosqueti, selectisque observationibus Corn. Sibenii.
8. mai. 1ogr., charta scriptoria, 16 gr.
Publii Syri Mimi, similesque sententiae selectae e poétis antiquis,
Latinis: Livio, Ennio, Pacuvio, Plauto, Caecilio, Varrone,
Laberio, Afranio, Catullo, Martiale, Naevio, Accio, Luci-
lio, Terentio, Pomponio, Titinnio, Publio, Sexto, Seneca,
| Ausonio. E. MMSS. duobus additi versus LX. Graecis: Euri-
pide, Menandro, Theophrasto, Hesiodo, Aristophane, Cle-
anthe, Homero, Sophocle. Interpretibus Cicerone, Ausonio,
; Porphyrione, Seneca, Agellio, et Hieronymo; quas olim
D. Erasmus Roterodamus delegerat, et commentario explana-
: . werat, excussae, cum hoc commentario editae atque in versus
germanicos translatae a J. F. Kremsier. 9. 1809. 1 thlr. 16 gr.
] d "Bsibe; A. *s Interpretatio Odarii Sapphici in Venerem. 1794.
Ἔν Ἂς 2
| Reiske, I. I., Apparatus critici ad Demosthenem. Acced. "ks
ἢ ces operum Demosthenis. Voll IV. 8. mai 2 thlr.,
- charta scriptoria, . ag thlr.

T» *
4 -
, hus.

ἢ Ὁ »

we 309. — 3 ον di
: aes

Reiske, I. I., Coniecturae in Iobum et proverbia Salomon *
Acc. eiusdem oratio de studio linguae Arabicae. ὃ. 18 gr.
Reiske, I. Iac., Oratores graeci, sive: Oratorum graecorum, quae
supersunt, monumenta ingenii, e bonis libris emendata ,- ma-

teria critica, commentariis intergris Hieron. Wolff, Io. Tay- i

lori, Ier. Marklandi, aliorum et suis indicibus denique in-
structa, Voll. XII. 8. mai. 56 thlr, charta scriptoria, 45 thlr.
Sangerhausen, C. F., Minos. Sive de rebus Friderici II. apud
inféros gestis. Editio nova. 1809. : 1 thlr. 14 gr.
Scharfenberg, M. Io. Gottfr, Animadversiones, quibus frag-
menta versionum graecarum- V. T., a Bernhardo Montéfalconio

collecta, illustrantur, emendantur. Specimina IL. 9. mai, ^

1 thlr. 4 gr.

Caii Silii Italici Punicorum Libri XVII. E recensione Arnoldi
Drakenborch. Curauit et glossarium latinitatis adiecit Io. Pet,
Schmid. 8. mai. charta scriptoria, 2 thlr. 12 E
Spitznei, Ad. Bened., Vindiciae orginis et auctoritatis divinae

punctorum, vocalium et accentuum in libris sacris V. T. 1791. -

ὃ. 18 στ.
Thesaurus criticus noyus: sive syntagma scriptionum philolosi-
carum rariorum aevi recentioris. Cum indicibus locupletissi-
mis, Tomus primus, quo continentur: 1) Diatribe de Ari-
stoxeno, philosopho peripathetico, auctore Guil. Leonardo
Mahne. 2) Suspicionum specimen, auctore Erico Hub. van
Eldik, 1802. 8. mai. 20 gr, charta anglica, 1 thlr.
Verpoortenii, Phil. Theod., Diss. tres. de regno Salamino in
Cypro, de graeco verbo ξενος, de peregrinorum apud veteres
conditione, et de fidei πληροφορια. — Edidit Io, Fried. Tischerus.
8. mai. 16 gr.
P. Virgilii Maronis Opera, ad Editionem Brunckii impressa.
Locis parallelis illustravit I, G. Madlinger, Editio nova.
1910. 8. mai. 1 thlr. 6 gr.
P. Virgili Maronis Bucolica et Georgica. . Ad Editionem
Heynii. 1804. 8. mai. j 14 gr.
P. Virgilius Maro, Bucolica, Georgica, et Aeneis, Voll. II.
cum Figg. aeri incisis a Bartolozzi, Fittler, Neagle, et Sharp.
Londini igoo. 8. mai. charta velina anglica. 14 thlr.
Weiske, B., Comm*entarius perpetuus et plenus in orationem
M. T. Ciceronis pro M. Marcello. Cum appendice de ora-
tone, quae vulgo fertur M. T. Ciceronis pro Ligario, 1805.
8.mai. athl io gr., charta anglica, 2 iilr.

*

-

|

|
!
Ϊ
I

P — Árchilocus
3873 lambographorum veg s
Á77À15 reliquiae

PLEASE DO NOT REMOVE
CARDS OR SLIPS FROM THIS POCKET

UNIVERSITY OF TORONTO LIBRARY

eh ;

dA
RTL M UAE XP
zx

« SÉ
CN
ΣΤῊΝ

x
E